ตอนที่ 10 : Back 2 U (AM 01:27)(JohnJae)
1 สัปดาห์แล้วที่เด็กตัวขาวหลบหน้าเขา
ไปหาที่ร้านผู้จัดการร้านก็บอกว่าเด็กนั้นลาออกไปแล้ว มือถือก็ติดต่อไม่ได้
ไปดักรอระหว่างทางกลับบ้านก็ไม่เจอ
สงสัยจะเปลี่ยนทางกลับใหม่
แล้วบ้านเด็กนั้นอยู่ไหนก็ไม่รู้ซะด้วยซิ......
ไม่ใช่แค่เรื่องบ้าน แต่เค้าไม่รู้เรื่องอะไรที่เกี่ยวกับแจฮยอนเลยมากกว่า เพราะไม่เคยสนใจเลยมองข้ามรายละเอียดยิบย่อนไปจนหมด เพื่อนสนิท อาหารที่ชอบ วิชาที่โปรดปราน หรือแม้แต่ความรู้สึกของ
แจฮยอนเค้าก็ไม่เคยนึกจะถาม
วันเวลาทุกวันที่ล่วงผ่านไปเหมือนเข็มที่ยิ่งตอกย้ำให้จอห์นนี่รู้ว่าตัวเค้านั้นขาด
แจฮยอนไม่ได้ ทุกวันเค้าเอาแต่ตามหาอีกคนไปทั่วจนไม่มีสมาธิจะทำอะไร
ก็รู้นะว่าสิ่งที่เคยทำไว้กับเด็กนั้นมันย่ำแย่ขนาดไหน
(แต่โทษเถอะ ไม่ได้รู้สึกผิดอะไรเลยว่ะ)
แลมโบกินีสีดำติดฟิลม์ทึบจอดนิ่งหน้าโรงเรียนมัธยมปลายใจกลางกรุงโซล ร่างสูงในรถสอดส่องสายตาหาเจ้านกน้อยที่บินหนีออกมาจากกรงของเค้าโดน ไม่ได้รับอนุญาติ
(เมื่อหาที่อื่นไม่เจอก็ดักมันที่ต้นทางนี้ละ เอาว่ะ! ยังไงเด็กนั้นก็ต้องมาเรียน!)
กว่า4ชั่วโมงผ่านไปจนในที่สุดเด็กชายผิวขาวสว่างผู้เป็นเป้าหมายก็เดินพ้นประตูโรงเรียนออกมา จอห์นนี่ดับเครื่องเปิดประตูรถออกหมายจะลากอีกคนมาคุยให้รู้เรื่องว่าทำไมทำถึงทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ เรื่องแค่นี้ทำไมถึงต้องหลบหน้าหนีเค้าไปเป็นเดือนๆ! ต้องสั่งสอนให้เด็กนั้นรู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ต่อรองอะไรกับเค้าทั้งนั้น!
และเรื่องมันจะง่ายกว่านี้ถ้าไม่มีบุคคลที่ 3 ดันโพล่มาซะก่อน
"เรียนเหนื่อยไหมตัวเล็ก~ ป่ะ เด๋วพี่เลี้ยงไอติมก่อนกลับบ้าน"
ภาพตรงหน้าคือชายแปลกหน้าที่จอห์นนี่เองไม่เคยเห็นหน้าค่าตามาก่อน
กำลังโอบไหล่แจฮยอนเดินถึงรถเมลล์ หายวับไปต่อหน้าเค้า
"ไอ้เชี้ยนั้นมันเป็นใครวะ โถ่ยโว้ย!!"
จอห์นนี่กัดฟันกรอดด้วยความโมโห ตลอดเวลาที่ผ่านมาเค้าไม่เคยแตะต้องแจฮยอนแบบนั้นแม้แต่ปลายนิ้ว
มีก็แต่ผลักหรือไม่ก็ดันตัวอีกคนให้พ้นทางเพราะความรำคาญ แล้วหมอนั้นเป็นใครมายุ่งอะไรกับของๆเค้า
ตัวเค้านั้นสมบูรณ์แบบ ถ้าเค้าอยากเกรดดีก็ต้องได้ จ้างคนทำรายงานหรืออะไรก็ช่างอยากซื้ออะไรพ่อแม่ก็ต้องให้
อยากกินอะไรก็ต้องได้กิน และถ้าจอห์นนี่ ซอคนนี้อยากได้จอง แจฮยอน
แน่นอนว่าไม่ว่าด้วยวิธีไหนเค้าก็ต้องได้เด็กตัวขาวนั่น!!!
จอห์นนี่จ้างคนไปดักแจฮยอนหน้าโรงเรียนแล้วให้พาตัวมาหาเค้าที่ห้อง มันง่ายมากเมื่อทุกอย่างดำเนินการโดยผ่านอำนาจเงิน เค้าจะโปรยเงินขึ้นฟ้าให้พวกขอทานฟรีๆเล่นยังได้ ตั้งแต่เด็กๆพ่อแม่ก็ไม่เคยใส่ใจดูแลเค้าอยู่แล้ว
ทิ้งแต่เงินเป็นฟ่อนไว้ให้ แต่จะสนทำไม? แค่มีเงินก็เป็นพระเจ้าได้ละ
ประตูห้องชุดของคอนโดหรูเปิดออกพร้อมเสียงผิวปากอย่างอารมณ์ดีของเจ้าของจอห์นนี่คลียิ้มกว้างเมื่อเปิดประตูห้องนอนเข้ามาก็เจอเด็กผู้ชายใส่เครื่องแบบนักเรียนสีเหลืองเข้มถูกปิดตามัดมือมัดเท้านั้งตัวสั่นอยู่ปลายเตียง
ร่างสูงย่อตัวลงตรงหน้าแก้มัดที่ข้อเท้าเล็กออก จอห์นนี่ใช้มือดันขาทั้งสองข้างของแจฮยอนให้แยกออกก่อนแทรกตัวเข้าไปแทนที่ว่าง ร่างบางตัวสั่นเป็นลูกนกร้องไห้ออกมาทั้งๆที่ไม่มีเสียง เมื่อมือหนาเริ่มปลดกระดุมเสื้อเชิตนักเรียนแล้วแหวกมันออก ปลายนิ้วร้อนลากสัมผัสผิวนุ่มลื่นตั้งแต่ปลายคางลงมาจนติดหัวเข็มขัดกางเกง จมูกโด่งสูดกลิ่นหอมบริสุทธ์บริเวณหน้าท้องแบนราบก่อนกดจูบทำรอยสีชมพูจางๆ
(แค่คิดว่าผิวนุ่มลื่นนี้ไม่ได้มีแค่เค้าที่ได้สัมผัส เพียงแค่นั้น
ก็เกือบทำให้จอห์นนี่แทบจะเป็นบ้า!!)
2 วันเต็มๆที่แจฮยอนไม่เคยได้ก้าวขาออกจากห้องนอนของรุ่นพี่คนใจร้าย กะอีแค่จะลุกจากเตียงยังยาก จอห์นนี่ใช้เวลาตลอด 2 วันลงโทษแจฮยอนให้สำนึกว่าใครเป็นเจ้าของเรือนร่างสวยงามที่พระเจ้ารั้งสรรค์ปั้นแต่งราวกับหลุดออกมาจากเทพนิยาย ผิวเนียนขาวบัดนี้แทบทุกอนูเต็มไปด้วยตราประทับสีกุหลาบมากมายจนมองไม่เห็นที่ว่าง ตอกย้ำว่าเค้าเป็นคนพรากความบริสุทธิ์ไปจากนางฟ้าตัวน้อยๆ และเค้าคือคนแรกของแจฮยอน
ชีวิตเด็กมัธยมบ้านๆธรรมดาถูกตามติดโดยหนุ่มรุ่นพี่ที่เคยแอบชอบ จากผู้ตามกลับกลายเป็นผู้ถูกตาม จอห์นนี่บังคับให้แจฮยอนทำตามที่ตัวเองต้องการทุกอย่าง และแจฮยอนก็ไม่เคยขัดเพราะถ้าขัด เด็กตัวขาวก็อาจจะไม่ได้ก้าวออกจากห้องลงโทษเป็นเวลาหลายชั่วโมง.......
และไม่นานต่อมาจอห์นนี่ก็เรียนจบและเปิดบริษัทใหญ่โต แต่ในขณะเดียวกันแจฮยอนกลับเพิ่งเริ่มชีวิตในรั่วมหาลัย เค้าหวงแจฮยอนเพราะแจฮยอนคือของๆเค้า ในมหาลัยมีพวกผู้ชายเป็นพันๆที่พร้อมจะเป่าหูและพาเด็กตัวขาวหนีไปจากเค้า
และเค้ายอมให้มันเป็นแบบนั้นไม่ได้!
ถ้าถามว่าเพราะความรักหรอ?ถึงทำขนาดนี้ บอกเลยว่าไม่! ก็แค่ขาดเด็กนั้นไม่ได้ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
คนระดับเค้าส่วนใหญ่จะมีคู่หมั้นกันตั้งแต่เด็กๆอยู่แล้ว และเค้าก็ควงคู่หมั้นออกหน้าออกตาตามงานสังคมอยู่ตลอด เพราะคิม ยุนอาคือผู้หญิงที่เหมาะสมกับเค้าที่สุด ทั้งฐานะและชาติตะกูล แต่แจฮยอนก็เป็นอะไรที่ขาดไม่ได้เหมือนกัน
"อธิบายมาเด็วนี้แจฮยอนไอ้เตี้ยที่มันมาส่งนายเมื่อเย็นมันเป็นใคร??? แล้วทำไมต้องมีเบอร์มัน!!"
โทรศัพท์มือถือเครื่องหรูถูกปาลงพื้นจนหน้าจอแตกกระจาย จอห์นนี่จับไหล่บางเขย่าจนคนร่างเล็กตัวโคลง
เพลี๊ย!
ใบหน้าหล่อเซตามแรงตบ โลกทั้งโลกหยุดหมุน ตาคมสีน้ำตาลอ่อนไหววูบด้วยความช็อค....แจฮยอนตบหน้าเค้า!
"พอกันที ผมจะไม่ทนอีกแล้ว ผมไม่สามารถจะทนอยู่ในสภาพนี้ได้อีกต่อไป และผมตอบตกลงคบกับพี่แทยงไปแล้ว!"
มือเล็กยกขึ้นมาสื่อสารภาษามือด้วยความรวดเร็ว จอห์นนี่มองใบหน้าหวานที่ไม่ได้หัวอ่อนยอมเค้าง่ายดายเหมือนเมื่อก่อนด้วยแววตาพิโรธ
"ไปบอกเลิกมันซะ!"
และคำตอบที่ไม่คาดฝันสำหรับจอห์นนี่ก็โดนตีกลับมาแทบจะทันที
"ไม่!"
ใบหน้าขาวใสส่ายหน้าปฎิเสธด้วยแววตามุ่งมั่น จอห์นนี่กัดฟันสันกรามจนเส้นเลือดปูด ทันทีที่ร่างบางหันหลังจะเตรียมจะเดินหนีออกจากห้อง ลำแขนแกร่งก็รวบคนตัวเล็กพาดบ่าแบกไปขังไว้ในห้องนอนก่อนลงกลอนล็อกจากด้านนอก
ร่างสูงหยิบมือถือขึ้นมากดโทรออกหาทนายส่วนตัวทันทีด้วยความรีบร้อน
"ฮัลโหล ฮัลซล เตรียมเอกสารที่ฉันบอกแล้วเข้ามาหาฉันที่คอนโดเด๋วนี้!"
45 นาทีให้หลังจากฮันซลมาถึงคอนโด แจฮยอนก็ถูกลากออกมานั้งที่เก้าอี้ตรงข้ามกับฮัลซล ตากลมก้มอ่านกระดาษบนโต๊ะก่อนทำหน้าช็อคโลกออกมา
"เซ็นซะ เพราะฉันเซ็นไปแล้ว"
หัวทุยส่ายไปมาเป็นคำตอบปฎิเสธ
"เซ็นซะ ฉันให้ทนายแจ้งถอดหมั้นกับคู่หมั้นฉันไปแล้ว"
คนตัวขาวนั้งนิ่งไม่ยอมขยับจนจอห์นนี่ต้องจับมืออีกฝ่ายเซ็น
"เอกสารเสร็จเรียบร้อยแล้วนะครับ ผมโทรแจ้งทางอำเภอไปแล้ว
นี้ครับใบทะเบียนสมรส"
ฮันซลยื่นแผ่นกระดาษหลักฐานทางราชการให้จอห์นนี่
เค้าโค้งให้อีกฝ่ายก่อนขอตัวกลับเมื่อหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายสิ้นสุดลง
(แค่นี้ แจฮยอนก็บินหนีไม่ไหนไม่ได้อีกแล้ว)
จอห์นนี่เดินเข้าห้องนอนซึ่งมีร่างบางนั้งจุมปุกอยู่บนโซฟา มือหนายื่นเอกสารใบสำคัญให้เด็กน้อย วางท่าเหนือกว่าด้วยความลำพอง เด็กน้อยรับเอกสารมาอ่านก่อนก้มหน้าลงหลังอ่านมันเสร็จ จอห์นนี่นั้งลงข้างตัวพลางลูบหลังบางที่ทั้งตัวกำลังสั่น
(พอทำไรไม่ได้ก็เอาแต่ร้องไห้เหมือนเดิม เห้อ~ )
แผ่นหลังของแจฮยอนเริ่มสั่นและสั่นหนักขึ้นเรื่อยๆ กายบางทั้งตัวสั่นแรงขึ้นจนจอห์นนี่ต้องดึงตัวเด็กขี้แย้มากอด
.
.
.
.
.
.
"คิ"
"คิคิ"
"คิคิ คิคิ ฮะ ฮาๆ ฮาๆ ฮ่าๆ"
เสียงหัวเราะที่จอห์นนี่ไม่คิดว่าจะได้ยินมาก่อนในชีวิตดังกึกก้องไปทั่วห้อง ใบหน้าหล่อช็อคจนเหวอเมื่อใบหน้าหวานของภรรยาหมาดๆเลื่อนเข้ามาใกล้ ก่อนพูดเสียงดังฟังชัดใส่หน้า จนเค้าแทบสิ้นสติ!
"เมิงแพ้แล้ว ไอ้เหี้ย!"
เสียงใสเอ่ยพูดก่อนยกยิ้มร้ายด้วยความสะใจ มือบางหยิบทะเบียนสมรสขึ้นฉีก แกว๊ก แกว๊ก จนเอกสารสำคัญกลายเป็นเพียงเศษกระดาษธรรมดา ก่อนเดินออกจากห้องไปโดยไม่หันหลังกลับมาอีก
[AM 01:27]
----------------end-----------------
*พีคมะ? หลบตีนคนอ่านก่อน 5555
ก็จบสไตล์เราอ่ะ ไม่ถูกใจใครขออภัยด้วยน้าค่า~
(ชี้แจ้งเพิ่มเติม)
จริงๆน้องไม่ได้เป็นใบ้ตั้งแต่เกิดแต่
ประสบอุบัติเหตุจนช็อคไม่ยอมพูด
ตอนที่เลิกตามจยาตอนแรกคือช่วงที่เริ่มไปรักษาอาการใบ้แล้ว
และน้องรักจยาคะแต่โดนจยาทำแย่ๆใส่มาหลายปี เคยได้ยินไหม?รักมากก็ยิ่งเกลียดมาก น้องแค่เป็นใบ้แต่หูได้ยินนะคะ
ดังนั้นจยาพูดดูถูกไรน้องจำได้หมด
เพราะเป็นฟิคสั้นเลยต้องบีบเนื้อหานิดหนึ่งขออภัยถ้าทำให้งงจ้า
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แต่น้องแจนทำดีค่ะ รักมันแต่มันสานดานเสียเกินกว่าจะเยียวยา ว่าแต่น้องทนอีกนิดแล้ววางแผนฆ่าอำพรางจอนเอาสินสมรสมันไป ก่อนจอนตายน้องค่อยเฉลยไรงิ แต่น้องไม่ได้ทำไปเพราะเงิน น้องเป็นเงาแค้นที่แท้จริง
อย่างน้อยพิจ้อนก็ได้จับนางฟ้าโสภาปล้ำและบังคับกักขังหน่วงเหนี่ยวด้วยอำนาจเงินดอลล์ในช่วงชีวิตนึงนะคะ นั้นมันความฝันสูงสุดของอิชั้นเลยทีเดียว ดีใจด้วยค่ะที่พิได้ทำแทน(ในฟิค) //ปรบมือก่อนจะขว้างจอนลงถังขยะไปเหม็นต่อ
นี้ดิชั้นว่าพิจอนคลั่งน้องแจนมากแท้ๆ แต่สานดานความเลวพิมันบังจริงๆค่ะ ขนาดแจนสวยขนาดนี้ มันยังด่ายังว่าแทบทุกวัน ผีจริงๆค่ะ