ลำดับตอนที่ #118
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #118 : อัมแปลกไป๋?
23.30 น.
บรรยาาศภายในห้อนอนเริ่มเย็นสบายึ้น สายลมประพรมร่าเปลือยึ่มีผ้าห่มปิท่อนล่าไว้ ทำให้้าวสมุทรรู้สึัวึ้น เา่อยๆลืมาึ้นมอ สิ่ที่เห็นอย่าแร ือ เพานไม้โา เาสยายผมที่ปรหน้าอออย่าเหนื่อยอ่อน พอพลิัวะแไป้านวา หิสาว็นอนบบนไหล่เา้วยสีหน้าแบบเียวัน
ผมบอไม่ถูเลย...ับวามรู้สึเมื่อี้...วามรู้สึที่ถุปลุเร้าาารระทำอนาในวันนี้...
ไอ้เรื่อวามสุ...ผมยอมรับว่าสุยอมา...สุยอว่าวามสุใที่ผมเยมีับหิอื่น...สุเินไป...
อนที่อัมเปิเมับผมในห้อรับแ...นาถึับรุผมถึ 2 รั้...แน่นอนว่านี่เป็นเ์ระับมาราน...
แ่พอผมอุ้มนาลับมานอนในห้อนอน...นาลับมีแรเปิเมเป็นรั้ที่ 3...นั้นเป็นระับีสำหรับผม
แ่มันผิปิสำหรับอัม...ทุทีที่เปิเม 3 ...ยามผมเป็นฝ่ายรุ...อัม็แทบเหนื่อยนทำเินพอสำหรับนา
ทำไมืนนี้...อัมลับึเป็นพิเศษ แถมยัเป็นฝ่ายเปิเมรั้แรอนา้วย...รั้แรออัม...ูะเ่เินไป
อย่าับไปัไวอาร้าอยัยฟอน้ำทะเลอโฟรไี้มาหมวอย่านั้นล่ะ?!
ึนผมเหวอไปเลย?!
“...หิวน้ำ...” หลัาถูออำลัายมาอย่าหนัหน่ว ร่าาย็สูเสียน้ำไปโยปริยาย ผมเอื้อมมือไปหยิบเหยือน้ำมารอเ้าปาโยไม่เทใส่แ้ว ผมน่าะไปล้าหน้าล้าาะหน่อย เพื่อับวามร้อนในัวให้เย็นล
“!?” ผมถูหยุารเลื่อนไหว เมื่อถูสวมอา้านหลั รู้สึถึเส้นผมและผิวเนียนสัมผัสแผ่นหลั
“...โพ...” เสียนั้นแฝแวววามโหยหา “...โพ...ะไปไหน...”
“...ผมอไปื่มน้ำล้าหน้า่อนนะ อัม...” ผมับแนอัมออเบาๆอย่านุ่มนวล “...เี๋ยวผมลับมานะ...”
“...ไม่...” อัมบหลัผม พลาอออ้อน “...โพ...อย่าไปไหนนะ...”
“...ผมไปแป็บเียว...” ผมพยายามบอนาอย่านุ่มนวล “...เี๋ยว็ลับมา...ปล่อยผมออ่อนเถอะ...”
“...ไม่!” เสียนาลับูเรี้ยวราไปทันา “ั้นไม่ให้โพทิ้ั้นไปไหนทั้นั้น!”
“อัม?!” ผมใับท่าทีอนา ่อนะไ้ทันทำอะไร ผม็เห็นหน้าอัมที่เ็มไป้วยวามผิหวั!
“ะทิ้ั้นไปใ่ไหม!” อัมเริ่มสะอื้นพลาัพ้อ “ะทิ้ั้นไปหาหิอื่นใ่ไหม!”
“อัม!? ผมไม่ไ้ิแบบนั้นนะ” ผมใและหนัที่นาีอหัวใส่ผมอย่าไม่ยั้
“นายเป็นทาสั้นนะ!” อัม่าทอใส่ผมทั้น้ำา “ิะัำสั่ั้นอย่านั้นเหรอ?!”
“...?!” ผมพูไม่ออ ทำไมอารม์ออัมถึเปลี่ยนไปรวเร็วนานี้?!
“ั้นสั่อะไร! นาย็้อทำาม! เ้าใไหม!”
“ว๊าย!” ร่าบาถูผลัลนอนับฟู วาสีมารีน่าอาบน้ำา้อมอวาสีน้ำทะเลลึที่แฝประายวามโรธ วามไม่พอใ และไม่เ้าใในารระทำและำพูอหิสาว!
“...ฮือ...โพ...” อัมยัสะอื้นไห้่อหน้าผม
“ใ่!” ผมับหน้าอัมมาเผิหน้า “ผมเป็นทาสออัม! มีหน้าที่ทำามำสั่อัม! ใ่ไหม!?”
“...ฮือ...” นาผหน้าอบรับับใบหน้าไม่พอใอผม
“้อารผมนานั้นเลยเหรอรับ...นายหิ?” ผมถามนา้วยน้ำเสียไม่พอใ นา็อบรับแบบเียวัน
“อื้อ!?” อัมใเมื่อไม่ทันั้รับุมพิร้อนแราผม ่อนที่ผมะับ้อมือสีน้ำผึ้ไว้แน่น
“...ถ้าั้น...ผมะสนอให้นายหิาม้อารรับ”
“...” หิสาวราอบรับับเมรัรั้ที่ 4 ึ่ราวนี้ายหนุ่มเปลี่ยนมือเป็นผูุ้มเมนี้แทนที่นา!?
บรรยาาศภายในห้อนอนเริ่มเย็นสบายึ้น สายลมประพรมร่าเปลือยึ่มีผ้าห่มปิท่อนล่าไว้ ทำให้้าวสมุทรรู้สึัวึ้น เา่อยๆลืมาึ้นมอ สิ่ที่เห็นอย่าแร ือ เพานไม้โา เาสยายผมที่ปรหน้าอออย่าเหนื่อยอ่อน พอพลิัวะแไป้านวา หิสาว็นอนบบนไหล่เา้วยสีหน้าแบบเียวัน
ผมบอไม่ถูเลย...ับวามรู้สึเมื่อี้...วามรู้สึที่ถุปลุเร้าาารระทำอนาในวันนี้...
ไอ้เรื่อวามสุ...ผมยอมรับว่าสุยอมา...สุยอว่าวามสุใที่ผมเยมีับหิอื่น...สุเินไป...
อนที่อัมเปิเมับผมในห้อรับแ...นาถึับรุผมถึ 2 รั้...แน่นอนว่านี่เป็นเ์ระับมาราน...
แ่พอผมอุ้มนาลับมานอนในห้อนอน...นาลับมีแรเปิเมเป็นรั้ที่ 3...นั้นเป็นระับีสำหรับผม
แ่มันผิปิสำหรับอัม...ทุทีที่เปิเม 3 ...ยามผมเป็นฝ่ายรุ...อัม็แทบเหนื่อยนทำเินพอสำหรับนา
ทำไมืนนี้...อัมลับึเป็นพิเศษ แถมยัเป็นฝ่ายเปิเมรั้แรอนา้วย...รั้แรออัม...ูะเ่เินไป
อย่าับไปัไวอาร้าอยัยฟอน้ำทะเลอโฟรไี้มาหมวอย่านั้นล่ะ?!
ึนผมเหวอไปเลย?!
“...หิวน้ำ...” หลัาถูออำลัายมาอย่าหนัหน่ว ร่าาย็สูเสียน้ำไปโยปริยาย ผมเอื้อมมือไปหยิบเหยือน้ำมารอเ้าปาโยไม่เทใส่แ้ว ผมน่าะไปล้าหน้าล้าาะหน่อย เพื่อับวามร้อนในัวให้เย็นล
“!?” ผมถูหยุารเลื่อนไหว เมื่อถูสวมอา้านหลั รู้สึถึเส้นผมและผิวเนียนสัมผัสแผ่นหลั
“...โพ...” เสียนั้นแฝแวววามโหยหา “...โพ...ะไปไหน...”
“...ผมอไปื่มน้ำล้าหน้า่อนนะ อัม...” ผมับแนอัมออเบาๆอย่านุ่มนวล “...เี๋ยวผมลับมานะ...”
“...ไม่...” อัมบหลัผม พลาอออ้อน “...โพ...อย่าไปไหนนะ...”
“...ผมไปแป็บเียว...” ผมพยายามบอนาอย่านุ่มนวล “...เี๋ยว็ลับมา...ปล่อยผมออ่อนเถอะ...”
“...ไม่!” เสียนาลับูเรี้ยวราไปทันา “ั้นไม่ให้โพทิ้ั้นไปไหนทั้นั้น!”
“อัม?!” ผมใับท่าทีอนา ่อนะไ้ทันทำอะไร ผม็เห็นหน้าอัมที่เ็มไป้วยวามผิหวั!
“ะทิ้ั้นไปใ่ไหม!” อัมเริ่มสะอื้นพลาัพ้อ “ะทิ้ั้นไปหาหิอื่นใ่ไหม!”
“อัม!? ผมไม่ไ้ิแบบนั้นนะ” ผมใและหนัที่นาีอหัวใส่ผมอย่าไม่ยั้
“นายเป็นทาสั้นนะ!” อัม่าทอใส่ผมทั้น้ำา “ิะัำสั่ั้นอย่านั้นเหรอ?!”
“...?!” ผมพูไม่ออ ทำไมอารม์ออัมถึเปลี่ยนไปรวเร็วนานี้?!
“ั้นสั่อะไร! นาย็้อทำาม! เ้าใไหม!”
“ว๊าย!” ร่าบาถูผลัลนอนับฟู วาสีมารีน่าอาบน้ำา้อมอวาสีน้ำทะเลลึที่แฝประายวามโรธ วามไม่พอใ และไม่เ้าใในารระทำและำพูอหิสาว!
“...ฮือ...โพ...” อัมยัสะอื้นไห้่อหน้าผม
“ใ่!” ผมับหน้าอัมมาเผิหน้า “ผมเป็นทาสออัม! มีหน้าที่ทำามำสั่อัม! ใ่ไหม!?”
“...ฮือ...” นาผหน้าอบรับับใบหน้าไม่พอใอผม
“้อารผมนานั้นเลยเหรอรับ...นายหิ?” ผมถามนา้วยน้ำเสียไม่พอใ นา็อบรับแบบเียวัน
“อื้อ!?” อัมใเมื่อไม่ทันั้รับุมพิร้อนแราผม ่อนที่ผมะับ้อมือสีน้ำผึ้ไว้แน่น
“...ถ้าั้น...ผมะสนอให้นายหิาม้อารรับ”
“...” หิสาวราอบรับับเมรัรั้ที่ 4 ึ่ราวนี้ายหนุ่มเปลี่ยนมือเป็นผูุ้มเมนี้แทนที่นา!?
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น