[ fic jujusu kaisen ] การหวนกลับของโกโจ

ภาพเบื้องหน้าซ้อนทับเข้ามาเมื่อตัวของ โกโจ ซาโตรุ มาถึงที่ลานประหาร มันเป็นร่างของลูกศิษย์คนโปรดที่กำลังนอนจมอยู่ในกองเลือด

โดยมีสายตาที่น่าสมเพชมองสบไปที่ร่างกายนั้น ร่างกายของเขาพุ่งทะยานเข้าไปประคองร่างนั้นขึ้นมาโอบกอดเอาไว้ในอ้อมอก

มาช้าเกินไป..

มันน่าเจ็บใจที่ตัวของเขามาไม่ทัน..มันน่าเจ็บใจที่ตัวของเขาไม่ได้มาอยู่ข้างกายของเด็กคนนี้ มันน่าเจ็บใจที่เด็กคนนี้ต้องตายอย่างโดดเดี่ยว

‘สัญญานะครับว่าเมื่อถึงวันประหาร..อาจารย์จะอยู่ข้างๆผม’

ขอโทษ..ที่เขารักษาสัญญาเอาไว้ให้ไม่ได้ ตัวของเขาไม่เคยโกรธเคืองเด็กในอ้อมกอดเลยว่าเป็นคนที่ทำให้เขาถูกกักขัง ไม่เคยโทษว่าเป็นเพราะความอยากรู้อยากเห็นของคนตรงหน้าเลยถึงทำให้เรื่องมันกลายเป็นแบบนี้

ตัวของ อิตาโดริ ยูจิ ไม่ได้ทำอะไรผิดเลยแม้แต่นิดเดียว..ไม่เลยสักนิด

แขนแกร่งโอบกอดร่างกายที่ไร้ซึ่งวิญญาณนี้เอาไว้แน่นราวกลับหวงแหนร่างกายนี้มากเสียจนหากใครคิดเข้ามาตัวของเขาจะฆ่ามันทิ้งทันที

เขากวาดสายตามองไปรอบๆ แต่กลับไม่พบตัวของลูกศิษย์อีกสองคน หัวใจของเขาเริ่มเต้นระส่ำขึ้นมาอีกครั้งเมื่อมีบางอย่างถูกโยนลงมาที่เบื้องหน้า

หัวของ..เมงุมิและโนบาระ ตกลงกระแทกกับพื้นเข้าอย่างจังที่เบื้องหน้าของเขาแม้แต่สองคนนี้ก็ถูกพรากไปงั้นหรือ..

ตัวของเขาไม่สามารถปกป้องใครเอาไว้ได้ทั้งๆ ที่ไร้เทียมทาน..แต่แล้วยังไงในตอนนี้เขาสูญเสียทั้งลูกศิษย์และคนที่รักไปพร้อมกัน ใบหน้าหล่อก้มลงมองคนในอ้อมแขนอีกครั้งก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นโดยที่ยังคงโอบอุ้มร่างของยูจิเอาไว้

ถ้านี่คือสิ่งที่แกทำเพื่อยั่วยุฉัน..

แกทำได้สำเร็จแล้วล่ะ..ไอ้แก่ลืมโลง

โกโจ ซาโตรุ ไม่เคยคิดฝันว่าจะมีสักครั้งในชีวิตที่ตัวของเขาปล่อยความคุกรุ่นออกมาได้มากขนาดนี้ ราวกลับโลกทั้งใบกำลังแตกสลายลงเพียงเพราะฝีมือของคนที่เรียกตัวเองว่าผู้สูงส่ง

แต่พวกมันก็แค่พวกมดปลวกที่คอยเดินดินอยู่เท่านั้น..

หยาดโลหิตไหลย้อนลงมากองกันอยู่เบื้องหน้าของซาโตรุ ดวงตาสีฟ้าสว่างส่อแววหม่นหมองลง เขาฆ่าพวกมันทั้งหมดแล้วแต่..ยูจิและลูกศิษย์ทั้งสองก็ไม่ได้ฟื้นขึ้นมา

“เธอกำลังหลับอยู่สินะ..ยูจิ”เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่มีเพียงความเจ็บปวด

“เธอกำลังแกล้งผมอยู่ใช่ไหม..”เอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงขบขันหากแต่ดวงตาสีฟ้าใสกลับเริ่มเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา

“ฮึก..เธอแกล้งผมแรงเกินไปแล้วนะ”พยายามกลั้นเสียงสะอื้นจากน้ำตาที่หลั่งริน ย่อกายลงเพื่อโอบกอดร่างกายนี้เอาไว้ให้แน่นขึ้น

โกโจ ซาโตรุ สูญเสียตััวตนและเป้าหมายในการมีชีวิต ดวงตะวันที่เคยเปล่งแสงสว่างนำทางมันมืดดับลงจนดูน่าหวาดหวั่น

เขาสูญเสียลูกศิษย์ที่ควบไปด้วยตำแหน่งคนรักของเขาไปภายในไม่กี่วินาทีที่เขามาถึง..เขามาช้าเกินไปจริงๆ

“นี่ยูจิ..เธอเคยบอกว่าอยากไปเที่ยวทะเลอีกสักครั้งใช่ไหม”เอ่ยถามออกไปแม้ไร้ซึ่งคำตอบ"ผมจะพาเธอไปเอง..เพราะฉะนั้นได้โปรด"

“ฟื้นขึ้นมาเถอะนะ..”มันเจ็บปวด แตกสลาย ทรมาน ทุกอย่างในตอนนี้กำลังซุมตัวกันเข้ามาโจมตีใส่หัวใจของซาโตรุที่กำลังอ่อนแอ

ถ้าได้พบกันอีกครั้ง..สัญญาว่าโอบกอดร่างกายนี้เอาไว้ ประคองหัวใจของเธอเอาไว้ไม่ให้สั่นคลอน จะคอยตามดูแลเธอไม่ให้ห่างกาย

ผมจะรักเธอ..เหมือนดั่งในตอนนี้และจะมากกว่านี้เหมือนอย่างเธอรักผม

อิตาโดริ ยูจิ

---