คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #82 : -- ๒ – ความคิดของสาวขายดอกไม้ต่อครูเซเดอร์หนุ่ม - “...เธอรู้ได้ยังไง”
๒ – ความคิดของสาวขายดอกไม้ต่อครูเซเดอร์หนุ่ม
“ขอโทษนะคะ ห้องแคบ แล้วก็รกหน่อย คงต้องนั่งกับพื้นนะคะ ถอดรองเท้าสะดวกไหม”
“ไม่เป็นไร ถอดไม่ยาก” แม็กนัสพูดแล้วก็คุกเข่าลง แก้เชือกผูกรองเท้าบู๊ตครูเซเดอร์ของตนแบบพอให้ดึงเท้าออกได้ ก่อนจะวางรองเท้าคู่ใหญ่บนชั้นวางที่ว่างอยู่ แล้วยืดตัวขึ้นอีกครั้ง
“ฉันจำได้ว่านัดไว้ห้าโมงเย็นนี่คะ” แอนเธียพูด หลังจากเลื่อนเบาะให้เขานั่งหน้าโต๊ะ “คุณมาเร็วจัง”
“พ...พอดีวันนี้ออกเวรเร็วน่ะ แล้วก็ไม่รู้จะไปไหนก่อนด้วย” แม็กนัสพูดตะกุกตะกัก “ข...ขอโทษนะ รบกวนหรือเปล่า”
“ไม่หรอกค่ะ แค่กลัวคุณจำเวลานัดผิด เลยรีบวิ่งมาก่อนเลิกงานแค่นั้นเอง ชามั้ยคะ หรือชอบกาแฟมากกว่า”
“น้ำเปล่าก็พอ”
หญิงสาวเปิดตู้เย็น รินน้ำใส่แก้วให้เขา เดินกลับมาก็เห็นแม็กนัสมองรอบห้องอย่างสนใจ
“สวยดีนะ เธอทำเองหมดเลยเหรอ”
“ก็เกือบหมดค่ะ หลังๆ มีอันที่นิกซ์ช่วยด้วย ส่วนพวกนี้แกทำเอง” แอนเธียชี้ดินปั้นรูปสัตว์ตัวเล็กจิ๋วบนชั้นวางของอันหนึ่ง มีทั้งสุนัขหูตูบหน้าตาตลก ไก่และกระต่ายขาวตัวอ้วนกลม “เห็นแกว่าชอบปั้นดินน้ำมัน ฉันเลยแบ่งเศษดินที่เหลือให้ทำเล่น น่ารักมั้ยคะ”
“ก็...ดีนะ” อีกฝ่ายตอบเหมือนไม่แน่ใจนัก
“คุณไม่ชอบเล่นดินน้ำมันเหรอ” หญิงสาวตั้งคำถาม
“อ...อือม์” ชายหนุ่มรับ
“ให้ฉันเดานะ คุณต้องเป็นพวกชอบถือปืนปลอมวิ่งออกไปไล่ยิงเด็กแถวบ้านแน่เลย”
“...เธอรู้ได้ยังไง” แม็กนัสมีสีหน้าประหลาดใจ
แอนเธียหัวเราะน้อยๆ แต่ไม่ตอบ เธอนั่งลงบนเก้าอี้ตรงกันข้าม ก่อนจะเอ่ยถาม
“คุณบิวเรนเป็นยังไงคะ สบายดีมั้ย”
“ก็...น่าจะสบายดี”
“น่าจะ...หมายความว่าไม่ได้ติดต่อกันเลยเหรอคะ นี่เขาย้ายไปจะครบเดือนแล้วนะ”
“เอิ่ม...”
กลับมาอยู่คีรีเอได้แค่สองเดือน บิวเรนก็ได้รับคำสั่งให้ย้ายไปประจำที่อื่น คราวนี้เป็นคุกเพอร์กาโทรีอันขึ้นชื่อในทางร้าย ซึ่งคุมขังนักโทษชาวอัสลาน และนักโทษทางการเมืองที่ต่อต้านโซลาริสมากมาย
แอนเธียเชื่อว่าร้อยเอกฮัมเบิร์ต ไวส์วอลด์ ซึ่งประจำหน่วยเทมพลาร์ที่ควบคุมคุกนี้โดยตรงคงต้องการจับตามองบิวเรนอย่างใกล้ชิด หรือมิเช่นนั้นก็ดึงเขามาเป็นพวกเพราะเรื่องวางยานิกซ์คราวนั้น แต่จากการอ่านความทรงจำของบิวเรน หญิงสาวก็คิดว่าเขาเป็นคนดี ...ถึงจะระแวงเธอในทีแรก ชายหนุ่มก็ยังมีสำนึกผิดชอบชั่วดี รักครอบครัว รักเพื่อน และหากไม่ถูกบังคับด้วยคำสั่งจริงๆ ก็จะไม่ทำร้ายใคร และไม่ชอบเห็นใครทำร้ายกัน... เธอจึงกังวลอยู่บ้างว่าเขาจะเจออะไรที่คุกนั้น
ทว่าตอนนี้เธอช่วยอะไรเขาไม่ได้ จึงไม่ควรแสดงท่าทางให้แม็กนัสกับนิกซ์กังวลไปด้วย
“ให้ฉันเดานะ คุณต้องเป็นพวกไม่ชอบติดต่อทางไกลแน่เลย” หญิงสาวเปลี่ยนเรื่องพูดด้วยสีหน้ายิ้มๆ “ต้องให้แม่หรือน้องสาวโทรมาถามความเป็นอยู่แทน น่าจะสักอาทิตย์ละครั้ง”
“...เธอรู้ได้ยังไง” ชายหนุ่มดูเหมือนแทบสะอึก “นี่...อ่านความทรงจำฉันอยู่หรือเปล่า”
แอนเธียสั่นศีรษะอย่างร่าเริง
“เปล่านะคะ ถ้าไม่ได้แตะหน้าผากกัน ฉันก็อ่านความทรงจำใครไม่ได้หรอก แต่...คนบางคนก็อ่านได้โดยไม่ต้องใช้ความสามารถแหละนะ”
“หมายถึงฉันสินะ” แม็กนัสเกาหัวแกรก
“ไม่ดีเหรอคะ” หญิงสาวหัวเราะคิก “นี่ฉันกำลังชมว่าคุณเป็นคนจริงใจและเปิดเผยนะ”
ชายหนุ่มไม่ตอบ กลืนน้ำลาย แล้วก็หยิบแก้วน้ำขึ้นดื่มแก้เก้อ
ในใจเขาคงคิดว่า ‘ฟังไม่เหมือนคำชมเลย’ อยู่กระมัง
“ปกติ เธออ่านความทรงจำของทุกคนที่รู้จักหรือเปล่า” แม็กนัสกลับตั้งคำถามอย่างไม่คาดฝัน
“คะ?”
“คือ...ถ้าไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไรนะ ฉันแค่อยากรู้ เธอเป็นคนอัสลาน แถมเป็นผู้หญิง ถ้าอ่านคนอื่นไว้ก่อนก็เหมือนเป็นวิธีป้องกันตัวอย่างหนึ่ง...ใช่มั้ยล่ะ”
“คุณคิดว่าฉันชอบเอาหน้าผากแตะคนอื่นไปทั่วเหรอคะ” แอนเธียย้อนถามเหมือนไม่จริงจังนัก แต่แล้วก็พูดตามตรง “ไม่ทุกคนหรอกค่ะ เมื่อก่อนตอนฉันยังระแวงคนอื่น ฉันก็แอบอ่านใครๆ เวลาเผลออยู่หลายคนเหมือนกัน อย่างคุณลุงโจเซฟ คุณป้ามาร์กาเร็ต หลวงพ่อนิโคลัส ฉันหลอกพวกเขาว่าการเอาหน้าผากแตะหน้าผากเป็นวิธีแสดงความเชื่อใจแบบอัสลาน แล้วก็อ่านความทรงจำพวกเขา ให้ตัวเองวางใจว่าพวกเขาไม่เป็นอันตราย แต่มันไม่ใช่เรื่องที่ควรทำนี่คะ ทุกคนมีความลับและเรื่องที่ไม่อยากให้ใครรู้ในชีวิตทั้งนั้น ...ดังนั้น ถ้าไม่รู้สึกถูกคุกคามมากๆ หรือไม่จำเป็นจริงๆ ฉันก็จะไม่ใช้ความสามารถหรอกค่ะ”
แม็กนัสนิ่งนึกอยู่อีกครู่ สีหน้าเริ่มลำบากใจ ครั้นแล้วเขาก็ถามช้าๆ
“หมายความว่า...ตอนอยู่ในโบสถ์ร้างนั่น ฉันทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกคุกคามเหรอ”
หญิงสาวชะงักไป แต่แล้วก็รีบยิ้มกลบเกลื่อนโดยเร็ว
“คุณเป็นผู้ชาย ฉันเป็นผู้หญิง ยังไงก็ต้องระวังไว้ก่อนนี่คะ”
ชายหนุ่มหน้าแดงไปถึงใบหูทันที ซ้ำยังทำหน้าเหมือนพูดอะไรไม่ออก
“ฉันพูดถึงกรณีทั่วๆ ไป ไม่ได้หมายความว่าคุณแม็กนัสคุกคามกว่าผู้ชายคนอื่นเป็นพิเศษ อย่าห่วงเลยค่ะ”
“...เหรอ” แม็กนัสยิ่งทำหน้าเหมือนแมวเปียกน้ำยิ่งกว่าเดิม
“ฉันล้อเล่นค่ะ” แอนเธียตัดสินใจเอ่ย “ที่อ่านตอนนั้นแค่อยากรู้ว่าคุณเป็นครูเซเดอร์ยังไง บางที...ฉันจะได้เข้าใจบ้างว่ามีคนที่ฆ่าญาติพี่น้องของฉันที่มีจิตใจเป็นคนอยู่เหมือนกัน จะได้ให้อภัยได้มากขึ้น”
นั่นเป็นความจริง แต่ก็เป็นแค่หนึ่งในหลายๆ เหตุผลที่เธออยากรู้จิตใจของแม็กนัส...หลายๆ เหตุผลซึ่งหญิงสาวเองก็ระบุไม่ได้หมดเหมือนกัน
“แล้วฉันก็อ่านแค่คร่าวๆ ไม่ได้เจาะความทรงจำไหนเป็นพิเศษหรอกค่ะ เพียงแต่...ถ้าคนที่ฉันอ่านความทรงจำไม่ได้หลับ และกำลังคิดอะไรอยู่ ฉันจะเห็นความทรงจำที่เกี่ยวข้องกับความคิดนั้นชัดเจนกว่าเรื่องอื่นๆ เท่านั้นเอง”
แอนเธียยิ้มเจื่อนๆ เมื่อแม็กนัสยกสองมือกุมขมับ ก้มหน้างุดทันที
“ฉันไม่ได้ว่าคุณคิดอะไรไม่ดีนะคะ อย่าห่วงเลย” เสียงเปิดประตูทำให้หญิงสาวได้โอกาส “นิกซ์อาบน้ำเสร็จแล้ว รอฉันแต่งตัวอีกหน่อยนะคะ รีบไปกันก็ดี จะได้ไม่กลับค่ำมาก”
* * * * *
ความคิดเห็น