นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
อาถรรพ์คืนวันลอยกระทง
‘แวว’ นักศึกษาสาวธรรมดาๆคนหนี่ง ได้พบกับเรื่องราวบางอย่างในคืนวันลอยกระทง ที่นำพาเธอไปสู่ 'ความตาย!'
ผู้เข้าชมรวม
3,567
ผู้เข้าชมเดือนนี้
62
ผู้เข้าชมรวม
3.56K
หมวด : ระทึกขวัญ / ผี
อัปเดตล่าสุด : 28 พ.ย. 58 / 15:22 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
'แวว' นักศึกษาสาวธรรมดาๆคนหนี่ง ได้พบกับเรื่องราวบางอย่างในคืนวันลอยกระทง
ที่นำพาเธอไปสู่ 'ความตาย!'
Talk with Almond_Prince
สวัสดีครับชาวเด็กดีทุกท่าน
ปริ๊นซ์ก็คิดมาสักพักแล้วว่า เรื่องสั้นเรื่องแรก อยากได้เป็นแนวผีๆ (ทั้งที่ไม่ค่อยจะถนัด)
แต่เห็นว่าช่วงนี้เป็นเทศกาลวันลอยกระทง
เลยอยากแต่งเรื่องเกี่ยวกั!บวันลอยกระทงด้วยเช่นกัน
ผมเลยเอาความอยากทั้งสองอย่างของผมมาปั่นรวมกัน จนออกมาเป็นผลงานชิ้นนี้ครับ
หวังว่าทุกคนจะชื่นชอบและสนุกไปกับเรื่องสั้นเรื่องนี้นะครับ พึ่งเอาลงเว็ปเป็นเรื่องแรก
ถ้ายังไม่ดียังไงก็ฝากติกชมด้วยนะครับ
สุดท้ายนี้ก็ฝากผลงานชิ้นนี้ของปริ๊นซ์ไว้ในอ้อมกอดของทุกคนด้วยนะฮะ
แล้วเจอกันตอนจบครับ
เรื่องสั้นเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อย่าไว้ใจทาง อย่างวางใจคน
เพราะความเชื่อใจ เป็นบ่อเกิดแห่งความตาย
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
...วันเพ็เือนสิบสอ น้ำนอเ็มลิ่...
...เราทั้หลายายหิ...
...สนุันริ
วันลอยระท...
...ลอย
ลอยระท ลอย ลอยระท...
...ลอยระทันแล้ว...
...อเิน้อแ้วออมารำว...
...รำววันลอยระท
รำววันลอยระท...
...บุะส่ให้เราสุใ
บุะส่ให้เราสุใ...
แสันทร์เ็มวสาส่อลมาระทบับผืนน้ำเป็นประายระยิบระยับน่าหลใหล
ระทหลายใบหลาสีสันไหลไปามสายธาร เทียมที่ปัอยู่ส่อแสสว่า้าไปทั่วทั้บริเว...ูแล้ว่าระาราเสียริ
เพลลอยระทถูเปิลอในานเทศาลเบาๆ
ลัษะานล้ายึับานวั
มีิ้าสวรร์ที่แ่้วยหลอไฟฟลูออเรสเน์หลาสีสัน รอบๆานมีร้านายนมโบรานานานิอยู่ทั่วบริเว
ผู้นอัแน่นันเ็มถนน และที่สำัที่าไม่ไ้ในานเทศาลแบบนี้ือ...ร้านายระท
'แวว' หิสาวในุนัศึษาเินเบียเสียผู้นไปามท้อถนนเพื่อไปหาื้อระทที่ะนำไปลอย ผิวที่ีัราวับหิมะอเธอนั้นทำให้หิสาวูโเ่นึ้นมายามที่แสไฟสี่าๆาหลอฟลูออเรสเน์มาระทบ
“ระทใบละยี่สิบ้ะ ยายทำเอเลยนะ” แววหูผึ่ทันทีที่ไ้ยินเสียอหิรานหนึ่...ใบละยี่สิบบาทไม่ใ่ะหาัน่ายๆสมัยนี้! โีริๆ
เป็นเรื่อปิอสาวๆที่เมื่อเวลาเห็นอถูหูา็ะแวววาวเป็นพิเศษ
หิสาวรีบเินแหวผู้นเ้าไป้าทาทันที
โ๊ะอลูมิเนียมเล็ๆแบบพับเ็บไ้ั้ระห่าอยู่ระหว่าร้านายนมทั้สอ้า
หิราสวมเสื้อลายล้วยไม้สีม่วับโระเบนสีฟ้าที่ำลันั่พันเอ้วยพัสานอยู่บนเ้าอี้พลาสิรีบเอ่ยทัหิสาวทันทีที่เห็นเธอเินใล้เ้ามา
“แม่หนูสนใระทยายมั้ย ยี่สิบบาทเอ”
ทำไมะไม่สน เป็นใร...ใร็สน!
ระทใบอสิบว่าใบเรียรายันอยู่บมโ๊ะอลูมิเนียมเล็ๆ
ทั้หมมีลัษะเหมือนัน รอบัวระทพับใบอเป็นแบบลีบผา
ภายในแ่้วยอบานไม่รู้โรยและอาวเรือ
มีธูปปัอยู่สามอและเทียนอีหนึ่เล่ม
“เอาใบนึ่ะยาย”
หิสาวเอ่ยพลาหยิบระเป๋าสา์ออมาาเป้สะพายหลัแล้ววัแบ์ยี่สิบออมาส่ให้หิรา
ไม่รู้แววรู้สึไปเอรึเปล่า
แ่เหมือนว่าระทเหล่านั้นำลัเรียเธออยู่..เลือันสิ..เลือัน
หิรา้อหน้าแวว้วยสายาแปลๆนหิสาวทำัวไม่ถู
เธอึรีบเลือระททีู่เรียบร้อยที่สุแล้วำลัะเินาไปแ่แล้วเธอ็หยุะัเมื่อไ้ยินำพูอหิรา
“นี่หนู ระวััว้วยนะ”
หิสาวหันมาส่ยิ้มเื่อนๆให้ พยัหน้าเป็นเิรับรู้ แ่พอหันลับมาเธอ็ัสีหน้าไม่พอใ...อีแ่นี่ท่าะเพี้ยน
อยู่ีๆมาบอให้ระวััว
เมื่อเห็นว่าหิสาวเินลับสายาไปแล้ว หิรา็ยับพัสานที่อยู่ในมือไปมาเพื่อระบายวามร้อน
เธอแอบแสยะสิ้มเล็ๆ...อให้โีนะสาวน้อย
แววเินถือระทมาถึริมแม่น้ำในที่สุ
ระหว่าที่เธอเินถือระทมานั้น
เธอรู้สึไ้ถึวามเย็นยะเยือที่ผิปิออาาศรอบัว
แถมยัรู้สึเหมือนมีนเินามหลัมาอี
แ่หิสาว็พยายามสลัวามิพวนั้นออไป...สวย็ไม่สวย อมี่า็ไม่มี
ะมาปล้น็ไม่ไ้อะไรลับไปหรอย่ะ
แววัารุธูปเทียน้วยไฟแ็ที่พมา แล้ว่อยๆหย่อนระทใบเล็ลไปในแม่น้ำให่ใลาเมือรุ
เธอระวััวเป็นพิเศษอนหย่อนระทลแม่น้ำ
เพราะานลอยระทปีที่แล้ว มี่าวหิสาวนหนึ่น้ำอนที่ำลัหย่อนระท เมื่อผู้นเห็นันั้น็รีบถอยห่า
ไม่มีใรลไป่วยหิสาวนสัน...เห็นแ่ัว
แววเห็น่าวแล้ว็อสสารหิสาวนนั้นไม่ไ้
ไม่มีใรหาศพอเธอเอ เธอะายาไม่หลับและไม่ไ้ไปผุไปเิเพราะยัไม่ถึา
ไม่เ้าใว่าทำไมนสมัยนี้เห็นแ่ัวันั ถ้าเป็นเธอ..เธอะรีบลไป่วยเลย
แววเฝ้าูระทอัวเอพร้อมั้ิอธิานให้ัวเอ...อให้้าพเ้ามีแ่วามสุลอปี
ารเรียนี เอเนื้อู่ในเร็ววัน
และอให้ววิาทุนที่สิสถิที่นี่ไ้ไปผุไปเิในเร็ววัน้วยเถิ...สาธุ
ารที่เราให้ีวิใหม่นั้น
ถือว่าเป็นอันสูส่
หวัว่าววิาที่ยัไม่ถึาเหล่านั้นไ้ไปผุไปเิามำอธิานอเธอ
แววเฝ้าูระทอเธอแหวว่ายไปามสายธาร
รอยยิ้มผุึ้นบนใบหน้า...รู้สึเหมือนไ้เิใหม่เลย
แ่แล้วสิ่ที่แววเห็นรหน้าทำให้เธอถึับหน้าถอสีเนื่อาอุหภูมิในร่าายที่ลล
เหมือนว่าพระเ้าะไม่รับฟัำอธิานอแวว...ระทเธอว่ำ
หิสาวใหายวาบ
โบราล่าวว่ามันเป็นลาไม่ีถ้าระทว่ำ แ่แวว็พยายามไม่ิอะไร เธอถอนหายใเ้าออ้าๆเพื่อสบสิอารม์แล้วิว่ามันไม่มีอะไร...เี๋ยวนี้ไม่มีใรเื่อเรื่อโบราันแล้ว
ในะที่เธอำลัะลับนั้น
ไม่รู้มีอะไรลบันาลให้สายาอแวว็ไปสุับหิสาวใสุ่ไทยศิวาลัยนหนึ่ที่นั่ยอๆอยู่ที่ริมอบแม่น้ำ
เธอนั่อเ้าโยเยไปมาราวับนบ้า
เธอเินเ้าไปทัหิสาวนนั้น้วยวามเป็นห่ว
ไม่เ้าใเหมือนันว่าะเ้าไปทันบ้าทำไม รู้สึเหมือนมีอะไรึูให้เธอเินเ้าหาโยปริยาย
“นีุ่ มานั่ทำอะไรรนี้ะ เี๋ยว็ลไปหรอ”
้วยน้ำเสียเอ่ยทัอแววทำเอาหิสาวหลุาภวั์ทันที
เธอ่อยๆหันมาสบาแววแล้วอบ
“เป็นห่วัน้วยหรอ...”
“็้อเป็นห่วสิะ
ไปนั่ที่อื่นเถอะ่ะ อย่ามานั่แถวนี้เลย”
อีฝ่าย้อหน้าเม็
ใบหน้านิ่เยราวับว่าไม่ไ้รับรู้อะไรทั้นั้น
เมื่อเห็นว่าอีฝ่ายไม่พูอะไร้วย แวว็่อยๆละสายาาหิสาวรหน้า
ระับระเป๋าสะภายหลัให้แน่น่อนที่เินออไป แ่เธอ็หยุัเมื่อไ้ยินน้ำเสียออีฝ่ายเอ่ยึ้นอย่าไม่ทันั้ัว
“แม่น้ำสวยีนะ”
หิสาวในุไทยศิวาลัยเอ่ยพลาทอสายามอไปยัแม่น้ำเบื้อหน้าที่บันี้ส่อสว่าไป้วยแสเทียนาระทนับพัน...และสวยึ้นไปอีเมื่อระทบับแสันทร์เ็มว
“อะ..อ่อ่ะ
สวยี” แววมอามออไปเ่นัน
“อยาไปอยู่มั้ย”
หิสาวในุไทยศิวาลัยเอ่ยึ้นลอยๆในะที่สายายัับ้อไปบนผืนน้ำ
“ไม่หรอ่ะ
อยู่แบบนี้แหละีแล้ว” แววหัวเราะแห้ๆ...ถามแปลริ ให้ไปอยู่ในน้ำเนี่ยนะ
ยัยนี่ท่าะบ้าริๆ ไม่น่าเสียเวลามาุย้วยั้แ่แร
“ั้นหรอ...”
ู้ม
ทันทีที่สิ้นสุเสียอหิสาวในุไทย
ร่าอเธอ็เอนลแม่น้ำไป ส่ผลให้น้ำสาระเ็นไปทั่วบริเว
แววาเบิโพล้วยวามใ แล้วรีบร้ออวาม่วยเหลือ
“่วย้วย! ใร็ไ้่วยที มีนน้ำ่ะ!” แววะโนสุเสียแ่ทว่านแถวนั้นลับถอยห่า ไม่มีใรล้าเ้าใล้เธอเลยแม้แ่นเียว...เห็นแ่ัวันทั้นั้น!
แววไม่มีทาเลือ
เธอถอระเป๋าสะภายหลัออแล้วรีบระโน้ำามลไป
ใ้ผืนน้ำ่าาพื้นผิวลี้ลับ ทั้หนาว ทั้มื ไม่มีแสไฟส่อทะลุเ้ามา แววพยายามลืมาในน้ำแล้ววาสายามอไปรอบๆ...ไม่มี! ไม่มีร่าอหิสาวนนั้นเลย
แ่แล้วู่ๆ็มีบาอย่ามาสัมผัส้อเท้าอเธอ มันเย็นเียบ! แววรีบ้มลไปู็พบับหิสาวในุไทยศิวาลัยในสภาพที่บวมอึ ุไทยที่สวมใส่อยู่แทบะปริา พร้อมับรอยยิ้มที่แสยะให้อย่าน่ารัเีย
แววะเียะาย
อาาศที่เหลืออยู่ในร่าายน้อยเ็มที พยายามะสลัาให้หลุาพันธนาาร
แ่มัน็ไม่เป็นผล มิหน่ำ้ำมืออันเน่าเปื่อยอผีสาวยัรัแน่นึ้น้วย
่วย้วย ใร็ไ้่วยที!
“ูรอเวลานี้มานานแล้ว มาเป็นัวายัวแทนูเถอะ!” สิ้นสุเสีย ผีสาว็ลาร่าอแววลไปสู่เบื้อล่า...วาอแววเบิโพลึ้น่อนที่ทุอย่าะมืสนิท ไม่มีแม้แ่เสียรีร้อเล็รอออมาาริมฝีปาอันาวีอเธอ...
ไม่นะ...ยัไม่อยาายเลย
...
“นี่ๆ เธอ
มี่าวนน้ำในวันลอยระทอีแล้วอะแ ไม่มีารรัษาวามปลอภัย
เห็นอย่าี้ไม่อยาไปลอยระทเลย” หิสาวร่าเล็เอ่ย่อนที่ั้าวผัระเพรา้าวปาแล้วเี้ยวุ้ยๆ
“เห็นว่าันว่ามันไม่ใ่อุบัิเหุหรอ”
เพื่อนสาวอบ่อนะรวบ้อน่อมในานรหน้า
“เอ๋ ั้นมันเป็นารรมหรอ”
หิสาวร่าเล็เลิิ้วสู
“ไม่ใ่ๆ
เห็นเาบอันมานะว่าานวันลอยระทอทุๆปีน่ะ ะมีิรานนึมาายระท
ึ่ในระทเหล่านั้นะมีพววิาเร่ร่อนที่ยัไม่ถึาสิสถิอยู่
ถ้าใรื้อไป็้อไปเป็นัวายแทนอพวมัน” เพื่อนสาวเล่าอย่าออรสออาิ
ทำเอานฟัถึับหวาผวา
“พูอะไรบ้าๆน่ะ”
“ไม่ไ้บ้า
หิรานนั้นน่ะเห็นว่าเป็นหมอผีเ่าย่านๆนั้นแหละ
นาะ่วยเหลือพววิาเร่ร่อนให้ไ้ไปผุไปเิโยารหาัวายัวแทนให้
พวนแถวนั้นเลยบอ่อๆันว่า ถ้ามีนน้ำอย่าลไป่วย
เพราะไม่ั้นอาะไ้ลายไปเป็นัวายัวแทนแทนผู้ถือระท”
“แล้วทำไมผีไม่ไปหาัวายัวแทนเอล่ะ
ทำไม้อมาสิอยู่ในระทเหล่านั้น”
“็นปิะไม่สามารถสื่อสารับพววิา
นอาพวที่สามารถรับรู้ลื่นวามถี่ไ้มาว่านปิทั่วไป
็เลยำเป็น้อมีสื่อลาในาริ่อสื่อสารันน่ะสิ มันะไ้่ายึ้น”
“โหย นลุอะ
แล้วอย่าี้หิแ่นนั้นะไ้บุหรือบาปล่ะ”
เพื่อสาวยวน้ำึ้นมาระ่อนะพู่อ
“ไม่รู้สิ ่วยเหลือนให้ไ้ไปผุไปเิ็ีเหมือนันนะ
แ่ถ้า้อแล้วยีวินอื่นัน็ไม่เอา้วยหรอ”
“ั้นหรอ...” หิสาวร่าเล็ั้าวอีำเ้าปา่อนะรุ่นิอะไรบาอย่า
“ะว่าไปัน็เมื่อวานัน็ไปื้อระทาหิรามาเหมือนันนะ
ไม่รู้ะใ่นเียวันับที่เธอเล่ารึเปล่า”
แล้วู่ๆวาอเพื่อนสาว็เบิโพลึ้นราวับใับสิ่รหน้า
หัวใหล่นไปอยู่ที่าุ่ม...ร่าเล็อิสาวรหน้าบวมอืนุนัศึษาแทบะปริาออาัน
ริมฝีปาบวมเียว
และภายในลูา็มีหนอนสีาวัวอ้วนๆยั้ยเยี้ยเ็มไปหม...เธอายแล้ว
“เป็นอะไรไป ทำหน้าอย่าับเห็นผีอย่าั้นแหละ” หิสาวร่าเล็เอียอบวมๆอเธอถาม เพื่อนสาวไม่อบอะไร ัวเธอสั่นระริไม่หยุ เพื่อนสาวสิแไปแล้ว!
“อิ่มละ ไปเ็บานีว่า” หิสาวร่าเล็หยิบานลุออาโ๊ะไปอย่าไม่รู้สึรู้สาอะไร...ที่สำั เธอยัไม่รู้ัวว่าเธอาย!
เพื่อนสาวปาสั่นราวับนับไ้
วาลอลิ้ไปมาราวับนเสียสิ...ไม่แน่
เธออาะลายเป็นัวายัวแทนออใรบานในอนา...
“ผะ..ผี! รี้!!!”
วััรเวียนว่ายายเิไม่บสิ้น!
...
บไปันแล้วนะรับ ับเรื่อสั้นวันลอยระทแนวสยอวั
หวัว่าทุนะอบันนะรับ อ่านบแล้ว ฝาิมัน้วยนะ
เพื่อเป็นำลัใให้นัเียนัวน้อยๆนนี้
แล้วอย่าลืมรอิามผลานอปริ๊น์เรื่อ่อๆไปนะรับ
Almond_Prince
ผลงานอื่นๆ ของ Almond_Prince ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Almond_Prince
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น