วิกฤติเกมออนไลน์

นิยายเรื่องนี้ เขียนขึ้นภายในสามวัน เป็นนิยายขนาดสั้นที่ได้แรงบันดาลใจจากคำถามเดียว

"เราต้องลืมอะไรบางอย่างกันไปแน่ๆ"

นิยายเกมออนไลน์มีเกลื่อนตลาดหนังสือ เกลื่อนเว็ปเด็กดี เราสนุกสนานกันจริง

.

.

เราลืมคิดถึงบางสิ่งกันไปรึเปล่า?

[...เมื่อแสงสว่างทั้งหมดในทุ่งละอองทรายเริ่มติดๆ ดับๆ ความโกลาหลก็ก่อตัวขึ้นอีกอย่างรวดเร็วยิ่งกว่าพายุ 

ผู้อพยพทิ้งทรัพย์สมบัติที่ตนมี วิ่งกระโจนเข้าหาประตูเมือง พยายามจะบุกเข้าไป พยายามจะฝ่าเข้าไป 

พยายามจะปีนกำแพงเมืองเข้าไป เอเลนร้องถามเขาว่าควรจะทำยังไงดี เธอลนลานจนหันซ้ายหันขวา

อย่างไร้ประโยชน์ วอยด์ไม่ตอบเธอ เขาลุกขึ้นแล้วเดินไปตามกระแสของผู้อพยพที่วิ่งกันสุดฝีเท้า 

ปากพึมพำร่ายเวท เขายกไม้เท้าขึ้น แล้วยิงเวทไฟที่รุนแรงที่สุดใส่ประตูตะวันออกของเมืองแกรนด์สปริง 

เสียงระเบิดกัมปนาทดังขึ้นพร้อมเปลวไฟซึ่งลุกท่วมประตูทั้งบาน ส่งควันโขมงลอยขึ้นไปบนฟ้าเป็นรูปกะโหลก 

ซึ่งเปลี่ยนกับเป็นเปลวเพลิงทิ้งตัวซ้ำลงบนกำแพง ผลาญยามทุกคนให้มอดไหม้ หรือไม่ก็บาดเจ็บสาหัส 

อีกมือหนึ่งของเขายกขึ้น มันคือเวทลมที่รุนแรงที่สุดที่เขามี แล้วเขาก็ประเคนเวทนั้นใส่ประตูเมือง 

เปลวไฟโหมกระพืออย่างหนักหน่วงยิ่งกว่าเก่า ค่าความเสียหายเกิดขึ้นกับ

ทุกคนที่อยู่ในรัศมีการโจมตี

แต่เขาไม่สนใจ

เขาจะไปเซนทรัล...]

-ท่ามกลางความฟุ้งเฟ้อแห่งปัญญา เรามักลืมคุณค่าบางสิ่งไป-

**นิยายขนาดสั้น**

วิกฤติเกมออนไลน์