รัตนาคา

“เธอคือใคร”

“เธอคือใครกันนะ ถึงทำให้หัวใจของผมเต้นแรงขนาดนี้ ”

            ชรันปกรณ์ บ่นพึมพำอยู่คนเดียวหลังจากเงียบคิดไปครู่หนึ่ง ในหัวนึกไปถึงภาพหญิงสาวลึกลับคนหนึ่งที่กำลังวนเวียนอยู่ในหัว เต็มไปหมด 

            “ คุณชรัน ไม่สบายหรือครับ”

            น้อยค่อย ๆ ถามเจ้านายของตัวเองเบา ๆ พร้อมนึกเป็นห่วงอยู่ในใจ ชายร่างสูงผิวขาว ใบหน้าคมคาย นัยน์ตาคู่งาม มองไปที่คนรับใช้ก่อนจะพูดขึ้น

            “ อ๋อ เปล่าหรอก ผมแค่คิดอะไรนิดหน่อยน่ะ น้าน้อย มีอะไรทำก็ทำก่อนได้เลยนะ ผมยังไม่หิว”

            ชรันปกรณ์ ไม่ได้พูดอะไรต่อ ในมือหยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมาอ่าน เปิดหน้ากลับไป กลับมา ภาพหญิงสาววัยประมาณ 20 ต้น ๆ  ผิวขาว ร่างสูง ใบหน้ารูปไข่รับกับดวงตาคู่งามนั้นได้ส่งรอยยิ้มสะกดทุกคน ในงานสัปดาห์หนังสือที่ผ่านมา 

เธอขึ้นไปรับรางวัล สมญานามนักเขียนหน้าใหม่ นามปากกา “รัตนกร” เธอเป็นใครกัน ในวันนั้นหัวใจของชรันเต้นไม่เป็นจังหวะ ขณะเป็นผู้มอบรางวัลให้นักเขียนหน้าใหม่ เนื่องจากมูลนิธิของที่บ้านตนเป็นผู้สนับสนุนการจัดงาน

            “คุณสรชานี่เก่งมากเลยนะคะ พึ่งเป็นนักเขียนแค่ 2 ปี ยังสามารถล่ารางวัลใหญ่ ๆ ในประเทศมาได้ เก่งจริง ๆ ค่ะ”

            มือน้อย ๆ ขาว ๆ ได้ปัดเส้นผมตามไรผมออกลูบไปตั้งแต่โคลนจรดปลาย ผมเส้นไหมยาวตรงสลวยสวยงามนั้นยาวถึงเอว รับกับใบหน้ารูปไข่นัยน์ตามองและโค้งขอบคุณคนข้างหน้าที่ชมเชยตน 

            “ขอบคุณค่ะ พี่ปลาย รชาก็ภูมิใจค่ะ แต่กว่าจะเขียนได้ขนาดนี้ เลือดตาแทบกระเด็นเหมือนกันค่ะ เพราะต้องค้นหนังสืออ่านเยอะมาก ความรู้ในโลกมนุษย์นี้ช่างกว้างใหญ่เสียเหลือเกินค่ะ”

“แหม ก็คุณสรชา เก่งมากขนาดนี้ไงคะ บอสถึงไม่กล้ายุ่งด้วย ว่าแต่ คุณรชาอ่านแต่หนังสือ อยู่แต่ในห้องสมุด ไม่เบื่อบ้างหรือคะ”

           หญิงสาวยิ้มหวานก่อนเอ่ยตอบ

            “ก็รชาอยากเป็นนักเขียนนี่คะ หัวใจของการเขียน คือ  การอ่าน ยิ่งเราได้อ่านมากเท่าไหร่ การเขียนของเราก็จะดีขึ้นมากเท่านั้น ยิ่งเราได้อ่านมาก เราก็ยิ่งได้เรียนรู้ประสบการณ์ผู้อื่นที่ถ่ายทอดไว้มาก รชาต้องรีบค่ะ เพราะรชาอยู่เรียนรู้ที่นี่ได้ไม่นานนัก”

            “พี่ก็ใจหายเหมือนกันนะ ตอนที่คุณสรชา บอกจะอยู่สำนักพิมพ์เราแค่ 3 ปี คงเหลืออีกแค่ปีเดียวแล้วสินะคะ”

            รชายิ้มพยักหน้ารับ แต่นัยน์ตาคู่งามกลับซ่อนความเศร้าและความลับไว้มากมาย มากเสียจนรชาเองอยากลืมมันไปเสียให้หมด 

            “สรชา  สอ-ระ-ชา”

 สรชาเรียกชื่อตัวเองเบา ๆ พลางนึกเสียดายว่าคงใช้ชื่อนี้ในเมืองมนุษย์ได้อีกไม่นาน ‘สรชา ที่แปลว่าดอกบัว’ ในเมืองบาดาลแม้จะมีดอกไม้ แปลก ๆ งดงามอยู่มากมายแต่ดอกไม้

ที่สรชาชอบที่สุด นั่นคือ ดอกบัว เพราะดอกบัวมีกลิ่นคล้ายกลิ่นกายของสรชาอยู่ 5 ส่วน ความเป็นธิดาพญานาค ผู้งดงาม แห่งเมืองสาคเรศนคร นั้นยังเป็นสิ่งที่สรชาคิดไม่ตกนัก การหนีคู่หมั้น หนีงานแต่ง จากเจ้าชายพญานาคต่างแดนนั้น อาจจะเป็นเรื่องที่ดีที่สุด หรือเป็นเรื่องที่ร้ายแรงที่สุดในชีวิตก็เป็นได้ ขณะคิดอยู่สรชาก็ค่อย ๆ ใช้มือขาว ๆ ที่นอกข้อมือถูกล้อมไปด้วยกำไลมรกตนาคเส้นงามจับหมุนพวงมาลัยอย่างชำนาญ ขับรถเลี้ยวเข้าบ้านไป

            สรชาขึ้นมาอยู่บนโลกมนุษย์ ได้ 2 ปีแล้ว ได้เรียนรู้ลักษณะนิสัย การใช้ชีวิต การใช้เทคโนโลยีต่าง ๆ การสื่อสาร หลากหลายรูปแบบ แต่ที่สรชารักชอบมากที่สุด คือ ‘วรรณกรรม’

สรชาเรียนรู้เกี่ยวกับวรรณกรรมทุกประเภท งานเขียน นิทาน   ตำนาน จิตวิทยา หรือแม้แต่ เรื่องราวของเหล่าพญานาค           และวังบาดาลยังมีเขียนในวรรณกรรมของมนุษย์ 

            “ช่างวิเศษนัก”

นั่นคือประโยคแรกเมื่อรชาเริ่มรู้จักงานเขียน รชาเรียนรู้มากมายยจนกระทั่ง ลองหัดเขียนด้วยตนเองมาเป็นระยะเวลาเกือบปี และปรากฏว่า มีผู้อ่านติดตามงานเขียนของรชามาก จนในที่สุดทำให้รชาได้รับรางวัล สมญานามนักเขียนหน้าใหม่ในงานสัปดาห์หนังสือ

“ใครจะไปคิดล่ะเจ้าคะ ว่าผู้เขียนเรื่องราวของมนุษย์ จนได้รับรางวัลของมนุษย์นั้นคือ เจ้าหญิงพญานาค ฮ่า ๆ”

เสียงหนึ่งดังมาจากในครัวพร้อมรอยยิ้มเล็ก ๆ ของ วารีนางกำนัลพญานาควัยกลางคน 

“แหมพี่วารี ก็ พูดไป เดียวมีคนได้ยินหรอกค่ะ”

            สรชาตอบกลับเบา ๆ 

“เจ้ารัตนกร เหลือเวลาอยู่บนโลกมนุษย์อีกแค่ ไม่นานแล้วนะเจ้าคะ เจ้าเรียนรู้ชีวิตมนุษย์ และการใช้ชีวิตต่าง ๆ ในโลกมนุษย์ไปทำไมหรือเจ้าคะ ท้ายที่สุด เราก็ต้องกลับไปอยู่ เมืองบาดาล สาคเรศนครของเราอยู่ดี

“ ไม่รู้สิ พี่วารี ยิ่งเวลาข้าได้เรียนรู้สิ่งต่าง ๆ ข้าตื่นเต้น   แลรู้สึกว่าข้าช่างโง่เขลานัก ยิ่งข้ารู้มากขึ้นเท่าใด ข้ากลับรู้สึกว่าข้าโง่มากเท่านั้น ยังมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่ข้าไม่รู้ ยิ่งจิตใจมนุษย์ ข้ายังเข้าไม่ถึงแม้สักนิด”

            พูดจบสรชาก็เดินไปห้องของตัวเองแล้วล้มตัวลงนอนทันที พลางนึกถึงดวงแก้วรัตนประจำกายของตน ที่บัดนี้มันถูกถอดเก็บไว้ ในบ่อน้ำพญานาคศักดิ์สิทธิ์ในเมืองบาดาล เพราะตนได้สัญญากับพ่อไว้ว่า หากครบ 3 ปี จะกลับ สาคเรศนคร ไปจัดการเรื่องงานแต่งให้เรียบร้อย หากตนไม่กลับ หรือ กลับไม่ทัน วันที่ 29 มกราคมของปีหน้า ที่เป็นวันขึ้นปีใหม่ของเมืองบาดาลแล้วไซร้ ตนจะต้องเสียดวงจิตนาคราช และสิ้นอายุขัยในที่สุด

            “คิดถึงดวงแก้วรัตนจังเลย พี่วารี ถ้ามีมัน รชาคงใช้พลังได้ในโลกมนุษย์”

            “ท่านเจ้าเมืองทำถูกแล้วเจ้าค่ะ ด้วยนิสัยของเจ้ารัตนกร

ถ้าเจ้าใช้พลัง แบบผิด ๆ ขึ้นมาแล้วทำให้มนุษย์แตกตื่นจะเป็นผลร้ายมากกว่านะเจ้าคะ”

            “ก็บอกแล้วไง ให้เรียก รชา ไม่ใช่รัตนกร น่ะ พี่วารี”

วารีกำนัลพญานาคเงียบไปครู่หนึ่งก่อนยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปาก

            “ขออภัยเจ้าค่ะ เจ้ารัตนกร”