Tsundere"รักนะครับพ่อคนซึน"

โฟล์ค

หลังจากที่เรียนจบ ม.ต้นที่ต่างจังหวัดครอบครัวก็ย้ายเข้าเมืองหลวงเราต้องย้ายตามพ่อมาครับเพราะพ่อทำงานรับราชการเป็นตำแหน่งเล็กๆ ครับแต่ว่าพ่อทำงานมานานและใส่ใจในการทำงานจึงได้เรื่องขั้นและโดนสั่งย้ายมาทำหน้าที่ในเมืองเจ้านายของพ่อมองว่าเป็นคนที่มีความสามารถในการทำงานจึงอยากให้พ่อได้รับหน้าที่และตำแหน่งที่ดีกว่านี้นั่นแหละครับสาเหตุที่ทำให้ผมได้ย้ายมาเรียนในกรุงเทพฯหรือคนต่างจังหวัดเรียกว่าเมืองหลวง

07:40 เปิดเทอมภาคเรียนที่1/2565 

โฟล์ก!!!ลูกตื่นได้แล้วถ้าไม่ตื่นตอนนี้จะไปโรงเรียนไม่ทันแล้วนะลูก ผมได้ยินเสียงแม่พูดจบผมก็รีบหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าห้องน้ำทันทีวันนี้เป็นวันที่เร่งรีบมากเพราะเมื่อคืนผมตื่นเต้นที่จะได้ไปโรงเรียนใหม่ แต่ผมก็ลืมคิดไปว่าผมพึ่งเข้าเมืองหลวงครั้งแรกและยังไม่คุ้นเส้นทางถ้าผมตื่นสายคงไปไม่ทันเข้าแถวที่โรงเรียนแน่แล้วสิ่งที่ผมคิดมันก็เกิดขึ้นจริงครับใช่ครับผมไปไม่ทันแถวจริงๆ ผมเลยโดนทำโทษเหตุการณ์ในเช้านี้ทำให้ผมได้เจอกับคนคนหนึ่งเขาน่าจะอายุเท่าๆ ผมเราเจอกันในแถวสำหรับคนมาสายนั่นแหละครับหลังจากเลิกแถวผมก็เดินไปหาห้องเรียนผมไม่รู้ว่ามันเป็นพรหมลิขิตหรือความบังเอิญที่ทำให้ผมมาเจอกับคนคนนั้นที่ผมเจอที่แถวอีกครั้งในห้อง ยิ่งกว่านั้นคือครูให้ผมไปนั่งข้างเขาพอผมเดินไปที่โต๊ะผมก็ได้ทักทายเขาแล้วเขาก็แค่ยิ้มให้ผมเท่านั้นเราไม่ได้พูดคุยกันต่อ พอเรียนคาบเช้าเสร็จผมก็มีเพื่อนสองคนคือไอ้แจ็คกับไอ้ก้องเราทำความรู้จักกันจนเราสนิทกันผมก็ได้ถามไอ้ก้องว่า

โฟล์ค:เห่ย...ก้องคนที่นั่งข้างกูมันชื่อไรว่ะมันดูหยิ่งๆกูเลยไม่ได้ถามชื่อมัน

ก้อง:อ๋อๆคนที่นั่งข้างมึงมันชื่อเฟรม มันเป็นคนนิ่งๆไม่สนโลกพวกกูกับมันรู้จักกันตั้งแต่ม.ต้นละ มันก็เป็นคนแบบนี้แหละชอบอยู่คนเดียว

ผมได้ยินแบบนั้นแล้วยิ่งทำให้ผมอยากทำความรู้จักกับมันมากขึ้นพอเราเรียนคาบสุดท้ายของตอนเช้าเสร็จผมกับเพื่อนใหม่อีกสองคนที่พึ่งสนิทก็ได้ไปหาข้าวกินกันเนื่องจากผมพึ่งย้ายมาใหม่ผมเลยไม่รู้ว่าร้านไหนอร่อยผมจึงฝากก้องซื้อมาให้ผมบอกมันว่าเดี๋ยวจะไปหาโต๊ะนั่งรอถ้าหาไว้เจอก็โทรเพราะพวกเราแลกเบอร์กันไว้แล้ว ผมบอกไอ้ก้องเสร็จผมก็เดินไปหาโต๊ะแต่ผมอยากจะบอกว่าคนเยอะมากเพราะวันแรกของการเปิดภาคเรียนคนจึงไม่ค่อยมีเรียนกันทำให้พวกเขามารวมตัวกันที่โรงอาหารจำนวนมาก ผมเกือบจะถอดใจแล้วแต่สายตาผมก็เหลือบไปมองเห็นเฟรมที่นั่งอยู่คนเดียวพร้อมกับกำลังจะตักข้าวเข้าปากผมเดินเข้าไปหาเฟรมแล้วบอกเฟรมว่า'' พวกเราขอนั่งด้วยได้ไหมพอดีโต๊ะมันเต็มหมดแล้ว” เฟรมที่กำลังจะตักข้าวเข้าปากเขาก็ได้วางช้อนลงทันทีแล้วหันมามองหน้าผมแบบงงๆ พร้อมกับพยักหน้าตอบรับ ผมจึงว่ากระเป๋านักเรียนลงพร้อมกับโทรบอกก้องว่าผมอยู่ที่ไหนพอคุยกันจนรู้เรื่องแล้วผมก็ตัดสายแล้วลงมานั่งที่โต๊ะหินอ่อนขนาดใหญ่ผมพยายามชวนเฟรมคุยแต่มันตอบผมแบบว่าผมแทบจะนับคำได้เลยก็อย่างว่าแหละผมพึ่งมาวันแรกแล้วก็พึ่งรู้จักกันมันอาจจะยังไม่ชินกับผมก็ได้ เวลาผ่านไปเกือบ10นาทีผมก็ยังไม่เห็นไอ้ก้องเดินผมด่ามันสารพัดในใจเลยแต่พอไปที่คนตรงหน้าผมไม่รู้ทำไมอยู่ๆก็ใจเย็นลงจากอาการโมโหหิว “ไอ้โฟล์กกูมาแล้ว”ผมหันหลังไปมองใช่ครับมันคือเสียงของไอ้ก้องกับไอ้แจ็ค”กว่าจะมาได้น่ะพวกมึง”มันก็ได้แค่ยิ้มแล้วก็ยื่นจานข้าวมาให้ผมจากนั้นพวกมันก็ทักทายไอ้เฟรมหลังทักทายเสร็จไอ้มันก็มองมาทางผมแล้วพูดว่า”เพื่อนมึงมาแล้วงั้นกูไปก่อนนะ”ผมอึ้งที่มันคุยกับผม”เห่ยเดี๋ยวดิมึงไม่คุยกับพวกไอ้ก้องก่อนเหรอวะ”พอผมพูดเสร็จไอ้เฟรมมันก็หันไปมองพวกไอ้ก้องมันไม่พูดไรครับแค่ยิ้มให้ไอ้ก้องกับไอ้แจ็คแล้วมันก็ลุกขึ้นไปเลยมันก็ทำให้ผมงงไปเลยครับ พอมันลุกออกไปไอ้แจ็คกับไอ้ก้องก็นั่งลงแล้วพูดว่า”ไอ้เฟรม อะพวกกูรู้นิสัยมันดีและรู้จักกันมานานแค่มองตาก็รู้แล้วว่าเป็นคำทักทาย”ผมยิ่ง งงหนักกว่าเดิมครับพวกมันสนิทกันแต่ไม่ค่อยคุยกันไม่ค่อยอยู่ด้วยพวกมันเป็นเพื่อนกันได้ไงว่ะ ผมได้แต่สงสัยแล้วเก็บไว้ในใจแล้วก็รีบกินข้าวเพราะพวกผมต้องรีบเข้าเรียนในช่วงบ่ายครับ.........