AllJAENFICTION

ตอนที่ 9 : Back 2 U (AM 01:26)(JohnJae)

หลังแยกย้ายกับยูตะที่ร้านกาแฟเพื่อเตรียมตัวไปท่องราตรีตามที่นัดแนะกันไว้ จอห์นนี่ก็กลับเข้ามอ.เพื่อไปเอารถยนต์มาดักรอแจฮยอนที่หน้าร้านกาแฟ แน่นอนว่าเขาไม่คิดจะไปผับตั้งแต่แรก แค่อยากแยกยูตะกับเด็กน้อยตัวขาวเพื่อที่เค้าจะได้ทำอะไรๆได้สะดวกก็เท่านั้น

6 โมง 45 เด็กตัวขาวเป้าหมายก็ถึงเวลาเลิกงาน แจฮยอนใส่หูฟังกระชับกระเป๋าเป้เพื่อเตรียมพร้อมในการเดินกลับบ้าน

โดนไม่สังเกตุเลยว่ามีใครซุ่มมองตัวเองทุกกิริยาบท

ขาเรียวก้าวอย่างไม่รีบเร่งไปตามถนนที่คุ้นเคย หัวทุยโยกเบาๆตามจังหวะเพลงที่ฟังอยู่ จนกระทั่งถึงรอยต่อถนนที่ค่อยข้างเปลี่ยว อยู่ๆรถยนต์สีดำด้านก็โฉบมาตัดหน้าและหยุดลง ใบหน้าหวานซีดลงถนัดตาเนื่องจากความตกใจ มือบางกุมอกพยายามหายใจเข้าออกให้ปกติ แต่ยังไม่ทันได้หายตกใจ

เพียงแค่เห็นว่าคนขับที่เพื่อลงรถมายืนใกล้ระยะประชิด ยิ่งทำให้แจฮยอนช็อคเข้าไปใหญ่

(พะ พะ พี่จอห์เน้!!!!)

"ไง๊~"

"(ﾟДﾟ≡ﾟДﾟ)"

"แจฮยอน ขึ้นรถ"

"(#ﾟДﾟ)???"

"ฉันบอกให้ขึ้นรถ!"

"(｡･ˇ_ˇ･｡)"

"อย่าทำหน้าแบบนั้น ขึ้นรถเด๋วนี้!"

"(￣ー￣)"

"นายกำลังกวนประสาทฉันใช่ไหม??!!"

ปึก! ในที่สุดเด็กตัวขาวก็จำใจต้องขึ้นรถมาจนได้

"กินข้าวยัง?"

"( . .)"

"เลิกทำหน้าแบบนั้นซะที!"

"(・_・｜(・_・) ( . .)"

"มองหน้าฉันแล้วทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไง?? เสียใจด้วย ฉันไม่ได้ใจดีแบบพี่ยูตของนายหรอกนะ"

"(｡･ˇ_ˇ･｡)"

"ทำไม? ฉันพูดถึงมันไม่ได้รึไง?"

"(｡･ˇ_ˇ･｡)"

"ถ้ายังทำหน้าแบบนั้นฉันจะจูบนะ!"

"【o'ﾟ□ﾟ'o】"

"ฮา ฮาๆ ฉันล้อเล่น หน้านายตอนตกใจนิตลกเป็นบ้า ฮาๆ"

"(｡･ˇ_ˇ･｡)"

"ก็มันตลกจริงๆนะ เห้ย อย่าโกรธดิ เด๋วพาไปกินของอร่อยๆ"

"(*≧∇≦*)"

"ยัยเด็กเห็นแก่กิน ฮาๆ "

หลังจากวันนั้นเขาก็บังคับเด็กตัวขาวให้กลับมาตามติดเป็นเห็บเห่าเหมือนเดิม ช่วงแรกๆเจ้าตัวก็มีขัดขืนบ้าง แต่ไม่นานทุกอย่างก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม จะไม่เหมือนก็ตรงที่ไอ้ยูตะมาต่อยหน้าเค้าพร้อมประกาศตัดเพื่อนกันหน้าคณะนิละ

แต่มีรึผมจะแคร์ ชีวิตผมสมบูรณ์แบบอยู่แล้ว

"จอห์นนี่คะ เด็กใบ้นั้นใครคะ เห็นมายืนรอจอห์นนี่ทุกวัน หน้าตาเสร่อ เสร๊อ!"

"รุ่นน้องที่แอบชอบผมนะ ไล่เท่าไรก็ไม่ยอมไป สงสารเลยปล่อยเลยตามเลย"

"โถ้วว ถ้ามันมีปัญหามากบอกโฮยรินนะคะ เด๋วโฮนรินจัดการให้"

"ไม่เป็นไรหรอกครับ แกไม่ได้สร้างปัญหาอะไร แกน่าสงสารออก อย่าไปถือสาแกเลยนะครับ ฮาๆ"

เพราะชีวิตเค้าสมบูรณ์แบบ เค้าไม่ต้องการคนมีปมด้อยแบบแจฮยอนมาทำให้มันด้างพร่อย แต่ในขณะเดียวกันเค้าก็ตอบไม่ได้ว่าทำไมถึงเก็บแจฮยอนไว้ข้างกาย ใช้ความรักบริสุทธิ์ของเด็กนั้นเป็นเครื่องมือเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายหนีไปไหน พอคิดถึงความเหมาะสมก็มีหลายครั้งที่คิดจะไล่อีกคนไปให้พ้นๆ

แต่สุดท้ายก็ยังมองเห็นประโยชน์จากเด็กนั้นเลยปล่อยทุกอย่างจนเวลาล่วงเลยมานานขนาดนี้

"นี้หมู ซื้อของกินมาให้หน่อย ฉันป่วยขี้เกียจออกไป"

"พี่อยู่ไหนครับ อยากกินอะไรเป็นพิเศษเขียนมาเลยเด๋วผมซื้อเข้าไปให้"

"ฉันอยู่คอนโด ไม่ต้องรีบนะ รอให้ฝนหยุดตกค่อยมาก็ได้"

"ครับ"

โปรแกรมแชทสีเหลืองถูกปิดลงหลังแจฮยอนจดรายการที่จอห์นนี่สั้งซื้อจนครบหมดแล้ว เพราะอยู่ในช่วงปิดเทอมเวลาที่เจอกันก็ลดลงไปด้วย ดีที่พี่จอห์นนี่แชทมาบอกให้เข้าไปหา ไม่งั้นเค้าคงโดนความคิดถึงทำร้ายจนถึงวันเปิดเทอม

"ทั้งหมด 34000 วอนคะ"

ร่างบางควักเงินจ่ายค่าอาหารและของกินเล่นอย่างเร่งรีบ เค้าก็ไม่ใช่คนมีเงินหรือถานะทางบ้านดีอะไร

แต่เพราะทำงานพิเศษก็พอมีเก็บมีตังค์ไว้ใช้ส่วนตัวบ้าง

สองมือหอบถุงพะรุงพะรัง ส่วนนิ้วที่พอว่างก็ใช้หนีบร่มที่กางอยู่ แจฮยอนพาร่างทุลักทุเลกระเตงของขึ้นคอนโดจอห์นนี่ด้วยใจพองโต

(มาไวกว่าเวลานิดหน่อยคงไม่เป็นไรมั้ง ขอโทษนะครับที่ผมไม่ได้รอจนฝนหยุด ก็ผมเป็นห่วงกลัวพี่หิวแถมป่วยอยู่ด้วย)

ร่างบางคิดอะไรเพลินๆระหว่างอยู่ในลิฟซึ่งเคลื่อนตัวขึ้นไปยังชั้นที่จอห์นนี่พักอยู่ ไม่นานประตูลิฟก็เปิดออก

ขาเรียวเดินไปตามทางจนมาหยุดที่ประตูห้องในสุด

แจฮยอนกดรหัสเข้าไปในห้องจอห์นนี่ หอบของไปวางไว้โต๊ะในห้องครัวด้วยความเบามือเพราะกลัวว่าจอห์นนี่อาจกำลังหลับอยู่แต่แล้วใบหูขาวก็ได้ยินเสียงประหลาดแววออกมาจากห้องนอนรุ่นพี่

"อ่าห์~ ดีคะ จอห์นนี่ กระแทกแรงๆ "

"ซี๊ด~ เธอเด็ดมากซึงกี "

หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวเมื่อเปิดประตูห้องเข้าไปเจอภาพชายหญิงสองคนกำลังแสดงบทรักกันดุเดือน จอห์นนี่หยุดทุกอย่างลงทันทีแล้วรีบหยิบผ้าขนหนูมาคลุมช่วงล่าง แต่ถึงจะรีบแค่ไหน เด็กตัวขาวก็ไม่อยู่ให้เค้าอธิบายอะไรแล้ว

"โถ่ โว้ย!"

จอห์นนี่สบกอย่างหัวเสีย มือหนาขยี้ผมหัวเองจนฟูพร้อมเอ่ยปากไล่ซึงกีออกไป

สาวเจ้าทำตามแต่โดยดีเก็บผ้าชิ้นเล็กชิ้นน้อยบนพื้นสวมใส่แล้วรีบออกไปจากห้องทันที

ร่างขาวบอบบางเดินฝ่าฝนทั้งน้ำตามาจนหยุดอยู่ที่หน้าป้ายรถเมลล์ ร่างกายที่ชุ่มฝนจนหนาวสั่นแต่ในอกกลับรุ่มร้อนราวกับโดนไฟเผา ความอดทนตลอดหลายปีพังครืนลงในไม่กี่วินาทีที่ผ่านมา เค้าไม่ได้โง่จนดูไม่ออกว่าพี่จอห์นนี่ไม่ได้มีใจให้ แต่ดีแค่ไหนแล้วที่อีกฝ่ายสงสารและไม่รังเกียจกัน ถึงแม้ตลอดเวลาที่ผ่านมาพี่จอห์นนี่จะควงใครต่อใครไม่ซ้ำหน้า แค่เค้าก็ไม่เคยเห็นจะๆคาตาแบบนี้ จะทรมานตัวเองแบบนี้ต่อไปเพื่ออะไร เค้ายื้อทุกอย่างปิดหูปิดตามองข้ามทุกอย่างเพื่อบูชาความรักที่มีต่อพี่จอห์นนี่จนไม่เหลือความรักให้แม้กระทั้งตัวเอง ถึงเวลาต้องหยุดความสัมพันที่เป็นไปไม่ได้นี้ซะทีจอง แจฮยอน

ผมจะไม่กลับไปหาพี่อีกแล้ว พี่จอห์นนี่...

TBC.