The Sun Seeker - ผู้ตามหาตะวัน (จบภาค)

ลำดับตอนที่ #12 : -- ๔ – ผู้ชำระบาปกับเงาภาพที่หายไป - “ท่านผู้หญิงเอลิซาเบธตายไปนานหลายปีแล้ว!”

๔ – ผู้ชำระบาปกับเงาภาพที่หายไป

ภารกิจไปได้ลื่นไหลจนราดาแมนธิสประหลาดใจ แต่ก็ใช่จะไม่ยินดี เวรยามของโซลาริสช่างหละหลวมเกินคาด แต่คงเพราะไม่มีใครคาดถึง ว่าจะมีคนก่อการอุกอาจในช่วงเทศกาลศักดิ์สิทธิ์ ซ้ำสามารถก่อวินาศภัยรุนแรงได้โดยไม่ใช้อุปกรณ์วางระเบิดใหญ่โต

ชายหนุ่มกับเวซาโนแยกไประเบิดโบสถ์รายทางสองฟากเมือง ให้ซีเรนากับทาลอสแทรกซึมฝูงชนที่ออหน้ามหาวิหารเพื่อทำภารกิจหลัก จากนั้น ที่เหลือก็แค่ปะปนกับฝูงชนไปจนถึงรถ ซึ่งรออยู่ในลานจอดรถสินค้าของพ่อค้าต่างๆ แล้วรีบขับออกจากชานเมืองคีรีเอสู่ที่ปลอดภัย

ชายหนุ่มสวมฮู้ดกับแว่นตาวิ่งไปตามถนน ปะปนกับฝูงชนซึ่งพวกครูเซเดอร์กันออกจากที่เกิดเหตุอย่างสับสนอลหม่าน ไม่มีใครสกัดจับและหาว่าเขาเป็นผู้ก่อการร้าย ตามจริงแล้ว ไม่มีใครสนใจเขาเลย

ราดาแมนธิสคิดว่าจะเป็นเช่นนี้ไปตลอดจนออกจากเมือง แต่แล้ว ร่างเล็กๆ สีขาวก็ปรากฏในคลองจักษุ

เป็นสีขาวที่คุ้นเคยดีเกินพอ เช่นเดียวกับสีทองของเรือนผม และดวงหน้านั้น...

...แต่เป็นไปได้อย่างไร...

ชายหนุ่มรู้สึกราวกับเวลาหมุนย้อน ถึงรอยยิ้มอ่อนโยนบนดวงหน้าในความทรงจำ...นัยน์ตาสดใสราวสีท้องฟ้าในภาพวาด ชุดสีขาวซึ่งขับร่างบอบบางให้ดูประหนึ่งเทพธิดาจากสรวงสวรรค์ ...เธอผู้นั้น...

...เอลิซาเบธ ลูเชียส...

“ปีศาจ!” ชายหนุ่มสะดุ้งวาบเมื่อร่างเบื้องหน้าชี้นิ้วตรงมา เสียงหวีดแหลม นัยน์ตาเต้นระริกเหมือนเปลวเพลิง “ไอ้ปีศาจ! แก...แกทำลายเมืองขององค์สุริยเทพ...ของท่านพ่อ...ท่านพี่...”

ครั้นตั้งตัวได้ ราดาแมนธิสก็แค่นยิ้ม นานแล้ว นานหลายปีที่เคยมีคนเรียกเขาเช่นนั้น มิหนำซ้ำพยายามสังหาร กำจัดให้สิ้นซาก ใครคนนั้นย่อมมีความเกี่ยวข้องกับเด็กหญิงตรงหน้า ซึ่งดูราวกับภาพเงาที่สลักลึกในความทรงจำ

“‘ท่านพ่อ’ ของเธอ...คือเอเซคิเอล ลูเชียส งั้นสินะ” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น “มันแต่งงานใหม่เมื่อไร...หรือไปคว้าผู้หญิงที่ไหนมาเป็นเมียน้อย ฉันไม่ยักได้ข่าว”

“ย...อย่าให้ร้ายท่านพ่อนะ!” เด็กหญิงแผดเสียง หน้าแดงก่ำขึ้นทันควัน “แม่ของฉัน...ก็ท่านผู้หญิงเอลิซาเบธ ลูเชียส...ภรรยาอย่างถูกต้องของท่านพ่อนั่นล่ะ!”

“โกหก!” ชายหนุ่มเผลอขึ้นเสียงตาม “ท่านผู้หญิงเอลิซาเบธตายไปนานหลายปีแล้ว!”

“ใช่สิ!” เด็กหญิงรับ “แม่ตายตอนคลอดฉัน...แล้วทำไม! จะเอาอะไรมาปั่นหัวฉันอีก! ไอ้ปีศาจ!”

ราดาแมนธิสตะลึงงันมากกว่าโกรธคำผรุสวาทอย่างหลัง จะเป็นไปได้อย่างไร เขารู้ว่าเป็นท่านผู้หญิงเอลิซาเบธไปไม่ได้

แต่ครั้นจะถาม ก็เห็นชายสองคนชักปืนวิ่งมาทางตนกับเด็กหญิง ไม่ต้องสงสัยว่าเป็นองครักษ์คุ้มกันเธอ หนึ่งในนั้นร้องบอกให้เขาชูมือขึ้นเหนือศีรษะ ทว่าชายหนุ่มรู้ว่าทั้งสองย่อมไม่กล้ายิง ในเมื่อมีโอกาสพลาดถูกผู้คนมากมายที่กำลังแตกตื่น

ราดาแมนธิสอาศัยจังหวะที่มีคนวิ่งสวนระหว่างเขากับชายทั้งสอง กระชากแขนเด็กหญิงเข้ามาปะทะร่างตน ครั้นแล้วก็เป่าลมเบาๆ จากปากไปที่หัวฉีดดับเพลิงใกล้ๆ

ฉับพลัน เปลวไฟลุกพรึบ ละลายเนื้อโลหะทะลุเป็นรูจนน้ำภายในดันพุ่งออกมา ครั้นน้ำปะทะความร้อนของเหล็กเหลว ก็กลายเป็นม่านไอน้ำคลุ้งฟู่

ชายทั้งสองผงะ ขณะที่ราดาแมนธิสช้อนร่างเด็กหญิงขึ้นพาดบ่า แล้ววิ่งไปอีกทาง

ถึงจะไม่ได้มาคีรีเอนับหลายปี เขาก็จำถนนหนทางในเมืองได้ติดใจ เพียงเปลี่ยนเส้นทางเล็กน้อยย่อมไม่ทำให้เสียเวลานัดหมาย แม้ต้องรบรากับร่างเล็กๆ ที่พยายามเตะถีบ ดิ้นรนกรีดร้องเป็นพัลวันก็ตาม

เขากำลังพยายามทำอะไร... ชายหนุ่มถามตนเอง นี่ไม่ใช่หน้าที่ ไม่ใช่ภารกิจที่ได้รับมอบหมาย กลับกัน ตาแก่เขี้ยวลากดินพวกนั้นคงดุด่าที่เขาทำนอกเหนือคำสั่ง หาเรื่องใหญ่โตให้เดือดร้อนเกินความจำเป็นด้วยซ้ำ

แต่ราดาแมนธิสรู้ตนเองดี เขาไม่อาจปล่อยเด็กหญิงนี้ไปได้...เพียงเพราะความอยากรู้อันไร้สาระ แม้เธอจะเป็นเพียงรูปเงาของหญิงคนนั้น ของเอลิซาเบธ ลูเชียส ซึ่งเขาเฝ้าฝันจะพบอีกครั้ง

ใช่... ชายหนุ่มหยันตนเอง ถึงทิ้งตราดอกนาร์ซิสซัสนั้นไป เจ้าความใคร่หลงรูปเงาก็ยังตามติดผู้มีสายเลือดลูเชียสอย่างเขาทุกลมหายใจ

แต่ช่างเถิด นาร์ซิสซัสยอมทำลายตนเองอย่างยินดี เพราะรักที่มีต่อรูปเงาเลือนรางเท่านั้นมิใช่หรือ

* * * * *