BiFace

แนะนำตัวละคร

ลิลลี่

เด็กสาวจืดจางที่ดูเผินๆแล้วดูไม่มีอะไรโดดเด่นเลย

ลาเวน

เด็กหนุ่มเจ้าเล่ห์ที่ภายนอกดูไม่มีพิษมีภัยอะไรแต่ภายในกลับแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์แบบสุดๆ

[ตัวละครอื่นๆจะมาทีหลังนะฮิ!--]

บทเริ่มต้น

"แฮ่กๆๆ อีกแค่นิดเดียว..!" เสียงของเด็กสาวตัวเล็กบางที่ไว้ผมยาวปิดตาดูไร้จุดเด่นวิ่งขึ้นบันไดไปยังชั้น 2 ของอาคารเรียนก้องในโถงทางเดินที่ไร้ผู้คน

"ข-ขอโทษค่ะอาจารย์! 'ลิลลี่' เลขที่ 21 มาแล้วค่ะ!" ลิลลี่รีบเปิดประตูแล้ววิ่งเข้ามาในห้องพร้อมกับหอบด้วยความเหนื่อย แต่...

"..." ไม่มีใครสนใจหรือขานตอบคำพูดของเธอเลย ไม่เว้นแม้แต่อาจารย์ในห้อง

"เฮ้อ...ลืมไปเลยแฮะ ขอโทษค่ะ"

เธอถอนหายใจเบาๆก่อนที่จะเดินผ่านหน้าชั้นเรียนไปอย่างไม่สะทกสะท้านแถมยังไม่มีใครสนใจเธออีกเหมือนว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องปกติทั่วไป

"เอาล่ะ มากันครบแล้วก็เริ่มเรียนกันเถอะ วันนี้จะเรียนเรื่องพีทาโกรัสนะ เปิดหนังสือคณิตไปยังหน้า..."

อาจารย์เริ่มสอนโดยที่ยังไม่ได้เช็คชื่อของลิลลี่เลย แต่ถึงจะเป็นอย่างงั้นเธอก็ไม่สนหรอกนะ ก็มันเป็นเรื่องปกติที่เกิดได้ทุกๆวันอยู่แล้วนี่นา

ฉันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้วนี่นา ใครๆก็เมินฉัน ไม่ว่าฉันจะตะโกนหรือเรียกร้องความสนใจซักแค่ไหนก็ไม่เคยมีใครหันมามองฉันซักคน หรือถ้าหันมามองก็มีแต่บังเอิญเท่านั้นแหละ ถามว่าฉันรู้ได้ไงน่ะหรอ? ขนาดต่อแถวฉันยังโดนเบียดแซงเป็นประจำ พอจะเดินอยู่คนเดียวเฉยๆก็ยังโดนชนเป็นว่าเล่นอีก แต่ช่างมันเถอะ ก็ฉันมันจืดจางจนโดนลืมนี่เนอะ

อยากให้วันนี้ผ่านไปเร็วๆจังเลย...

.

.

.

กริ๊งงงง

คาบแรกของตอนเช้าได้จบลงไปได้ด้วยดี ลิลลี่ลุกขึ้นแล้วเดินออกนอกห้องเรียนไปเพื่อที่จะไปเดินเล่นฆ่าเวลาซักหน่อยเพราะถ้าจะให้เธอนั่งรออยู่กับที่ก็คงจะเบื่อแย่ เธอเดินในโถงทางเดินช้าๆพร้อมกับก้มมองเท้าตนเองก่อนที่จะเดินไปชนกับใครเข้า

"อ-อ๊ะ! เอ่อ..." เธอสะดุ้งนิดๆพร้อมกับลนลานที่มีคนมาชนแต่จู่ๆเธอก็กลับมานิ่งอีกครั้ง

"ไม่สิ เธอควรจะชินได้แล้วนะลิลลี่ ไม่ต้องขอโทษหรอก ไม่มีใครเห็นเธอในสายตาอยู่แล้ว.." ลิลลี่ถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนที่จะก้าวขาเดินต่อแต่แล้ว...

มีมือใหญ่ๆของผู้ชายมาจับข้อมือของเธอเอาไว้

"เฮ้ มาชนกันแล้วไม่ขอโทษแถมยังจะชิ่งหนีแบบนี้มันไม่ดีเลยนะรู้มั้ย"

"...!!"

ฉ-ฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ย มีคน...พูดกับฉัน?!!? เธอหันไปมองยังคนที่จับข้อมือเธอช้าๆด้วยความเกรงก่อนที่จะอึ้งที่คนด้านหน้าที่เธอเห็นคือผู้ชายหน้าตาหน้ากลัวคนนึงที่กำลังจ้องเธอด้วยสายตาน่าเกรงขาม เขามีผมสีดำสนิทเหมือนถ่าน และนัยน์ตาสีม่วงลาเวนเดอร์เข้ม

"นี่ ฟังฉันอยู่รึเปล่า? มัวแต่ยืนจ้องอยู่ได้"

"อ-อ๊ะ!" อ-เอาไงดี เขาจะโกรธมั้ยนะ มัวแต่เผลอจ้องหน้าเขาซะได้

"ข-ขอโทษที พอดีว่ามัวแต่จ้องเท้าเดินไม่ได้มองทางน่ะ นายเจ็บอะไรตรงไหนรึเปล่า?" ลิลลี่ถามไปแบบกุกๆกักๆพร้อมกับเหงื่อตกด้วยความกลัวและสับสนปนกันที่จู่ๆก็มีคนเห็นเธอและคุยกับเธออยู่

“….” เขาถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนที่จะพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ
"งั้นคราวหลังก็อย่ามัวแต่จ้องเท้าล่ะ หัดดูทางบ้าง" เขาตอบกลับด้วยสีหน้านิ่งๆปนขมวดคิ้วนิดๆก่อนที่จะหันหลังไปก้าวเท้าเดินจากไป

"ด-เดี๋ยวสิ!" เธอพยายามจะรั้งอีกฝ่ายให้ยืนคุยกันอีกหน่อยเพราะเขาก็เป็นคนแรกที่คุยกับเธอ อย่างน้อยก็ขอได้รู้ชื่อกับคุยด้วยกันอีกหน่อยเท่านั้นแต่ดูท่าจะไม่ทันแล้ว

"...ป-ไปซะแล้ว..." เธอคอตกด้วยความเสียดายก่อนที่จะสะดุ้งเสียงกริ่งเรียนที่ดังขึ้นเลยรีบวิ่งพุ่งไปที่ห้องเรียนแล้วนั่งลงบนที่นั่งของเธอ

"เอาล่ะเด็กๆ วันนี้จะมีเด็กนักเรียนคนใหม่ย้ายเข้ามาด้วยนะ ไหนแนะนำตัวหน่อยซิ" อาจารย์พูดประกาศให้กับเด็กนักเรียนทุกคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าก่อนที่จะหันไปมองเด็กที่ย้ายมาใหม่ด้วยรอยยิ้ม

"...?!!?" ลิลลี่สะดุ้งเฮือกกับบุคคลที่ยืนอยู่ด้านหน้าชั้นเรียน คนๆนั้นไม่ใช่ใคร แต่เป็น'เขาคนนั้น'นั่นเอง

"ชื่อลาเวน  ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ” เขาพูดแนะนำตัวหน้าชั้นด้วยรอยยิ้มก่อนที่จะสะดุดตามาเห็นลิลลี่ที่กำลังจ้องมาทางเขาด้วยท่าทางตกใจปนตื่นเต้นก่อนที่เขาจะหันหน้าเมินเธอซะงั้น

อ-อ้าว ไหงเมินกันอย่างงั้นล่ะ--

เธอพยายามโบกมือเรียกร้องความสนใจจากลาเวนแต่เขากลับเมินเธอเหมือนเดิมแต่เหมือนจะจงใจมากกว่า

หา…?! เมินกันอย่างนี้เลยหรอ?!

“ถ้างั้นลาเวน  เธอไปนั่งตรงที่ว่างตรงนั้นแล้วกันนะ” อาจารย์พูดแนะนำที่นั่งให้กับเขาก่อนที่จะชี้มายังที่นั่งของลิลลี่

จ-จะให้มานั่งที่นั่งของฉันเนี่ยนะ?! อะไรกัน เกินไปแล้วนะ ฉันถึงกับฉุนพร้อมกับเกาะโต๊ะแน่นเพื่อสื่อถึงความเป็นเจ้าของ

“…??”
 เขาดูจะงงกับคำพูดของอาจารย์นิดๆที่ทำไมถึงให้เขาไปนั่งยังที่นั่งที่มีคนนั่งแล้วแต่จู่ๆเขาหันไปยิ้มให้อาจารย์
“ครับ อาจารย์” เขาเดินตรงมายังที่นั่งของฉันแล้วแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ให้

“ถ้าเธอไม่ไปละก็…ฉันนั่งทับเธอจนแบนแน่” เขากระซิบเบาๆให้แค่เราสองคนที่ฟังออกพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์เหมือนจงใจจะแกล้งฉันทั้งๆที่รู้ว่าฉันไม่อยากให้ใครมานั่งที่นั่งนี้

“…” เธอตัวสั่นงั่กๆด้วยความกลัวเพราะไม่เคยโดนใครพูดอย่างนั้นใส่มาก่อน  ถึงเธอจะพยายามรวบรวมความกล้ามากเท่าไหร่เธอก็ต้องยอมแพ้กับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่นกับคำขู่สุดสยองที่ไม่เคยเจอ เธอจึงต้องจำใจลุกขึ้นให้อีกฝ่ายไปแบบไม่ได้พอใจนักเท่าไหร่

“หึๆๆ ทำถูกแล้วล่ะ” เขาแสยะยิ้มด้วยความพอใจก่อนที่จะนั่งลงบนที่นั่งเก่าของเธอแล้วพาดแขนบนเก้าอี้แบบชิวๆจนเหมือนกับเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

ไหงวันนี้แทนที่จะดูเป็นวันที่ดีเพราะมีคนเห็นฉันแต่ทำไมมันกลับเป็นวันที่โชคร้ายที่สุดซะงั้นล่ะ… ลิลลี่มองหนุ่มผมดำข้างหน้าที่กำลังนั่งบนที่นั่งเก่าของเธอด้วยความสบายใจพร้อมกับเหงื่อไหลเต็มหน้าด้วยความคิดมาก
แต่...แค่อาจได้ยืนแค่คาบเดียวเองมั้ง? เขาอาจมาเห็นใจฉันทีหลังก็ได้! เธอคิดในหัวพร้อมกับหวังลึกๆกับเด็กหนุ่มผมดำที่กำลังบนที่นั่งของเธอด้วยท่าทางสบายใจ
.

.

.

เวลาผ่านไปหลายคาบจนกระทั่งถึงเวลาพักเที่ยง ลิลลี่ที่ยืนจนน่องปูดพร้อมกับทำสีหน้าแบบเฟลสุดๆเพราะสุดท้ายอีกฝ่ายก็ไม่ได้ให้เธอนั่งเลยได้เดินโซซัดโซเซไปนั่งยังที่นั่งใกล้ๆที่นั่งเก่าของตนก่อนที่จะหันมามองอีกฝ่าย
“นาย…ยังไม่ลงไปกินข้าวกับคนอื่นๆหรอ?”

“ก็นะ ฉันไม่หิวนี่นา ว่าแต่…” เขาถอนหายใจเบาๆก่อนที่จะหันมามองลิลลี่
“ทำไมคนอื่นๆดูจะเมินเธอนักจังล่ะ? หรือว่าเพราะเธอไปสร้างปัญหาให้คนอื่นน่ะเลยโดนเกลียดทั้งห้อง”

สร้างปัญหาให้ฉันแล้วยังจะยุ่งไม่เข้าเรื่องอีกนะนาย... เธอบ่นในใจด้วยความไม่สบอารมณ์

 “จะบ้าหรอ! ฉันจะไปทำอะไรคนอื่นได้ไงล่ะ ฉันตัวเล็กขนาดนี้ไปทำใครไม่ได้หรอก” เธอเถียงพร้อมกับเหงื่อตกนิดๆกับข้อสันนิษฐานของอีกฝ่ายที่ดูไม่สมเหตุสมผลเลยแม้แต่นิด
แต่ก็นะ…เขาเป็นเด็กใหม่นี่นา ไม่รู้ก็คงไม่แปลกหรอก ถ้างั้นครั้งนี้ฉันจะหยวนๆให้หน่อยก็ได้

“อ้าว อย่างงั้นหรอ หรือว่าเธอจะเป็นพวกจืดจางกันนะ~” เขาลากเสียงกวนประสาทพร้อมกับทำสีหน้าที่ขนาดเด็กอนุบาลยังอยากเดินเข้าไปตบกะโหลกหน่งที

เป็นเด็กใหม่ที่กวนโอ๊ยจริงๆ… ฉันควรจะหยวนให้คนอย่างนี้มั้ยเนี่ย

“เฮ้อ…ใครจะไปรู้ล่ะ อาจเป็นอย่างที่นายพูดจริงๆก็ได้…”  เธอก้มหน้าลงนิดๆก่อนที่จะหัวเราะแห้งๆ
“ว่าแต่นายน่ะ..เห็นฉันได้ยังไงน่ะ? ปกติต้องมีแต่คนเมินฉัน แต่นาย…เห็นฉัน?”

“จะไปรู้ได้ไงล่ะ ก็เธอมาชนฉันก่อนนี่นา สงสัยเธอจะไม่เคยชนคนอื่นล่ะมั้งเลยไม่มีคนสนใจ?” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆพร้อมกับเท้าคางพูดเหมือนดูจะเป็นกันเองกับเธอมาก…หรือว่าจะเรียกว่าไร้มารยาทก็ได้มั้ง

“คนเราก็ต้องเคยชนกับคนอื่นบ้างแหละน่า ไม่มีใครหลบเก่งอย่างกับนินจา’คารูโตะ’หรอกนะ” เธอพูดพร้อมกับเหงื่อตกนิดๆด้วยความรู้สึกเหนื่อยใจที่อีกฝ่ายพูดอะไรไม่รู้แปลกๆอีกแล้ว

“หา..?! คนอย่างเธอก็รู้จักการ์ตูนเรื่องนั้นด้วยหรอเนี่ย? นึกว่าจะเป็นคนไม่ชอบดูการ์ตูนซะอีก” เขาเบิกตามองลิลลี่ด้วยความแปลกใจนิดๆพร้อมกับหยุดเท้าคางคุยกับเธอเหมือนจะตกใจจริงๆ

“ฉันก็ยังเป็นคนอยู่นะ…” เธอพูดเอือมๆเหมือนจะรู้สึกเหนื่อยใจหนักกว่าเดิมกับคำพูดคู่สนทนาของตน
“แต่ไม่รู้สิ ฉันอาจไม่ได้เป็นคนก็ได้มั้ง อาจเป็นเอเลี่ยนกลายพันธุ์ที่มาจากนอกโลกก็ได้ใครจะไปรู้” เธอพูดประชดพร้อมกับยักไหล่ก่อนที่บรรยากาศจะเงียบไป

“…”
“…”

“อุ๊บ…ฮะๆๆๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”

ทั้งคู่หลุดหัวเราะออกมาด้วยความตลก ลาเวนที่หัวเราะชอบใจจนใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ไม่ใช่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์อีกต่อไปได้รีบหุบหัวเราะก่อนที่จะยิ้มที่มุมปากนิดๆ

“เธอก็ไม่ได้ประหลาดเท่าเอเลี่ยนนี่นา แต่ถึงเธอจะประหลาดฉันก็ไม่เชื่อหรอกนะ เพราะอย่างน้อยก็ไม่มีเอเลี่ยนที่ไหนทำให้คนหัวเราะได้หรอกถูกมั้ย?”

“…?!...นั่นสินะ” เธออมยิ้มเล็กน้อยด้วยความดีใจก่อนที่จะยื่นมือไปให้อีกฝ่าย
“ฉันลิลลี่ ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการนะ”

“..หึๆๆ ถ้างั้นก็คงต้องพูดด้วยสินะ ลาเวน ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน” เขายิ้มที่มุมปากนิดๆก่อนที่จะยื่นมือไปจับมือเธอ

ลิลลี่ยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มตื่นเต้นดีใจที่เธอไม่ได้ยิ้มมานานแค่ไหนแล้ว เธอไม่เคยรู้สึกดีใจขนาดนี้มาก่อน เธอได้มีเพื่อนที่สามารถมองเห็นและคุยกับเธอได้แล้ว เป็นช่วงเวลาที่เธอรอคอยมานาน หลังจากนี้คงจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันและกันแล้วนะ
.

.

.

“เอาล่ะเด็กๆทุกๆคน กินอาหารมาแล้วคงจะพร้อมเรียนกันแล้วเนอะ ทุกๆคนเปิดหนังสือไปยังหน้า…”

ถึงฉันจะได้ทำความรู้จักกับเขาอย่างเป็นทางการแล้ว..ยังไงฉันก็ยังไม่ได้นั่งที่นั่งของฉันซักที
ซะงั้น! นึกว่าจะได้ที่นั่งคืนหลังจากที่ทำความรู้จักกันแบบเป็นทางการแล้วแท้ๆเลย
คิดว่า…หลังจากนี้ชีวิตประจำวันของฉันคงจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้วล่ะ...

[คุยกับคนเขียน]

โย่เย้ฮิ! ข่อย'หว่าน็อต' ยินดีที่ได้รู้จักนะฮิ! เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องแรกที่ได้เขียนลงแบบนิยาย ถ้าบรรยายออกมาแย่หน่อยก็ต้องขออภัยด้วยนะฮิ ;-;
พวกท่านสามารถเขียนติชมได้ในคอมเม้นท์นะฮิ! ข่อยจะอ่านและพยายามปรับปรุงทุกครั้ง หลังจากนี้ไปก็ต้องฝากตัวด้วยนะฮิ (_ _