ลำดับตอนที่ #23
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : 22 อินเฟล
22 – อินเฟล
ราพลังก้าพบว่าตนเองอยู่ในทะเลทรายอีกครั้ง ในความฝันอันแปลกประหลาดที่นางรู้ตัวว่าเป็นฝัน นางยังจำคำพูดสุดท้ายของมาโอและสิ่งที่เขาทำเพื่อให้นางยินยอมหนีได้อย่างแม่นยำ
ไยมาโอจึงต้องไป ไยจึงมีอสูรอาละวาด ไยฝนจึงไม่หยุดตก ไยทุกสิ่งจึงได้ขัดกับใจของนางเช่นนี้
แต่ข้าจะทำอย่างไรได้เล่า ไม่มีอะไรที่ข้าทำได้เลยแม้แต่นิดเดียวมิใช่หรือ
ราพลังก้าฉุกคิดได้ในครู่นั้น ฝนไม่หยุดตกเพราะอำนาจเสียงเพลงของเรย์วาเทลซึ่งยังควบคุมพลังของตนไม่ได้ เช่นนั้นแล้วหากเรย์วาเทลอีกคนร้องเพลงเพื่อแก้ไขเล่า
ไม่ได้หรอก ราพลังก้าสั่นศีรษะ ข้าร้องเพลงไม่ได้อีกแล้ว ข้าทำไม่ได้
เทพธิดาเคยแต่เพียงสอนเพลงเรียกฝนให้แก่นาง มิใช่เพลงหยุดฝนหรือควบคุมน้ำในด้านอื่น ซ้ำตอนนี้นางไม่อยากร้องเพลงอีกแล้ว เพลงที่ร้องด้วยอำนาจของเทพหายนะเป็นเพลงสุดท้ายที่ตั้งใจจะร้อง นางไม่อาจบังคับลำคอของตนให้ขับขานได้อีก
หญิงสาวสะดุ้งเฮือกเมื่อใครคนหนึ่งปรากฏในคลองจักษุ
เบื้องหน้านางคือหญิงคนหนึ่งที่ราพลังก้าไม่เคยเห็นมาก่อน หญิงคนนั้นมีร่างเล็ก ดวงหน้ายังอ่อนเยาว์เหมือนเด็ก นัยน์ตาสีน้ำตาลแดง ผมยาวสีดำของนางกึ่งรวบกึ่งปล่อยไว้ข้างหลัง นางสวมเครื่องประดับศีรษะรูปร่างแปลกตากับชุดสีน้ำเงินและแว่นตากรอบกลม ซ้ำยังอุ้มตุ๊กตาตัวใหญ่ที่ดูคล้ายกระต่ายสีม่วงเอาไว้
“เจ้าไม่อยากร้องเพลงอีกแล้วจริงๆ หรือ”
“ค...ใคร” หญิงสาวกลับถามออกไป
“ผู้พิทักษ์ดวงจิตของเจ้า”
“ผู้พิทักษ์ดวงจิต...อะไรกัน” ราพลังก้าคิดเสียแล้วว่านางคงกำลังหลงเพ้อ แต่แล้วก็ประหลาดใจยิ่งกว่าเมื่อหญิงตรงหน้าโบกมือครู่หนึ่ง ให้ปรากฏภาพของเทพธิดาปีกสีขาว และเทพธิดาปีกสีดำอยู่ขนาบข้างนาง
“ข้าเป็นผู้ทำให้เจ้าเห็นเทพธิดาทั้งสองนี้เอง ราพลังก้า” หญิงร่างเล็กเอ่ยเรียบๆ “เพื่อเป็นสื่อถ่ายทอดมนต์เพลงให้เจ้า ข้าหวังจะฝากให้เจ้าทำหน้าที่อันยิ่งใหญ่ให้ลุล่วง ทว่าบัดนี้ข้าทราบดีแล้วว่าเป็นไปมิได้”
“ข้าไม่เข้าใจที่ท่านพูด”
“มาโอไม่เคยเล่าเรื่องของสตรีศักดิ์สิทธิ์แห่งวารีนามอินเฟลให้เจ้าฟังเลยหรือ” อีกฝ่ายย้อนถาม “อินเฟลผู้ทำให้พิธีประสานเมตาฟาลิก้าล้มเหลว”
ราพลังก้าค่อยๆ นึกออก
“เขาคงเคยเล่า แต่ข้าจำไม่ค่อยได้ มีสตรีศักดิ์สิทธิ์คนหนึ่งสิ้นชีวิตในพิธี ท่านคือวิญญาณของสตรีศักดิ์สิทธิ์คนนั้นหรือ!”
“สตรีศักดิ์สิทธิ์ผู้สิ้นชีวิตคือเนเนช่าแห่งอัคคี เพื่อนรักของข้าเอง” หญิงตรงหน้าคลี่ยิ้มเศร้าๆ “ข้าคืออินเฟลผู้หายสาบสูญ บัดนี้ข้าไม่มีกายเนื้ออยู่อีกแล้ว แต่ใช้อำนาจแห่งอินเฟลฟีร่าเข้าแทรกซึมดวงจิตของเจ้า ข้าหวังว่าอำนาจของเจ้าจะแข็งกล้ามากพอจะประสานมนต์เพลงเมตาฟาลิก้าแทนข้าได้ ทว่าข้ากลับทำให้เจ้าต้องพบกับความทุกข์ใหญ่หลวงนัก”
ราพลังก้านิ่งงัน ขณะฟังอินเฟลอธิบายต่อไปเรื่อยๆ
“ข้าเพิ่งตระหนักได้ ที่จริงการประสานเมตาฟาลิก้าให้ลุล่วงมิใช่เรื่องของอำนาจเลย แต่เป็นความเชื่อใจ มนต์เพลงจะสัมฤทธิ์ผลได้ย่อมเกิดจากศรัทธา ศรัทธาเกิดจากการเปิดใจ ผู้คนนับพันต้องมอบความเชื่อมั่นในเรย์วาเทลผู้ขับขานเมตาฟาลิก้าและเสียงเพลงของนาง ส่วนเรย์วาเทลก็ต้องเปิดเผยใจของนางต่อทุกผู้คนเพื่อรับดวงใจนับพันนั้นมาแปรเปลี่ยนเป็นอำนาจให้ได้ ข้ามิอาจทำเช่นนั้น ใจของข้ามีความดำมืดซ่อนอยู่ และข้าปฏิเสธจะให้คนผู้ใดก็ตามได้เห็นมัน ด้วยเหตุนี้เนเนช่าจึงไม่อาจได้อำนาจพียงพอ และดึงอำนาจของหอคอยอาร์ โทเนลิโก้แห่งเฟรเลียมามากเกินไป ข้าทำให้นางต้องตาย ซ้ำยังทำให้เกิดสงครามครั้งใหญ่และผู้คนมากมายต้องตาย ข้าหวังจะไถ่โทษด้วยการชี้แนะเจ้า แต่สุดท้ายก็กลับเป็นการผลักภาระให้เจ้าโดยไม่ควรเลย ข้าขอโทษด้วย”
หญิงผู้ฟังไม่แน่ใจว่านางเข้าใจถ่องแท้หรือไม่ ทว่าอย่างน้อยนางก็ได้ทราบสิ่งที่สงสัยมาตลอด
“หากท่านเป็นผู้สอนมนต์เพลงให้ข้า ท่านย่อมทราบมนต์เพลงที่จะช่วยมาโอได้ใช่ไหม”
อินเฟลพยักหน้า
“เจ้าจะกลับมาร้องเพลงอีกครั้งอย่างนั้นหรือ”
“เพื่อเขา...ข้ายินดีทำได้ทุกอย่าง”
“เพื่อเขาเพียงผู้เดียวเท่านั้นหรือ”
“ใช่”
หญิงร่างเล็กกลับโคลงศีรษะเศร้าๆ
“เช่นนั้นเจ้าจะไม่มีวันร้องเพลงเพื่อช่วยเหลือผู้คนได้อีกแล้ว บทเพลงเพียงอย่างเดียวที่เจ้าขับขานได้จะมีเพียงเพลงแห่งการทำลายล้างเท่านั้น เพื่อร้องบทเพลงแห่งการสร้างสรรค์ เจ้าต้องเชื่อใจผู้อื่นและโลกใบนี้อีกครั้ง”
ราพลังก้าชะงักไป และก้มลงมองเท้าของตน
“แต่ว่า...”
“ข้าเองเคยสิ้นหวังในมนุษย์ ราพลังก้า” อินเฟลเอ่ย “บัดนี้ในใจของข้ายังคงเจ็บปวด ข้าเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์มาแต่เยาว์วัย ทว่าก่อนหน้านั้นข้าก็เป็นเด็กกำพร้าเช่นเดียวกับเจ้า ข้าเคยพบทั้งความอ้างว้างเปลี่ยวเหงา ความยากลำบากแสนสาหัส กับความเป็นอยู่ที่แสนสุขสบายแต่ก็ต้องแบกรับความรับผิดชอบมากมายในฐานะผู้นำวิหารวารีและพาสตาเลีย มีเพียงเนเนช่าเท่านั้นที่ปลอบประโลมข้าได้เช่นเดียวกับที่มาโอปลอบประโลมเจ้า
“ข้าคิดค้นยายืดอายุขัยให้แก่เหล่าเรย์วาเทล ข้าหวังจะขับขานเมตาฟาลิก้าเพื่อผู้คนทั้งมวล ทว่าแม้จะพยายามเพียงไร ข้าก็มิอาจทำให้ทุกผู้คนพอใจ มีคนมากมายโทษว่าความตายของเนเนช่าและสงครามที่เกิดขึ้นตามมาเป็นความผิดของข้า ซ้ำยังโทษข้ามากมายกว่าที่ข้าเคยกระทำหรือตั้งใจ แต่คนทุกคนมิได้เป็นเช่นนั้น จิตใจของทารกทุกคนคือผ้าสีขาว สิ่งที่เกิดขึ้นกับพวกเขาหลังจากนั้นต่างหากที่ทำให้เขากลายเป็นสิ่งที่เป็น ไม่ว่าดีงามหรือชั่วร้าย ผู้คนของเรเลนทัสทำร้ายเจ้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าทุกคนที่เจ้าเชื่อใจจะเป็นเช่นนั้น หากเจ้ารังเกียจมนุษย์ แล้วเจ้าจะรักสิ่งที่มาโอเป็นได้อย่างไร หากเจ้าเห็นว่าชีวิตอันไร้เดียงสาในกายของเจ้ามีสีดำมาแต่กำเนิด เจ้าจะแต่งแต้มสีสันสวยงามให้แก่เขาได้อย่างไร
“และหากเจ้าเห็นว่าโลกนี้ชั่วช้าโหดร้าย เจ้าจะรักทุกๆ สิ่งของโลกนี้รวมทั้งตัวเจ้าเองได้อย่างไร” อินเฟลสรุป “ข้าสอนบทเพลงแห่งวารีให้เจ้าได้ ทว่าหากจิตของเจ้ามิได้คล้อยตามบทเพลง บทเพลงก็จะเป็นเพียงเสียงร้องและถ้อยคำว่างเปล่าไร้อำนาจ เจ้าต้องเชื่อในตัวเจ้า ในมาโอ ในลูกที่กำลังจะเกิดมา ในทุกผู้คนและทุกสิ่งที่อยู่รายรอบเจ้าเท่านั้น บทเพลงจึงจะสามารถมีอำนาจขึ้นมา เจ้าพร้อมจะเปิดใจของตนอีกครั้งไหม”
หญิงสาวยังไม่อาจเงยหน้า
“ข้า...ไม่แน่ใจว่าข้าจะทำได้”
“เจ้าเคยทำได้ และหากเจ้าเชื่อ เจ้าก็จะทำได้อีกครั้ง” อินเฟลพูดหนักแน่น “เจ้าลืมเลือนความรู้สึกยามขับขานเมตาฟาลิก้าเป็นครั้งแรกเสียแล้วหรือ ชาวเรเลนทัสล้วนเห็นความพยายามของเจ้าเป็นเรื่องขบขันไร้สาระ แต่เพราะเจ้าเชื่อมั่นเต็มเปี่ยม ต้นกล้าจึงงอกสูงขึ้นด้วยบทเพลงของเจ้า และเพราะพวกเขามอบความเชื่อและจิตใจของพวกเขาเป็นอำนาจให้แก่เจ้า มหาพฤกษาจึงสามารถแปรผืนดินให้อุดมกว้างขวางได้ถึงเพียงนั้น ทุกสิ่งขึ้นอยู่กับเพียงหัวใจของเจ้าเท่านั้น
“เพียงหัวใจของเจ้าเท่านั้น...”
--------------------------------------------------------------------------
ที่จริง อินเฟล (รูป) เป็นตัวละครที่ปรากฏตัวในเกม อาร์ โทเลนิโก้ 2 ด้วย ลักษณะและประวัติของเธอเป็นตามที่เธอเล่าให้ราพลังก้าฟังในตอนนี้ แต่ในเกมอินเฟลจะติดนิสัยเล่นมุกแป้ก ซึ่งผมไม่ได้ใส่มาในตอนนี้ด้วยเพราะเกรงว่าทั้งราพลังก้ากับผู้อ่านจะสับสนได้ครับ คงต้องนึกว่าเป็นอินเฟลแบบมิติคู่ขนานได้ละมั้งนะ ^^a
ราพลังก้าตอนใหม่จะลงศุกร์หน้านะครับ และในวันพุธหน้าจะลงถึงบทส่งท้าย ขอบคุณที่ติดตามครับ m[_ _]m
ราพลังก้าพบว่าตนเองอยู่ในทะเลทรายอีกครั้ง ในความฝันอันแปลกประหลาดที่นางรู้ตัวว่าเป็นฝัน นางยังจำคำพูดสุดท้ายของมาโอและสิ่งที่เขาทำเพื่อให้นางยินยอมหนีได้อย่างแม่นยำ
ไยมาโอจึงต้องไป ไยจึงมีอสูรอาละวาด ไยฝนจึงไม่หยุดตก ไยทุกสิ่งจึงได้ขัดกับใจของนางเช่นนี้
แต่ข้าจะทำอย่างไรได้เล่า ไม่มีอะไรที่ข้าทำได้เลยแม้แต่นิดเดียวมิใช่หรือ
ราพลังก้าฉุกคิดได้ในครู่นั้น ฝนไม่หยุดตกเพราะอำนาจเสียงเพลงของเรย์วาเทลซึ่งยังควบคุมพลังของตนไม่ได้ เช่นนั้นแล้วหากเรย์วาเทลอีกคนร้องเพลงเพื่อแก้ไขเล่า
ไม่ได้หรอก ราพลังก้าสั่นศีรษะ ข้าร้องเพลงไม่ได้อีกแล้ว ข้าทำไม่ได้
เทพธิดาเคยแต่เพียงสอนเพลงเรียกฝนให้แก่นาง มิใช่เพลงหยุดฝนหรือควบคุมน้ำในด้านอื่น ซ้ำตอนนี้นางไม่อยากร้องเพลงอีกแล้ว เพลงที่ร้องด้วยอำนาจของเทพหายนะเป็นเพลงสุดท้ายที่ตั้งใจจะร้อง นางไม่อาจบังคับลำคอของตนให้ขับขานได้อีก
หญิงสาวสะดุ้งเฮือกเมื่อใครคนหนึ่งปรากฏในคลองจักษุ
เบื้องหน้านางคือหญิงคนหนึ่งที่ราพลังก้าไม่เคยเห็นมาก่อน หญิงคนนั้นมีร่างเล็ก ดวงหน้ายังอ่อนเยาว์เหมือนเด็ก นัยน์ตาสีน้ำตาลแดง ผมยาวสีดำของนางกึ่งรวบกึ่งปล่อยไว้ข้างหลัง นางสวมเครื่องประดับศีรษะรูปร่างแปลกตากับชุดสีน้ำเงินและแว่นตากรอบกลม ซ้ำยังอุ้มตุ๊กตาตัวใหญ่ที่ดูคล้ายกระต่ายสีม่วงเอาไว้
“เจ้าไม่อยากร้องเพลงอีกแล้วจริงๆ หรือ”
“ค...ใคร” หญิงสาวกลับถามออกไป
“ผู้พิทักษ์ดวงจิตของเจ้า”
“ผู้พิทักษ์ดวงจิต...อะไรกัน” ราพลังก้าคิดเสียแล้วว่านางคงกำลังหลงเพ้อ แต่แล้วก็ประหลาดใจยิ่งกว่าเมื่อหญิงตรงหน้าโบกมือครู่หนึ่ง ให้ปรากฏภาพของเทพธิดาปีกสีขาว และเทพธิดาปีกสีดำอยู่ขนาบข้างนาง
“ข้าเป็นผู้ทำให้เจ้าเห็นเทพธิดาทั้งสองนี้เอง ราพลังก้า” หญิงร่างเล็กเอ่ยเรียบๆ “เพื่อเป็นสื่อถ่ายทอดมนต์เพลงให้เจ้า ข้าหวังจะฝากให้เจ้าทำหน้าที่อันยิ่งใหญ่ให้ลุล่วง ทว่าบัดนี้ข้าทราบดีแล้วว่าเป็นไปมิได้”
“ข้าไม่เข้าใจที่ท่านพูด”
“มาโอไม่เคยเล่าเรื่องของสตรีศักดิ์สิทธิ์แห่งวารีนามอินเฟลให้เจ้าฟังเลยหรือ” อีกฝ่ายย้อนถาม “อินเฟลผู้ทำให้พิธีประสานเมตาฟาลิก้าล้มเหลว”
ราพลังก้าค่อยๆ นึกออก
“เขาคงเคยเล่า แต่ข้าจำไม่ค่อยได้ มีสตรีศักดิ์สิทธิ์คนหนึ่งสิ้นชีวิตในพิธี ท่านคือวิญญาณของสตรีศักดิ์สิทธิ์คนนั้นหรือ!”
“สตรีศักดิ์สิทธิ์ผู้สิ้นชีวิตคือเนเนช่าแห่งอัคคี เพื่อนรักของข้าเอง” หญิงตรงหน้าคลี่ยิ้มเศร้าๆ “ข้าคืออินเฟลผู้หายสาบสูญ บัดนี้ข้าไม่มีกายเนื้ออยู่อีกแล้ว แต่ใช้อำนาจแห่งอินเฟลฟีร่าเข้าแทรกซึมดวงจิตของเจ้า ข้าหวังว่าอำนาจของเจ้าจะแข็งกล้ามากพอจะประสานมนต์เพลงเมตาฟาลิก้าแทนข้าได้ ทว่าข้ากลับทำให้เจ้าต้องพบกับความทุกข์ใหญ่หลวงนัก”
ราพลังก้านิ่งงัน ขณะฟังอินเฟลอธิบายต่อไปเรื่อยๆ
“ข้าเพิ่งตระหนักได้ ที่จริงการประสานเมตาฟาลิก้าให้ลุล่วงมิใช่เรื่องของอำนาจเลย แต่เป็นความเชื่อใจ มนต์เพลงจะสัมฤทธิ์ผลได้ย่อมเกิดจากศรัทธา ศรัทธาเกิดจากการเปิดใจ ผู้คนนับพันต้องมอบความเชื่อมั่นในเรย์วาเทลผู้ขับขานเมตาฟาลิก้าและเสียงเพลงของนาง ส่วนเรย์วาเทลก็ต้องเปิดเผยใจของนางต่อทุกผู้คนเพื่อรับดวงใจนับพันนั้นมาแปรเปลี่ยนเป็นอำนาจให้ได้ ข้ามิอาจทำเช่นนั้น ใจของข้ามีความดำมืดซ่อนอยู่ และข้าปฏิเสธจะให้คนผู้ใดก็ตามได้เห็นมัน ด้วยเหตุนี้เนเนช่าจึงไม่อาจได้อำนาจพียงพอ และดึงอำนาจของหอคอยอาร์ โทเนลิโก้แห่งเฟรเลียมามากเกินไป ข้าทำให้นางต้องตาย ซ้ำยังทำให้เกิดสงครามครั้งใหญ่และผู้คนมากมายต้องตาย ข้าหวังจะไถ่โทษด้วยการชี้แนะเจ้า แต่สุดท้ายก็กลับเป็นการผลักภาระให้เจ้าโดยไม่ควรเลย ข้าขอโทษด้วย”
หญิงผู้ฟังไม่แน่ใจว่านางเข้าใจถ่องแท้หรือไม่ ทว่าอย่างน้อยนางก็ได้ทราบสิ่งที่สงสัยมาตลอด
“หากท่านเป็นผู้สอนมนต์เพลงให้ข้า ท่านย่อมทราบมนต์เพลงที่จะช่วยมาโอได้ใช่ไหม”
อินเฟลพยักหน้า
“เจ้าจะกลับมาร้องเพลงอีกครั้งอย่างนั้นหรือ”
“เพื่อเขา...ข้ายินดีทำได้ทุกอย่าง”
“เพื่อเขาเพียงผู้เดียวเท่านั้นหรือ”
“ใช่”
หญิงร่างเล็กกลับโคลงศีรษะเศร้าๆ
“เช่นนั้นเจ้าจะไม่มีวันร้องเพลงเพื่อช่วยเหลือผู้คนได้อีกแล้ว บทเพลงเพียงอย่างเดียวที่เจ้าขับขานได้จะมีเพียงเพลงแห่งการทำลายล้างเท่านั้น เพื่อร้องบทเพลงแห่งการสร้างสรรค์ เจ้าต้องเชื่อใจผู้อื่นและโลกใบนี้อีกครั้ง”
ราพลังก้าชะงักไป และก้มลงมองเท้าของตน
“แต่ว่า...”
“ข้าเองเคยสิ้นหวังในมนุษย์ ราพลังก้า” อินเฟลเอ่ย “บัดนี้ในใจของข้ายังคงเจ็บปวด ข้าเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์มาแต่เยาว์วัย ทว่าก่อนหน้านั้นข้าก็เป็นเด็กกำพร้าเช่นเดียวกับเจ้า ข้าเคยพบทั้งความอ้างว้างเปลี่ยวเหงา ความยากลำบากแสนสาหัส กับความเป็นอยู่ที่แสนสุขสบายแต่ก็ต้องแบกรับความรับผิดชอบมากมายในฐานะผู้นำวิหารวารีและพาสตาเลีย มีเพียงเนเนช่าเท่านั้นที่ปลอบประโลมข้าได้เช่นเดียวกับที่มาโอปลอบประโลมเจ้า
“ข้าคิดค้นยายืดอายุขัยให้แก่เหล่าเรย์วาเทล ข้าหวังจะขับขานเมตาฟาลิก้าเพื่อผู้คนทั้งมวล ทว่าแม้จะพยายามเพียงไร ข้าก็มิอาจทำให้ทุกผู้คนพอใจ มีคนมากมายโทษว่าความตายของเนเนช่าและสงครามที่เกิดขึ้นตามมาเป็นความผิดของข้า ซ้ำยังโทษข้ามากมายกว่าที่ข้าเคยกระทำหรือตั้งใจ แต่คนทุกคนมิได้เป็นเช่นนั้น จิตใจของทารกทุกคนคือผ้าสีขาว สิ่งที่เกิดขึ้นกับพวกเขาหลังจากนั้นต่างหากที่ทำให้เขากลายเป็นสิ่งที่เป็น ไม่ว่าดีงามหรือชั่วร้าย ผู้คนของเรเลนทัสทำร้ายเจ้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าทุกคนที่เจ้าเชื่อใจจะเป็นเช่นนั้น หากเจ้ารังเกียจมนุษย์ แล้วเจ้าจะรักสิ่งที่มาโอเป็นได้อย่างไร หากเจ้าเห็นว่าชีวิตอันไร้เดียงสาในกายของเจ้ามีสีดำมาแต่กำเนิด เจ้าจะแต่งแต้มสีสันสวยงามให้แก่เขาได้อย่างไร
“และหากเจ้าเห็นว่าโลกนี้ชั่วช้าโหดร้าย เจ้าจะรักทุกๆ สิ่งของโลกนี้รวมทั้งตัวเจ้าเองได้อย่างไร” อินเฟลสรุป “ข้าสอนบทเพลงแห่งวารีให้เจ้าได้ ทว่าหากจิตของเจ้ามิได้คล้อยตามบทเพลง บทเพลงก็จะเป็นเพียงเสียงร้องและถ้อยคำว่างเปล่าไร้อำนาจ เจ้าต้องเชื่อในตัวเจ้า ในมาโอ ในลูกที่กำลังจะเกิดมา ในทุกผู้คนและทุกสิ่งที่อยู่รายรอบเจ้าเท่านั้น บทเพลงจึงจะสามารถมีอำนาจขึ้นมา เจ้าพร้อมจะเปิดใจของตนอีกครั้งไหม”
หญิงสาวยังไม่อาจเงยหน้า
“ข้า...ไม่แน่ใจว่าข้าจะทำได้”
“เจ้าเคยทำได้ และหากเจ้าเชื่อ เจ้าก็จะทำได้อีกครั้ง” อินเฟลพูดหนักแน่น “เจ้าลืมเลือนความรู้สึกยามขับขานเมตาฟาลิก้าเป็นครั้งแรกเสียแล้วหรือ ชาวเรเลนทัสล้วนเห็นความพยายามของเจ้าเป็นเรื่องขบขันไร้สาระ แต่เพราะเจ้าเชื่อมั่นเต็มเปี่ยม ต้นกล้าจึงงอกสูงขึ้นด้วยบทเพลงของเจ้า และเพราะพวกเขามอบความเชื่อและจิตใจของพวกเขาเป็นอำนาจให้แก่เจ้า มหาพฤกษาจึงสามารถแปรผืนดินให้อุดมกว้างขวางได้ถึงเพียงนั้น ทุกสิ่งขึ้นอยู่กับเพียงหัวใจของเจ้าเท่านั้น
“เพียงหัวใจของเจ้าเท่านั้น...”
ที่จริง อินเฟล (รูป) เป็นตัวละครที่ปรากฏตัวในเกม อาร์ โทเลนิโก้ 2 ด้วย ลักษณะและประวัติของเธอเป็นตามที่เธอเล่าให้ราพลังก้าฟังในตอนนี้ แต่ในเกมอินเฟลจะติดนิสัยเล่นมุกแป้ก ซึ่งผมไม่ได้ใส่มาในตอนนี้ด้วยเพราะเกรงว่าทั้งราพลังก้ากับผู้อ่านจะสับสนได้ครับ คงต้องนึกว่าเป็นอินเฟลแบบมิติคู่ขนานได้ละมั้งนะ ^^a
ราพลังก้าตอนใหม่จะลงศุกร์หน้านะครับ และในวันพุธหน้าจะลงถึงบทส่งท้าย ขอบคุณที่ติดตามครับ m[_ _]m
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น