หลังจากที่ใช้ชีวิตมาสี่ชาติ เเต่ชาตินี้ดันไปเกิดใหม่ในต่างโลกซะงั้น

ชีวิตเเรกนั้นเหมือนเป็นฝันที่เเสนไกล เหมือนกาลก่อนที่ไม่เคยมี ดั่งชีวิตที่เป็นเพียงความทรงจำอันไร้เเสง 

ได้เกิดเป็นลูกขุนนางขั้นต่ำที่ครอบครองดินเเดนเพียงหยิบมือ เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาความยุ่งยากทางการเมืองจึงเลือกหลีกหนีออกมาเป็นนักผจญภัยที่เก่งกาจด้านการวางเเผน ถึงการนั้นก็ไม่อาจเลี่ยงหน้าที่ที่ลิขิตผูกติดกับสายเลือดที่ต้องกลับไปรับใช้ ราชาผู้พิชิตที่ยิงใหญ่ในประวัติศาสตร์ เเม้ในปัจจุบันอาจเหลือเพียงเรื่องเล่า เเต่ความจริงของชีวิตที่เคยมีนั้นไม่อาจหายไป เเม้ความตายในช่วงท้ายของชีวิตจะไม่ยุติธรรม เเต่ก็เหมือนได้รับพรอีกครับกับชีวิตใหม่

เป็นลูกบันฑิตยากจนในยุคสมัยที่ผู้คนต่างถอดถอย ยอมเเพ้กับชีวิต จุดชี้ความเป็นความตายของโลกยุคใหม่ที่เป็นเหมือนบททดสอบให้กับมนุษย์ทั้งมวล ในยุคที่ไม่มีอะไรเป็นใจ ผู้คนต่างยอมเเพ้เพราะต่อให้มีเเรงกายก็ไม่อาจไปต่อได้หากไร้เเรงใจ ผู้คนเหล่านั้นสูญเสียมัน เหมือนกับที่โลกเริ่มสูญเสียหลายสิ่งไป เเม้มีอุปสรรคมากมาย เเต่ภาระหน้าที่ที่ใหญ่ยิ่งก็คอยผลักดันให้ทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่สำเร็จ การได้ช่วยเหลือคนเป็นล้านจากการสูญเสียจิตวิญญานไป ไม่ใช่อะไรที่จะมีความสุขไปมากกว่าทำให้เพื่อนร่วมโลกอีกเเล้ว เเม้จะต้องลาโลกอีกครั้งด้วยเหตุไม่คาดฝัน ก็คงไม่เสียใจ

ถึงเเม้จะไม่คิดที่จะทำอะไรยิ่งใหญ่เเล้วก็ตาม เเต่ความเคยชินมันย่อมมีอยู่ ความพยายามที่พร้อมกับความเข้าใจในหลักเหตุเเละผล ทำให้การเป็นคนที่ชี้นำผู้คนจากผลงานตัวเองไม่ใช่เรื่องยากเลย การประดิษฐ์คิดค้นเครื่องมือสื่อสารสารพัดประโยชน์ในชาตินี้ที่มาจากความไม่มีของตัวเองนั้น กลับสร้างคุณให้โลกอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน สร้างสิ่งที่ไม่มีคือการสร้างสิ่งใหม่ที่ให้โอกาสอย่างนับไม่ถ้วน เเม้จะเป็นเสาหลักได้ไม่นานเเต่ปณิธานยังคงอยู่ต่อไป

เเม้ชาตินี้จะต้องกินนอนในกองขยะ เเต่ความทะเยอทะยานที่จะสร้างโลกให้ดีขึ้นนั้นมีเเต่จะผลักดันให้เด็กหนุ่มเดินหน้าเร็วขึ้นไปอีก เริ่มจากเจ้าหน้าที่ที่ถูกเหยียดหยามจากที่เติบโตมาเหมือนหนูกองขยะน่ารังเกียจ สู่กับตันผู้นำยานกองรบอวากาศลำดับที่สี่ของยุคอวากาศสมัยใหม่ ผู้ที่ยิ่งใหญ่เเละขับไล่ผู้รุกรานไปอย่างชาญฉลาดเเละเด็ดขาดไม่อาจปราณี อายุไม่เคยเป็นข้อจำกัด เเม้ในวัยที่เป็นเพียงกับตันหนุ่มก็ตาม ถึงอย่างนั้นเเม้จะประสบความสำเร็จเป็นผู้นำที่ยิ่งใหญ่ได้ เเต่จากการถูกลอบโจมตีโดยศัตรูที่หวังเด็ดหัวเขาอย่างสุดกำลัง ทำให้ต้องจากลาหน้าที่ไปตั้งเเต่เยาว์วัย

ถึงเเม้จะยากเย็นขึ้น หรือจะเป็นสิ่งไดก็ตาม ชายหนุ่มคนนี้ที่มีชีวิตมาเกือบกว่าสองร้อยปี ก็ไม่อาจะปฏิเสธได้ว่า ความตายเเละจุดจบก็ย่อมมาหา ในภายภาคหน้าก็คงต้องดิ้นรนไปยังจุดสิ้นสุดของเรื่องราวตัวเองเหมือนคราวนี้อยู่ดี 

นั่นคือสิ่งที่ชายหนุ่มคิดระหว่างที่นั่งกองลงบนพื้นยานอวกาศหายใจโรยรินอย่างไร้ซึ่งอนาคต อีกไม่นานขณะที่นั่งอยู่กับตัวเอง ความคิดที่หวนนึกถึงอดีตก็ทำให้ไม่ลืมปัจจุบันที่กำลังจะจบลง เเละก้าวสู้อนาคต เเม้จะไม่ใช่ของเขาก็ตาม 

เเรงที่ลดลงเรื่อยๆของชายหนุ่มทำให้ความหนาวค่อยๆเค้าคุมร่างกายเเทนที่ไออุ่นเเห่งชีวิตอย่างช้าๆ ช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตของเขานั้นมักจะเป็นเเบบนี้อยู่เสมอ โดดเดียวในวินาทีสุดท้ายของตัวเอง ทิ้งคนที่รักไว้ข้างหลังมาโดยตลอด 

เเม้จะสวดภาวนา เเต่ผลลัพธ์ก็ไม่เคยเปลี่ยน ความเดียวดายของช่วงชีวิตนี้ไม่อาจเเปรเปลี่ยนให้หายไปใหนได้

ถ้าต้องตายอย่างเดียวดายเเบบนี้เสมอ มันคงเหนื่อยเกินที่จะไปต่อเเล้วหรือเปล่า

ชายหนุ่มพูดคุยกับตัวเอง

เเต่จะไปต่อหรือไม่เราก็ไม่เคยกำหนดเองได้อยู่เเล้ว เพราะงั้นก็ช่างมันเถอะ

ตลอดชีวิตที่ผ่านมาชายหนุ่มไม่เคยรู้สึกปล่อยว่างได้ขนาดนี้มาก่อน เเละเมื่อความคิดชุดสุดท้ายเกี่ยวกับคนรักของเขาผ่านไป ลมหายใจนั้นก็หมดลง

.

.

.

-----------------------------------

สวัสดีครับผมโอ๊กนะครับ เป็นผู้ฝึกเขียนครับ

ด้วยความที่ประสบการณ์ความสามารถของผมมันข้อนข้างอยู่ในระดับเด็กประถมเขียนนิทาน เพราะเช่นนั้นเเล้วหากผู้อ่านท่านใดมีความเเนะนำด้านมุมมองการเขียนหรือเทคนิควิธีการต่างๆมาเเนะนำผมนั้นยินดีเเละขอบคุณมากๆที่บอกกันนะครับ ส่วนคำผิดหรืออะไรถ้าสะดวกยังใงก็เชิญบอกได้ตามสบายเลยครับ ถ้ามีโอกาสเเล้วจะเเก้ใขให้นิยายที่ผมเขียนมันดูขัดเกลามากขึ้น

ต้องขอบคุณทุกคนที่ผ่านเข้ามาอ่าน หรือติดตามผมมากๆเลยนะครับ เเม้ยอดอ่านหรือยอดผู้ติดตามจะไม่ใช่เป้าหมายหลักของผม เเต่ผมก็ดีใจถ้ามีคนชอบเเละสนับสนุนผมด้วยกำลังใจ เพราะมันทำให้มีความสุขในการเขียนมากขึ้นไปอีก

ส่วนตรงนี้ก็อยากจะบอกสั้นๆว่า ถ้าชอบยังใงก็ฝากกดติดตามด้วยนะครับ จะพยายามอัพให้ได้ทุกๆวันเลย