BiFace
เรื่องราวของลิลลี่ เด็กสาวที่จืดจางจนไม่เคยมีใครเห็นเธอในสายตา เธอใช้ชีวิตแบบเดิมๆซ้ำไปซ้ำมาแบบไม่มีความสนุกของช่วงเวลาที่เรียกว่า'ชีวิต' จนกระทั่งเธอไปพบกับลาเวน เด็กหนุ่มที่สามารถเห็นเธอได้คนแรก
ผู้เข้าชมรวม
44
ผู้เข้าชมเดือนนี้
1
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
บทเริ่มต้น
"แฮ่กๆๆ อีกแค่นิดเดียว..!"
เสียงของเด็กสาวตัวเล็กบางที่ไว้ผมยาวปิดตาดูไร้จุดเด่นวิ่งขึ้นบันไดไปยังชั้น 2
ของอาคารเรียนก้องในโถงทางเดินที่ไร้ผู้คน
"ข-ขอโทษค่ะอาจารย์! 'ลิลลี่'
เลขที่ 21 มาแล้วค่ะ!" ลิลลี่รีบเปิดประตูแล้ววิ่งเข้ามาในห้องพร้อมกับหอบด้วยความเหนื่อย
แต่...
"..." ไม่มีใครสนใจหรือขานตอบคำพูดของเธอเลย ไม่เว้นแม้แต่อาจารย์ในห้อง
"เฮ้อ...ลืมไปเลยแฮะ ขอโทษค่ะ"
เธอถอนหายใจเบาๆก่อนที่จะเดินผ่านหน้าชั้นเรียนไปอย่างไม่สะทกสะท้านแถมยังไม่มีใครสนใจเธออีกเหมือนว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องปกติทั่วไป
"เอาล่ะ มากันครบแล้วก็เริ่มเรียนกันเถอะ
วันนี้จะเรียนเรื่องพีทาโกรัสนะ เปิดหนังสือคณิตไปยังหน้า..."
อาจารย์เริ่มสอนโดยที่ยังไม่ได้เช็คชื่อของลิลลี่เลย
แต่ถึงจะเป็นอย่างงั้นเธอก็ไม่สนหรอกนะ
ก็มันเป็นเรื่องปกติที่เกิดได้ทุกๆวันอยู่แล้วนี่นา
ฉันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้วนี่นา
ใครๆก็เมินฉัน
ไม่ว่าฉันจะตะโกนหรือเรียกร้องความสนใจซักแค่ไหนก็ไม่เคยมีใครหันมามองฉันซักคน
หรือถ้าหันมามองก็มีแต่บังเอิญเท่านั้นแหละ ถามว่าฉันรู้ได้ไงน่ะหรอ? ขนาดต่อแถวฉันยังโดนเบียดแซงเป็นประจำ
พอจะเดินอยู่คนเดียวเฉยๆก็ยังโดนชนเป็นว่าเล่นอีก แต่ช่างมันเถอะ
ก็ฉันมันจืดจางจนโดนลืมนี่เนอะ
อยากให้วันนี้ผ่านไปเร็วๆจังเลย...
.
.
.
กริ๊งงงง
คาบแรกของตอนเช้าได้จบลงไปได้ด้วยดี
ลิลลี่ลุกขึ้นแล้วเดินออกนอกห้องเรียนไปเพื่อที่จะไปเดินเล่นฆ่าเวลาซักหน่อยเพราะถ้าจะให้เธอนั่งรออยู่กับที่ก็คงจะเบื่อแย่
เธอเดินในโถงทางเดินช้าๆพร้อมกับก้มมองเท้าตนเองก่อนที่จะเดินไปชนกับใครเข้า
"อ-อ๊ะ! เอ่อ..."
เธอสะดุ้งนิดๆพร้อมกับลนลานที่มีคนมาชนแต่จู่ๆเธอก็กลับมานิ่งอีกครั้ง
"ไม่สิ เธอควรจะชินได้แล้วนะลิลลี่
ไม่ต้องขอโทษหรอก ไม่มีใครเห็นเธอในสายตาอยู่แล้ว.."
ลิลลี่ถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนที่จะก้าวขาเดินต่อแต่แล้ว...
มีมือใหญ่ๆของผู้ชายมาจับข้อมือของเธอเอาไว้
"เฮ้
มาชนกันแล้วไม่ขอโทษแถมยังจะชิ่งหนีแบบนี้มันไม่ดีเลยนะรู้มั้ย"
"...!!"
ฉ-ฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ย มีคน...พูดกับฉัน?!!?
เธอหันไปมองยังคนที่จับข้อมือเธอช้าๆด้วยความเกรงก่อนที่จะอึ้งที่คนด้านหน้าที่เธอเห็นคือผู้ชายหน้าตาหน้ากลัวคนนึงที่กำลังจ้องเธอด้วยสายตาน่าเกรงขาม
เขามีผมสีดำสนิทเหมือนถ่าน และนัยน์ตาสีม่วงลาเวนเดอร์เข้ม
"นี่ ฟังฉันอยู่รึเปล่า? มัวแต่ยืนจ้องอยู่ได้"
"อ-อ๊ะ!" อ-เอาไงดี
เขาจะโกรธมั้ยนะ มัวแต่เผลอจ้องหน้าเขาซะได้
"ข-ขอโทษที
พอดีว่ามัวแต่จ้องเท้าเดินไม่ได้มองทางน่ะ นายเจ็บอะไรตรงไหนรึเปล่า?"
ลิลลี่ถามไปแบบกุกๆกักๆพร้อมกับเหงื่อตกด้วยความกลัวและสับสนปนกันที่จู่ๆก็มีคนเห็นเธอและคุยกับเธออยู่
“….” เขาถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนที่จะพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ
"งั้นคราวหลังก็อย่ามัวแต่จ้องเท้าล่ะ หัดดูทางบ้าง"
เขาตอบกลับด้วยสีหน้านิ่งๆปนขมวดคิ้วนิดๆก่อนที่จะหันหลังไปก้าวเท้าเดินจากไป
"ด-เดี๋ยวสิ!" เธอพยายามจะรั้งอีกฝ่ายให้ยืนคุยกันอีกหน่อยเพราะเขาก็เป็นคนแรกที่คุยกับเธอ
อย่างน้อยก็ขอได้รู้ชื่อกับคุยด้วยกันอีกหน่อยเท่านั้นแต่ดูท่าจะไม่ทันแล้ว
"...ป-ไปซะแล้ว..."
เธอคอตกด้วยความเสียดายก่อนที่จะสะดุ้งเสียงกริ่งเรียนที่ดังขึ้นเลยรีบวิ่งพุ่งไปที่ห้องเรียนแล้วนั่งลงบนที่นั่งของเธอ
"เอาล่ะเด็กๆ
วันนี้จะมีเด็กนักเรียนคนใหม่ย้ายเข้ามาด้วยนะ ไหนแนะนำตัวหน่อยซิ"
อาจารย์พูดประกาศให้กับเด็กนักเรียนทุกคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าก่อนที่จะหันไปมองเด็กที่ย้ายมาใหม่ด้วยรอยยิ้ม
"...?!!?" ลิลลี่สะดุ้งเฮือกกับบุคคลที่ยืนอยู่ด้านหน้าชั้นเรียน
คนๆนั้นไม่ใช่ใคร แต่เป็น'เขาคนนั้น'นั่นเอง
"ชื่อลาเวน ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ” เขาพูดแนะนำตัวหน้าชั้นด้วยรอยยิ้มก่อนที่จะสะดุดตามาเห็นลิลลี่ที่กำลังจ้องมาทางเขาด้วยท่าทางตกใจปนตื่นเต้นก่อนที่เขาจะหันหน้าเมินเธอซะงั้น
อ-อ้าว ไหงเมินกันอย่างงั้นล่ะ--
เธอพยายามโบกมือเรียกร้องความสนใจจากลาเวนแต่เขากลับเมินเธอเหมือนเดิมแต่เหมือนจะจงใจมากกว่า
หา…?!
เมินกันอย่างนี้เลยหรอ?!
“ถ้างั้นลาเวน
เธอไปนั่งตรงที่ว่างตรงนั้นแล้วกันนะ” อาจารย์พูดแนะนำที่นั่งให้กับเขาก่อนที่จะชี้มายังที่นั่งของลิลลี่
จ-จะให้มานั่งที่นั่งของฉันเนี่ยนะ?! อะไรกัน
เกินไปแล้วนะ ฉันถึงกับฉุนพร้อมกับเกาะโต๊ะแน่นเพื่อสื่อถึงความเป็นเจ้าของ
“…??”
เขาดูจะงงกับคำพูดของอาจารย์นิดๆที่ทำไมถึงให้เขาไปนั่งยังที่นั่งที่มีคนนั่งแล้วแต่จู่ๆเขาหันไปยิ้มให้อาจารย์
“ครับ อาจารย์” เขาเดินตรงมายังที่นั่งของฉันแล้วแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ให้
“ถ้าเธอไม่ไปละก็…ฉันนั่งทับเธอจนแบนแน่” เขากระซิบเบาๆให้แค่เราสองคนที่ฟังออกพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์เหมือนจงใจจะแกล้งฉันทั้งๆที่รู้ว่าฉันไม่อยากให้ใครมานั่งที่นั่งนี้
“…” เธอตัวสั่นงั่กๆด้วยความกลัวเพราะไม่เคยโดนใครพูดอย่างนั้นใส่มาก่อน
ถึงเธอจะพยายามรวบรวมความกล้ามากเท่าไหร่เธอก็ต้องยอมแพ้กับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่นกับคำขู่สุดสยองที่ไม่เคยเจอ
เธอจึงต้องจำใจลุกขึ้นให้อีกฝ่ายไปแบบไม่ได้พอใจนักเท่าไหร่
“หึๆๆ ทำถูกแล้วล่ะ” เขาแสยะยิ้มด้วยความพอใจก่อนที่จะนั่งลงบนที่นั่งเก่าของเธอแล้วพาดแขนบนเก้าอี้แบบชิวๆจนเหมือนกับเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
ไหงวันนี้แทนที่จะดูเป็นวันที่ดีเพราะมีคนเห็นฉันแต่ทำไมมันกลับเป็นวันที่โชคร้ายที่สุดซะงั้นล่ะ…
ลิลลี่มองหนุ่มผมดำข้างหน้าที่กำลังนั่งบนที่นั่งเก่าของเธอด้วยความสบายใจพร้อมกับเหงื่อไหลเต็มหน้าด้วยความคิดมาก
แต่...แค่อาจได้ยืนแค่คาบเดียวเองมั้ง? เขาอาจมาเห็นใจฉันทีหลังก็ได้! เธอคิดในหัวพร้อมกับหวังลึกๆกับเด็กหนุ่มผมดำที่กำลังบนที่นั่งของเธอด้วยท่าทางสบายใจ
.
.
.
เวลาผ่านไปหลายคาบจนกระทั่งถึงเวลาพักเที่ยง
ลิลลี่ที่ยืนจนน่องปูดพร้อมกับทำสีหน้าแบบเฟลสุดๆเพราะสุดท้ายอีกฝ่ายก็ไม่ได้ให้เธอนั่งเลยได้เดินโซซัดโซเซไปนั่งยังที่นั่งใกล้ๆที่นั่งเก่าของตนก่อนที่จะหันมามองอีกฝ่าย
“นาย…ยังไม่ลงไปกินข้าวกับคนอื่นๆหรอ?”
“ก็นะ ฉันไม่หิวนี่นา ว่าแต่…” เขาถอนหายใจเบาๆก่อนที่จะหันมามองลิลลี่
“ทำไมคนอื่นๆดูจะเมินเธอนักจังล่ะ? หรือว่าเพราะเธอไปสร้างปัญหาให้คนอื่นน่ะเลยโดนเกลียดทั้งห้อง”
สร้างปัญหาให้ฉันแล้วยังจะยุ่งไม่เข้าเรื่องอีกนะนาย... เธอบ่นในใจด้วยความไม่สบอารมณ์
“จะบ้าหรอ!
ฉันจะไปทำอะไรคนอื่นได้ไงล่ะ
ฉันตัวเล็กขนาดนี้ไปทำใครไม่ได้หรอก” เธอเถียงพร้อมกับเหงื่อตกนิดๆกับข้อสันนิษฐานของอีกฝ่ายที่ดูไม่สมเหตุสมผลเลยแม้แต่นิด
แต่ก็นะ…เขาเป็นเด็กใหม่นี่นา ไม่รู้ก็คงไม่แปลกหรอก ถ้างั้นครั้งนี้ฉันจะหยวนๆให้หน่อยก็ได้
“อ้าว อย่างงั้นหรอ หรือว่าเธอจะเป็นพวกจืดจางกันนะ~” เขาลากเสียงกวนประสาทพร้อมกับทำสีหน้าที่ขนาดเด็กอนุบาลยังอยากเดินเข้าไปตบกะโหลกหน่งที
เป็นเด็กใหม่ที่กวนโอ๊ยจริงๆ… ฉันควรจะหยวนให้คนอย่างนี้มั้ยเนี่ย
“เฮ้อ…ใครจะไปรู้ล่ะ อาจเป็นอย่างที่นายพูดจริงๆก็ได้…” เธอก้มหน้าลงนิดๆก่อนที่จะหัวเราะแห้งๆ
“ว่าแต่นายน่ะ..เห็นฉันได้ยังไงน่ะ?
ปกติต้องมีแต่คนเมินฉัน
แต่นาย…เห็นฉัน?”
“จะไปรู้ได้ไงล่ะ
ก็เธอมาชนฉันก่อนนี่นา สงสัยเธอจะไม่เคยชนคนอื่นล่ะมั้งเลยไม่มีคนสนใจ?” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆพร้อมกับเท้าคางพูดเหมือนดูจะเป็นกันเองกับเธอมาก…หรือว่าจะเรียกว่าไร้มารยาทก็ได้มั้ง
“คนเราก็ต้องเคยชนกับคนอื่นบ้างแหละน่า ไม่มีใครหลบเก่งอย่างกับนินจา’คารูโตะ’หรอกนะ”
เธอพูดพร้อมกับเหงื่อตกนิดๆด้วยความรู้สึกเหนื่อยใจที่อีกฝ่ายพูดอะไรไม่รู้แปลกๆอีกแล้ว
“หา..?! คนอย่างเธอก็รู้จักการ์ตูนเรื่องนั้นด้วยหรอเนี่ย? นึกว่าจะเป็นคนไม่ชอบดูการ์ตูนซะอีก”
เขาเบิกตามองลิลลี่ด้วยความแปลกใจนิดๆพร้อมกับหยุดเท้าคางคุยกับเธอเหมือนจะตกใจจริงๆ
“ฉันก็ยังเป็นคนอยู่นะ…” เธอพูดเอือมๆเหมือนจะรู้สึกเหนื่อยใจหนักกว่าเดิมกับคำพูดคู่สนทนาของตน
“แต่ไม่รู้สิ ฉันอาจไม่ได้เป็นคนก็ได้มั้ง
อาจเป็นเอเลี่ยนกลายพันธุ์ที่มาจากนอกโลกก็ได้ใครจะไปรู้” เธอพูดประชดพร้อมกับยักไหล่ก่อนที่บรรยากาศจะเงียบไป
“…”
“…”
“อุ๊บ…ฮะๆๆๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
ทั้งคู่หลุดหัวเราะออกมาด้วยความตลก
ลาเวนที่หัวเราะชอบใจจนใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ไม่ใช่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์อีกต่อไปได้รีบหุบหัวเราะก่อนที่จะยิ้มที่มุมปากนิดๆ
“เธอก็ไม่ได้ประหลาดเท่าเอเลี่ยนนี่นา
แต่ถึงเธอจะประหลาดฉันก็ไม่เชื่อหรอกนะ เพราะอย่างน้อยก็ไม่มีเอเลี่ยนที่ไหนทำให้คนหัวเราะได้หรอกถูกมั้ย?”
“…?!...นั่นสินะ” เธออมยิ้มเล็กน้อยด้วยความดีใจก่อนที่จะยื่นมือไปให้อีกฝ่าย
“ฉันลิลลี่ ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการนะ”
“..หึๆๆ
ถ้างั้นก็คงต้องพูดด้วยสินะ ลาเวน
ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน” เขายิ้มที่มุมปากนิดๆก่อนที่จะยื่นมือไปจับมือเธอ
ลิลลี่ยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มตื่นเต้นดีใจที่เธอไม่ได้ยิ้มมานานแค่ไหนแล้ว
เธอไม่เคยรู้สึกดีใจขนาดนี้มาก่อน
เธอได้มีเพื่อนที่สามารถมองเห็นและคุยกับเธอได้แล้ว เป็นช่วงเวลาที่เธอรอคอยมานาน
หลังจากนี้คงจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันและกันแล้วนะ
.
.
.
“เอาล่ะเด็กๆทุกๆคน กินอาหารมาแล้วคงจะพร้อมเรียนกันแล้วเนอะ
ทุกๆคนเปิดหนังสือไปยังหน้า…”
ถึงฉันจะได้ทำความรู้จักกับเขาอย่างเป็นทางการแล้ว..ยังไงฉันก็ยังไม่ได้นั่งที่นั่งของฉันซักที
ซะงั้น! นึกว่าจะได้ที่นั่งคืนหลังจากที่ทำความรู้จักกันแบบเป็นทางการแล้วแท้ๆเลย
คิดว่า…หลังจากนี้ชีวิตประจำวันของฉันคงจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้วล่ะ...
[คุยกับคนเขียน]
โย่เย้ฮิ! ข่อย'หว่าน็อต' ยินดีที่ได้รู้จักนะฮิ! เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องแรกที่ได้เขียนลงแบบนิยาย ถ้าบรรยายออกมาแย่หน่อยก็ต้องขออภัยด้วยนะฮิ ;-;
พวกท่านสามารถเขียนติชมได้ในคอมเม้นท์นะฮิ! ข่อยจะอ่านและพยายามปรับปรุงทุกครั้ง หลังจากนี้ไปก็ต้องฝากตัวด้วยนะฮิ (_ _
ผลงานอื่นๆ ของ SH1saWE_ ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ SH1saWE_
ความคิดเห็น