ลำดับตอนที่ #119
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #119 : แค่ฝัน?
0.30 น. วันที่ 310 เหลือเวลา 31 วัน
ท้อฟ้ายามรัิาลนี้่ามืมินั มีเพียแสันทร์เป็นโมส่อสว่าวให่ยิ่ว่าหมู่าวเล็ทั้มวล สรรพสิ่รอบป่าายเลนอันอุมสมบูร์่าหลับนิทรา อรารีเถาให่บนหลัาบ้านเล็ๆ ส่ลิ่นหอมรัวนนปลุประสาทอผู้พัผ่อนในบ้าน ร่าให่่อยๆลืมเปลือาหนัอึ้ึ้น วามเหนื่อยล้ายัหลเหลือาภาริเมื่อไม่ี่ั่วโม มือ่อยๆสาผมที่ยุ่เหยิ ่อนะยันัวึ้น เมื่อลอสะบัหน้าสลัวามเมื่อยล้า ลอมอรอบๆัว ร่าเล็นอนว่ำ ใบหน้าุหมอน้วยสีหน้าแ่ำ ผมเินลอนสยายปแผ่นหลัที่มีร่อรอยแห่วามรัทั่วัวราวับวาวสีแบนท้อฟ้า ร่าให่มออย่ารุ่นิ ่อนะเอื้อมผ้าห่มลายุหลาบม่วเถาห่มร่าเล็ไว้ เามอไปยับานประูระ และยับัวึ้นเพื่อะมุ่หน้าไปยัเส้นทานั้น...
“...อื้อ...” เสียเล็ๆรอมาาใ้หมอน ่อนเริ่มรู้สึัวเล็น้อย “...โพ...โพ...”
ายหนุ่มสะุ้เล็น้อย เาหันมามอเล็น้อย ่อนะรีบยับัวึ้น
“...โพ...” หิสาว่อยๆลืมาึ้น แนเรียวเล็อระหวัเอวายหนุ่มโยอัโนมัิ “...ะไปไหน โพ!? “
“ผมะไปห้อน้ำ” ผมอบอย่าเหนื่อยๆปนรำา “ปล่อยผมเถอะรับ”
“...ไม่...” เสียอัมัพ้อแฝวามื้อ “...อย่าไปไหนนะโพ!!”
“อัม!? ผมอร้อ” ผมเริ่มหมวามอทน “ปล่อยผมไปเถอะ”
“...ไม่ไม่ไม่!” อัมเริ่มเสียัึ้น “ั้นไม่ปล่อย! ั้นไม่ให้โพไปไหนทั้นั้น!”
“อัม!?”
เส้นวามอทนาผึ่ทันที!!!
“ว๊าย!?” ร่าเล็ถูผลัิฟู หิสาวถึับร้อออมาอย่าลืมัว วาเบิว้าพลาวิที่เห็นสีหน้าอีฝ่าย
“เป็นบ้าอะไรึ้นมานะ! อัม!” ผมะโนใส่หน้าอัมอย่าไม่รู้ัวเอ “รู้ัวไหมว่าทำอะไรลไป ห๊า!!! อัม!!!”
พอวามโรธ วามรำา วามพอใถูระบายออไป ผม็เริ่มรู้สึัวหลัาไ้ยินเสียสะอื้นาารถูบีบ้นแนอย่ารุนแร อัมถึับเอามือปิหน้าร้อไห้ ทำเอาอารม์ุ่นมัวเมื่อี้ลายเป็นวิทันที
“...ฮือๆ...” เสียร้อไห้อย่าแหบแห้ลอออมาามือที่ปรหน้า “...โพเลียั้นแล้ว....ริๆ้วย”
“อัม?!” ผมลายมือที่บีบ้นแนอัมออนเห็นรอยแ เปลี่ยนมาับไหล่อย่านุ่มนวล แ่อัมลับอาละวาอี
“ไป!ไปให้พ้น!” นาลุึ้นมาโยอัโนมัิ ่อนะว้าหมอนีใส่ผม “อยาะไปไหน็ไปเลย! ออไปให้พ้น!”
“อัม? โอ๊ย!?” ัวผม้อหลบารโมีานา แ่วามสำนึผิึยอมทน “อัม ผมอโทษ อัม?!”
“ไปิ! ั้นไม่ห้ามโพแล้วนี่! อยาะไปหาใรที่ไหน็ไปเลย!” อัมยัะโนใส่หน้าผม “ั้นมันอเ่าแล้วนี่!”
“อัม!?” นาว้าหมอนไปมุมห้อ เปิโอาสให้ผมรวบนามาอไว้แนบอ “อัม...อโทษ...อย่าโรธผมเลย”
“...ฮือๆ...” ถึแม้ะอยู่ในอ้อมอ นา็ยัแอบีอผมเล็ๆ “...โพเลียั้นแล้ว....โพเลียั้นริๆ้วย...”
“อัม?! ุเป็นอะไรหรือเปล่า?” ผมลูบผมนาเพื่อลายวามโรธอนา “เิอะไรึ้นับุ บอผมิ”
ายหนุ่มับแ้มแๆอหิสาว พร้อมเยาึ้น วา ริมฝีปา นั้นแและเ็มไป้วยน้ำา
“...ั้นฝัน...” นาสะอื้นพร้อมเอามือปาน้ำาในะเผิหน้าับผม
“...ฝันเหรอ?” ผมถาม ่อนะิถึฝันร้ายที่เิับนาหลายืน่อน “...ฝันร้าย...ฝันร้ายนั้นใ่ไหม?”
“...ั้นฝัน...ฝันเห็นโพ...” นาพยัหน้าอบรับ
“ฝันเห็นผม?!” ผมใับสิ่ที่ไ้ยิน “...ทำไมหรืออัม? ผมทำอะไรหรือ?! บอผมิ ทูนหัว”
“...โพ...โพะโนใส่ั้น...” นาอบเสียสะอื้นว่าเ่า “...บอว่าั้นเ่าแล้ว...ั้นน่าเบื่อ...น่ารำา...อยาให้ั้นไปให้พ้นหน้า...บอว่าั้นเป็นผู้หิใ่าย...ร่าน...น่าเลีย...ไร้่า...บอว่าไม่้อารั้นแล้ว...ฮือๆ”
“อะไรนะ?!” ผมใับประโยที่ไ้ยิน “ในฝัน...ผมพู...พูับอัมนานี้เลยเหรอ!?”
“...โพ...โพผลัั้นล...” อัมเริ่มเล่า่อ “...โพไม่อยาอยู่ับั้นแล้ว...โพะไปหาผู้หินใหม่...ที่ีว่า...สวยว่าั้น...โพหัวเราะใส่ั้น...บอให้ั้นรอผู้ายนใหม่แทน...แล้ว...แล้ว้อบอให้ั้นอย่ามาวาทา...โพ…”
“โธ่! ยอรั!” ผมออัมมาแนบอ ่อนหอมแ้มนาปลอบโยน “ทำไมไม่บอผมล่ะ เ็บเียบทำไมัน?!”
“...ั้นลัว...ฮือ...ั้นลัวว่าฝันะเป็นริ...ั้นลัว...ฮือ...” อัมยัร้อไห้ไม่หยุ
“เพราะฝันอย่านั้นเหรอ?” ผมพยายามไม่ให้นาใเสียไปมาว่านี้ “อัมถึ...ทำอะไรแปลๆ...อย่านั้น”
“...ฮือ...” นาพยัหน้า “ั้นลัว...ลัวโพะเบื่อ...เบื่อั้น...ั้นถึิ...ิว่า...วร...วระทำให้โพ...พอใ”
“โธ่! ทูนหัว” ผมออัมแน่นว่าเิม พลาูบหน้าผาปลอบโยน “ทำเพื่อผมนานี้...ผมไม่รู้ะอบุยัไี”
“...โธ่...อย่าร้อไห้นะ นี...” ผมเอนศีรษะอัมลับหมอนอย่านุ่มนวล “...ผมอยู่นี่แล้ว...ผมอยู่นี่แล้วไ”
“...ฮือ...โพ...” อัมเริ่มหยุร้อไห้ มืออผม่วยเ็น้ำา “...โพ...โพะไม่ทิ้ั้นไป...ใ่ไหม...”
“...อืมม์...ลืมฝันร้ายนั้นเถอะอัม...” ผมูบนาเบาๆ “...มันเป็นแ่วามฝัน...วามริผมยัรัอัมเสมอนะ...”
“...ริๆนะ...” อัมเอื้อมมือมาอผม “...สัาสิ...โพ...สัาับั้น...”
“...สัา๊ะ...” ผมับมือบอบบามาลูบแ้มผม “...ผมสัา...ว่าผมรัอัมลอไป...ลอไป...”
“...ฮือ...โพ...” เสียอัมแฝแวววามีใและผ่อนลายึ้น น้ำาที่อาบแ้มเหือแห้แล้ว
“...ีใัเลย...ที่อัมรัผมนานี้...ทำเพื่อผมนานี้...” มือผมเสยผมเินที่ปรหน้านาพลายิ้ม “ผมะสลายฝันร้ายให้อัมเอ...อย่าห่วเลยนะ...นี”
“...โพ...??” อัมมีสีหน้าน “...โพ...ะทำอะไรนะ?...ฮะ!?” นาสะุ้เมื่อรับรสสัมผัสาุมพิาผม
“...” หิสาวรวราไปามัหวะที่ายหนุ่มเป็นฝ่ายให้ มือเาะุมท่อนแนเปล่าเปลือยอย่าระับ
“...อัม?!” ผมใที่เห็นอัมร้อไห้อี ่อนผ่อนลายแรรุล “...เ็บหรืออัม?”
“...มะ...ไม่ใ่...” นาสะอื้นไห้ ่อยๆเอามือลูบแ้มผมเบาๆ “...ไม่ใ่...ไม่...ไม่้อ...ถนอม...หรอ...โพ”
“อัม?” ผมะัเล็น้อย และรอฟัประโย่อไปอย่าใใ่อ
“...ไม่ั้น...” อัมลืมวาู่เล็ที่อาบน้ำา ้อมอผมอบ “...ั้นสำลั...วามสุ...นายแน่...”
“...อัม...” ายหนุ่มเบิาว้า ่อนะหรี่าล พลาูบนาอีรั้
“อัม...น่ารัเหลือเิน...ผมอทนไม่ไหวแล้ว...”
“...” เสียอทัู้่ร้อประสานันเป็นัหวะ เมรับทที่ 5 ำเนิน่อไปเรื่อยๆ โยยัไม่ทราบถึเวลาสิ้นสุ
6.00 น.
แสอาทิย์สอส่อผ่านระบานให่หน้าห้อที่รับแสะวันยามอรุรุ่ สรรพสิ่ทุอย่าเริ่มเลื่อนไหวในเ้าวันใหม่อีรั้ มีเพียร่านึในห้อสี่เหลี่ยมเล็ๆ เอนร่านอนบบนหมอนสีเียวับผ้าที่ห่มายร่าให่ สีหน้ามีแ่วามอิ่มเอมใ ่อนที่ร่านั้นะพลิะแลับมาที่ฟูฝั่ร้าม ท่อนแนให่ทับับ...
วามว่าเปล่า...?!
ไม่มีอีร่าที่วระนอนบอยู่้าๆร่าให่...บนฟูร้ามมีแ่วามว่าเปล่า...
ายหนุ่มยัไม่รู้สึัว...ไม่ปราร่าอหิสาว...ไม่ว่าะเป็นในบ้าน...หรือบริเวป่าโาใล้เีย?!
อัมฟริรีี้หายไปไหน...นาหายไปไหนัน?!
ท้อฟ้ายามรัิาลนี้่ามืมินั มีเพียแสันทร์เป็นโมส่อสว่าวให่ยิ่ว่าหมู่าวเล็ทั้มวล สรรพสิ่รอบป่าายเลนอันอุมสมบูร์่าหลับนิทรา อรารีเถาให่บนหลัาบ้านเล็ๆ ส่ลิ่นหอมรัวนนปลุประสาทอผู้พัผ่อนในบ้าน ร่าให่่อยๆลืมเปลือาหนัอึ้ึ้น วามเหนื่อยล้ายัหลเหลือาภาริเมื่อไม่ี่ั่วโม มือ่อยๆสาผมที่ยุ่เหยิ ่อนะยันัวึ้น เมื่อลอสะบัหน้าสลัวามเมื่อยล้า ลอมอรอบๆัว ร่าเล็นอนว่ำ ใบหน้าุหมอน้วยสีหน้าแ่ำ ผมเินลอนสยายปแผ่นหลัที่มีร่อรอยแห่วามรัทั่วัวราวับวาวสีแบนท้อฟ้า ร่าให่มออย่ารุ่นิ ่อนะเอื้อมผ้าห่มลายุหลาบม่วเถาห่มร่าเล็ไว้ เามอไปยับานประูระ และยับัวึ้นเพื่อะมุ่หน้าไปยัเส้นทานั้น...
“...อื้อ...” เสียเล็ๆรอมาาใ้หมอน ่อนเริ่มรู้สึัวเล็น้อย “...โพ...โพ...”
ายหนุ่มสะุ้เล็น้อย เาหันมามอเล็น้อย ่อนะรีบยับัวึ้น
“...โพ...” หิสาว่อยๆลืมาึ้น แนเรียวเล็อระหวัเอวายหนุ่มโยอัโนมัิ “...ะไปไหน โพ!? “
“ผมะไปห้อน้ำ” ผมอบอย่าเหนื่อยๆปนรำา “ปล่อยผมเถอะรับ”
“...ไม่...” เสียอัมัพ้อแฝวามื้อ “...อย่าไปไหนนะโพ!!”
“อัม!? ผมอร้อ” ผมเริ่มหมวามอทน “ปล่อยผมไปเถอะ”
“...ไม่ไม่ไม่!” อัมเริ่มเสียัึ้น “ั้นไม่ปล่อย! ั้นไม่ให้โพไปไหนทั้นั้น!”
“อัม!?”
เส้นวามอทนาผึ่ทันที!!!
“ว๊าย!?” ร่าเล็ถูผลัิฟู หิสาวถึับร้อออมาอย่าลืมัว วาเบิว้าพลาวิที่เห็นสีหน้าอีฝ่าย
“เป็นบ้าอะไรึ้นมานะ! อัม!” ผมะโนใส่หน้าอัมอย่าไม่รู้ัวเอ “รู้ัวไหมว่าทำอะไรลไป ห๊า!!! อัม!!!”
พอวามโรธ วามรำา วามพอใถูระบายออไป ผม็เริ่มรู้สึัวหลัาไ้ยินเสียสะอื้นาารถูบีบ้นแนอย่ารุนแร อัมถึับเอามือปิหน้าร้อไห้ ทำเอาอารม์ุ่นมัวเมื่อี้ลายเป็นวิทันที
“...ฮือๆ...” เสียร้อไห้อย่าแหบแห้ลอออมาามือที่ปรหน้า “...โพเลียั้นแล้ว....ริๆ้วย”
“อัม?!” ผมลายมือที่บีบ้นแนอัมออนเห็นรอยแ เปลี่ยนมาับไหล่อย่านุ่มนวล แ่อัมลับอาละวาอี
“ไป!ไปให้พ้น!” นาลุึ้นมาโยอัโนมัิ ่อนะว้าหมอนีใส่ผม “อยาะไปไหน็ไปเลย! ออไปให้พ้น!”
“อัม? โอ๊ย!?” ัวผม้อหลบารโมีานา แ่วามสำนึผิึยอมทน “อัม ผมอโทษ อัม?!”
“ไปิ! ั้นไม่ห้ามโพแล้วนี่! อยาะไปหาใรที่ไหน็ไปเลย!” อัมยัะโนใส่หน้าผม “ั้นมันอเ่าแล้วนี่!”
“อัม!?” นาว้าหมอนไปมุมห้อ เปิโอาสให้ผมรวบนามาอไว้แนบอ “อัม...อโทษ...อย่าโรธผมเลย”
“...ฮือๆ...” ถึแม้ะอยู่ในอ้อมอ นา็ยัแอบีอผมเล็ๆ “...โพเลียั้นแล้ว....โพเลียั้นริๆ้วย...”
“อัม?! ุเป็นอะไรหรือเปล่า?” ผมลูบผมนาเพื่อลายวามโรธอนา “เิอะไรึ้นับุ บอผมิ”
ายหนุ่มับแ้มแๆอหิสาว พร้อมเยาึ้น วา ริมฝีปา นั้นแและเ็มไป้วยน้ำา
“...ั้นฝัน...” นาสะอื้นพร้อมเอามือปาน้ำาในะเผิหน้าับผม
“...ฝันเหรอ?” ผมถาม ่อนะิถึฝันร้ายที่เิับนาหลายืน่อน “...ฝันร้าย...ฝันร้ายนั้นใ่ไหม?”
“...ั้นฝัน...ฝันเห็นโพ...” นาพยัหน้าอบรับ
“ฝันเห็นผม?!” ผมใับสิ่ที่ไ้ยิน “...ทำไมหรืออัม? ผมทำอะไรหรือ?! บอผมิ ทูนหัว”
“...โพ...โพะโนใส่ั้น...” นาอบเสียสะอื้นว่าเ่า “...บอว่าั้นเ่าแล้ว...ั้นน่าเบื่อ...น่ารำา...อยาให้ั้นไปให้พ้นหน้า...บอว่าั้นเป็นผู้หิใ่าย...ร่าน...น่าเลีย...ไร้่า...บอว่าไม่้อารั้นแล้ว...ฮือๆ”
“อะไรนะ?!” ผมใับประโยที่ไ้ยิน “ในฝัน...ผมพู...พูับอัมนานี้เลยเหรอ!?”
“...โพ...โพผลัั้นล...” อัมเริ่มเล่า่อ “...โพไม่อยาอยู่ับั้นแล้ว...โพะไปหาผู้หินใหม่...ที่ีว่า...สวยว่าั้น...โพหัวเราะใส่ั้น...บอให้ั้นรอผู้ายนใหม่แทน...แล้ว...แล้ว้อบอให้ั้นอย่ามาวาทา...โพ…”
“โธ่! ยอรั!” ผมออัมมาแนบอ ่อนหอมแ้มนาปลอบโยน “ทำไมไม่บอผมล่ะ เ็บเียบทำไมัน?!”
“...ั้นลัว...ฮือ...ั้นลัวว่าฝันะเป็นริ...ั้นลัว...ฮือ...” อัมยัร้อไห้ไม่หยุ
“เพราะฝันอย่านั้นเหรอ?” ผมพยายามไม่ให้นาใเสียไปมาว่านี้ “อัมถึ...ทำอะไรแปลๆ...อย่านั้น”
“...ฮือ...” นาพยัหน้า “ั้นลัว...ลัวโพะเบื่อ...เบื่อั้น...ั้นถึิ...ิว่า...วร...วระทำให้โพ...พอใ”
“โธ่! ทูนหัว” ผมออัมแน่นว่าเิม พลาูบหน้าผาปลอบโยน “ทำเพื่อผมนานี้...ผมไม่รู้ะอบุยัไี”
“...โธ่...อย่าร้อไห้นะ นี...” ผมเอนศีรษะอัมลับหมอนอย่านุ่มนวล “...ผมอยู่นี่แล้ว...ผมอยู่นี่แล้วไ”
“...ฮือ...โพ...” อัมเริ่มหยุร้อไห้ มืออผม่วยเ็น้ำา “...โพ...โพะไม่ทิ้ั้นไป...ใ่ไหม...”
“...อืมม์...ลืมฝันร้ายนั้นเถอะอัม...” ผมูบนาเบาๆ “...มันเป็นแ่วามฝัน...วามริผมยัรัอัมเสมอนะ...”
“...ริๆนะ...” อัมเอื้อมมือมาอผม “...สัาสิ...โพ...สัาับั้น...”
“...สัา๊ะ...” ผมับมือบอบบามาลูบแ้มผม “...ผมสัา...ว่าผมรัอัมลอไป...ลอไป...”
“...ฮือ...โพ...” เสียอัมแฝแวววามีใและผ่อนลายึ้น น้ำาที่อาบแ้มเหือแห้แล้ว
“...ีใัเลย...ที่อัมรัผมนานี้...ทำเพื่อผมนานี้...” มือผมเสยผมเินที่ปรหน้านาพลายิ้ม “ผมะสลายฝันร้ายให้อัมเอ...อย่าห่วเลยนะ...นี”
“...โพ...??” อัมมีสีหน้าน “...โพ...ะทำอะไรนะ?...ฮะ!?” นาสะุ้เมื่อรับรสสัมผัสาุมพิาผม
“...” หิสาวรวราไปามัหวะที่ายหนุ่มเป็นฝ่ายให้ มือเาะุมท่อนแนเปล่าเปลือยอย่าระับ
“...อัม?!” ผมใที่เห็นอัมร้อไห้อี ่อนผ่อนลายแรรุล “...เ็บหรืออัม?”
“...มะ...ไม่ใ่...” นาสะอื้นไห้ ่อยๆเอามือลูบแ้มผมเบาๆ “...ไม่ใ่...ไม่...ไม่้อ...ถนอม...หรอ...โพ”
“อัม?” ผมะัเล็น้อย และรอฟัประโย่อไปอย่าใใ่อ
“...ไม่ั้น...” อัมลืมวาู่เล็ที่อาบน้ำา ้อมอผมอบ “...ั้นสำลั...วามสุ...นายแน่...”
“...อัม...” ายหนุ่มเบิาว้า ่อนะหรี่าล พลาูบนาอีรั้
“อัม...น่ารัเหลือเิน...ผมอทนไม่ไหวแล้ว...”
“...” เสียอทัู้่ร้อประสานันเป็นัหวะ เมรับทที่ 5 ำเนิน่อไปเรื่อยๆ โยยัไม่ทราบถึเวลาสิ้นสุ
6.00 น.
แสอาทิย์สอส่อผ่านระบานให่หน้าห้อที่รับแสะวันยามอรุรุ่ สรรพสิ่ทุอย่าเริ่มเลื่อนไหวในเ้าวันใหม่อีรั้ มีเพียร่านึในห้อสี่เหลี่ยมเล็ๆ เอนร่านอนบบนหมอนสีเียวับผ้าที่ห่มายร่าให่ สีหน้ามีแ่วามอิ่มเอมใ ่อนที่ร่านั้นะพลิะแลับมาที่ฟูฝั่ร้าม ท่อนแนให่ทับับ...
วามว่าเปล่า...?!
ไม่มีอีร่าที่วระนอนบอยู่้าๆร่าให่...บนฟูร้ามมีแ่วามว่าเปล่า...
ายหนุ่มยัไม่รู้สึัว...ไม่ปราร่าอหิสาว...ไม่ว่าะเป็นในบ้าน...หรือบริเวป่าโาใล้เีย?!
อัมฟริรีี้หายไปไหน...นาหายไปไหนัน?!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น