หยก

Introduction

   ภายในห้องทำงานหรูหรา ที่เต็มไปด้วยชั้นหนังสือไม้สีเข้มปิดทับด้วยหน้าบานกระจกใสสูงจรดฝ้าเพดาน มุมด้านในหลังโต๊ะทำงานไม้ขนาดใหญ่โทนสีเดียวกัน คนผู้หนึ่งยืนหันหลัง สายตาทอดมองออกไปนอกหน้าต่างบานสูง

   “อั๊วฝากลูก ๆ ด้วย” หนุ่มใหญ่พูดเหมือนตัดสินใจได้ในที่สุด พรางเดินอ้อมโต๊ะทำงานก่อนส่งเด็กน้อยในอ้อมกอดส่งให้อีกฝ่าย

   “แต่นาย” ชายหนุ่มวัยใกล้เคียงกันร้องค้าน แต่ก็รับตัวเด็กที่หลับอยู่ในอ้อมอกของอีกฝ่ายเอาไว้

   “ไม่มีแต่ พวกมันต้องการแค่อั๊ว” หนุ่มใหญ่จ้องหน้าอีกฝ่ายเขม้ง ก่อนพูดเสียงเรียบ “หรือว่าลื้อต้องการให้ความตั้งใจของอาซ้อของลื้อต้องเสียเปล่า” 

   “แต่...” ชายหนุ่มจะค้านแต่อีกฝ่ายกลับเสไปมองกรอบรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงาน จนเข้าต้องเก็บคำพูดกลืนลงคอไป

   “ลูกๆ อั๊ว หากไม่มีอั๊ว ชีวิตอาจจะดีกว่าทุกวันนี้ก็ได้ ถือว่าอั๊วของร้องในฐานะที่อั๊วเป็นเฮียของลื้อ ไม่ใช่คำสั่งในฐานะหัวหน้าแก๊งส์” 

   “เฮีย...” 

   “ไปซะ ไปจากที่นี่ ก่อนพวกมันจะบุกเข้ามาในนี้ได้” พูดจบหนุ่มใหญ่ก็หันหลังให้ แล้วมองออกไปยังหน้าต่างดังเดิม

   “เฮีย ต้องสัญญากับอั๊วก่อน ว่าเฮียจะรอดไปหาอั๊ว กับลูก ๆ” เขาขอคำมั่นสัญญา ทั้งๆ ที่ลึก ๆ แล้ว ตัวเขอเองก็รู้ว่าเป็นไปได้ยากแค่ไหน กับสถานะการณ์อย่างนี้

   “อั๊วจะพยายาม แต่หากว่าอั๊วไปหาลื้อไม่ได้ เมื่อถึงเวลานั้น ลื้อต้องเป็นตัวแทนอั๊ว ไปที่บ้านสกุลเหมิ๋น” หนุ่มใหญ่พูดจบก็เดินไปหยิบห่อผ้ากำมะหยี่สีแดงจากโต๊ะทำงานส่งให้

   เสียงเปิดประตูห้องทำงานดังขึ้นพร้อมกับเด็กน้อย ในชุดทะมัดทะแมงสะพายเป้ไว้บนหลัง ในมือก็อุ้มเด็กทารกตัวแดง ๆ ห่อด้วยขนหนูทับด้วยผ้าไหมเนื้อดีอีกชั้นเดินเข้ามา

To Be Continue...