จุมพิษ...เกมลวง !!!

"สวัสดี"

" โซมอน ได้โปรดบอกฉันทีว่าไลลาอยู่ที่นั่น "

หลังจากนี้ไปสักพัก เสียงคุ้นหูของโซมอนก็ตอบกลับมาว่า " อยากให้บอกแบบนั้นก็ได้ แต่คงเท่ากับผมโกหกแล้ว เพราะตอนนี้น้องสาวผมไม่อยู่บ้าน เธอกับว่าที่สามีออกไปคุยกับฝ่ายจัดเลี้ยงอาหาร และถ้าจะถามผมแล้วก็ ผมว่างานแต่งนี้ชักจะเลยเถิดไปใหญ่แล้ว"

" โซมอน ฉันอยากได้ความช่วยเหลือจากคุณหน่อย " เธอเอ่ยอย่างเร็วไม่เว้นช่องให้พี่ชายของเพื่อนรักได้พูดต่อ หรือเปิดโอกาสให้เขาปฏิเสธเธอได้เลย " ตอนนี้ฉันอยู่สนามบินค่ะ มีเครื่องบินเช่าเหมาลำเพิ่งจอดอยู่ลำนึงและฉันถูกเรียกให้มารับลูกค้า...แต่กลับพบว่าผู้ชายคนนี้มาเพื่อพบกับฉัน พอฉันถามเขาว่าจะให้ไปส่งที่ไหน เขาก็ให้ที่อยู่ของฉันมา ฉันจำเป็นต้องขอให้คุณช่วยฉันที...ฉันอยากให้คุณไปที่สำนักงานของฉัน และเปิดประตูรอเอาไว้ พอฉันส่งผู้ชายคนนี้ลงจากรถ คุณก็ช่วยพาเขาเข้าไปในห้องรับแขกและถ่วงเวลาเขาไว้ จนกว่าฉันจะเข้าไปหลังบ้านและเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ให้เรียบร้อยเสียก่อน"

แต่โซมอนกลับหัวเราะเธอ " แสดงว่าคุณไม่อยากให้ลูกค้ารู้ล่ะสิ ว่าคุณทำงานเสริมเป็นหนึ่งในแท็กซี่ชื่อดังประจำเกาะ "

" ฉันหารายได้เสริมเป็นคนขับแท็กซี่ของฉันไม่เสียหายตรงไหนสักหน่อย "

" แต่ฉันอยากให้ผู้ชายคนนี้เชื่อถือฉันอย่างจริงจัง"

" คุณคิดว่าเขาจะเชื่อคุณอย่างจริงจังอย่างนั้นเรอะ.... ถ้าคุณเปลี่ยนมาใส่เสื้อโค้ทยาวกับหมวกแบบนักสืบของคุณ และแกล้งทำเป็นว่าเขาไม่รู้ว่าคุณเป็นคนๆเดียวกับคนที่ขับรถพาเขามาจากสนามบิน"

" ช่วยเลิกพูดตลกเรื่องเสื้อโค้ทกับหมวกสักครั้งจะได้ไหม" เธอขอร้อง

" ฉันไม่เคยมีเสื้อโค้ทสักตัว คุณเองก็รู้ "

" ผมเคยคิดว่าคุณได้รับมาตัวนึงตอนที่จบโรงเรียนนักสืบเอกชนซะอีก "

" ขอบใจเป็นล้านๆครั้งเลยนะให้ตายสิทำไมฉันถึงมัวเสียเวลาอยู่....."

" ใจเย็นๆน่า สาวน้อย ผมจะไปช่วยคุณเดี๋ยวนี้แหละ แต่คุณแน่ใจหรอว่าไม่ควรซื่อตรงกับนายคนนี้ โดยบอกเขาไปตรงๆเลยว่าคุณเป็นใคร" เสียงดังมาจากสายโทรศัพท์ชัดเจนใสแจ๋ว น้ำเสียงของโซมอนกังวาลอบอุ่น ทุ้มและนุ่มนวล ราวกับว่ายืนอยู่ข้างหลังเธอเอง เหมือนลมหายใจผ่าวเป่าคลอเคลียอยู่บนต้นคอของเธอ ถ้าเธอหันหลังกลับไป เธอคงมองเห็นเขาได้เลย นับตั้งแต่ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเปล่งประกายอย่างขบขัน ผมหยักศกเป็นลอนสีน้ำตาลเข้ม ที่ยุ่งเหยิงนิดๆจากแรงลมทะเล เธอหลับตาลงนิดนึง พยายามที่จะกำจัดภาพที่ชวนให้เธอไขว้เขว ออกไปจากใจ

" เขาไม่ได้มองดูฉันจริงๆจังๆหรอก " เธอบอก

" เขาเหนื่อยมาก และฉันคิดว่าเครื่องบินคงเหวี่ยงเขามาตลอดทางจากแผ่นดิน เล่นเอาเขาเมาเครื่องบินอ่วมไปแล้วล่ะ นอกจากนี้ตอนเช้าฉันอยู่ที่ชายหาดก็เลยใส่หมวกเล่นเบสบอลกับแว่นกันแดดอยู่พอดี ฉันไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเขารู้หรือเปล่าว่าฉันเป็นผู้หญิง"

" เมาเครื่องบินไม่ได้ทำให้ตาบอดสักหน่อย"

โซมอนแย้ง " คุณน่ะสูงไม่ถึง 5 ฟุตผมกล้าพนันด้วยกำไรเดือนล่าสุดของผมเลย เขาต้องรู้ว่าคุณเป็นผู้หญิง"

" ฉันอาจจะเหมือนเด็กผู้ชายอายุ 17.."

" ไม่ " โซมอนตอบอย่างเด็ดขาด " คุณเป็นไม่ได้หรอก"

ในเวลานั้นเองประตูของตัวอาคารสนามบินเปิดออกมาพร้อมกับร่างชายที่โดยสารเครื่องบินเช่าเหมาลำดังกล่าว

" ฉันต้องไปแล้ว " เธอรีบพูด " คุณจะไปช่วยฉันจริงๆใช่ไหม"

" คุณอยากให้ผมไปเปิดประตูรอและถ่วงเวลาเขาใช่ไหม ผมจะไปเดี๋ยวนี้หล่ะ"

" อย่าทำให้ฉันเสียงานนะ "

" ผมคิดว่า ' ขอบคุณ' น่าจะเป็นคำพูดที่ถูกต้องกว่านะ "

" คร่า ขอบคุณค่ะ "

" คุณเป็นหนี้ผมแล้วนะ สาวน้อย "

เธอวางหูโทรศัพท์และรีบร้อนก้าวออกไปข้างนอก เธอนั่งลงในที่นั่งคนขับแท็กซี่ ก่อนที่ผู้ชายคนนั้น.... ลูกความจากนอกเกาะรายแรกของเธอ...จะเดินออกมาจากตัวสำนักงานของสนามบิน เธอมองดูเขาจากทางกระจกส่องหลัง และทันได้เห็นเขาทำตาเหลือกก่อนโผสู่กลางแสงแดดจ้าของเกาะ ใช้ผ้าเช็ดหน้าที่พับไว้ซับหน้าผาก ขนาดร่างกายอันใหญ่โตนั่งลงยังเบาะหลังของรถแท็กซี่

เขาไม่ได้แต่งตัวให้พร้อมกับอากาศร้อนอบอ้าวในเมืองร้อนของเกาะ เธอเดาว่าเขาคงมาจากเมืองใหญ่ที่ไหนสักแห่ง...เธอดูจากในข่าวว่าความร้อนที่ผิดฤดูกาลในเดือนเมษายนซึ่งทำให้ชายฝั่งร้อนจัดนั้นยังไม่ได้เคลื่อนไป.. เธอวางเสื้อโค้ทกันฝนตัวหนักและหนาของลูกค้าไว้ ในที่เก็บของท้ายรถกับกระเป๋าเสื้อผ้าของเขา ...เขาคงไม่นำเสื้อโค้ทกันฝนติดตัวมาด้วยถ้าที่ๆเขาจากมาไม่มีอากาศหนาวเย็นและชื้นฝน

ไม่ว่าเขาคนนี้ จะเป็นใครก็ตาม หากกระเป๋าเสื้อผ้าของเขาเป็นกระเป๋าหนังและราคาแพงมากๆ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับผู้ชายคนนี้บ่งบอกถึงความมีเงินทองนับตั้งแต่ชุดสูทธุรกิจตัดเย็บอย่างดีไปจนถึงปลายเล็บที่ตัดเจียนปราณีตอย่างสะอาดสะอ้าน..

ขณะที่รถแท็กซี่แล่นเข้าสู่ถนนหน้าสนามบิน เธอก็ให้เกิดความรู้สึกคาดหวังอย่างพึงพอใจ เจ้าของสำนักงานนักสืบเอกชนอย่างเธอมีลูกค้าที่ร่ำรวยจากนอกเกาะมาหาเธอถึงที่นี่

เธอเหลือบมองเขาทางกระจกส่องหลังในขณะที่เขาทิ้งศีรษะไปพนักเบาะและหลับตานิ่ง เขาเป็นชายสูง ตัวโตเหมือนเคยเป็นนักฟุตบอลสมัยไฮสคูลหรือมหาลัย คงเล่นครั้งสุดท้ายมาหลายปีแล้ว อายุอานามของเขาคงอยู่ในราวใกล้ 30....และนั่นคงเคยเป็นมัดกล้ามตอนนี้นุ่มนิ่มลงเล็กน้อย ผมของเค้าเป็นสีน้ำตาลและเริ่มบางลงตรงกลางกระหม่อม แต่ใบหน้าของเขายังคงความหล่อเหลา มีรอยเส้นหัวเราะอยากลึกอยู่รอบดวงตาและริมฝีปาก

ทำไมผู้ชายคนนี้จึงจำเป็นต้องใช้บริการของนักสืบเอกชน แล้วทำไมเขาจึงรีบร้อนเสียจนไม่คิดจะแวะไปโรงแรมก่อน หรือพักผ่อนจากฟื้นตัวในเครื่องบินที่ไม่น่าอภิรมย์อย่างเห็นได้ชัด แทนที่จะตรงดิ่งไปทำธุระทันที

เธออยากซักถามเขาใจแทบจะขาด....คำถามอะไรก็ได้ที่จะบอกใบ้ให้เธอรู้เป้าหมายในการมาเยือนเกาะแห่งนี้ของเขา แต่เธอกลัวที่จะพูดจา รึกลัวว่ามันจะดึงความสนใจมาที่ตัวของเธอ เห็นทีคำตอบต่างๆจะต้องรอไปก่อนแล้ว....

ขณะเลี้ยวขวาเข้าสู่ถนนชายหาด มุ่งหน้าไปยังร้านและสำนักงานต่างๆในย่านใจกลางเมือง เธอก็พยายามนึกว่าตัวเองมีเสื้อผ้าสะอาดชุดไหนแขวนอยู่ในตู้เสื้อผ้าที่บ้านบ้าง ปกติเวลาทำงานนักสืบเธอจะนุ่งกางเกงยีนส์ขาสั้นกับเสื้อยืดคอกลม แต่วันนี้หญิงสาวรู้สึกว่าการแต่งตัวตามสบายคงไม่เป็นที่ประทับใจแก่บุรุษผู้สวมเนคไทจากฝีมือนักออกแบบ ติดกระดุมข้อมือทอง และรองเท้าหนังจากฝรั่งเศสเป็นแน่แท้ ในทางตรงกันข้ามถ้าเธอเปลี่ยนมาสวมชุดกระโปรง 2 ชุดที่มีอยู่...แต่เธอรู้ดีว่ามันสะอาดเพราะไม่ค่อยได้ใส่บ่อยนัก ..เธออาจจะดูเป็นผู้หญิงเกินไป แม่ไม่เต็มใจที่จะใส่กางเกงขายาวในยามที่อุณหภูมิสูงและร้อนมากขนาดนี้ แต่เธอก็จะต้องสวมกางเกงขายาวกับเสื้อเชิ้ตสีขาวติดกระดุมครบถ้วน

เธอหวังว่าโซมอนคงมีสัญชาตญาณดีพอที่จะเปิดเครื่องปรับอากาศเอาไว้ให้เย็นฉ่ำ...

หญิงสาวเลี้ยวจอดรถแท็กซี่ที่หน้าบ้านชายหาด ซึ่งเธอใช้เป็นทั้งบ้านและสำนักงาน ลูกค้าผู้ร่ำรวยของเธอลืมตาขึ้นและล้วงมือลงไปในกระเป๋าเสื้อนอกเพื่อหยิบกระเป๋าเงิน ....

" ผมเป็นหนี้คุณเท่าไหร่ล่ะ " เขาถาม

" เที่ยวละอย่างน้อย 10 ดอลลาร์ค่ะ " เธอดึงหมวกเบสบอลให้ต่ำลงมาเหนือดวงตา ระดับเสียงให้ทุ้มห้าวขึ้นกว่าเดิม รถจิ๊บของโซมอนจอดอยู่อีกฝั่งถนน ขอพระเจ้าอวยพรให้เขาด้วยเถอะ เข้ามาช่วยเธอจริงๆด้วย....

คุณเป็นหนี้ผมแล้วนะ แม่สาวน้อย..เสียงนุ่มๆที่ชวนให้นึกถึงห้องนอนของโซมอนสะท้อนอยู่ในความคิดของเธอ ทำให้เธอนึกเรื่อยเปื่อยไปถึงการชดใช้หนี้ให้เขา... เธอกรอกตาอย่างโมโหตัวเอง เมื่อภาคของโซมอนชายหนุ่มหล่อร่างสูงเพรียว แกร่งด้วยมัดกล้าม เรือนผมสีน้ำตาลกับรอยยิ้มขาววาววับกำลังนอนเอกเขนกอยู่บนเตียงนอนของเธอ เฮอะ...!! อย่างกับเธอเคยข้องแวะกับจอมเจ้าชู้ประจำเกาะคนนี้อย่างนั้นแหละ โซมอนมีเดทกับสาวๆที่มาเที่ยวพักผ่อนบนเกาะนี้เป็นประจำ พวกหล่อนจะมาอยู่ราว 1 สัปดาห์ และกล่าวอำลากับเขาอย่างแสนเศร้าเค้าน้ำตา นานๆครั้ง อาจจะมีหญิงสาวสักคนอยู่ที่นี่นานกว่านั้น..... นานจนโซมอนเริ่มออกอาการท้อแท้ หลังจาก 2 สัปดาห์แววตาของโซมอนก็เริ่มฉายแววตื่นตระหนก แต่พอเลยสัปดาห์ที่ 3 ไปแล้ว ผู้หญิงคนนั้นก็ไปจากเกาะยังอกหักไปตามระเบียบ

ไม่หรอก นิกกี้ฉลาดเกินกว่าจะพาตัวเองไปเติมในรายชื่อสาวๆที่ถูกโซมอนพิชิตหัวใจ แน่นอนว่าเค้าเป็นหนึ่งในชายหนุ่มที่น่าสนใจที่สุดเท่าที่เธอเคยพบมาในรอบหลายๆปี แต่เธอประสบความสำเร็จในการฝังความสนใจนั้นมาหลายปีแล้วเช่นกัน หลายปีที่เดียว..ล่ะเธอรู้จักเขาอย่างใกล้ชิดมาชั่วชีวิต... ก็เธอเป็นเพื่อนสนิทของน้องสาวเขานี่นา จะถือว่าเธอเติบโตขึ้นมาในบ้านของเขาก็ยังได้ พ่อกับแม่ของเขาเป็นสิ่งที่ใกล้เคียงกับพ่อแม่ที่เธอเคยมีมากที่สุด

โซมอนเป็น...และจะยังคงเป็นเพื่อนของเธอต่อไป และเป็นได้แค่เพื่อนกันเท่านั้น...

ชายผู้นั่งอยู่ที่เบาะหลังรถส่งธนบัตรใบละ 100 ดอลมาให้ " เก็บเงินทอนเอาไว้ก็แล้วกันเขาบอกเธอ"

ทันทีที่เขาปิดประตูรถตามหลัง นิกกี้ก็รีบถอยรถออกจากถนนสู่ตัวบ้านแล้วพุ่งลงไปตามถนน เธอหักเลี้ยวอย่างรวดเร็วที่ถนนชายหาดแล้วเลี้ยวอีกที เพื่อจอดรถแท็กซี่ลงที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง ซึ่งมีส่วนด้านหลังเชื่อมต่อเนื่องกับสวนหลังบ้านเธอและกระโดดลงจากรถ สุนัขตัวหนึ่งเห่าข่ม มันคงตกใจที่เธอวิ่งพรวดผ่านด้านข้างบ้านน้อยของมัน หญิงสาวเร่งความเร็วอย่างสุดฝีเท้า

พุ่มไม้หนาทึบเป็นรั้วขวางกั้นซึ่งเป็นอุปสรรคที่ยากจะฟันฝ่าสำหรับนิกกี้อยู่ไม่น้อย เธอทั้งผลักและดันตัวเองจนแหวกมาถึงสนามหลังบ้านในสภาพคลานเอาท้องแนบกับพื้นดินนุ่มๆ พอพ้นมาได้ก็ลุกขึ้นออกวิ่งต่อ คราวนี้ใช้เวลาแค่ 1 วินาทีก็ทะยานผ่านสนามหญ้าเล็กๆและปีนขึ้นมาบนระเบียงหลังบ้านได้ นิกกี้ไต่ขึ้นราวระเบียงและโหนตัวขึ้นสู่หลังคาเหนือห้องครัว ทางเดียวที่เธอจะขึ้นไปยังห้องพักซึ่งอยู่ชั้นบนคือเดินผ่านบันไดส่วนที่เป็นสำนักงานขึ้นไป.... หรือไม่ก็ปีหน้าต่างชั้น 2

แต่เธอลืมบอกให้โซมอนเปิดกลอนหน้าต่างห้องนอนของเธอทิ้งไว้ให้ด้วย ได้โปรดหญิงสาวภาวนาอยู่ในใจขอให้เปิดประตู อยู่ด้วยเถิด...

" ล็อค มันล็อคอยู่ บ้าชะมัด''' "

แต่แล้วม่านก็ขยับไหวและโซมอนปรากฏตัวขึ้นที่นั่น กำลังถอดกลอนหน้าต่าง เขาเปิดหน้าต่างกระจกออกทั้ง 2 บานแล้วเปิดบังตาก่อนจะยื่นมือออกมา จับมือข้างหนึ่งของนิกกี้และดึงตัวเธอเข้ามาข้างใน

หญิงสาวชวนเซ แต่เขาคว้าไว้ได้สบายๆท่อนแขนแข็งแรงทั้งสองของเขาโอบรอบตัวเธอเอาไว้อย่างมั่นคง...

" ว้าว" โซมอนพึมพำ ริมฝีปากอยู่ห่างจากใบหูของเธอแค่ไม่กี่นิ้ว " ช้าๆหน่อยสาวน้อย ยังกับคุณไปวิ่งนาทีละไมล์มางั้นหล่ะ "

ใช่เลยล่ะ หัวใจของเธอกำลังเต้นระทึกฤดูเหมือนจะควบคุมลมหายใจของตัวเองไม่ได้.. ความจริงที่ว่าเธอยืนเบียดเต็มตัวกับเรือนกายเพรียวแกร่งของโซมอนยิ่งทำให้สถานการณ์เลวร้ายลงไปอีก พระเจ้า โปรดช่วยลูกจากตัวลูกเองด้วยเถิด...

แต่โซมอนไม่ตระหนักเลยว่าเขามีศักยภาพในการทำให้ชีพจรของนิกกี้เต้นระทึก และเธอขอตายดีกว่าจะยอมให้เขาค้นพบมัน หญิงสาวจึงรีบเขินตัวเป็นอิสระจากอ้อมแขนของเขา

" คุณควรจะลงไปอยู่ข้างล่าง ไปหันหนีความสนใจของลูกค้าเอาไว้นะ "

" ผมปล่อยให้เขาอยู่ในห้องทำงานด้านนอกนั่งจิบน้ำชาใส่น้ำแข็งเย็นๆไปก่อน ให้เขาคิดว่าคุณกำลังคุยโทรศัพท์ทางไกลอยู่กับลูกค้าอีกรายนึง ดังนั้นคุณพอจะมีเวลาอย่างน้อย 2-3 นาที อ้อจริงสิ... เขาให้ไอ้นี่ผมมาด้วย"

โซมอนยื่นนามบัตรหน้าตาหรูหรามีรสนิยมมาให้ เธอรับมันมาจากเขา อลัน เธออ่านนามบัตร นักกฎหมายจากสำนักงานอัลเบิร์ตแอนด์แมน ในเมือง ด้วยเหตุนี้กางเกงยีนส์ขาสั้นกับเสื้อยืดคอกลมจึงควรจะเก็บสนิทไว้ในลิ้นชักตู้เสื้อผ้าต่อไป.... เธอดึงเสื้อยืดเปื้อนดินออกจากตัว ชุดว่ายน้ำสีขาวที่สวมอยู่ใต้เสื้อยืดแห้งแล้ว มันมีรอยเปื้อนคราบเกลือและเม็ดทรายแต่เธอยังสวมมันต่อไปได้ " ช่วยหยิบกางเกงกับเสื้อเชิ้ตสีขาวในตู้ให้หน่อยได้ไหม โซมอน"

เธอเดินข้ามไปยังห้องน้ำเล็กๆซึ่งอยู่ติดกันและเริ่มล้างฝุ่นดินในส่วนที่ติดอยู่ตามฝ่ามือและข้อศอกออก เธอชำเลืองมองทางกระจกเงาในระหว่างที่โซมอนเปิดตู้เสื้อผ้าของเธอ แทนที่จะค้นหยิบกางเกงขายาวกับเสื้อเชิ้ตออกมาให้ เขากลับดึงชุดกระโปรงที่มีลวดลายดอกไม้ประปรายขึ้นมาแทน

" สาวน้อย" เขายกชุดกระโปรงขึ้นชูสูงพอที่หล่อนจะมองเห็นในเงาสะท้อนจากกระจกบานนั้น " มีมนุษย์ต่างดาวบุกเข้ามาในบ้านคุณด้วยแล้วทิ้งเสื้อผ้าประหลาดๆเอาไว้ให้แหน่ ... ชนิดที่ไม่เคยเห็นมีอยู่ในตู้เสื้อผ้าของคุณมาก่อนเลย"

" มันเป็นชุดกระโปรง โซมอน "

" ผมรู้ว่ามันคืออะไร แต่ให้ตายสิผมไม่คิดว่าตลอดชีวิตที่ผ่านมาผมจะเคยเห็นคุณใส่ชุดกระโปรงสักครั้งเลยนะ.... " เขายื่นมือกลับไปที่ตู้เสื้อผ้าของเธออีกและหยิบชุดสีเขียวออกมา "โอ้โห" แล้วนี่มันอะไรกันเนี่ยกระโปรงอีกชุดหรอ ที่นี้ผมชักสับสนจริงๆแล้วสินะคุณเคยใส่เสื้อผ้าแบบนี้กับเขาด้วยหรอ...

นิกกี้ที่มีแปรงสีฟันทาอยู่ในปาก ชะโงกหน้าออกไปจากห้องน้ำพยายามอย่างดีที่สุดที่จับปรามโซมอนด้วยสายตา แต่เขาอยู่ในอารมณ์ที่ใช้สายตาปรามก็ไม่เป็นผล เธอจึงดึงแปรงสีฟันออกจากปากและอธิบายว่า

" ฉันซื้อชุดสีเขียวนั้นมาเมื่อ 3 ปีก่อนเพื่อใส่ไปงานศพส่วนชุดสีน้ำเงินสำหรับงานแต่งงาน"

" โอ้โหเฮ้ะ....แล้วนี่มันอะไรกัน" โซมอนยกถุงพลาสติกที่ใช้คลุมเสื้อผ้าที่แพงลิบที่สุดในตู้เสื้อผ้าของนิกกี้ขึ้นมา .. ชุดที่เพื่อนรักของเธอก็ไลลาน้องสาวของโซมอนนั่นแหละ สั่งซื้อของ victoria secret มาให้มันเป็นชุดสีดำตัวจิ๋วหลิวไลลาซื้อมาให้ทั้งๆที่นิกกี้สาบุตรสาบานเป็นพัลวันว่าเธอจะไม่มีวันและไม่มีทางที่จะสวมใส่มันอย่างเด็ดขาด.....

นิกกี้รีบล้างแปรงสีฟันและบ้วนปากแล้ววิ่งข้ามห้องมาคว้าฉบับชุดนั้นไปจากมือโซมอน

" มันเป็นความคิดตลกๆเล็กๆน้อยๆของไลลาต่างหาก" เธอรีบเอามันแขวนกลับเข้าไปในตู้ให้ลึกที่สุดเท่าที่จะเอื้อมมือถึง

" นิกกี้ เธอรู้ไหมเธอน่าจะขึ้นไปเที่ยวบ้างนะ ไปดูบัลเล่ต์ก็ได้ "

" ไม่มีใครไปกับฉันหรอก" เธอดึงกางเกงออกจากไม้แขวนแล้วโยนมันไปที่เตียง ปลายตาของโซมอน ซึ่งยังยกแขนกอดอกและยืนไขว้ข้อเท้าอิงฝาผนัง มองดูเธอไม่วางตา .. " ยกเว้นไปกลับไลลา แล้วเธอก็คงจะไม่มีเวลาว่างไปจนกว่าจะหลังงานแต่งงาน"

" ผมจะพาคุณไปดูบัลเล่ต์เอง " โซมอนพูด

" คุณจะได้ใส่ชุดดำนั่นไง"

" ไม่มีทาง หย่ะะ....!!!! "

เขาทำหน้าเอาจริงเอาจังขึ้นมาทันที

" ผมจะพาคุณไปดินเนอร์ร้านอาหาร 5 ดาวเชียวนะ"

" นั่นมันทั้งยุ่งยากและทั้งแพงไปหน่อยนะสำหรับการได้หัวเราะเยาะคนเล็กๆน้อยๆ"

" มีใครพูดอะไรถึงการหัวเราะเยาะหรอ "

" นั่นน่ะสิ...ใครนะ " นิกกี้หาเสื้อเชิ้ตตัวที่ต้องการเจอและหยิบมันมาสวมใส่ทับชุดว่ายน้ำของเธอ ก่อนจะขยับตัวเพื่อถอดกางเกงขาสั้นออกและสวมกางเกงขายาวกลัดกระดุมเสื้อ และซุกชายเสื้อลงในขอบกางเกง จากนั้นจึงสอดเท้าลงในรองเท้าสาน ติดตะขอเอวกางเกง จัดคอปกเสื้อให้เรียบร้อย แล้วฉวยหวีแปรงมาหวีผมอย่างลวกๆ

" ฉันดูเป็นยังไงบ้างคะ " โซมอนกำลังมีสีหน้าแปลกพิกล และคำถามของเธอก็กระชากความสนใจของเขากลับมาทำให้เขาหรี่ตามองหล่อนเอียงๆ " คุณยังขาดเข็มขัด "

" ไม่เอา ไม่ต้องคาดหรอก "

" คาดสิ คุณต้องคาด เพื่อบริษัทคุณจำเป็นต้องคาดเข็มขัด "

" งั้นคุณก็ต้องเอาของคุณมาให้ฉันยืมแล้วล่ะเพราะฉันไม่มีทางหาของตัวเองเจอใน 2-3 นาทีนี้แน่ๆ"

" มันจะได้คาดรอบเอวคูณ 2 ทบประไร" โซมอนแย้ง

นิกกี้ยื่นมือหรา " เอามาซะดีๆ "

โซมอนก็เลยต้องลงมือถอดเข็มขัดหนังสีน้ำตาลของตัวเองออก " ถ้าผมให้คุณยืมเข็มขัดเส้นนี้ คุณต้องสัญญาว่าวันหนึ่งในเร็วๆนี้ คุณจะใส่ชุดสีดำนั่น "

" ถ้าเปลี่ยนเป็นคุณให้ฉันยืมเข็มขัดแล้วฉันสัญญาว่าจะไม่ฆ่าคุณล่ะ "

" ผมชอบข้อต่อรองของตัวเองมากกว่า"

โซมอนส่งเข็มขัดให้เธอ

ถึงแม้มันจะไม่ได้ใหญ่ขนาดคาดรอบเอวเธอได้ส่องทบก็จริง แต่เมื่อใส่เข็มขัดรูในสุดแล้วมันก็ยังหลวมอยู่ดี แต่ก็ยังดูดีกว่าปล่อยหูเอลกางเกงร่วงเอาไว้

" แค่สงสัยเท่านั้นเองนะ สาวน้อย " โซมอนเอ่ยพลางขยับมาขวางไม่ให้เธอเดินออกจากห้องได้

" แต่จะต้องทำยังไง..!!??? คุณถึงจะยอมใส่เจ้าชุดนั่น!!! .."

นิกกี้เงยหน้าขึ้นมองลึกเข้าไปในดวงตาของโซมอน " มันอาจจะไม่ได้ขึ้นอยู่กับต้องทำยังไง แต่อาจขึ้นอยู่กับว่า...เป็นใคร ..!!?? ก็ได้นี่นา....

" แต่ไม่ใช่ผมงั้นสิ..!!?? "

นิกกี้หายใจขึ้นจมูกนิดๆแล้วเดินเบียดผ่านเขาออกไป... "แน่นอนว่าต้องไม่ใช่คุณอยู่แล้ว "

*****