เฉินเฟยอวี่ ชายหมื่นหน้า

บทนำ 

陈氏家族 (ครอบครัวเฉิน)

สิ้นชาติ แล้วคน อยู่หนไหน

บ้านสลาย แล้วใคร เสียดายเล่า

ตอนนี้ผลัก ปัญหาไป ด้วยใจเบา

พิบัติเข้า ถึงคน อย่าบ่นแปลก

"ครอบครัวเฉินถึงคราวพิบัติ หากเมื่อมีเด็กเกิด ครานั้นต้องฆ่าเด็กทิ้งซ่ะ แต่หากเก็บเอาไว้เด็กคนนั้นจะคร่าชีวิตคนนับหมื่นนับล้าน " คำทำนายของกวนลอทำเอาเฉินเจียอินต้องชะงัก เหตุใดต้องเกิดกับลูกของเขา เด็กที่ตอนนี้ยังไม่ลืมตาดูโลก กลับต้องได้รับคำทำนายเช่นนี้คนเป็นพ่อแม่ต้องเสียใจมากเพียงใดที่ต้องสูญเสียลูกคนแรกที่พวกเขารัก 


  " ท่านพี่ ข้าอยากเก็บลูกของเราไว้ " เฉินเหม่ยเย่ผู้เป็นภรรยาที่รักได้เอ่ยขอลูกไว้


  " อืม เฟยอวี่เป็นลูกของเรา ข้าฆ่าเขาไม่ลงหรอก " 


" แล้วท่านพี่จะทำเช่นไร ผู้อาวุโสต้องส่งคนมากำจัดลูกเราแน่ " 


  " ข้ามีแผนของข้า " 


  " อีกสองเดือนเจ้าจะคลอด เจ้าจงดูแลตัวเองให้ดี " 


  " อืม " 



  สองสามีภรรยาหารู้ไม่ เด็กที่จะเกิดมา จะทำให้ภรรยาของเขาเสียชีวิต เหตุเพราะ.......มีหน้าตาที่ฆ่าคนได้ ไม่เว้นพ่อแม่ 



  " ไป๋หาน! เจ้าละเมิดกฎสวรรค์ " 


  " ข้าผิดงั้นรึ? เพราะอะไรหรือ? "


  " เจ้าฆ่าคนรักของข้า เพื่อแย่งชิงดวงแก้วเพียงดวงเดียว เหตุใดต้องฆ่านาง " 


  " เพราะนางยั่วยวนข้า ข้าไม่ชอบเทพสตรีไร้ยางอาย สะสมกามกิเลสตัณหา "


  " เพราะเหตุนั้นเจ้าถึงฆ่านางนะหรือ? เจ้าช่างชั่วช้า "


  " ถ้าข้าชั่วช้า เหตุใดข้าต้องขึ้นสวรรค์ด้วยละ ฮ่า ฮ่า ฮ่า " 


" ข้าขอสาปแช่งเจ้า เมื่อใดที่เจ้าได้ลงไปเกิด ขอให้ใครต่อใครที่เห็นหน้าเจ้ามีอันต้องตายจาก คนที่เจ้ารักจะต้องตายจาก เจ้าจักต้องเสียใจเช่นข้าตอนนี้ " 


  " เจ้าเป็นคนชั่วช้าไม่ต่างจากข้า เหตุใดต้องทำหน้าอย่างนั้น ยวี่มู่! "


  " เจ้าจำไว้เถิดคำสาปแช่งของเจ้า ข้าจะแหกมันเอง "


  " เจ้าไม่มีวันทำร้ายข้าได้ เมื่อใดที่ข้าแข็งแกร่งขึ้น เมื่อนั้นเจ้าต้องตายด้วยน้ำมือข้า " 



 สิ่งใดที่เรียกว่าเทพ เทพที่ถือตนเองเป็นใหญ่ แต่จิตใจดำมืด ชั่วช้า หามิใช่เทพไม่ ในโลกแห่งลมปราณ คนที่มีพรสวรรค์สามารถฝึกลมปราณตามขั้นแรกจนถึงจุดสููงสุด ผู้ใดที่ฝึกถึงจุดสููงสุด และทำลายกฎเกณฑ์จุดสูงสุดขึ้นไปอีก ผู้นั้นจะได้ขนานนามว่าเป็นเทพ และเขาคนนั้นคือ " เฉินเฟยอวี่ " 





  " เร็วเข้าสิ ภรรยาข้าจะคลอดแล้ว "


  " เจ้าจงจำไว้ เมื่อเด็กคลอดออกมา เมื่อนั้นเด็กจะต้องตาย " 


  " เจ้าจะใจดำอำมหิตเกินไปหรือไม่ " 


  " จำไว้ ข้าทำเพื่อครอบครัวของเจ้า เจียอิน " 


  " ไม่ได้การแล้วเราต้องทำอะไรสักอย่าง" เจียอินพึงพำในใจหาผู้ใดได้ยินไม่ 


  " นายหญิงคลอดแล้ว" 



  เมื่อคราภรรยาของเขาได้คลอดบุตรชาย เหม่ยเย่ได้มองหน้าลูกชายตนเอง เมื่อเด็กทารกมองหน้าผู้เป็นแม่ คราทำให้ตายทันที เจียอินที่รีบวิ่งเข้ามาได้ทันเห็นเหตุุการณ์ จึงรีบปิดตาลูกตนเอง สลับลูกกับเด็กคนอื่นแทน เจียอินได้นำลูกชายสุดที่รักลอยแพตามแม่น้ำ โดยให้จี้หยกที่ช่วยลูกเขาได้ในอนาคตปกป้องไว้ เจียอินเสียใจมากที่เขาสูญเสียภรรยาที่รักไปและลูกชายของเขา 



  เด็กที่นำมานั้นไม่ใช่สิ่งมีชีวิตใด เป็นแค่ขอนไม้ถูกแปลงเป็นมนุษย์แค่นั้น แต่อย่างไรเขาต้องรีบทำลายหลักฐานโดยเร็วที่สุด ผู้อาวุโสรีบเข้ามาประชิดเด็กหวังจะฆ่าทิ้งเสีย เจียอินได้ห้ามขอร้องอย่าฆ่าลูกของเขาแต่ไม่เป็นผล ผู้อาวุโสได้ลงมือฆ่าเด็กอย่างไม่ใยดี




  เด็กทารกน้อยได้ล่องลอยตามสายน้ำ สองสามีภรรยาที่อาศัยอยู่กระท่อมหวังอยากมีลูกมากแต่มีไม่ได้ เสียงเด็กทารกร้องไห้ดังไกลมาจากท่่าน้ำ สองสามีภรรยาจึงออกไปดู พบเด็กถูกปิดตา พร้อมทิ้งข้อความไว้ให้ 

  " จงเลี้ยงดูเขาให้เหมือนลูกของเจ้า อย่าให้เขาถอดผ้าปิดตาออก มิเช่นนั้นพวกเจ้าจะต้องตาย ข้าฝากเจ้าดูแลลูกของข้า เงินข้าให้พวกเจ้า เก็บหยกชิ้นนี้ไว้ให้ลูกข้า ห้ามเอาออกจากตัวเด็ก เด็กคนนี้ชื่อ เฉินเฟยอวี่ อย่ามิบอกใครว่าเด็กคนนี้แซ่เฉิน ข้าจักขอบคุณพวกเจ้าอย่างมาก " 


























* หมายเหตุ บทกวีข้างต้น โดย อาจารย์ทองแถม นาถจำนง