LIGHT : THIRTY DAY

Chapter 01

“ที่นี่ที่ไหน!’’

       ในคืนนี้ภายในอุโมงค์ใต้ดินมีรถหลายสิบคันขับตามกันมาอย่างเร่งรีบเพื่อพยายามจะไปจุดหมายเดียวกัน ภายในรถทุกคันจะมีทั้งชายหนุ่มและหญิงสาวคละกันไป แต่ละคนจะมาจากคนละประเทศโดยจะมีการขนส่งแบบนี้ทุกๆปี ในขณะขนส่งคนขับจะไม่มีสิทธิในการพักหรือการขับนอกลู่นอกทาง แต่ก็ไม่ทางที่จะขับนอกลู่นอกทางได้เพราะทางจะไปในทางเดียวกันเสมอ และที่สำคัญในรถแต่ละคันจะมีการเฝ้าระวังโดยทหารที่มาพร้อมด้วยอาวุธสังหารครบมือ และพวกเขาก็จะมีการใช้กุญแจมือล็อคมือคนขับไว้เพื่อป้องกันการกระทำที่เป็นภัย พร้อมกับจะฉีดยากระตุ้นประสาทชนิดเบาๆเมื่อคนขับเกิดท่าทีอยากพักผ่อนมันจึงถือว่าเป็นการควบคุมที่ใช้วิธีขั้นรุนแรงในการจัดการ ในขณะที่รถขับไปด้วยความเร่งรีบในทางที่เขากำลังขับมีทั้งทางลาดชัน โค้งหักศอก และถนนขรุขระ จึงทำให้มันเป็นเรื่องยากที่รถจะไม่สั่นสะเทือน แรงสั่นสะเทือนปลุกชายคนนึงให้ตื่น เขาตื่นมาด้วยความสงสัยพร้อมกับความคลื่นใส้ที่เกิดจากแ “ที่นี่ที่ไหน’’เขาพูดด้วยเสียงแหบพร่า เขาลุกขั้นมานั่งและมองไปรอบๆเพื่อสังเกตสิ่งต่างๆรอบตัว เขามองเห็นทั้งชายหนุ่มและหญิงสาวนอนเรียงกันเป็นระเบียบ  ทุกคนนอนกันบนเตียงของตัวเองและหลับกันอยู่ เขาพยายามจะปลุกชายคนนึงซึ่งนอนหลับข้างๆเขา “นี่!เพื่อนตื่นหน่อยเร็ว’’เขาพูดด้วยเสียงเบาๆและแหบพร่าพร้อมกับเขย่าตัวชายข้างๆเบาๆพร้อมกับพูดซ้ำอีกครั้งเพื่อพยายามจะปลุกเขา “หลับเป็นตายเลยแฮะ”เขาพูดคนเดียวด้วยเสียงแหบๆที่เริ่มจะกลับมาชัดอีกครั้ง ในขณะที่เขาพยายามจะปลุกคนอื่นเขาก็ได้ยินเสียงชายคนนึงพูดขึ้นมาจากห้องทางหน้ารถดูเหมือนเขากำลังพูดกับใครบางคน“ครับ!เราจะรีบไปให้ถึงโดยเร็วที่สุด”เขาพูดด้วยเสียงเคร่งเครียด ในขณะที่เขากำลังตั้งใจฟัง ก็มีเสียงชายคนนึงเรียก เขาหันหน้าไปมองหน้าชายคนนั้น

 “เฮ้!เพื่อนนอนลงเร็ว อีกแปปเดียวไอ้หมอนั่นก็จะเดินออกมาแล้วนะ”เขาพูดด้วยเสียงเบาๆเพื่อไม่ให้ใครได้ยิน เขาพยักหน้าให้ชายคนนั้นก่อนจะล้มตัวนอนและปล่อยให้ตัวเองเข้าสู่ห้วงภวังค์พร้อมกับสงสัยเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดแต่เขาพยายามจะไม่คิดมาก และหลับไปในที่สุด ในขณะเขาหลับเขาฝันเห็นตัวเองโดนชายแปลกหน้าจับกดลงกับเตียง หนึ่งในนั้นเป็นทหารที่พกปืนไว้ซึ่งเขาสะพายปืนไว้ข้างหลังและนักวิทยาศาสตร์อีก 2 คน คนนึงเป็นผู้หญิงอีกคนเป็นผู้ชาย เขาในตอนนั้นไม่ต่างอะไรกับสัตว์ป่าพยายามจะหนีด้วยการผลัก หรือทำทุกๆอย่างเท่าที่จะทำได้และเขาก็ตะโกนออกมาอย่างน่ากลัวอยู่คำเดียว“พวกแกทำได้ยังไงส่งเพื่อนฉันไปตายได้ยังไง’’ซ้ำไปซ้ำมาอยู่เรื่อยๆ เขาในตอนนี้ก็นึกกลัวตัวเองอยู่ไม่น้อยแต่เขาก็สงสัยว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น“ฉีดยาเขาซิเร็ว!”ทหารคนนึงตะคอกกับชายและหญิงคู่นั้น หญิงคนนั้นรีบวิ่งไปหยิบเข็มฉีดยามาในหลอดยานั้นมียาสีฟ้าอยู่ในนั้นเธอบอกให้ชายที่เป็นทหารจับเขาไว้ให้แน่นๆก่อนที่จะฉีดยาลงตรงข้อมือเขา ทันทีที่ยาหมดหลอดเธอก็พูดออกมาด้วยเสียงเบาๆพลางจับมือเขาไว้แน่น“ฉันขอโทษนะแซม!ขอให้เธอปลอดภัยนะ”ก่อนที่เขาจะค่อยๆหลับลงไป ปัง! ปัง! เสียงเคาะประตูเหล็กดังขึ้นมา ซึ่งมันขัดขวางการนอนของเขาที่ถึงฝันมันอาจจะจบลงแล้วแต่เขาอยากใช้เวลาคิดอีกซักหน่อย“นี่ไอ้หนู!แกจะหลับเป็นตายรึไงวะฮะ”เขาพูดเสียงเคร่งเครียด ชายหนุ่มคนนี้ค่อยๆลืมตาและรู้แล้วว่าตัวเองอาจจะชื่อ ‘แซม’ เขารีบยกตัวเองตัวเองขึ้นและเดินไปที่ประตูเหล็ก เขามองไปทั่วประตูเพื่อหาที่เปิด และสิ่งเดียวที่เขาพบและคิดว่ามันน่าจะเปิดไอ้ประตูเหล็กนี่ได้คือท่อเหล็กสั้นที่มีกรอบเป็นวงกลม มันมีคำเขียนว่า  ‘บิดไปทางซ้ายเพื่อเปิด’ เขาก็บิดมันไปทางซ้ายเมื่อบิดไปสุด มันก็ส่งเสียงออกมาเสียงดัง แก๊ก! และตามด้วยเสียง ฟู่! หลังจากนั้นประตูก็เปิดเข้ามาด้านในอัตโนมัติ“หัวไวมากไอหนูใช้เป็นเร็วดีนี่เราหน่ะ”ชายข้างหน้าเขาพูดด้วยเสียงที่สบายขึ้นนิดหน่อย หน้าตาของเขาดูสะอาดสะอ้านดีและตรงคางของเขามีรอยหนวดที่พึ่งโดนโกนไปบนริมฝีปากก็เช่นกัน “เอาหล่ะเข้าเรื่องเลยนะ”เสียงเขาเริ่มเคร่งเครียดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับก้มหัวลงไปมองกระดาษที่โดนหนีบอยู่กับที่รอง ข้างล่างกระดาษที่อยู่บนสุดยังมีกระดาษแบบเดียวกันอีก 5-10 แผ่น ชายข้างหน้าเขาเริ่มพูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมา“

“ เริ่มด้วยคำถามง่ายๆเลย เธอชื่ออะไร? ’’ คำถามนี้เป็นคำถามที่เขาอยากรู้เช่นกันเขาจึงตอบไปตามความเป็นจริง ““ ไม่รู้ครับ ’’ ชายคนนั้นมีรอยยิ้มมุมปากผุดขึ้นมา แล้วก้มหัวลงอีกครั้งพร้อมกับหยิบปากกาจากกระเป๋าเสื้อตนเองขึ้นมาแล้วขีดเป็นรูปถูกลงไปในช่องเล็กๆ บนกระดาษใบนั้น ก็จะออกเสียงออกมาเบาๆว่า “ ดี ’’“เขางงกับเสียงจากชายข้างหน้าว่าเขาลืมชื่อตัวเองแต่มันกับดีทั้งๆที่เขาคิดว่ามันหน้าอายจะตายแม้แต่ชื่อตัวเองเขาก็ยังจำไม่ได้เลย “““แล้วเรื่องอื่นๆ

หล่ะ เช่น พ่อแม่ พี่น้อง บ้านเกิด หรือ คนรัก อะไรประมาณนั้นหน่ะจำได้ไหม?” คำถามนี้ยิ่งทำให้เขาอายเพิ่มขึ้นแต่ก็เศร้าไปพร้อมๆกันที่ตัวเองจำเรื่องพวดนี้ไม่ได้แม้กระทั่งพ่อแม่ที่ให้กำเนิดเขา เขาจึงตอบกลับไปเหมือนเดิม “ยังไม่รู้เหมือนเดิมครับ ’’ ด้วยน้ำเสียงที่เศร้าขึ้น แต่ชายตรงหน้าดูจะอ่านใจเขาออกจึงพูดด้วยเสียงที่พยายามจะปลอบพร้อมกับตบไหล่เขา  “ไม่เป็นไรหรอกไอ้หนูถ้าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันจบแล้วเราจะคืนเรื่องทั้งหมดให้นายเอง ” ทันทีที่ชายข้างหน้าพูดจบ เขาก็ทวนคำขึ้นมาด้วยความสงสัย น้ำเสียงที่เศร้ากับถูกแทนที่ด้วยน้ำเสียงที่สงสัยแทน “ถ้าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันจบแล้วงั้นเหรอ?” เขาเริ่มขมวดคิ้วแล้วจับจ้องไปที่ชายคนข้างหน้าเพื่อพยายามจะเค้นเรื่องที่เขาพูดเมื่อครู่  “ เอ่อ...ช่างไอ้เรื่องเมื่อกี่แล้วกัน ตอนนี้สิ่งที่เธอต้องรู้คือ เธอชื่อ แซม เทรเชอร์ อายุ 21 ปี ” เขาเลิกขมวดคิ้วและตาเขาก็เริ่มเบิกกว้างขึ้น เขาตื่นเต้นและดีใจขึ้นมานิดนึงที่ได้รู้ชื่อตัวเองที่ตรงกับในฝันและอายุของเขา “ เราชื่อแซมจริงๆด้วย ” เขาคิดในใจ  

“ นี่ไอ้หนูชั้นรู้ว่านายดีใจแต่ช่วยฟังต่อหน่อยนะ คราวนี้ลองดูบนแขนนายสิ ”เขาเอามือชี้มาที่แขนของแซม แซมยกมือตัวเองขึ้นมาเมื่อโดนชี้มาที่แขนเขา

“ เลขบ้า!อะไรวะเนี่ย“ เขาอุทานออกมาเบาๆด้วยความตกใจเล็กน้อยบนแขนเขามีลอยสักตัวเลขอยู่ 8 ตัวมีเลข 26102009 และข้างบนตัวเลขที่ห่างออกไปนิดนึง

มีชื่อเขาเขียนอยู่ แล้วชายข้างหน้าก็เริ่มพูดด้วยเสียงเครียดอีกครั้ง

“ เจ้านี่คือ เลขประจำตัวนายมันสำคัญมากนะเลขนี่จะแสดงว่านายเป็นพวกเราและนายจะปลอดภัยถ้าอยู่กับเรา ” แซมเอามือลงแล้วพยักหน้าให้เขา “ได้เวลาแล้วไปกันเถอะพวกเขารอนายอยู่เเซม ” เขาหันหลังแล้วเดินไป แซมเริ่มสงสัยกับคำว่า

‘ พวกเขา ’ ที่ชายคนนั้นพูด แต่ตอนนี้เขารู้ว่าตัวเองควรเดินตามเขาไปเพราะไม่แน่ที่ที่จะไปต้องมีคำตอบให้กับความสงสัยของเขาแน่ๆ เขาปัดความสงสัยออกและออกตัวเดินไป