คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #71 : -- ๑๕ – เด็กหญิงที่ถูกลบล้าง - “ฉันไม่มีทางเป็นเพื่อนกับพวกนอกรีตแบบนั้นเด็ดขาด”
๑๕ – เด็กหญิงที่ถูกลบล้าง
อมาเนเซรารู้สึกเหมือนตนเองกำลังฝัน
ในฝันนั้นเธอมีเพื่อน เพื่อนวัยเดียวกัน คุยกัน เล่นกัน กินขนมด้วยกัน บางทีเพื่อนคนนั้นก็โกรธเธอ แต่เมื่อโกรธ ก็พูดกันจนเข้าใจ และขอโทษ แล้วก็กลับมาเล่นกันอีกครั้ง
เธอมีความสุขเหลือเกิน ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีเพื่อนวัยเดียวกันมาก่อน เด็กหญิงไม่เคยไปโรงเรียน มีแต่อาจารย์มาสอนที่บ้าน มีแต่สัตว์เลี้ยงที่พูดไม่ได้ มีแต่คนรับใช้ที่พินอบพิเทาอยู่เสมอ มีแต่ตุ๊กตา เกม หรือของเล่นกลไกซึ่งไร้ชีวิตจิตใจ
ดังนั้น เธอจึงไม่อยากให้เพื่อนคนนั้นจากไปเลย
แต่จู่ๆ เขาก็จากไป หายไปไหนที่ไม่รู้ อมาเนเซราจะร้องเรียก...ก็ไม่รู้จะเรียกชื่ออะไร หน้าตาของเขามีเพียงเงาดำ เสียงของเขา...สิ่งต่างๆ ที่เขาชอบ...เธอนึกไม่ออก นึกไม่ออกเลย
ที่รู้แน่คือมีเธออยู่เพียงคนเดียวในห้องกว้าง รายล้อมด้วยของเล่นระเกะระกะ และตุ๊กตาตัวเล็กใหญ่ ทั้งตุ๊กตาเด็กผู้หญิงสวมชุดระบายลูกไม้เหมือนเธอ และตุ๊กตาสารพัดสัตว์ตัวโตขนฟู
เด็กหญิงกรีดร้อง หมายจะเรียกคนที่เธอไม่รู้ชื่อ แต่เขาก็ไม่มา มีเพียงผนังห้องที่ขยายกว้างออกไปเรื่อยๆ พร้อมกับจำนวนของเล่นและตุ๊กตาซึ่งเพิ่มขึ้น...เพิ่มขึ้น กักขัง ห้อมล้อม
“ท่านหญิง ! ท่านหญิงคะ !”
เสียงเรียกมาพร้อมกับผ้าชุบน้ำอุ่นบนหน้าผาก อมาเนเซราลืมตา เห็นดวงหน้าของหญิงวัยกลางคนที่คุ้นเคย
“ท่านหญิง ! ไม่เป็นไรใช่มั้ยคะ ! ปวดศีรษะ...ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าคะ !”
เด็กหญิงกะพริบตาปริบๆ ไม่สบายหรือ...ไม่รู้สินะ เธอไม่รู้สึกปวดศีรษะอย่างที่แม่นมถามหรอก
แต่ทำไมถึงรู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ เหมือนเสียใจมากๆ ...เพราะอะไรก็ไม่รู้
“เกิดอะไรขึ้นกับคุณเซราหรือครับ” เสียงถามของชายอีกคนดังขึ้น และเธอก็เห็นคนถามชะโงกหน้าลงมา “คอนเวิร์ตนั่นทำอะไรคุณหรือเปล่า”
“...คุณฮัมบี้ มาอยู่ในห้องของฉันได้ยังไงคะ” อมาเนเซราไม่สนคำถามของเขา เพราะมีเรื่องสงสัยมากกว่า
“ห้องของคุณ?” คู่หมั้นของเธอกลับทวนคำอย่างประหลาดใจ สีหน้าฉงนยิ่งขึ้นอีก
เด็กหญิงเพิ่งสังเกตเห็นเพดานห้องชัดๆ ...ไม่...นี่ไม่ใช่ห้องของเธอ เตียงของเธอกว้างกว่านี้ นุ่มกว่านี้ มีเสาสูงกับเพดานเตียงเขียนลายดอกไม้ ฝูงนกและผีเสื้อ ซ้ำ...ต่อให้อยู่ในมุมที่เห็นเพดานก็ไม่ใช่ฝาปูนสีเทากะดำกะด่างอย่างนี้
“ที่นี่ที่ไหน” เธอผุดลุกขึ้นนั่งแล้วมองโดยรอบ ห้องเล็กๆ นั้นมีแค่เตียงโรงพยาบาลเก่าๆ ตู้ลิ้นชักหัวเตียงกับเสาแขวนน้ำเกลือว่างเปล่า และเก้าอี้สองตัวซึ่งรีเบคกากับคุณฮัมบี้นั่งอยู่
“ก็...ร้านหมอมอสคาตีไงคะ ร้านหมอในเก็ตโต ได้ยินว่าท่านหญิงเข้าไปดูศพเด็กมีเขา แล้วก็เป็นลมไป เพิ่งฟื้นเมื่อกี้นี้เอง”
...ร้านหมอมอสคาตี...เธอไม่รู้จัก ...เก็ตโต...มาอยู่ในที่สกปรกแบบนี้ได้อย่างไรก็ไม่รู้ ...ศพเด็กมีเขา...เด็กมีเขาเป็นปีศาจนอกรีต องค์สุริยเทพตรัสบอกให้ทำลาย เธอจะไปดูทำไม...
...องค์สุริยเทพ...เดี๋ยวก่อน ! ...วันนี้...
“นี่วันเทศกาลโคมตะวันไม่ใช่เหรอ” อมาเนเซราตั้งคำถาม “ฉันมาอยู่ที่ร้านหมอโทรมๆ นี่ได้ยังไง เด็กมีเขาอะไรไม่เห็นเข้าใจเลย”
คุณฮัมบี้ขมวดคิ้วเคร่งเครียดกว่าเดิม ส่วนรีเบคกามีสีหน้าตะลึงงัน
“เทศกาลโคมตะวันจบไปแล้วครับ คุณเซรา” คุณฮัมบี้บอกวันที่ ซึ่งทำให้เด็กหญิงยิ่งงุนงงไปกว่าเดิม “คุณถูกพวกเนฟิลิมของผู้ก่อการร้ายอัสลานจับตัวไป เพิ่งช่วยกลับมาได้ราวสี่วันที่แล้วเอง ส่วนเด็กมีเขานั่น—”
“ฉันน่ะเหรอ...ถูกผู้ก่อการร้ายจับไป !” เด็กหญิงเบิกตากว้าง หันมองไปมาเลิ่กลั่กกว่าเดิม “พวกมันจับฉันไปตอนไหน...เมื่อไหร่...นานมั้ย...พวกมันไม่ได้ทำอะไรฉันใช่มั้ย !”
อมาเนเซราเพิ่งรู้สึกแปลกๆ กับสัมผัสที่ปะทะข้างคาง เธอยกมือขึ้นแตะปลายผม...ซึ่งเหลือสั้นลงแค่นั้น แทนที่จะยาวปรกกลางหลังเหมือนทุกทีอย่างไม่อยากเชื่อ
“ผมฉัน ! ใครตัดผมฉัน ! ตัดไปเมื่อไหร่ !”
เธอแสนเสียดาย และก็โมโหด้วย อุตส่าห์เลี้ยงผมตั้งหลายปีกว่าจะยาวได้ขนาดนี้ จู่ๆ ตื่นขึ้นมาก็พบว่าถูกกล้อนหายไปหมดแล้ว แถมยังมาอยู่ในที่แบบนี้...
“ก...ก็พวกผู้ก่อการร้ายมันตัดนี่คะ” รีเบคกาพูดสั่นๆ “แต่ไม่เป็นไรนะคะ พวกมันไม่ได้ทำร้ายท่านหญิงมากไปกว่านั้นหรอก ท่านหญิงปลอดภัยแล้วนะคะ”
“ที่จริง พวกมันจะยิงคุณเซราแล้วครับ” คุณฮัมบี้กลับแย้งอย่างเคร่งขรึม “แต่ตอนนั้น...พวกมัน...ยิงโดนพวกเดียวกันเองแทน”
รีเบคกาหันไปมองคู่หมั้นของเด็กหญิงอย่างประหลาดใจ ชายหนุ่มมองตอบ กระแอม แล้วก็พูดเหมือนนึกขึ้นได้
“รีเบคกา ไปอุ่นนมร้อนมาให้คุณเซรา แล้วก็ตามหมอมอสคาตีมาที่นี่เถอะ ฉันจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้คุณเซราฟังเอง”
“ค...ค่ะ” หญิงวัยกลางคนรับ แล้วก็เดินห่อไหล่ออกไป
“คุณเซราจำไม่ได้จริงๆ เหรอครับ เรื่องตอนที่คุณจะถูกยิง” ชายหนุ่มถามช้าๆ
เด็กหญิงสั่นศีรษะ
“เด็กมีเขาที่ชื่อนิกซ์ก็จำไม่ได้เลยเหรอครับ”
“...เด็กมีเขาอะไร”
คุณฮัมบี้มีสีหน้าที่เธอบอกไม่ถูก คล้ายประหลาดใจ แต่ขณะเดียวกันก็ดีใจ
“เด็กมีเขาที่ถูกยิงในตอนนั้น พวกครูเซเดอร์พาตัวกลับมากับคุณเซราด้วย เด็กนั่นเพิ่งตายเมื่อคืนนี้”
“...เด็กที่ฉันเข้าไปดูศพเหรอ” อมาเนเซราขมวดคิ้ว
“ครับ”
เด็กหญิงไม่เข้าใจ เด็กมีเขาก็เป็นพวกนั้น มันยิงพลาดโดนพวกเดียวกันเอง...แล้วทำไมเธอถึงต้องไปดู
“คุณเซราบอกว่าเด็กคนนั้นเป็นเพื่อนของคุณ” สีหน้าตะลึงงันแทบเป็นขยะแขยงของเธอคงทำให้เขารีบพูด “ค...คุณพูดอย่างนั้นจริงๆ นะครับ แล้วก็ดูแลมันเป็นอย่างดีด้วย”
“ฉัน ไม่มีทาง เป็นเพื่อนกับพวกนอกรีตแบบนั้นเด็ดขาด !” อมาเนเซราขัด “คุณฮัมบี้ ล้อเล่นกันอย่างนี้ไม่ตลกนะคะ !”
“ผมก็ว่าอย่างนั้น” ชายหนุ่มดูเคร่งเครียดยิ่งไปกว่าเดิม “คุณเซราจะเห็นปีศาจพวกนั้นเป็นเพื่อน ถึงขนาดขอให้มันเข้าไปอยู่ในคีรีเอด้วยได้ยังไง ต้องเป็นมนตร์มืดของพวกมันแน่ๆ”
“มนตร์มืด?”
“หลังจากพวกครูเซเดอร์ช่วยคุณเซรามาได้ แล้วก็พาตัวเด็กมีเขาที่บาดเจ็บนั่นมาด้วย คุณก็บอกว่ามันเป็นเพื่อน คอยปกป้องมันมาตลอด องค์พระมหาสังฆราชา กับพระราชาคณะยืนยันได้ครับ ผมก็คิดอยู่แต่แรกแล้วว่ามันแปลก คุณเซราเป็นที่รักแห่งองค์สุริยเทพ จะไป...เกลือกกลั้วกับพวกที่พระองค์ชิงชังได้ยังไงกัน ผมเชื่อมาตลอดว่าพวกมันต้องใช้อำนาจปีศาจสะกดจิตคุณแน่ ดีที่ไอ้เด็กผีนั่นตายเสียได้ คุณถึงหลุดพ้น กลับมาเป็นคุณเซราคนเดิมของผมอีกครั้ง”
อมาเนเซรานิ่งฟังพร้อมกับคิด ทั้งๆ ที่จับต้นชนปลายไม่ถูกนัก เธอเริ่มนึกออกรางๆ ว่าตนถูกจับตัวไปได้อย่างไร เมื่อคืนก่อนเทศกาลโคมตะวัน เธอฝันว่าองค์สุริยเทพประทานอำนาจในการมองเห็นติดตามความมืดให้ และเธอก็ตามล่าพวกปีศาจในเมือง แต่กลับถูกพวกมันจับไปเสียเอง
เธอจำไม่ได้แน่ๆ ว่าพวกมันมีกันกี่คน ...รางๆ เหมือนสุดท้ายเธอเข้าไปถึงเพทรา โซลาริส ที่พวกมันเอาไปด้วย แล้วก็พยายามใช้อำนาจของเพทราทำลายพวกมัน
แล้วใคร...ใครก็ไม่รู้เข้ามาขวาง
เด็กหญิงนิ่วหน้า รู้สึกตุบๆ ที่ศีรษะ ไม่ได้เจ็บปวดเกินทน แต่ว่างโหวง นึกไม่ออก เหมือนกับอะไรบางอย่างไม่เคยเกิดขึ้น...แต่ที่จริงก็ควรมีอะไรเกิดขึ้น
“รีบกลับคีรีเอด้วยกันเถอะครับ” คุณฮัมบี้จับมือของเธอไปประทับริมฝีปากเบาๆ “ท่านพ่อกับท่านพี่ของคุณเซราเป็นห่วงแย่แล้ว กลับไปให้มหาวิหารปัดเป่าอำนาจของปีศาจร้ายไปจากคุณ ทุกท่านจะได้สบายใจ ถ้าหมอมอสคาตีบอกว่าคุณแข็งแรงดีพอออกเดินทางได้ เราก็จะไปด้วยกันเดี๋ยวนี้เลย”
“ค่ะ” อมาเนเซรารับคำโดยไม่มองหน้าอีกฝ่าย ความคิดของเธอยังคงแล่นพล่าน กวาดเศษเสี้ยวความทรงจำที่ไม่ปะติดปะต่อมารวมกัน ในพวกเนฟิลิมมีหัวหน้าเป็นผู้ชายมีเขากับตาขวาสีส้มแดง จำชื่อได้ว่าราดา มีผู้หญิงผมสั้นสีดำไม่มีเขา แต่มีความมืดในตัว มีผู้ชายเขาแพะผมเกรียนพ่นไฟได้ มีผู้ชายตัวใหญ่ๆ เขาเหมือนกระทิง มีมือเป็นกรงเล็บ
...แล้วมีใครอีกคนหนึ่ง...เด็กที่คุณฮัมบี้บอกว่าถูกยิงแทนเธอหรือ...
เธอนึกภาพเด็กคนนั้นไม่ออก ชื่อก็นึกไม่ออก คลับคล้ายคลับคลาแค่ว่าเด็กที่ว่าไม่ใช่พวกเดียวกับราดาตั้งแต่ต้น ...แต่ถ้านึกไม่ออก ก็คงไม่สำคัญอะไร
อีกอย่าง มันเป็นแค่ศัตรูที่ตายไปแล้ว จะนึกถึงไปทำไม
* * * * *
ความคิดเห็น