คลุ้มคลั่ง

เนื้อเรื่อง

..........ฝนสายใหญ่เทสาดใส่สู่พื้นดินอย่างมิลืมหูลืมตา      ตกกระหน่ำอย่างมิมีทีท่าว่าจะหยุดตก  เหล่าเม็ดฝนหยดแล้วหยดเล่ากระทบกับใบหน้าอันอิดโรย อ่อนเพลีย  ของชายผู้หนึ่ง ชายผู้ต้องทนความเหน็บหนาว  ทนความอ้างว้าง  ท่ามกลางปัญหาทั้งปวงเพียงลำพัง   ใครหนอจะเข้าใจบ้าง!  ว่ามันโหดร้ายเพียงใด    ใคร....ใคร......จะเข้าใจ..........

     เขาพาร่างอันอ่อนเพลียของเขาเดินไปในซอยที่มืดมิด    มีเพียงแสงไฟจากบ้านเรือนข้างเคียง ส่องให้สายตายังพอมองเห็นทางเดินอยู่บ้าง  ร่างอันอ่อนเพลียหมดเรี่ยวแรงแล้วที่จะพยุงร่างกายให้เคลื่อนต่อไปไหว   ชายผู้น่าสงสารทรุดลงกับพื้นพร้อมกับความหมดหวัง  ในมือของเขากำมีดเล่มๆหนึ่งไว้แน่น  มีดที่เป็นต้นเหตุของปัญหาที่เขากำลังเผชิญอยู่     ปรากฎรอยคราบเลือดบนมีด  มันเป็นเลือดของหญิงสาว ที่มิยอมให้เขาปล้นทรัพย์สินของตน   เขาพลาด.....เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้หญิงคนนั้นต้องตาย        แต่ก็ช้าไปเสียแล้ว  เขาถูกตราหน้าจากสังคมว่าเป็นโจรที่โหดร้าย.....โจรที่เหี้ยมโหด       เพียงย้อนหวนคืนความทรงจำเมื่อกลางวัน   ชายผู้น่าสงสาร ก็มิอาจฝืนทนความรู้สึกปวดร้าว ขมขื่นได้  หยาดน้ำตาของผู้ที่ถูกตราหน้าว่าโหดเหี้ยม  หยดไหลริณลงสู่พื้นดิน หยดแล้วหยดเล่า  เขาพึมพำแต่ว่าเขาไม่ผิด ....

...เขาไม่ผิด  ...ความจน  ปัญหาต่างๆที่หมดทางแก้ไข มันบีบบังคับให้เขาต้องทำเช่นนั้น   ใครเล่าจะอยากจน....ใคร...ใคร

       ความรู้สึกปวดร้าวพุ่งสูงขึ้น  เขาเริ่มคลุ้มคลั่ง ควบคุมสติอารมณ์ไม่อยู่   ลุกขึ้นตะโกนด่าว่าเหล่าเทวดาท่ามกลางสายฝนที่ยังคงไม่ละลดความพยายามที่จะตก     ....... ทำไมทำไมถึงไม่สร้างคนมาให้เท่าทียมกัน  ทำไมบางคนต้องรวย  ทำไมบางคนต้องจน        ..........สักครู่หนึ่งท้องนภาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม  ดวงจันทร์หลบลี้หลีกหายเข้ากลีบเมฆคล้ายกลับกลัวสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น  ลมพายุพัดโถมโหมกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง  เหล่าต้นไม้น้อยใหญ่ไหวเอนเอียงตามแรงลมคล้ายจะหักพังทับลงตรงที่ชายผู้นั้นอยู่เสียให้ได้    จู่ๆลมเจ้ากรรมก็หายไปอย่างน่าประหลาด      ควันที่ไร้ต้นสายปลายเหตุพัดลอยละล่องบดบังถนนจนมองเห็นได้ไม่ชัดเจน  เขาแลเหลียบไปเห็นเงาตะครุ่มๆ กลางเจ้าควันพิศวงกำลังค่อยๆเคลื่อนตัวเข้ามาหาเขา   อะไร.....นี่มันเกิดอะไรขึ้น....เขาสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว  คำถามมากมายพร่างพรูอย่างมิรู้จบ   ควันเริ่มจางลง  ชายสองคนปรากฎตัวขึ้นท่ามกลางความมึนงงของชายคลุ้มคลั่ง       "กะ..แก....เป็นใคร...ไป..ไป...."เขาตะโกนออกมาอย่างมิรู้ตัว   ความสับสนหวาดกลัวมันกดดันให้เขาต้องทำเช่นนั้น 

....พลันสิ้นเสียงตะโกน  ดวงตาดุร้ายกหันวับแลเหลือบมาที่เจ้าของเสียงตะโกน

"แกรู้ใช่มั้ย....แกทำอะไรลงไปเมื่อตอนกลางวัน"  เสียงเข้มแข็งทรงพลังดังลั่น       น่าแปลก ทั้งๆที่ชายปริศนามิได้ตะโกน  เสียงกลับดังไปทั่วปริเวณอย่างพิศวง 

        "ชั้น....ชั้นผิดไปแล้ว...อภัยให้ชั้นทีเถอะ " ชายปริศนาทั้งสองบุคคลผู้มีดวงตาดุร้าย  แต่งกายเยี่ยงคนโบราณ  นุ่งโจงกระเบนสีแดงฝาดๆ  เกล้าผมมวยรูปร่างสูงใหญ่  มือข้างหนึ่งถือตำราคล้ายใบลานที่จดบันทึกอะไรสักอย่าง  ชายปริศนาผู้หนึ่งกล่าวต่อชายคลุ้มคลั่ง ด้วยเสียงที่ดุดันว่า "แกทำผิด....แกก็ต้องชดใช้ความผิดของแก"  ชายโบราณเดินเข้ามาใกล้ชายคลุ้มคลั่ง  กระชากคอเสื้อเขา แล้วจับยกขึ้น 

ชายคลุ้มคลั่ง พยายามต่อสู้ดิ้นรนเพียงเท่าไรก็หาสู้แรงมหาศาลของชายโบราณได้ไม่    "ปะ..ปล่อยชั้นเถอะ!"  เสียงโอดอวยวิงวอนขอร้องต่อชายโบราณอย่างน่าเวทนา  แต่ดูเหมือนมิได้ทำให้ชายโบราณใจอ่อนลงได้เลย     ความพยายามที่จะทานแรงมหาศาลก็สิ้นสุดลง    เขาเหนื่อยอ่อนหมดแรง  หมดสติไปในที่สุด....

    .......เมื่อฝนหยุดตก  ตะวันโผล่พ้นขอบฟ้าอันเป็นสัญญาณแห่งวันใหม่   ชายคลุ้ม คลั่งรู้สึกตัวตื่นขึ้น  เขาเริ่มงุนงนสับสน  อะไรที่กันมันเกิดกับเขาเมื่อคืน   เขารู้สึกตัวว่าที่ๆเขาอยู่ตอนนี้มันแปลกไปจากเมื่อคืน  มันเหมือนเรือนจำอะไรสักอย่าง   

   "อ้าวเฮ้ย...ตื่นแล้วหรอ"  ชายคลุ้มคลั่งรีบหันหน้าไปมองเจ้าของเสียงทันที   เขามิมีวันลิมเสียงอันดุดันทรงพลังนี้ได้     แต่เพียงหันไปพบเจ้าของเสียงเขาก็ต้องพบกับความประหลาดใจ   

          "เฮ้ย...เฮ้ย!...ไอนี่มัน...มันไอคนที่มันกระชากเสื้อเราเมื่อคืนนี่หว่า   แล้ว..ทำไมมัน....มันใส่ชุดตำรวจวะ! "

*เม้นให้ทีเน้อครับ!  ผลงานชิ้นแรกของผม  อาจมะดีเท่าไร ก้ออะเน้อผมมานยังแค่เดะม.ต้น  แต่ก็จะเขียนให้อ่านครับ!