คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 5th ❀ My Name Is...
❀ My Name Is.. ❀
“ว..ว่าไงนะ?”
ลูน่าส่ายหัวรัวๆ มองอีกฝ่ายมึนๆอึนๆ
ชายหนุ่มก้มหน้าลงมานิดนึงจนใบหน้าของทั้งสองห่างกันแค่เพียงเล็กน้อย แล้วเค้าจึงย้ำคำพูดเดิมอีกครั้งนึง
“ผมบอกว่า.. สงสัยว่าคืนนี้ เธอคงจะต้องนอนค้างบ้านผม.. ยังไงล่ะ”
ลูน่าผงะมาด้านหลังเล็กน้อย แล้วส่ายหน้ารัว
“ถ้าอย่างงั้นฉันจะไปนอนไหน นายจะนอนไหน นายจะบ้ารึไง”
“เธอนึกว่าบ้านหลังนี้มีห้องนอนห้องเดียวรึไง ยัยเฟอะ”
เด็กสาวยู่หน้าเล็กๆใส่เขาเหมือนไม่พอใจที่โดนด่า “แล้วจะให้ไปนอนไหนล่ะ?”
“ห้องนอนแขกสิ่ เดี๋ยวผมพาไปล่ะกัน”
ชายหนุ่มเดินนำออกไปจากห้องนอนนั้น หลังจากเดินวกไปวกมาอยู่ในบ้านที่แสนจะมึนๆนี่เป็นเวลาสักพัก เขาก็มาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องหนึ่ง
“ห้องนี่ล่ะ มีห้องน้ำอยู่ข้างใน ส่วนเสื้อผ้า .. ใส่ของผมล่ะกันนะ เดี๋ยวผมเอามาให้” ลูน่าพยักหน้าหงึกๆแบบมึนๆ แล้วจึงเดินเข้าไปในห้องเมื่ออีกฝ่ายจากไป ร่างบางตรงดิ่งเข้าหาเตียงนอนก่อนจะกระโดดขึ้นไปแล้วนอนแผ่อยู่บนนั้น มองขึ้นไปยังเพดาน ค่อยๆหลับตาลงช้าๆอย่างเหนื่อยอ่อน..
แล้วฉับพลัน ร่างเล็กก็สะดุ้งตัวลุกพรวดขึ้นมาจากเตียงนอนด้วยหน้าตื่นๆ
“ชิบหายแล้ว! ไม่ได้บอกพี่กับน้อง!”
.
.
.
.
.
“เออ ลูน่าหายไปไหน ?”
“นั่นสิ่ .. ตั้งแต่ตื่นมาผมก็ยังไม่เห็นเลยแฮะ..”
“เอ๊ะ..” รูนเน่เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือในมือแล้วมองไปทางเอลน่า “พี่หญิงอยู่กับท่านพี่ลูน่าเป็นคนสุดท้ายไม่ใช่หรอคะ?”
“เออแฮะ.. ไม่รู้สิ่ เหมือนได้ยินแว่วๆว่าจะไปเดินเล่นอะไรซักอย่างนี่แหละ..”
“เดินเล่น? งั้นก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้งฮะ โลกนี้ออกจะเพอร์เฟ็คเลิศเลอขนาดนี้ ไม่น่าจะเกิดอะไรไม่ดีขึ้นได้หรอก”
“อือ.. นั้นสิคะ” น้องสาวคนเล็กพยักหน้าเห็นด้วย แล้วก้มหน้าลงไปมองหนังสือต่อ
เอลน่าพยักหน้ารับอีกคน แล้วหันกลับไปมองทีวีต่อ
“ว่าแต่.. รายการนี่สนุกจังเลยแฮะ”
.
.
.
.
.
“ตายตายตาย ตายแน่ๆ ป่านนี้พี่เอลน่ากับน้องๆต้องวิ่งวุ่นตามหาเราด้วยความเป็นห่วงแน่เลย ทำไงดีๆ”
ลูน่าเดินวุ่นไปทั่วห้อง ยกมือขึ้นขยี้หัวตัวเองอย่างงุ่นง่าน
“ทำไงดีๆ ฮึ่ยย”
“ทำอะไรของเธอน่ะ” ลูน่าหันขวับไปมองชายหนุ่มที่ยืนพิงกรอบประตูมองเธออยู่อย่างขำๆ ในมือของเขามีก้อนอะไรซักอย่างที่คาดว่าคงเป็นเสื้อผ้า
“ก็ฉันน่ะสิ่ .. ตอนออกมาไม่ได้บอกพี่หรือน้องสักคนเลย ฮี่ยย ตายแน่ๆเลย”
“หือ” เขาเลิกคิ้วเล็กน้อย “เธอมีพี่น้องด้วย?”
“ก็เออเซ่! ทำไงดีๆๆ งืออ.. ทำไงดี!” เรือนผมสีแดงหม่นถูกขยี้แล้วขยี้อีกจนยุ่งฟู ดูเหมือนชายหนุ่มจะชักเริ่มทนไม่ไหวเช่นกัน เขาจึงเดินเขามาในห้อง จับที่ไหล่อีกฝ่ายแล้วกดให้นั่งลงบนเตียง เด็กสาวช้อนสายตาขึ้นมาสบกับเขาแบบงงๆ เขายิ้มเล็กน้อย
มือเอื้อมไปสางผมให้อีกฝ่ายช้าๆ.. “นี่.. เธอวิ่งวุ่นอย่างงี้แล้วมันจะได้อะไร รีบๆไปอาบน้ำเข้านอนซะดีกว่า พรุ่งนี้จะได้รีบกลับบ้านแต่เช้า”
หลังคำพูดนั้น.. ก็มีเพียงแค่ความเงียบที่พวกเขาได้ยิน.. ชายหนุ่มยังคงสางผมให้เด็กสาวต่อไป
“เอาล่ะ” เขาถอยหลังออกมาเล็กน้อย มองเรือนผมยาวที่ทิ้งตัวลงบนเตียงที่ไม่ยุ่งอีกต่อไปแล้วนั้นยิ้มๆ “ทีนี้ก็เรียบร้อยแล้ว เอาล่ะ ไปอาบน้ำได้แล้วเด็กน้อย”
‘เด็กน้อย’ ของชายหนุ่มที่ยังงงๆมึนๆจับต้นชนปลายไม่ถูกตั้งแต่อีกฝ่ายมาสัมผัสผมของเธอแล้วยู่หน้าใส่อีกฝ่ายตามเคยทันที
“ไม่ใช่เด็กน้อยซะหน่อย!”
“อ่ะคร๊าบเด็กไม่น้อย ไปอาบน้ำเข้าไปนอนได้แล้วไป๊ ฝันดีครับผม~” ใบหน้าแบบผู้ชายเจ้าสำอางค์นั่นส่งยิ้มยียวนมาให้ทีนึงก่อนจะปิดประตูเดินออกไป เสียงฝีเท้าดังห่างไกลไปเรื่อยๆจนเมื่อคนในห้องไม่อาจได้ยินเสียงฝีเท้านั่นแล้ว เด็กสาวก็ล้มตัวลงกับที่นอน หยิบหมอนมาปิดใบหน้าแน่น เสียงกรี้ดดังอู้อี้อยู่ใต้หมอนนั่นได้ซักพักก็เงียบลง เจ้าของเสียงโผล่หน้าขึ้นมาออกมาจากใต้หมอน ดวงตากลอกไปมามองเพดาน แล้วบ่นงึมงำ
“อะไรของหมอนั่น..”
.
.
.
.
.
.
ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง !
เสียงประตูห้องถูกทุบอย่างรุนแรงจนเจ้าของห้องที่กำลังฝันดีอยู่ในห้วงนิทราของตัวเองต้องลุกขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ แต่ดวงตายังปรือๆเหมือนคนอย่างไม่ตื่นดีเท่าไหร่
ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง !!
ดวงตาคู่นั้นกระพริบสองสามรอบ ก่อนจะยกมือขึ้นไปขยี้เรือนผมที่ยุ่งอยู่แล้วจากการนอนดิ้นของตนให้ยุ่งมากยิ่งขึ้นไปอีก
“โว้ยย! ไรว่ะ!”
สายตาปรายมองไปยังประตูอย่างหงุดหงิดเต็มที่ ก่อนจะค่อยแงะตัวเองออกจากเตียงเมื่อคนข้างนอกเริ่มประทุษร้ายประตูอีกครา
ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง !!!
“ประตูจะพังแล้วโว้ยยย!”
ตะโกนพร้อมสาวเท้าเข้าไปใกล้ประตูอีกหน่อย ก่อนจะเปิดประตูออก เผยให้เห็นใบหน้าหวานของใครบางคนที่ยืนยิ้มแป้นอยู่หน้าห้อง
“ชักช้าจริง ฉันหิวแล้ว แต่หาห้องครัวไม่เจออ่ะ”
นัยน์ตาคู่สีน้ำตาลของคนตัวสูงกว่าตวัดมามองร่างเล็กในชุดเดียวกันกับเมื่อวานแล้วถอนหายใจเบาๆ หันหลังกลับเข้าไปในห้องตัวเอง
“อ่าวเฮ่ย นายจะไปไหน พาฉันไปห้องครัวก่อนสิ่”
ร่างสูงเดินตรงไปยังตู้สีน้ำตาลที่ดั้งอยู่ในมุมนึงของห้อง เปิดลิ้นชักแล้วคุ้ยอะไรบางอย่างอยู่สักพัก ก่อนจะหยิบมันออกมา แล้วเดินกลับมาหาร่างบางที่ยังคงอยู่มองเขาอยู่ที่หน้าประตู มองหน้าอีกฝ่ายแล้วขยี้หัวทุยๆนั้นอย่างหมั่นไส้เล็กๆ แล้วจึงยื่นของในมือให้อีกฝ่าย
“เปลี่ยนเสื้อซะ ขอฉันอาบน้ำก่อน แล้วเดี๋ยวเจอกันที่ห้องเธอ” ว่าแล้วก็ดันอีกฝ่ายออกไปแล้วปิดประตูดังปึงทันที ลูน่ามองเสื้อผ้าในมือของตนเองอย่างงงๆ ก่อนจะตัดสินใจเดินกลับห้องของตนเองไปเปลี่ยนเสื้อผ้าตามคำสั่งของอีกฝ่าย
.
.
.
.
.
.
“อื้อ~ อร่อยอีกแล้ว~”
ดวงตาสีน้ำตาลจับจ้องไปยังเด็กสาวที่นั่งตรงกันข้ามยิ้มๆ มืออีกข้างยกขึ้นมาเท้าคางพลางมองอีกฝ่ายเพลินๆ
ส่วนทางด้านเด็กสาวนั่นก็ไม่ได้ใส่ใจเลยแม้แต่น้อยว่ามีคนกำลังจับจ้องเธออยู่ ตอนนี้ในหัวสมองของเธอมีแต่คำว่ากิน กิน และกิน รสชาติหวานเย็นของคัสเตอร์ที่โรยด้วยน้ำตาลไหม้อย่างแครมบูเล่กำลังทำให้เธอแทบจะลอยขึ้นสวรรค์ไป ณ ตอนนี้เสียให้ได้
“อร่อยย อร่อยจริงๆเลย~” ใบหน้าเคลิบเคลิ้มราวกับได้ขึ้นสวรรค์ไปแล้วของอีกฝ่ายทำให้ชายหนุ่มหลุดขำเบาๆ มองเด็กสาวอย่างเอ็นดู
“เอาล่ะ! กินเสร็จแล้ว ไปกันเถอะ !” เขาพยักหน้ารับ ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วนำจานขนมของอีกฝ่ายไปวางทิ้งไว้ที่อ่างล้างจาน
ร่างทั้งสองเดินออกไปพร้อมๆกัน
.
.
.
.
.
.
“เฮ่ย อันนั้นน่ากิน!”
“นี่ๆ ซื้ออันนั้นให้หน่อย”
“หิวอีกแล้วอ่า~ พาไปหาอะไรกินหน่อย~!”
“เดี๋ยวอย่าเพิ่งๆ แวะร้านนี้ก่อน”
ถึงใครบางคนแถวนี้จะบ่นว่าอยากกลับบ้านเร็วๆเพราะกลัวพี่น้องของตนเป็นห่วง แต่คนที่พูดนั้นกลับแวะนู่นแวะนั่น กินนู่นกินนั่นตลอดทางไม่หยุดจนคนที่มาด้วยชักจะเหนื่อยใจแทน
สงสัยจริงๆว่าคนที่กินเยอะขนาดนี้ทำไมถึงผอมเบาและตัวเล็กขนาดนี้..
“เดี๋ยว! คราวนี้ครั้งสุดท้ายจริงๆล่ะ!” นัยน์ตาสีน้ำตาลแดงที่ถูกส่งมาอย่างออดอ้อนทำเอาเขาเผลอพยักหน้ารับไปอีกครั้งไม่ได้ แล้วมองตามร่างบางที่วิ่งเข้าไปในร้านของลุงเค้าอย่างรวดเร็วแบบขำๆ
“อ่าว หนูลูน่า” ร่างของชายวัยกลางคนลุกขึ้นจากเค้าท์เตอร์ทันทีที่เห็นร่างบางเดินเข้ามาในร้านพร้อมทั้งยิ้มแย้มสดใส แล้วแย้มยิ้มเพิ่มมากขึ้นไปอีกเมื่อเห็นอีกร่างคุ้นตาที่เปิดประตูเดินตามเข้ามา “เรฟ”
“หวัดดีครับคุณลุง” ชายหนุ่มยิ้มอ่อนโยนแล้วเดินเข้าไปกอดคุณลุงของตน ลุงท็อฟฟี่ยิ้มกว้างพลางถาม “มากับแม่หนูคนนั้นได้ยังไงล่ะ รู้จักกันหรือ?”
ชายหนุ่มปรายสายตาไปมองร่างเล็กที่กำลังเกาะกระจกมองเค้กที่ตั้งเรียงรายอยู่อย่างกระดี๊กระด๊าก่อนจะหันกลับมาสบตาคุณลุงของตน
“พอดีเมื่อวานผมไปเจอเขาประสบอุบัติเหตุหน่อยนึงนะครับ เลยช่วยมา”
“งั้นหรือ น่าแปลกใจจริง ลุงก็เพิ่งรู้จักเขาเมื่อวานเหมือนกัน” ว่าพร้อมหัวเราะอย่างชอบใจสักพักแล้วทั้งสองจึงหันไปใส่ใจกับเด็กสาวที่ทำตัวราวกับเด็กน้อย มองเค้กด้วยตาระยับ
“วันนี้อยากกินอะไรล่ะจ้ะหนูลูน่า”
ลูน่าเงยหน้าขึ้นมามองลุงท็อฟฟี่ก่อนจะฉีกยิ้มหวาน “อะไรที่ลุงท็อฟฟี่ทำลูน่าก็กินได้ทั้งนั้นล่ะค่ะ ~ ก็ขนมของลุงท็อฟฟี่อร่อยทุกอย่างเลยนี่นา~”
ชายวัยกลางคนขยี้หัวเด็กสาวเบาๆอย่างเอ็นดูก่อนจะเอ่ยว่า
“ปากหวานเชียวเรา พูดให้คนแก่ดีใจอย่างนี้มันไม่ดีนา..”
ลูน่ายิ้มแหะๆแล้วจ้องคนสูงอายุกว่าด้วยตาเป็นประกายใสแจ๋ว “ก็มันจริงนี่ค๊า~” ก่อนจะลูบท้องตัวเอง แล้วเงยหน้าขึ้นมายิ้มเพล่ “ว่าแต่ ลูน่าหิวแล้วล่ะค่ะ”
ลุงท็อฟฟี่หัวเราะดังๆให้กับความตรงไปตรงมาอย่างน่ารักของเด็กสาว ก่อนจะเอ่ยปากบอกให้อีกฝ่ายไปหาที่นั่งว่างๆก่อน แล้วตนจะจัดเตรียมขนมไปให้ ลูน่าพยักหน้ารับ แล้วเดินตรงไปยังมุมหนึ่งของร้าน
เด็กสาวทรุดตัวนั่งลงบนโต๊ะเล็กๆที่อยู่ติดกับกระจกใสของร้าน ยกมือขึ้นมาท้าวคางบนโต๊ะแล้วมองผ่านกระจกออกไปดูผู้คนที่กำลังสัญจรไปมาภายนอกอย่างอารมณ์ดี
“อารมณ์ดีเชียวนะ”
หันมามองคนที่ถือวิสาสะนั่งลงตรงกันข้ามกับเธอพร้อมยู่จมูกใส่อีกฝ่ายเล็กๆ
“ก็จะได้กินขนมนี่นา~”
คำตอบที่ทำเอาชายหนุ่มอดหลุดขำออกมาไม่ได้ ชีวิตของเธอคนนี้มีแต่ของกินจริงๆด้วยสินะ
ยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะทันได้ต่อบทสนทนาอะไร ขนมเค้กหน้าตาน่ากินและช็อคโกแลตปั่นก็ถูกนำมาวางเบื้องหน้าทั้งสองคน ลูน่าหันไปขอบคุณให้กับคุณลุงท็อฟฟี่ก่อนจะจัดการขนมเค้กเบื้องหน้าอย่างเอร็ดอร่อย
เค้กช็อคโกแลตเนื้อนุ่มที่มีรสหวานของเชอร์รี่และบรั่นดีผลไม้ซ่อนอยู่ รสหวานติดจะขมของแผ่นช็อคโกแลตเล็กๆที่อยู่ด้านข้างนั้นถูกกลบและกลืนไปกับวิปครีมรสหวานอ่อนๆอย่างลงตัว
“อร่อยจริงๆเลย~ เค้กของลุงท็อฟฟี่เนี่ย~! อร่อยที่สุดในโลกเล๊ยย” ว่าพลางจ้วงเค้กเข้าปากเรื่อยๆไม่หยุด ชายหนุ่มวัยกลางคนมองเด็กสาวอย่างเอ็นดู
ชายหนุ่มอีกคนหยิบหลอดขึ้นมาแล้วดื่มช็อคโกแลตปั่นของตัวเองเช่นกัน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปยิ้มให้กับผู้มีศักดิ์เป็นลุง “อร่อยเหมือนเคยเลยครับลุง”
ลุงท็อฟฟี่ยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะลูบหัวหลานของตน “กินให้เยอะๆเหมือนลูน่าบ้างน่ะเรฟ ไม่งั้นเสียชื่อที่มีลุงเป็นเจ้าของร้านขนมแย่”
เขายิ้มขำเล็กๆก่อนจะพยักหน้า ชายวัยกลางคนยิ้มอีกครั้งก่อนจะเอ่ยปากขอตัวไปดูแลลูกค้าคนอื่นบ้างแล้วเดินหายไป
“อื้มม...” ลิ้นเลียไปรอบริมฝีปากตัวเองอย่างเอร็ดอร่อยอีกครั้ง เด็กสาวเงยหน้าขึ้นไปมองอีกฝ่ายที่กำลังมองออกไปนอกหน้าต่าง ทั้งๆที่ในปากยังมีหลอดคาอยู่
เสียงช้อนสแตนเลสเคาะลงกับจานจนเกิดเป็นเสียงแกร้งๆเรียกความสนใจชายหนุ่มที่กำลังเหม่อให้หันกลับมามองเด็กสาวที่กำลังจ้องเขาอยู่พอดีอีกครั้ง เขาเลิกคิ้วเล็กน้อยเป็นเชิงถาม
“ว่าแต่..” เธออมยิ้ม “นายชื่อเรฟหรอ?”
ชายหนุ่มยิ้ม แต่ไม่ตอบ เค้าผินหน้ากลับไปมองด้านข้างอีกครั้ง
เด็กสาวยู่หน้าลงเหมือนเคยอย่างขัดใจ
“อย่าเมินฉันสิ่~!”
ชายหนุ่มหันหน้ากลับมามองอีกฝ่ายอีกครั้ง แล้วอมยิ้มขำๆเล็กน้อย
“เปล่าเมินซะหน่อย”
“แล้วทำไมไม่ตอบ”
เด็กสาวสวนขวับขึ้นมาทันที
“ก็..” จับหลอดหมุนๆช็อคโกแลตปั่นในแก้วสองสามที “ไม่อยากตอบ”
ลูน่ามองใบหน้ากวนๆของชายหนุ่มอย่างขัดใจ
“เชอะ”
แล้วจึงหันหน้าออกไปมองข้างหน้าบ้างอย่างใคร่รู้ว่ามันมีอะไรน่าสนใจนักหนา
เมื่อใบหน้าของเด็กสาวหันไป ใบหน้าของชายหนุ่มจึงหันกลับมามองที่ใบหน้าอีกฝ่ายทันที
มือยกขึ้นเท้าคางและเป็นอีกครั้ง..
ดวงตาสีน้ำตาลจับจ้องเด็กสาวเบื้องหน้าอย่างอารมณ์ดี
.
.
.
.
.
.
“เอาล่ะ ถึงแล้ว..”
บ้านหลังใหญ่สีขาวที่คุ้นตาปรากฏขึ้นหลังจากเดินมาได้พักใหญ่ๆ จากการที่ได้ไปเห็นบ้านของชายหนุ่มมาให้ทำให้ลูน่าได้ค้นพบว่า ไม่ใช่แค่บ้านพวกเขาที่หรูหราอลังการหลังเดียวแฮะ
“ขอบคุณที่มาส่งนะ ~!”
ลูน่ากล่าวพร้อมฉีกยิ้มหวาน โบกมือร่ำลาอีกฝ่าย
“นี่..” ชายหนุ่มเปรยขึ้นมาเล็กๆ ลูน่ามองอย่างสงสัย
“ชอบกินขนมใช่มั้ย?” เขาถาม เด็กสาวทำหน้างงยิ่งกว่าเดิม แต่ก็พยักหน้าพร้อมรอยยิ้มกว้าง “แน่นอน”
“งั้น..” พูดไว้เพียงแค่นั้นแล้วก็เว้นช่วงยาวไป ก่อนที่ลูน่าจะทันหมดความอดทนแล้วถามอีกฝ่ายว่าจะพูดอะไร อีกฝ่ายก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน
“ถ้าผมจะจีบเธอ.. ผมต้องใช้ขนมสักกี่อย่างกันล่ะ?”
คำถามนั้นทำเอาเด็กสาวเหวอไปชั่วขณะ ก่อนจะเปลี่ยนมาทำหน้ายู่เหมือนอีกฝ่ายหัวเราะเสียงดังแล้วกล่าวว่า “ล้อเล่นน่า เชื่อง่ายจริงง”
นิ้วเรียวจิ้มเข้าที่จมูกอีกฝ่ายอย่างแกล้งๆ ลูน่าปัดมือนั้นออกก่อนจะทำหน้างอนใส่อีกฝ่าย
“โอ๋อย่างอน~” ว่าพลางใช้มือทั้งสองข้างดึงแก้มนุ่มๆของอีกฝ่ายอย่างสนุกมือ
“โอ้ยเจ็บๆ ปล่อยน้า ปล่อยๆๆ โอ้ยย ไม่งอนก็ได้!” จนเมื่อเธอพูดคำนั้นออกมา ชายหนุ่มถึงได้ยอมปล่อยมือออกจากแก้มนุ่มๆนั้นพร้อมหัวเราะอย่างชอบใจ
“ใจร้ายสุดๆ” บ่นงึมงำอีกฝ่ายเบาๆก่อนจะตวัดสายตาเคืองๆขึ้นมามอง แล้วเอ่ยปากไล่ “กลับไปได้แล้วไป!”
“คร๊าบๆ” ชายหนุ่มยิ้มหวานแล้วเดินถอยหลังกลับไป และก่อนที่ลูน่าจะตัดสินใจหมุนตัวหันหลังกลับเข้าบ้านไปนั้น..
“อ่อ..”
เสียงที่ไม่ถึงกับดังมากแต่ดึงความสนใจเธอไว้ได้นั้นทำให้เธอหันมามองอีกฝ่ายที่ยืนอยู่ห่างไกลไปอีกหน่อยด้วยใบหน้าสงสัย
“ผมชื่อ..เรฟา อีลอส .. ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ..” รอยยิ้มอบอุ่นวาดขึ้นบนใบหน้านั้น ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินหายจากไปอย่างเงียบๆ ทิ้งไว้เพียงเด็กสาวที่ยืนนิ่งอึ้งงงอยู่ตรงนั้น สักพัก ก่อนเธอจะยิ้มหวานออกมา
เรฟา.. งั้นหรอ?
ต่อไปนี้คงต้องมาอัพอาทิตย์ล่ะตอนนะเออ TTv
พรุ่งนี้ต้องไปรร.แล้วววว กรี้ดดดดดดดดดดดด โฮกกกก *ครวญคราง*
แต่ก็จะไม่ลืมมาอัพทุกอาทิตย์นะเออ!
ตอนนี้เซอร์วิสพี่ลูน่าอะเกน แต่ตอนหน้าจะเป็นพี่เอลน่าแล้วนะเออ ~!
เอาเป็นว่า... รอติดตาม 555555555+
แล้วเจอกันตอนหน้าฮะ :3
ความคิดเห็น