[ Boku no hero academia ] deku twins

ชีวิตคนเรามักจะมีสิ่งที่สำคัญและสิ่งที่ไม่ต้องการ ความรู้สึก รอยยิ้ม และความสุข ทุกสิ่งอย่างที่วนอยู่ล้อมรอบร่างกาย ผูู้้คนมักจะพร่ำบอกกับคนใกล้เคียงว่าอะไรที่ไร้ค่าก็ให้เขี่ยมันทิ้ง

อะไรที่ไม่จำเป็นก็สลัดมันออกไปให้ไกลจากชีวิต ทิ้งขว้างของไร้ค่า ไร้ประโยชน์นั่นไม่ให้เข้ามาเกี่ยวข้องกับชีวิต มองสิ่งของพวกนั้นด้วยสายที่เย้ยหยัน เหยียดหยาม และขยะแขยง

เขาในตอนนี้ก็กำลังเป็นสิ่งของไร้ค่านั้น..

มิโดริยะ อิซึคุ กำลังยืนอยู่บนดาดฟ้าของตึกร้างแห่งหนึ่งที่ถูกปล่อยทิ้งเอาไว้ ไร้คนดูแล เป็นเพียงตึกเก่าๆ ที่ไม่มีใครเหลียวหลังหันกลับมองทั้งๆ ที่มันยังคงใช้งานได้ดีแท้ๆ แต่คนเหล่านั้นที่สร้างมันขึ้นกลับทิ้งมันเอาไว้ให้ผุพังลงตามกาลเวลา

ใบหน้ากระแหงนมองขึ้นบนท้องฟ้าสีครามด้วยสายตาที่แสนจะว่างเปล่า ไร้ซึ่งความรู้สึก ไร้ซึ่งประกายแห่งชีวิต ในตอนนี้เขากำลังจะฆ่าตัวตาย..

ใช่..พวกคุณฟังไม่ผิดเขากำลังจะฆ่าตัวตาย ความกดดันทางสังคม คนรอบตัว เพื่อน และใครอีกหลายๆ คนมันกำลังหลอมรวมตัวของเขาให้เจ็บช้ำและบอบบางลงมากกว่าเก่า

ตัวของเขาก็เป็นเพียงเด็กคนนึงที่ถูกกลั่นแกล้ง ดูถูก เหยียดหยาม ราวกลับสิ่งของไร้ค่าที่คนมักจะไม่ชายตาหันกลับมาเหลียวมอง

เป็นเพียงบุคคลที่ไร้ซึ่งตัวตนบนโลกใบนี้ เหมือนตัวน่ารังเกียจที่ไม่มีใครต้องการ ถูกผลักไส ถูกทำร้ายร่างกายและจิตใจจนมันแตกสลายกลายเป็นปุยผง

“โลกนี้มันเน่าเฟะ..”เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่มีเพียงความแตกสลายฉายชัดออกมา ดวงตาสีเขียวมรกตที่มักจะเปล่งประกายทอแสงแห่งความเศร้าหมอง

“แค่ตายไป..ทุกอย่างก็จะดีขึ้น”ขาเรียวข้างหนึ่งก้าวไปเบื้องหน้าที่ไร้ซึ่งที่รองรับฝ่าเท้า มีเพียงพื้นเบื้องร่างที่รอรับร่างกายของคนตัวเล็กผมสีเขียวแก่นี่อยู่

ในขณะที่กำลังจะดิ่งตัวลงมาที่พื้นเบื้องร่าง ร่างของเขากลับถูกดึงเข้าไปกอดเอาไว้เสียแน่นผ่านทางแผ่นหลัง แรงกอดรัดที่รอบเอวทำเอาเขารู้สึกปวดขึ้นมา

ใบหน้ากระค่อยๆ หันกลับไปมองคนที่เข้ามาขัดขวางสิ่งที่เขากำลังกระทำด้วยความหงุดหงิดก่อนที่มันจะมลายหายไปเมื่อได้มองใบหน้านั้นชัดๆ

“พ…พี่”เอ่ยเรียกคนที่เข้ามาห้ามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เมื่อพบว่าเป็นคนที่ตนรู้จักเป็นอย่างดีพลันให้หัวใจของเขากระตุกวาบขึ้นมาด้วยความรู้สึกผิด

จริงด้วยสิ..เขายังมีพี่นี่น่า ให้ตายเถอะเมื่อกี้เขากำลังคิดอะไรอยู่นะ

“อิซึคุ..อย่าทิ้งพี่ไปนะ”น้ำเสียงสั่นๆ ของพี่ยิ่งทำให้ตัวของเขาเจ็บปวดขึ้นมา กายบางค่อยๆ หันกลับมามองใบหน้าของผู้เป็นพี่ที่ตอนนี้กำลังซุกอยู่ที่แผ่นหลังของเขา

“ผมขอโทษ..”เอ่ยด้วยน้ำเสียงของความรู้สึกผิดก่อนที่มือเรียวจะประคองใบหน้าของผู้เป็นพี่ขึ้นมา

เส้นผมสีดำขลับ ดวงตาสีเขียวมรกต ใบหน้าที่ออกไปทางหล่อคมแตกต่างจากเขา คิ้วเรียวสวยที่ขมวดเข้าหากัน ใบหน้าที่เหมือนลูกหมากำลังจะโดนเจ้าของทิ้งยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดเข้าไปใหญ่

“ใครมันทำให้น้องพี่คิดจะทำเรื่องแบบนี้กัน”น้ำเสียงที่แสนจะอ่อนโยนเอ่ยออกมาหากแต่ผิดกับใบหน้าที่เรียบเฉยนี่เสียเหลือเกิน

“พี่..ผมขอโทษ จะไม่ทำแล้วครับ ขอโทษนะครับ..”เขาพยายามเอ่ยคำขอโทษเพื่อลดความคุกรุ่นภายในใจของคนตรงหน้า

มันได้ผล..พี่ชายของเขาเริ่มมีสีหน้าเหมือนลูกหมาอีกครั้ง เรียวแขนแกร่งโอบกอดเขาเอาไว้เสียแน่นกว่าเดิมราวกลับกลัวว่าตัวของเขาจะจางหายไป

มิโดริยะ ริโอคุ พี่ชายฝาแฝดที่มีเพียงกระบนใบหน้าและสีผมเท่านั้นที่ต่างกัน นอกนั้นราวกลับคัดลอกกันมา

“กลับบ้านเถอะนะอิซึคุ”

“กลับบ้านเรากันนะ”เอ่ยด้วยถ้อยคำที่มีเพียงน้ำเสียงของความห่วงใย

ใบหน้ากระแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มอีกครั้งเมื่อคิดขึ้นได้ว่าแม้คนบนโลกนี้จะหันหลังใส่ตัวของเขาแต่ยังคงมีพี่ชายแสนดีของเขาที่ยังคงอยู่ข้างกายเขาในวันที่เจ็บปวดที่สุด

“ครับ..กลับบ้านกัน”รอยยิ้มหวานปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาก่อนมือเรียวที่เล็กกว่าจะจับเข้ากับมือของพี่ชายฝาแฝด ผสานเข้าด้วยกันก่อนที่พวกเราจะเดินออกมาจากตึกร้างนั่นและตรงดิ่งกลับบ้านทันที

อย่างน้อยๆ ตัวของเขาก็ยังคงมีพี่อยู่

พอได้รู้แบบนี้หัวใจที่ราวกลับแตกสลายและมลายไปนั้นรู้สึกได้ว่ามันกลับมาเต้นอีกครั้ง..

อย่าปล่อยมือที่กุมกันเอาไว้นะพี่..ช่วยอยู่กับผมแบบนี้ไปตลอดด้วยเถอะนะครับ

 พี่ริโอคุคุง

---