รบกวนตกหลุมรักกันอีกสักครั้ง

                            

ขอบคุณที่รินรดกำลังใจ

ให้นักเขียนฝึกหัดคนนี้ได้มีโอกาสเติบโตค่ะ

                                                                

'สาวดอกไม้' และ 'ไอ้หนุ่มกล้ามกุหลาบ'

โคจรมาพบกันที่เมืองมิลาน ประเทศอิตาลี

เขาอยากรู้จักเธอเพราะภาพถ่ายสารคดีสุดขื่นขำ

เธอรู้จักเขาจากความเศร้าที่ชายผู้มีนัยน์ตาสีเทาแบ่งปัน

แต่ฟ้าไม่เคยเข้าข้างสาวไทยใจแกร่ง

 ตัดฉับปิดฉากหลังนางเอกลื่นตกหลุมรักหัวคะมำ งานนี้จึงมีแต่ช้ำทั้งตัวและหัวใจ 

สี่ปีผ่านไป ไวยิ่งกว่ารถเมล์สาย 8 ผ่าไฟแดง

สาวผู้นิยมสวมเดรสลายดอกไม้คิดว่าทำใจได้แล้ว 

เยส! ไอ แคน ลีฟ วิทเอาท์ ยู ไอ้หูหวาน!

แต่ฟ้าก็ดันกลั่นแกล้งอีกหน เตะคนที่หายหัวไปนานหล่นตุ๊บ! ลงกลางกรุงเทพมหานคร

ม่ายยยยยยยย....

ยอดชายท่านส่งรอยยิ้มกะล่อนขอให้เธอยกโทษ

พ่อคุณยังตามสืบจนรู้ความจริงของยอดหญิงในดวงใจ

โอ...อย่างนี้ไอ้หนุ่มกล้ามกุหลาบต้องรีบเคลมสาวดอกไม้คืนเป็นการด่วน!

มาทางไหนก็กลับไปทางนั้นเลยหนุ่มอิตาลีขี้หลี :P

น้องนี้อกหักมาคราเดียวก็เจ็บเกินพอ

อย่าวิงวอนร้องขอ

...รบกวนตกหลุมรักกันอีกสักครั้ง...

ดูปากลาโมนานะคะ

ฝันไปเถอะ!

ตัวอย่าง

         ‘ได้ยินไหมว่าผมอยากอยู่กับคุณคืนนี้ ที่นี่’ ราฟาเอลเลื่อนผ้าขนหนูลงมาคล้องไว้รอบคอ ก่อนที่จะปัดเส้นผมสั้นๆเพื่อไล่ความชื้นบนหนังศีรษะ 

ระหว่างนั้นก็กวาดสายตาสำรวจห้องพักขนาดกลางที่ทาสีฟ้าอ่อน ห้องน้ำขนาดเล็กหายเข้าไปในผนังถัดจากตู้สื้อผ้าขนาดสองบานประตู มีหลอดไฟสองดวงคือตรงเหนือประตูซึ่งไม่สามารถใช้งานได้ตั้งแต่เมื่อสองวันก่อนตามคำบอกเล่าของผู้เช่าพัก  ดังนั้นห้องจึงสว่างอยู่ในแสงอ่อนจางจากหลอดไฟดวงที่อยู่เหนือเตียงนอน  โต๊ะทำงานเล็กๆวางอยู่ใกล้หน้าต่าง หน้าตาของมันเหมือนห้องพักในโฮสเทลระดับประมาณสามดาวทั่วๆไป

          ‘ไม่ได้’ ลาโมนาปฏิเสธทันควัน ขณะเลื่อนกายไปยังตู้เสื้อผ้าและเริ่มเก็บของลงกระเป๋าเดินทาง ‘ฉันให้ยืมเสื้อกับกางเกงนี่ก็มากพอแล้ว โทรให้เพื่อนคุณมารับสิ เป็นถึงเจ้าของยิมแถวอุมเบรียไม่ใช่เหรอ ไม่ไกลนักหรอก แป๊บเดียวก็ถึง’

          ‘เสียใจด้วยสาวดอกไม้ โทรศัพท์ผมตายสนิทเลย’ แขกผู้ปั่นจักรยานตากฝนกลับมาส่งลาโมนาถึงโฮสเทลโบกสมาร์ตโฟนในมือที่จอมืดสนิท ราฟาเอลยิ้มแป้นแล้นอย่างชอบอกชอบใจ ขอบคุณพายุฝนฤดูใบไม้ผลิที่ทำตัวของเขาและเธอเปียกโชก จนศิลปินสาวยอดสงสารไม่ได้และอนุญาตให้เขาขึ้นมาหลบฝนที่ห้องของเธอได้ ‘ไม่นาน’

ราฟาเอลก้มลงมองเสื้อผ้าของสาวไทยที่เขาสวมอยู่  เสื้อยืดสีดำเนื้อผ้านิ่มจนเข้าขั้นย้วยบ่งบอกว่าเจ้าของว่าใส่และซักบ่อย ตรงหน้าอกพิมพ์ลายไข่ดาวสองฟอง ลาโมนาพึมพำบอกว่าเพื่อนสนิทของเธอซื้อให้เนื่องในวันเกิดสมัยก่อนเข้าเรียนมหาวิทยาลัย 

แรกทีศิลปินสาวอิดออดไม่ยอมเขาแตะมันด้วยซ้ำ แต่สุดท้ายก็จำต้องอนุญาต เพราะมันเป็นเสื้อเพียงตัวเดียวที่เขาสามารถยัดลำตัวตัวหนาๆลงไปได้ ส่วนกางเกงนั้นเป็นแบบผูกเอวตัดจากผ้าทอเนื้อนุ่ม

         ‘ข้างล่างมีโทรศัพท์ของโฮสเทลให้ใช้ จ่ายเงินที่มาร์โก้ เจ้าของโฮสเทลที่นั่งอยู่ตรงเคาน์เตอร์นั่นน่ะ’ ช่างภาพสาวชาวไทยหยิบชุดชั้นในลงในกระเป๋าผ้าทรงสี่เหลี่ยมใบเล็กอย่างรวดเร็ว ก่อนรูดซิปปิดและยัดลงไปในกระเป๋าลากใบใหญ่ จากนั้นจึงฉวยกระเป๋ากล้องออกมาจากตู้เพื่อนำเลนส์และกล้องที่หยิบมาใช้งานเก็บกลับเข้าไป

         ‘อันเดอร์แวร์คุณมีอยู่สามสี เบจ ดำแล้วก็น้ำตาล จะรู้ได้ไงว่าตัวไหนใส่แล้วหรือยังไม่ใส่’ ราฟาเอลที่ย่องมายืนอยู่ด้านหลังหลุดปากถามอย่างสงสัย คนถูกถามที่ดูเหมือนจะไม่รู้ตัวว่ามีใครเดินเข้ามาชิดก่อนหน้านี้สะดุ้งเฮือกใหญ่ ถอยกรูดไปติดตู้เสื้อผ้า นวลแก้มเปล่งสีจัดอย่างอับอาย หญิงสาวจ้องมองเขาราวกับอยากจะฆ่าให้ตายคามือ

         ‘ไอ้คนไร้มารยาท’ คำตำหนิลอยหวือผ่านอากาศมาพร้อมกับขวดน้ำดื่มเปล่าๆตกลงกระทบศีรษะของคนที่ไม่ปฏิเสธว่าตัวเองทำตัวไร้มารยาทจริงๆ 'ยอดยี้ งี่เง่า ออกจากห้องของฉันไปเดี๋ยวนี้เลยนะ'

          ‘ไม่ไป’ ราฟาเอลปฏิเสธหน้าตายก่อนเดินไปยังโต๊ะเครื่องแป้งและสำรวจข้าวของเครื่องใช้ของหญิงสาว

          ‘คุณใช้น้ำหอมแบรนด์ไหน หอมดี’

           ‘หยุดเดี๋ยวนี้’ ลาโมนาวางกล้องถ่ายรูปลงในกล่องและปิดล็อกอย่างรวดเร็ว ก่อนปราดมาฟาดเพียะเข้าที่มือของราฟาเอล แต่แรงตีแทบจะไม่สะเทือนผิวของเขาด้วยซ้ำ

          ‘ลิปสติกคุณก็อร่อยนะ ผมจูบตั้งนานสียังชัดอยู่เลย’

           ‘ไอ้หนุ่มกล้ามกุหลาบ!’ ลาโมนาหวีดร้องอย่างปรี๊ดแตก เดินอ้อมมาด้านหลังของเขาและคว้าหมับลงที่บ่า ออกแรงดึงหมายจะลากคนไร้มารยาทออกจากห้อง แต่เขารู้สึกเหมือนมีคนมานวดไหล่ให้มากกว่า

           ‘เออๆ ดี ออกแรงอีกหน่อย ผมกำลังปวดไหล่อยู่'

‘เฮ่ย!’ ช่างภาพคนเก่งในชุดกระโปรงนอนตัวยาวเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ด้านหลัง ราฟาเอลเห็นภาพสะท้อนสาวไทยในกระจก เธอกำลังโมโหสุดขีด จึงพร่ำรำพันต่อไป ไม่รู้ว่าทำไมการแกล้งลาโมนาจึงทำให้เขามีความสุขขนาดนี้ คิดแล้วก็เปิดฝาโลชั่นขวดเล็ก บีบเนื้อครีมลงฝ่ามือและลูบไปตามท่อนแขนและขาก่อนขออนุญาตเจ้าของตามหลัง 

‘ผิวคุณนิ่มดี โลชั่นขวดนี้ใช่ไหม ผมใช้นะ อ๊าว!’

ราฟาเอลเจ็บแปลบที่ใบหูซ้ายจนต้องร้องลั่น เงยหน้ามองในกระจกก็เห็นลาโมนากำลังงับมันอยู่ด้วยความสะใจสุดๆ เขารีบดึงใบหน้าเธอออกห่าง ผุดลุกจากเก้าอี้และดันร่างบางออกไปหนึ่งช่วงแขน เครื่องหน้าที่ถูกมือข้างหนึ่งของเขาตะปบไว้พยายามดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุม

‘คุณใช้ครีมทาหูยี่ห้ออะไร หูถึงอร่อยขนาดนั้น มาให้ฉันกินหูซะเถอะราฟ’ 

คนถูกกัดหูจนแดงเถือกระเบิดเสียงหัวเราะด้วยสุดกลั้นอย่างลืมเจ็บ เขาลืมไปเสียสนิทว่าลาโมนาซัดไวน์ไปยี่สิบกว่าแก้ว แถมเธอยังเตือนเขาแล้วก่อนหน้านี้ว่าควบคุมตัวเองไม่ค่อยจะได้

           ครีมทาหู ราฟาเอลหัวเราะจนปวดท้อง ขณะที่เหยียดมือไปสุดแขนเพื่อป้องกันไม่ให้ลาโมนาพุ่งเข้ามากินหูต่อ เกิดมาไม่เคยได้ยินชื่อผลิตภัณฑ์สุดพิลึกพิสดารเช่นนี้มาก่อน มือเรียวๆของคนกินหูเหยียดยืดปัดป่ายหมายจะเอื้อมให้ถึงตัวของเขาเพื่อสานต่อภารกิจล้างแค้นแสนโหด ก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายจากใบหูเป็นนิ้วที่แนบใบหน้าของเธออยู่แทน

          ‘อ๊าว! คุณเป็นคนไทยหรือมนุษย์เผ่ากินคนกันแน่เนี่ย’ ราฟาเอลสะบัดมือออกอย่างเจ็บปวด จังหวะที่เขาดึงมือออกนี่เอง ลาโมนาก็ถือโอกาสจู่โจมเขาโดยไม่ทันได้ตั้งตัว...

^

^

จิ้มๆ

                                                                              ถึง นักอ่านทุกท่าน

ก่อนอื่นคงต้องขอบพระคุณรีดเดอร์ทุกท่านที่ช่วยกันอ่าน,แชร์,โหวต,ติดตามและคอมเม้นต์

^w^ ทั้งหมดทั้งมวลที่อาม่าได้รับมา เป็นกำลังใจสำคัญในการเขียนมากๆเลยค่ะ ^w^

เพราะเราเองก็เพิ่งเริ่มเขียนได้ไม่ถึง 7 เดือน (_ _*)  หากไม่นับไหดองก่อนหน้านี้ 1 ไห

จะนับว่านี่เป็นเรื่องแรกที่เราไฟท์มาถึงสามสิบกว่าตอนก็ว่าได้

ด้วยความที่อ่อนประสบการณ์ในวงการนี้นัก จึงอาจทำผิดพลาดให้เห็นเป็นแผลฉกรรจ์

จึงขอฝากเนื้อฝากตัวให้รีดเดอร์ช่วยพิจารณา

ให้คำแนะนำ ติติงกันได้

เพื่อเป็นกระจกสะท้อนให้เราได้มีโอกาสพัฒนาฝีมือ

เราอาจจะเป็นคนกวนๆ แต่รับรองได้ว่าไร้พิษภัย รักรีดเดอร์สุดใจขาดดิ้น

ขอบคุณที่รินรดกำลังใจ

ให้นักเขียนฝึกหัดคนนี้ได้มีโอกาสเติบโตค่ะ

                       

กดถูกใจไว้ติดตามความเคลื่อนไหวกันได้เลยค่า :D

รีดเดอร์ที่รักของอาม่าจ๋า

ช่วงนี้แอพพลิเคชั่นที่ดูดนิยายจากเด็กดีไปกำลังฮิต

แม้พี่เว็บจะจัดการปรามปรามไปบ้างแล้ว

แต่อาม่าก็ไม่มั่นใจว่าพี่ๆเขาได้จับยัดไหแล้วถ่วงน้ำผู้สร้างแอพหรือเปล่า

อย่างไรก็ตามอาม่าอยากขอความร่วมมือ อ่านจากเว็บไซต์และแอพพลิเคชั่นของเด็กดีเท่านั้น

เพื่อเป็นกำลังใจให้นักเขียนทุกคนได้มีแรงสร้างสรรค์ผลงาน

สามารถเชื่อมั่นในความเข้มแข็งของคอมมิวนิตี้นักเขียนและนักอ่านแห่งนีัได้ต่อไปนะค้า

CR.SHL