คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 08 Wolf
Warning
• ตัวละครมีพฤติกรรมโรคจิต
“ขอบคุณสำหรับเอกสารนะ มิสึกิคุง”
ทัตสึยะยิ้มให้ มือของเขารับเอกสารจากพนักงานใหม่ตรงหน้า
“อืม”
“แล้วเสื้อกาวน์ของนายหายไปไหนหรอครับ?” คนผมแดงที่สังเกตเห็นว่าอีกคนมาด้วยสภาพที่ไร้เสื้อกาวน์จึงเอ่ยถาม
“ระหว่างตรวจสอบตัวทดลอง มีตัวทดลองไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ฉันเลยให้เสื้อกาวน์เธอไปใส่ก่อน” มิสึกิหันหน้าหนีแล้วยกมือขวามาจับแขนซ้ายของตัวเองแก้เขิน
“เห สุภาพบุรุษจังเลยนะครับ” ทัตสึยะเอ่ยแซว
“เงียบไป ฉันต้องไปหาโค้ด 63, โค้ด 65 โค้ด 88 และโค้ด 89 อีก เหนื่อยจะแย่” อีกคนบ่น
ทัตสึยะมองอีกคนที่บ่นออกมาด้วยท่าทางน่ารักในสายตาของหนุ่มผมแดง เขาจึงยกยิ้มออกมาอย่างนึกเอ็นดู
“อีก 20 นาทีจะมีการปล่อยตัวทดลองออกมาจากห้องในเขตของแต่ละโซน ทำไมไม่รอจังหวะนั้นไปหาล่ะครับ?”
มิสึกิมองทัตสึยะตาแป๋ว
มีแบบนี้ด้วยหรอ..?
“แต่ก็มีบางคนไม่ออกจากห้อง เพราะติดวิจัย หรือ ตรวจสอบนี่แหละ”
คนผมขาวพยักหน้ารับ
“ขอบคุณสำหรับข้อมูล” มิสึกิพูดจบก็เดินจากไป
“ด้วยความยินดีครับ” ทัตสึยะยกยิ้ม
อ่า มิสึกิคุงไปแล้ว
ดวงตามรกตสอดส่องมองซ้ายขวาอย่างระมัดระวัง
เมื่อไม่มีใครอยู่แถวนี้ มือหนายกเอกสารขึ้น ค่อย ๆ แนบเอกสารเข้าที่จมูกโด่งของเขาแล้วสูดดมกลิ่นหอมที่หลงเหลืออยู่จาง ๆ ออกมาเต็มปอด
“อ๊〜า”
เสียงครางดังเล็ดออกมาอย่างห้ามไม่ได้
“มิสึกิคุง.. มิสึกิคุง.. มิสึกิคุง...”
“หอมจัง...”
เวลา 14:23 น.
ใช้เวลาไม่นาน ร่างของมิสึกิ อากิระ พนักงานหน้าใหม่ที่พึ่งถูกรับน้องมาได้ไม่นานก็มาเยือน C zone สำเร็จ
ใช้เวลาไม่นานก็แย่แล้ว เดินทางมาเกือบ 20 กว่านาที เพราะลิฟต์มีคนยืนกองกันอย่างเยอะเลยตัดปัญหาด้วยการใช้บันได
เมื่อยก็เมื่อย ร้อนก็ร้อน ยังจะต้องถือเอกสารไปมาอีก เหนื่อย
“คือว่า..” มิสึกิหันไปมองตามเสียง
ร่างของเด็กผู้ชายผมสีเงินสว่าง เขาอยู่ในชุดทดลองของแล็ป ดวงตาเทาเข้มมองมาที่มิสึกิ
“มีอะไรหรอ?” มิสึกิถาม คาดว่าคนตรงหน้าคงเป็นตัวทดลองจากห้องวิจัยแน่ ๆ แต่ทำไมถึงออกมาข้างนอกได้?
“ทำไมเธอมาอยู่ตรงนี้หรอ?” เด็กหนุ่มปริศนาถาม
“บ่ายสองครึ่ง เจ้าหน้าที่จะปล่อยตัวทดลองออกมาอยู่ในพื้นที่ ฉันก็เลยรอเวลาน่ะ พอดีต้องตรวจสอบตัวทดลองในเอกสารต่อ”
“ถ้าเธอเป็นนักวิจัยก็เข้ามาได้ก่อนเวลาเลยนะ” อีกคนตอบแบบนั้นเลยทำให้มิสึกิมองหน้าด้วยความสงสัย
“ที่ผมพูดแบบนั้น เพราะผมเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ตลอด และเธอคงมาใหม่สินะ ไม่เคยเจอมาก่อนเลย”
“หากคิดจะให้ฉันแนะนำตัวเอง ทำไมนายไม่แนะนำตัวเองก่อนล่ะ?” มิสึกิถาม
“ฮะ ๆ ผมชื่อฟุบุกิ ชิโร่, โค้ด 63 ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” เด็กหนุ่มที่ชื่อฟุบุกิ ชิโร่กล่าว
แสบตา..
มิสึกิหรี่ตาลง เพราะรอยยิ้มที่ปรากฏออกมาจากเด็กน้อยตรงหน้าทำให้เขาแสบตาสุด ๆ คนอะไรยิ้มทีเล่นจนเขาเกือบตาบอด
แต่เดี๋ยวนะ
โค้ด 63?
มิสึกิยกเอกสารขึ้นมาดู แค่ใบแรกก็บอกได้ชัดเจนอยู่แล้วว่าชื่อกับรูปใคร
ดวงตาสองสีสอดส่องรูปในเอกสารกับตรงหน้า เออ เหมือนกันมาก
“อ่าว นายคือคนในเอกสารที่ฉันต้องตรวจนี่?”
มิสึกิยกมือมาเกาหลังหัวเบา ๆ
ชิโร่เองก็ทำตาปริบ ๆ
“บังเอิญจังเลยนะครับ ฮะ ๆ”
“ไหน ๆ ก็จะตรวจผมแล้ว ตามาสิครับ”
คำเชิญที่เหมือนกับแอปเปิ้ลอาบยาพิษ
หากถามว่าใครคือแม่เลี้ยงใจร้ายก็คงเป็นฟุบุกิ ชิโร่ที่กำลังล่อลวงให้เจ้าหญิงผู้น่าสงสารอย่างมิสึกิ อากิระทานแอปเปิ้ลแสนอร่อย แต่ว่า—
“ได้สิ”
เจ้าหญิงผู้น่าสงสารที่แสนโง่เขลา แทนที่จะรอเวลา กลับเข้าไปหาแม่เลี้ยงใจร้ายซะงั้น
“ถึงแล้วล่ะ” เจ้าของผมสีเงินพาร่างของนักวิจัยคนใหม่มาถึงห้องปริศนาห้องหนึ่ง เป็นห้องสีขาวที่กว้างมากพอที่จะอัดคนหลายหมื่นคนไว้ในนี้
นอกจากนั้นแล้ว—
ห้องนี้ถูกประดับไปด้วยของเล่นเด็กมากมาย และยังมีมุมเครื่องเล่นเด็ก
นี่ฉันอยู่แล็ปวิจัย หรือ สนามเด็กเล่น?
มิสึกิสะดุ้ง เขามองไปที่มือของเขาที่ถูกโค้ด 63 กุมไว้อย่างแผ่วเบา
“เข้าไปข้างในเถอะครับ.. เจ้าหน้าที่ไม่ว่าหรอก ดูสิ เขามองมาทางนี้ แต่ไม่ว่าอะไรเลยนะ?” ชิโร่ชี้ไปทางเจ้าหน้าที่ที่ยืนข้างประตูทางเข้าที่พวกเขาผ่านมา
“อืม..” ถึงจะกลัวว่าโดนดุมั้ย แต่พามาขนาดนี้ก็ช่างมันละกัน
ชิโร่ออกแรงดึงแขนของมิสึกิไปอย่างเบาแรง หนุ่มผมขาวก็เดินตามร่างนั้นไปต้อย ๆ
ตามคำบอกเล่าของทัตสึยะ ถ้าฉันประมาทพวกอาบีส ฉันตายตั้งแต่ถูกนิ้วแตะแล้ว
แต่ทำไมโค้ด 63 ถึงแตะตัวฉันเบาขนาดนั้นล่ะ..?
หรือว่าโดนหลอกให้ตายใจ? แบบหลอกเหยื่อเข้ามาในถ้ำแล้วค่อยใส่แรงขย้ำทีเดียว?
มิสึกิหน้าซีดให้กับความคิดนั้น
“ถึงแล้วครับ”
หนุ่มตาสองสีมองเงยหน้ามองไปข้างหน้า เขาก็ต้องชะงักด้วยความตกใจ
ฟุบุกิ ชิโร่พาเขามาตรงโซนสนามฟุตบอล..
ถึงจะไม่ได้กว้างขนาดนั้น แต่ในสนามนี้มีอาบีสที่มีสติปัญญาอยู่ประมาณ 10 คน
“มาแล้วหรอฟุบุกิ! วันนี้ฉันจะโชว์ท่าเตะใหม่ให้พวกนายดูเป็นขวัญตา!!” หนุ่มผมสีเทายาวที่เห็นคนคุ้นหน้าคุ้นตาปรากฏก็เอ่ยทักทาย
“ขอโทษนะครับ ไฮซากิคุง พอดีผมมีตรวจน่ะ” ชิโร่กล่าวขอโทษออกมาด้วยสีหน้าลำบากใจ
ไฮซากิเหลือบมองคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ หนุ่มผมเงินก็ทำหน้าเบื่อหน่าย
“โอเค งั้นพวกฉันไปเล่นก่อนนะ”
ชิโร่ไม่ตอบ แต่โบกมือลาให้
“จะไปจรวจที่ห้องหรอ?” มิสึกิที่เงียบมาสักพักถามด้วยความสงสัย
“หรืออยากตรวจตรงนี้ล่ะครับ?”
ดวงตาสีเทาเข้มมองดวงสายตาที่อ่านยาก จู่ ๆ น้ำเสียงเขาก็ดูจริงจังขึ้นมา
“....”
ทำไมเหมือนถูกล่อลวง..
“งั้นไปที่ม้านั่งตรงนั้นดีกว่าเนอะ?” ชิโร่ยิ้มแล้วเดินมากอดแขนขวาของมิสึกิจนแขนของเขาแนบติดกับร่างกายของชิโร่
“อื้อ..”
หมอนี่.. น่ากลัวชะมัด
“แล้ววันนี้อยากตรวจอะไรผมหรอ?”
“แค่ถามทั่วไปน่ะ ฉันพึ่งเข้าทำงานเลยยังไม่ต้องลงลึก”
มิสึกิยกเอกสารขึ้นมาอ่านพลางเหลือบมองชิโร่ที่นั่งตรงข้ามไปด้วย
โค้ด 63, ฟุบุกิ ชิโร่ อายุ 15 ปี เป็นเด็กผู้ชายผมสีเงิน และมีศักดิ์เป็นพี่ชายของโค้ด 64, ฟุบุกิ อัตสึยะ เกิดที่ประเทศอาร์เทมิส แต่เนื่องจากเกิดเหตุการณ์หิมะถล่มเลยพลัดตกลงไปที่หลุมแพนโดร่าจนได้รับพลังแพนโดร่ามาครอบครองพร้อมกับน้องชาย
พรแห่งแพนโดร่า คือ หมาป่า
สามารถเปลี่ยนตัวเองให้กลายร่างเป็นหมาป่าได้ และสามารถกลับมาใช้ร่างมนุษย์ได้ตามปกติ
เดี๋ยวนะ..
หมาป่า?
ห ม า ป่ า
หมา!!
มิสึกิผละออกจากเอกสารแล้วรีบมองคนตรงหน้า แต่ก็ต้องชะงัก
หน้าของชิโร่อยู่ใกล้มิสึกิแค่ไม่กี่เซน จมูกของทั้งสองชนกันเรียบร้อยแล้วด้วย
ดวงตาสีเทาเข้มจ้องลึกมาที่ดวงตาสองสี
มิสึกิรู้สึกว่าตัวเองถูกตกเป็นเหยื่อให้กับบุคคลตรงหน้า
“ทั้งท่าทาง นิสัย กลิ่นตัว ปฎิกิริยาตอบสนอง สัมผัสนุ่มนิ่มตามร่างกาย แถมเสียงยังอ่อนหวานซะจนผมอยากจะกินเธอสุด ๆ เลยล่ะ.. มิสึกิ อากิระคุง” น้ำเสียงเย็นดั่งหิมะฤดูหนาวเปล่งออกมา
ร่างกายของมิสึกิสั่น เขาจำได้ว่าเขายังไม่ได้บอกชื่อตัวเองให้อีกฝ่ายรู้เลยนะ แล้วหมอนี่รู้ได้ไง—
“ถ้าสงสัยว่าผมรู้ชื่อเธอได้ยังไง? นั่นก็เพราะผมสื่อจิตกับอัตสึยะยังไงล่ะ ผมกับอัตสึยะสื่อจิตคุยกันได้ แม้จะอยู่ห่างกัน อัตสึยะเล่าให้ฟังหมดแล้วล่ะ เกี่ยวกับตัวเธอน่ะ” น้ำเสียงถูกแปรเปลี่ยนออกมาอย่างขี้เล่น ใบหน้าคมคายยังแสดงรอยยิ้มที่ผิดกับคำพูดสุด ๆ
“แล้วก็นะ~”
“ผมอยากจะกินเธอมากเลยล่ะ อากิระคุง ตัวเธอนี่มันน่าอร่อยสุด ๆ” กล่าวจบ ลิ้นสากก็ยื่นออกมาเลียเข้าที่ข้างแก้มของมิสึกิ
คนถูกเลียก็สะดุ้งด้วยความตกใจ สัญชาตญาณของมนุษย์สั่งให้ร่างกายของมิสึกิถอยห่างจากชิโร่ แต่ก็ถูกสองมือหนาจับไหล่ไว้แน่น
ชิโร่ยกขาขึ้นมาบนโต๊ะแล้วเขยิบมาใกล้มิสึกิจนอีกนิดเขาจะคร่อมหนุ่มผมขาวที่นั่งสั่น
สั่นอย่างกับกระต่ายเลยแหนะ
ฮ๊า น่าอร่อยจัง
“แค่เลียแก้มก็รู้สึกหวานแล้ว ถ้าได้เลียไปทั้งตัว ความหวานจะหายออกไปมั้ยนะ?” ชิโร่พูดออกมาด้วยเสียงกระเส่า หู และหางหมาป่าของชิโร่ปรากฏออกมาต่อหน้ามิสึกิ
“มะ.. หมา...” มิสึกิหน้าซีด
“หืม? ผมไม่ใช่หมาธรรมดานะ ผมเป็นหมาป่าต่างหาก” ชิโร่พองแก้มด้วยความน้อยใจ แต่ก็ไม่มีท่าทีจะปล่อย
“ฉันไม่ชอบหมา..” มิสึกิก้มหน้า
หมาป่าหนุ่มมองร่างน้อย ๆ ที่นั่งสั่นด้วยความเห็นใจ
แต่ว่านะ
“เธอเคยบอกสินะว่าจะถามเรื่องทั่วไปน่ะ?”
หนุ่มผมขาวเงยหน้ามองชิโร่แล้วพยักหน้าตอบ
“งั้นผมจะบอกให้ฟังละกัน ตั้งใจฟังไว้นะ?” หางสีเงินส่ายออกมาอย่างอารมณ์ดี
“ช่วงนี้มันถึงฤดูนั้นพอดีเลยอยากจะให้เธอช่วยสักหน่อย”
ฤดู? ฤดูอะไร?
ชิโร่ คือ หมาป่า
หมาป่า = สัตว์
สัตว์ = มีการสืบพันธุ์ เพื่อสร้างลูก
...
อย่าบอกนะว่า...
“ผมอยู่ในช่วงติดสัดน่ะ...”
“อากิระคุงช่วยผมได้ใช่มั้ย?”
Talk with Roselle
ชิโร่จะเอาเลยหรอ งั้นเอาเลอ เริ่มเลอ
ความคิดเห็น