กี่เพ้าลายกนก

 กี่เพ้าลายกนก

ธดาริน หรือ จิ่นหลิว นอนดูหนังโป๊ในแล้วเผลอหลับไปอย่างฟิน ๆ สลึมสลือตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองย้อนเวลากลับมาในปี 1927 และตอนนี้ตัวเธอไม่ใช่เธอแต่เป็นคุณทวดใหญ่ที่ชะตาชีวิตรักแสนเศร้ายิ่งกว่าละครหลังข่าว

ใจนึงก็ดีใจที่ย้อนเวลากลับมาอดีต เธอจะเล่นงานจิ้งจอกรูปงามนามว่า 'หลัวอู่สือ' และจะเป็นเสี้ยนหนามคอยทิ่งแทงยัยเหมยจูให้พรุนทั้งกายหยาบกายละเอียด เธอจะล้างแค้นแทนคุณทวดใหญ่เอง!

แต่สิ่งที่เกิดขึ้นจริงนั้น

อยู่ ๆ ก็เกิดใจบางหวั่นไหวไม่ใช่อะไรหรอก อีตาคุณชายหลัวหล่อยิ่งกว่าเทพปากที่เคยกร่นด่าพอได้สบตากับคนหล่อ ๆ อยู่ ๆ ก็ร่างกายอ่อนเปรี้ยปากอ่อนตัวอ่อนพูดไม่ออกขัดขืนไม่ได้ซะงั้น หลัวอู่สือจิ้งจอกวายร้ายไม่ใช่แค่หล่อเหล่าขั้นเทพแต่ร้อนแรงยิ่งกว่าไฟใครจะต้านทานไหวเก่งมากไหนก็แพ้หัวใจอย่างเธอ...ไม่ใช่! เก่งมาจากไหนก็แพ้คนหล่อ 

แล้วที่สำคัญสวรรค์ก็นะให้ว๊าปตอนไหนไม่ให้ ดันพาเธอว๊าปมาตอนเค้ากำลังเข้าหอกัน เทวดาดั้นพาเธอว๊าปข้ามภพข้ามเวลามาได้จังหวะพอดีลืมตาขึ้นมาก็โบ๊ะบ๊ะกำลังกันขึ้นเตียงกันเลย ข้ามเวลาปุ๊บก็เสียตัวเลยค่ะ

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องแก้แค้นอะไรหรอกเดินให้ไหวก๊อน...โดนจับอุ่นเตียงกินตับแบบไม่มีพัก โดนจับกินเช้ากลางวันเย็นก่อนนอน...แถมตอนตื่นเช้าก็โดนอีก หลัวอู่สือนายเป็นคนยังไงกันแน่เนี่ย! 

ใคร ๆ ก็ว่านายไม่รักไม่สนใจเมีย สรุปแล้วมันยังไง? ก่อนจะได้เล่นงานเค้ามดลูกเราจะอักเสบก่อนมั้ยเอาดี ๆ คนบ้า เอะอะก็จับปล้ำอีคุณชายหลัวแกจะจับชั้นกินกระหน่ำขนาดนี่ไม่ได้

"ช่วยไปไกล ๆ ชั้นหน่อยได้มั้ย ชั้นเหม็นบุหรี่" หลังจากเหตุการณ์กลับสู่สภาวะปกติอีกครั้งและเธอตั้งสติได้ก็เริ่มออกฤทธิ์ทันที "ดูดอยู่ได้" ค้อนใส่อย่างรำคาญพร้อมกับดันขยับตัวออกห่าง แต่ทว่าต้องเอนตัวพิงที่หัวเตียงก่อนเพราะมันเจ็บ...มันเจ็บเจ็บมากทั้งเจ็บทั้งปวดท้องจนขยับตัวแทบไม่ได้

"อยู่นิ่ง ๆ ก่อน...ทั้งคืนแทบไม่หยุดพักมันก็เจ็บแบบนั้นแหละ" พูดแล้วยิ้มชอบใจปลายของน้ำเสียงจางด้วยเสียงหัวเราะเล็กน้อย ปลายมือวางบุหรี่ที่พึ่งจุดสูบได้เพียงสองสามอึดใจลงบนจากแก้วชั้นดีที่วางอยู่บนตู้ไม้สลักข้างเตียง "คุณพูดจาแปลก ๆ นะเฟยเฟย...ดูดบุหรี่งั้นหรอ?" รอยยิ้มมุมปากเหมือนจะถูกใจพยศอันดื้อรั้นของเธอไม่น้อย

"ใช่สิ" เชิดหน้าตอบรับก่อนจะใช้ผ้านวมผืนหนาสีแดงมันวาวมาพันตัวปกปิดร่างกายเอาไว้ชั่วคราว ถึงเมื่อคืนเค้าจะเห็นมันแล้วทั้งหมด แต่นั่นเธอคิดว่ามันเป็นแค่ความฝันถึงได้ยอมทำแบบนั้น สำหรับเรื่องจริงไม่มีทาง...

"เฟยเฟยถ้าคุณไม่หยุดดึง...เช้านี้คุณคงได้เห็นมันอีกรอบ" ใบหน้าที่นิ่งสนิทมีความยิ้มกริ่มและนึกสนุกไปกับการกระทำของเธอ พร้อมกับพยักหน้าให้เธอลองมองไปที่กลางลำตัวซึ่งเครื่องบินรบส่วนตัวกำลังจะโผล่ออกมา

"บ้า!" หันมาต่อว่าทั้งโกรธทั้งอาย แต่ก็ยอมหยุดดึงผ้าเพราะว่าตอนนี้ร่างกายของเค้าเปลือยเปล่าสภาพล่อแล่หมิ่นเหม่เหลือเกิน แต่อีตานี่ก็ไม่คิดจับผ้าหรือคว้าอะไรมาปกปิดมั่นหน้าเหลือเกินเช๊อะ! 

"เฟยเฟยคุณเป็นฝ่ายดึงออกเองนะ" 

"แล้วคุณทำไมไม่ปิดไว้" 

"ก็เห็นดึงผ้าออกไปแบบนี้ผมก็คิดว่าคุณอยากดูน่ะสิ" 

"บ้า! ใครจะอยากดูของคุณกันเล่า" 

ทั้งสองโต้วาจาต่อปากต่อคำกันอย่างไม่ยอมแพ้ คนหนึ่งยิ้มหน้าระรื่นชอบใจ คนหนึ่งโมโหจนอยากจะกรี๊ดออกมาดัง ๆ 

"เอาตัวไปไกล ๆ เลยชั้นเหม็น" ใช้แขนและมือผลักดันคนที่เบียดตัวเข้ามาใกล้อย่างอึดอัด อันที่จริงมันก็ไม่ได้เหม็นขนาดนั้น แต่มันเป็นความอึดอัดซะมากกว่า "ดูดเข้าไป ไอ้การดูดบุหรี่เนี่ยนึกว่าเท่ห์หรือไง" มองหน้าทำตาดุอย่างเอาเรื่อง เธอไม่ใช่สาวน้อยโฉมนารีแห่งเมืองสยามที่หัวอ่อนไร้พิษสงคนเดิมที่เค้าเห็นมาตลอดอีกแล้ว

"ผมพึ่งได้ยินเป็นครั้งแรก...แบบนี้เรียกว่าดูดด้วยหรอ?" ที่สยามเรียกว่า'ดูด'อย่างนั้นหรอ "คุณคงต้องฝึกเรียกใหม่ที่นี่เรียกว่าสูบ...ไม่ใช่ดูด" บอกอย่างชอบใจหูตาแพรวพราววับวาว...พร้อมกับก้มลงจูบที่หัวไหล่มนของคนที่กำลังโกรธเบา ๆ 

"ทำอะไร" ขึงตาใส่อย่างเอาเรื่อง

"หากผมรู้มาก่อนหน้านี้ว่าการเข้าหอขึ้นเตียงกันมันจะทำให้คุณเต็มไปด้วยพยศและดื้อรั้นแบบนี้ละก็...ผมคงทำหน้าที่สามีตั้งแต่คืนแรกที่เราแต่งงานกันแล้ว" ปลายมือลูบไล้ใบหน้าสวยหวานของเธออย่างถูกใจ

"หยุดนะ! ทำอะไร!" เธอปัดมือแกร่งที่กำลังลูบไล้ใบหน้าออกอย่างแรง

ใบหน้าหล่อเข้มทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไม่สนอาการของเธอว่าจะตอบสนองอย่างไร รู้เพียงแค่ตอนนี้ถูกใจมากอย่างที่ไม่คิดเลยว่ามันจะเกิดขึ้นมาก่อน

"สำหรับผมการดูดไม่ได้ใช้สำหรับบุหรี่...แต่มันใช้สำหรับทำอย่างอื่น" มองร่างบางอรชรที่อยู่ใต้ผ้าห่มด้วยสายตาลุ่มลึก ร่างเปลือยเปล่าที่คลุมด้วยผ้าห่มนี้ตนเห็นมาแล้วทั้งหมดและสัมผัสครบแล้วทุกสัดส่วนไม่เหลือรอด...ระหว่างเราไม่มีช่องว่างอะไรอีก

"มองอะไร...หันไปนะ!" ออกคำสั่งพร้อมกับเนื้อตัวที่เริ่มสั่น ไม่เคยแก้ผ้าอยู่กับผู้ชายและไม่เคยมีใครมองเธอด้วยสายตาโลมเลียชัดเจนขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต

มือแกร่งตวัดและดึงผ้าห่มที่คลุมร่างกายของเธอออก แม้ว่าคนที่ดื้อดึงจะพยายามยื้อไว้ก็ไม่เป็นผล เธอบอบบางขนาดนั้นจะสู่เรี่ยวแรงของเขาได้อย่างไร เนื้อตัวที่ขาวผ่องราวกับน้ำนมแดงระเรื่อขึ้นทันที ร่องรอยแดงช้ำและรอยฟันจากการขบกัดที่เขาทิ้งไว้มีอยู่ตามร่างกายเธอหลายจุดดูคลายกับงานศิลปะที่งดงาม

"ผมไม่ดูดไอ้เจ้านั่น...แต่คงต้องดูดอย่างอื่นแทน" 

"ไม่นะ...หยุดนะ!" ทั้งร้องห้ามทั้งผลักไสแต่ทุกอย่างไร้ประโยชน์เพราะเขาจู่โจมเข้ามาอย่างรวดเร็วและเธอไม่สามารถต้านทานเรี่ยวแรงของเค้าได้เลย

"นี่ต่างหากที่เรียกว่าดูด..." 

                  _______________

 

หลัวอู่สื่อ/เหรินอู่,ลีโอ

 

จินลู่เฟย,รลินทิพย์(คุณทวดใหญ่)

ธดาริน,จิ่นหลิว

                   ______________

-เรื่องนี้เป็นแนวนางเอกย้อนเวลาไปอยู่ในร่างคุณทวดใหญ่หรือพี่สาวของทวดตัวเองในสมัย คศ 1927ค่ะ 

-เป็นการแก้แค้นชิงรักหักสวาทของผู้หญิงที่แย่งกันเป็นที่หนึ่งในสมัยนั้น มาดูกันว่านางเอกเราจะรับมือและแก้เกมยังไง 

-นางเอกเราแซ่บมากพริกร้อยเม็ด พระเอกก็หล่อรวยเลวครบเครื่องเลยค่ะ นางร้ายก็ไม่ธรรมดาค่ะ 

-นิยายเรื่องนี้มีฉาก18+ การกระทำของตัวละครในนิยายไม่ถูกต้องเหมาะสม แนะนำสำหรับนักอ่านที่มีอายุ18ปีขึ้นไปค่ะ

-นิยายเรื่องนี้ไร้ท์แต่งขึ้นมาจากจินตนาการทั้งหมดทั้งสิ้น เรื่องราวในนิยายตัวละครและสถานที่ต่างไม่มีอยู่จริง บุคคลในภาพไม่เกี่ยวข้องใด ๆ กับเนื้อหาเป็นเพียงภาพประกอบการอ่าน

-หากมีการอ้างอิงถึงเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นจริงไร้ท์จะลงหมายเหตุและ*ไว้ท้ายหน้านิยายนะคะ

                 

ฝากติดตามให้กำลังใจและคอมเม้นพูดคุยกันได้นะคะ กดเพิ่มเข้าชั้นหนังสือเพื่อที่จะได้ไม่พลาดตอนใหม่ด้วยนะคะ