คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #134 : -- ๕ – สิ่งที่เนฟิลิมไขว่คว้า - “เธอ...อยากมีลูกไหม”
๕ – สิ่งที่เนฟิลิมไขว่คว้า
ซีเรนารู้ว่าคืนนี้ราดาสบายใจ
เขาไม่ได้พูดอะไรหรอก บางครั้งชายหนุ่มก็เงียบจนยากจะเดาความคิด แต่หญิงสาวก็คิดว่าเธอพอเข้าใจเขาขึ้นมาบ้าง ...เวลาที่เขาไม่สบายใจและอยู่กับเธอสองคน ราดาจะกอดเธอไว้แน่นโดยไม่พูดอะไร ราวกับกลัวเธอหนีไป ราวกับคนใกล้จมน้ำที่คว้าเธอเป็นหลักยึดเหนี่ยวสุดท้าย
แต่คืนนี้อ้อมกอดของราดาเบาบาง และอุ่นสบาย แสดงว่าการเจรจากับนาชิน ข่าน เมื่อหัวค่ำคงเป็นไปด้วยดี และชายหนุ่มก็คงดีใจที่นิกซ์สบายใจขึ้นมาก ทั้งยังพบหนทางที่ควรไปรวดเร็วกว่าที่คิด
ซีเรนาเองก็รู้สึกว่านิกซ์เป็นเด็กที่มหัศจรรย์เหลือเกิน หากไม่รู้จักกันมาก่อน เธอคงไม่มีทางเดาได้ว่ารอยยิ้มที่เห็นในวันนี้ของเด็กชายเกิดขึ้นหลังจากแกผ่านสิ่งใดมาบ้าง ไม่ต้องพูดถึงการฆ่าคน...ถึงจะโดยพลั้งมือ และอำนาจมืดอันมหาศาลในร่าง...ซึ่งอาจจะทำลายล้างโลกทั้งใบ
...แต่มันก็เหมือนปืนกับมีดนี่ฮะ คุณราดายังบอกเลย ว่าอาวุธโดยตัวมันเองไม่มีอันตรายหรอก... นิกซ์เคยพูดกับเธอ ...ขึ้นอยู่กับคนที่เป็นเจ้าของ ว่าใช้มันเป็นมั้ย แล้วใช้มันด้วยจุดประสงค์อะไร จะใช้มันเพื่อป้องกันตัวเองกับคนอื่นก็ทำได้...
นับเป็นเรื่องดีที่เด็กชายเรียนรู้เร็ว ไม่ถึงสัปดาห์ก็หัดกลืนกินอาวุธบางส่วนที่จะเข้ามาทำร้ายตนเองได้แล้ว ถึงราดาจะไม่ค่อยอยากให้ใช้พลังแก้ไขทุกอย่างนัก และเริ่มสอนมีดให้ป้องกันตัวพอเป็นพื้นฐานเวลามีคนมาหาเรื่อง เนื่องจากนิกซ์คงพกปืนลำบาก และมีโอกาสพลาดได้ง่ายกว่า
ชายหนุ่มบ่นอยู่ว่าเวลาหนึ่งสัปดาห์ก่อนเดินทางกระชั้นเกินไป แต่ก็ค่อยวางใจเมื่อแอนเธียบอกว่าในกลุ่มคนที่จะมารับตัวนิกซ์มีคนที่ใช้มีดกับอาวุธอื่นๆ เป็น และสอนเด็กชายได้ อย่างไรก็ดี เขายังอยากรอดูก่อนกลับเวสต์แลนด์ ว่า ‘นายจ้าง’ ที่สาวขายดอกไม้บอกว่าจะดูแลเด็กชายเป็นใคร และเป็นคนอย่างไร ในเมื่อเธออมพะนำเสียเหลือเกิน
ถึงอย่างนั้น ราดาก็คงเชื่อใจคนที่หลวงพ่อนิโคลัสแนะนำให้อยู่เหมือนกัน จึงไม่ขัดที่นิกซ์จะต้องใช้ชีวิตเดินทางไปเรื่อยๆ ในโซลาริสกับคนพวกนั้น หัวหน้าเนฟิลิมกับซีเรนาไม่อยากให้นิกซ์เผชิญกับสภาพในเวสต์แลนด์ และเด็กชายก็อยากออกเดินทางตามหาแม่ด้วยตนเอง ในเมื่อไม่ต้องรอผ่าตัดเขา หรือเข้าโรงเรียนอีกต่อไปแล้ว
“ซีเรนา” เสียงเรียกดึงหญิงสาวจากห้วงความคิด
“...หือม์”
“เธอ...อยากมีลูกไหม”
คำถามนั้นทำเอาเธอตัวเกร็งขึ้น ซ้ำร้อนวาบไปทั้งศีรษะในทันที
“ถ...ถามทำไม”
“ก็...ถ้าอยากมี จะได้ให้มี” เสียงของชายหนุ่มตะกุกตะกัก “หรือว่าไม่อยาก”
“เปล่า” ซีเรนาตอบง่ายๆ ทั้งที่ความคิดเริ่มแตกเป็นสองสาย...ความจริงและความต้องการของคนที่เธอรัก “อยู่กันไปเรื่อยๆ อย่างนี้ เดี๋ยวก็มีเองนี่”
“แต่ฉันอยากให้อะไรๆ กับลูกได้เต็มที่” ราดาแย้ง “อย่างน้อยก็อยากตรวจร่างกายให้มั่นใจ หาที่ฝากท้องกับคลอดไว้แต่เนิ่นๆ ให้เธอมีเวลาดูแลลูก ไม่ต้องออกไปทำงานเสี่ยงอันตราย แล้วก็ต้องคิดเรื่องโรงเรียนไว้”
“...ขนาดนั้นเชียว” หญิงสาวอดนึกไม่ได้...ว่าอีกฝ่ายมองการณ์ไกลไปสักหน่อย
“ตามเมืองใหญ่ เขาทำอย่างนี้กันทั้งนั้น”
ซีเรนาระบายลมหายใจ ครั้นนึกถึงสภาพการเกิดโดยไม่ได้ตั้งใจ และการเลี้ยงดูแบบทิ้งๆ ขว้างๆ ที่ตนผ่านมา...ก็ให้ตระหนักว่าโลกในอดีตของราดาช่างแตกต่างจากโลกของเธอเหลือเกิน
ได้รู้ว่าเขาให้ความสำคัญกับเธอถึงขนาดนี้ก็ดีใจ แต่ขณะเดียวกันก็ให้กังขาว่าเธอคู่ควรกับเขาแน่แล้วหรือ
...แล้วยิ่งเรื่องลูก...
“เมื่อวันก่อน แอนเธียพูดกับฉัน” ชายหนุ่มเอ่ยต่อ คงไม่ทันรู้สึกว่าซีเรนางอร่างลงเล็กน้อย มือของเธอเลื่อนไปแนบท้อง “เขาบอกว่า...ถ้าพวกเนฟิลิมที่พอพรางตัวได้อยากเข้ามาใช้ชีวิตในโซลาริส ก็ขอให้หลวงพ่อช่วยได้ ฉันเลยคิดว่า—“
“ราดา !” หญิงสาวขัดขึ้นทันที “เรื่องแบบนี้...”
“ฉันไม่คิดจะหนีมาอยู่กับเธอแค่สองคนหรอก ไม่ทำอย่างนั้นอยู่แล้ว” ราดากลับพูดหนักแน่น “เวซาโน ทาลอส เซลลี ยังไงพวกนั้นก็มาอยู่ที่นี่ลำบาก ฉันทิ้งพวกเขาไม่ได้ แต่ก็เป็นห่วงเธอ ถ้าเป็นไปได้ ก็อยากให้เธอได้ใช้ชีวิตสงบสุข ยิ่งถ้ามีลูก...ฉันก็ไม่อยากให้เด็กคนนั้นลำบาก ไม่อยากให้โตในที่กันดารอย่างเวสต์แลนด์ รู้ว่าพ่อแม่ต้องออกไปฆ่าคนอื่น เราอาจสงบศึกกับโซลาริสได้ในไม่ช้าก็จริง แต่ฉันไม่คิดว่าเอลิยาห์น่าไว้ใจ”
“งั้นฉันก็ไม่อยากมีลูก” ซีเรนาพูดทันควัน “ยังไงฉันก็จะอยู่ข้างๆ ราดา ถ้ามีลูกแล้วต้องอยู่ห่างกัน สู้ไม่มีเสียดีกว่า”
“ซีเรนา ฉันรักเธอ” ราดากอดหญิงสาวแน่นขึ้น จุมพิตที่หน้าผาก “เพราะรักถึงอยากให้เธอปลอดภัย ถึงอยาก...มีลูกกับเธอ”
ซีเรนากลับรู้สึกราวกับถูกสายฟ้าฟาด
หากเป็นผู้หญิงธรรมดา เธอคงดีใจที่ได้ยินอย่างนั้น ดีใจที่มีคนที่รัก...และอยากให้ตนเป็นแม่ของลูก
แต่หญิงสาวคิดว่าตนเองไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา ...คงไม่มีผู้หญิงธรรมดาคนไหนเคยถูกเลี้ยงไว้แค่เพื่อเป็นเครื่องปลดเปลื้องความต้องการอย่างเธอ ทั้งยังฆ่าคน หลอกลวงผู้ชายอีกมากเพื่อเอาตัวรอดอย่างเธอ
และก็คงไม่มีใครค้นพบเรื่องประหลาดที่เคยทำให้โล่งอก...แต่บัดนี้กลับบาดลึกลงในใจเหมือนเธอ
“แต่...ถ้าฉันมีลูกไม่ได้ล่ะ” หญิงสาวเอ่ยเสียงแผ่ว
“หือม์?” เสียงของชายหนุ่มเริ่มดังขึ้น “ทำไม”
ซีเรนาลังเล...ที่จริง เธอไม่อยากบอกราดาเลยแม้แต่นิดเดียว หากเขาเห็นเธอเป็นแค่คู่นอนชั่วคราว ก็คงจะเงียบไว้ แต่ในเมื่อเขาจริงจังถึงขั้นแต่งงานกับเธอ เธอก็ควรเปิดเผยความจริงต่อเขา
...แม้ว่ามันจะบาดใจตนเองเพียงไรก็ตาม...
“ก็...ไม่เคยตรวจร่างกายละเอียดหรอกนะ แต่คิดว่าเป็นไปได้” หญิงสาวกลั้นใจพูด “นาย...ก็รู้อดีตของฉัน ตอนที่อยู่กับพวกนั้น ฉัน...เคยท้อง...สามครั้ง แล้วก็...แท้งไปทุกครั้ง”
ชั่วชีวิตนี้ เธอไม่คิดจะพูดปดกับราดา แต่ครั้งนี้คงเลี่ยงไม่ได้ที่จะพูดออกไป...แม้ไม่ใช่ทั้งหมด
เรื่องของเรื่องคงเริ่มจากครั้งแรกที่เธอท้องขึ้นมา ตอนนั้นเธอพยายามไม่คิดอะไรมากกับรอบเดือนที่ขาดหายไปถึงสองหน หรืออาการคลื่นไส้อาเจียน และบอกตนเองว่าเป็นเพียงความแปรปรวนของร่างกาย หรือความเครียดลงกระเพาะที่ไม่เหลือความอยากอาหาร ยิ่งคิดมากมีแต่จะทนเอาชีวิตรอดต่อไปไม่ได้
ถึงอย่างนั้น สุดท้ายเด็กสาวกับบรรดาวัยรุ่นในกลุ่ม...ซึ่งก็ไม่รู้ว่าคนใดเป็นต้นเหตุของก้อนเลือดนั้น...ก็จำต้องยอมรับความจริง และไปจบมันในที่ที่เป็นธรรมดาสามัญที่สุดของเก็ตโต คือร้านทำแท้งเถื่อน
เธอชาชินกับเรื่องที่ต้องพบในแต่ละวันพอจะไม่เจ็บแล้ว แต่การเอาผลผลิตที่ถูกยัดเยียดให้ออกไปนั้นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง ความเจ็บปวดและเลือดที่ยังไหลอยู่หลายวันตามหลอกหลอนเธอไปอีกนาน
...และก็ยังตามหลอกหลอนอยู่ในครั้งที่สองและสาม ซึ่งเธอไม่ยอมบอกใครๆ เพราะกลัวความเจ็บปวดจากร้านทำแท้งเถื่อนที่จำฝังใจ เด็กตัวยาวราวฝ่ามือหลุดออกมาเองทุกครั้ง...หลุดออกมาทั้งถุงน้ำคร่ำพร้อมกับสายรก...โดยที่เธอไม่ทันทำอะไร หรือไม่ทันรู้สึกถึงความเจ็บปวดด้วยซ้ำ
บางที บางสิ่งในตัวเธอคงแตกพังไปแล้วจริงๆ ในตอนนั้นเด็กสาวไม่ได้เสียใจ...ทว่าในเวลานี้ ความบกพร่องที่เคยช่วยชีวิตและร่างกายของเธอไม่ให้ต้องทุกข์ทรมานซ้ำรอยเดิมกลับกลายเป็นคำสาป
แขนของราดาพลันยกออกจากร่างของเธอ มีเสียงผ้าห่มขยับแสกสาก ซีเรนาหันไป เห็นชายหนุ่มลุกขึ้นนั่ง กุมหน้าผากด้วยมือข้างหนึ่ง
“ราดา ฉ...ฉัน...ขอโทษ” ซีเรนาใช้แขนยันตัวลุกขึ้นตาม “ฉันน่าจะบอกก่อน ถ้านายรับไม่ได้ เราจะได้—“
“ห้ามพูดคำว่า ‘หย่า’ เชียวนะ” หัวหน้าเนฟิลิมพูดเสียงแข็ง “มันไม่ใช่ความผิดของเธอ ไม่ใช่เลย”
“แต่นาย...” หญิงสาวได้แต่มองแผ่นหลังที่งุ้มลงของเขา ขณะตนเองเอนกายครึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่บนเตียง ฟังเสียงเขาถอนใจยาวโดยไม่อาจพูดปลอบ
“ตั้งแต่เจอเด็กนิกซ์ อะไรที่ฉันหวังไว้ก็ค่อยๆ พังไปทีละอย่าง แต่...นี่อาจจะไม่เกี่ยวก็ได้” ชายหนุ่มถอนใจเบาๆ “ก็ยังไม่รู้แน่ไม่ใช่หรือ ฉันรู้ว่าตอนนั้นเธอลำบากมาก เป็นทุกข์มาก แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว ถ้าดูแลดีๆ ก็คงไม่เป็นไร เรารักกัน เราอยากให้ลูกเกิดมา เราต้องการเขา ทำไมเขา...จะไม่เข้าใจ”
“ราดา...” ซีเรนาพยายามเรียก แม้จะยังไม่กล้าแตะต้องร่างของชายหนุ่ม
“ฉันยังไม่เลิกหวัง...เรื่องโลกของเนฟิลิม ถึงจะไม่ใช่โลกที่เราเป็นใหญ่เหนือทุกเผ่าพันธุ์...ยังเป็นอย่างนั้นไม่ได้ แล้วที่จริงก็คงไม่ควรเป็นอย่างนั้น ฉันแค่อยากให้พวกเรามีที่ยืนบนโลกนี้ มี ‘สิทธิพื้นฐาน’ อย่างที่เหยี่ยวแก่ประกาศออกไป แล้วก็อยากให้ลูกของเราภูมิใจในพ่อแม่ที่เป็นเนฟิลิม...กับความเป็นเนฟิลิมของเขา เท่านั้นเอง”
หญิงสาวยังคงมองเขา มองสามีของตัว คนรัก หัวหน้า เพื่อนร่วมงาน และเพื่อนร่วมชะตากรรม นึกอยากกอดเขาไว้ ปลอบประโลมว่าไม่เป็นไร เธอไม่ได้ต้องการมีลูกหรือสิทธิอะไรเลย
ขอแค่มีเขาอยู่ข้างๆ ก็พอ
แต่ซีเรนาก็รู้ว่านั่นเป็นฝันของราดา แม้ว่ามันจะเป็นฝันที่เธอไม่อาจเข้าใจ ชายหนุ่มไม่ได้ต้องการแค่เอาชีวิตรอดไปวันๆ อย่างเธอ ไม่ได้มองแต่เฉพาะวันนี้และวันพรุ่งนี้อย่างเธอ สายตาของเขาทอดไปไกล...ไกลนัก ไกลจนเธอไม่รู้จะตามทันได้อย่างไร
ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังอยากอยู่ข้างๆ เขา อยากช่วยให้เขาสมปรารถนา แม้เขาไม่ได้มองเธอ ก็ยังอยากก้าวเท้าไปด้วยกัน ไม่ว่าสิ่งที่เขาตามหานั้นจะอยู่ไกลสักเท่าไร
หญิงสาวรวบรวมความกล้าได้ในที่สุด และกอดเขาไว้จากข้างหลัง
“อย่าเพิ่งคิดอะไรมากเลย” เธอกระซิบ “พรุ่งนี้ต้องไปส่งนิกซ์ไม่ใช่หรือ ต้องรีบตื่นแต่เช้านะ นายไม่อยากให้เด็กคนนั้นเห็นพวกเราไม่สบายใจใช่ไหม”
นั่นอาจไม่ใช่คำปลอบใดๆ แต่ราดาก็หันกลับมา พยักหน้ารับ ก่อนจะกอดเธอไว้ในอ้อมแขน เอนกายลงนอนพร้อมกัน
อ้อมกอดของเขากลับรัดแน่นขึ้นอีกครั้ง
* * * * *
ความคิดเห็น