คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 02 Code 99, Mizuki Akira
Warning
• การทดลองที่ใช้มนุษย์เป็นหนูทดลอง
• ตัวละครถูกขังไว้ในสถานที่
• มีคำหยาบ
• ตัวละครมีความสับสนทางเพศ
• มีการบรรยายฉากเลือด
เอย์เซย์ (Eisei) เป็นชื่อของกลุ่มนักวิทยาศาสตร์ที่ก่อตั้งขึ้นที่ประเทศซีอุสอย่างถูกกฎหมาย เพราะผู้ก่อตั้งเป็นตระกูลที่สร้างชื่อเสียงไว้มากมายด้วยผลงานจากแพนโดร่า จึงทำให้โอลิมปัสอนุมัติให้เจ้าตัว— คิระ เซย์จิโร่ก่อตั้งกลุ่มนี้ขึ้นมาแบบไม่ไตร่ตรองอะไรเลย
“ฮิโรโตะอยู่มั้ย?”
ชายแก่อวบท้วมในเสื้อกาวน์หันไปถามยามเฝ้าบานประตูที่แสนคุ้นเคยสำหรับชายคนนี้
“อยู่ครับ ท่านคิระ”
“หลบไป ฉันจะเข้าไปหาลูกชายฉัน”
เมื่อสิ้นคำสั่ง ยามคนนั้นก็หลีกทางให้ตามคำประกาศิตพร้อมกับประตูอัตโนมัติที่ถูกเลื่อนไปทางขวา
ร่างของชายแก่รีบก้าวขาเข้าห้องได้ประมาณสองก้าว ประตูก็ถูกปิดอัตโนมัติ ดวงตาของเขาสอดส่องมองหาร่างเจ้าของห้องอย่างพินิจ จนกระทั่ง—
“ฮิโรโตะ” เจ้าของนามหันไปมองตามเสียงเรียก
ดวงตาสีหวานมองร่างของผู้เป็นพ่อด้วยท่าทางขัดหูขัดตา
“มีอะไร?” คนเป็นลูกถาม
“วันนี้เป็นเด็กดี อยู่ในห้องไปก่อนนะ พอดีมีพนักงานคนใหม่เข้ามาทำงานที่นี้ พ่อเลยยังไม่อยากให้ลูกเจอเขาก่อน เพราะเขาพึ่งมาเลยไม่ได้พ่นยาฆ่าเชื้ออะไรพวกนั้น อยู่ในนี้ไปก่อนนะ เดี๋ยวพ่อจะกลับมาบอกอีกทีว่าออกได้ตอนไหน” คนเป็นพ่อพูดไปยิ้มไป
ฮิโรโตะฟังประโยคที่วกไปวกมากับที่จนรำคาญ มือสองข้างก็ขยับนิ้วบนอุปกรณ์เครื่องเล่น PS5 อย่างพลิ้วไหว
“ไม่ออกไปหรอก ขี้เกียจ” ลูกชายตอบปัดแบบไม่สนใจ คุณพ่อที่ควบตำแหน่งหัวหน้ากลุ่มวิทยาศาสตร์เอย์เซย์ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มแป้น
“งั้นพ่อไม่รบกวนแล้ว พ่อไปก่อนนะ” พูดจบก็หันหลังเดินออกไป
‘Game Over’
เสียงเกมดังออกมาจากลำโพง ใช่ ฮิโรโตะเล่นเกมนี้แล้วมันแจ้งว่าเขาแพ้
มือหนาวางเครื่องเล่นไว้ที่หน้าทีวี สีหน้าฉายแววหงุดหงิดอย่างชัดเจน ดวงตาสีชมพูมองหน้าจอทีวี เขาเห็นประโยคดังกล่าวออกมาพร้อมกับเสียงอีกครั้งก็ยิ่งหงุดหงิดขึ้นกว่าเก่า
เดิมทีเกมที่เขาเล่นมันง่ายสำหรับมือโปรแบบเขา แต่ที่เขาหงุดหงิดน่ะ นั่นก็เพราะ—
คิระ เซย์จิโร่ หรือก็คือพ่อของเขา กักขังเขาไว้ในห้องนี้เป็นเวลา 13 ปีตั้งแต่เขาเกิด
ไปไหนก็ไม่ได้ ถึงไปได้ก็ไปได้แค่แล็ปเอย์เซย์เท่านั้น ทุกวันนี้ฮิโรโตะจะรากออกจากตัว เพราะอยู่แต่ในห้องเนี่ยแหละ
แต่ที่น่าแปลกใจกว่า คือ มีพนักงานคนใหม่เข้ามาในกลุ่มบ้า ๆ นี่อีกแล้วหรอ?
รอบก่อนเคยเจอหน้าอยู่ตอนฝากยามซื้อขนม เห็นมันเดินมาพร้อมกับโค้ด 87
ถึงจะถูกขังไว้ในนี้มา 13 ปี แต่ก็ไม่ได้โง่ขนาดที่จะไม่รู้ว่าพ่อเวรนั่นทำเชี่ยอะไรบ้างนะว้อย!
และใช่ เจ้าคนใหม่ก่อนหน้าที่มากับไอ่ก็อป 87 นั่นก็ตายไปแล้ว ดูทรงคงไม่มีประโยชน์สำหรับพ่อเวรนั่น
แต่คนใหม่รอบนี้น่าจะถูกใจพ่อมาก อารมณ์ดีขนาดนี้ ถ้ามีคนใหม่มา พ่อไม่ชอบพูดอะไรซ้ำ ๆ ในรอบเดียวหรอก
“แต่ก็เชี่ยอยู่ดี” ว่าจบก็เตะของแถวนั้นจนกระจัดกระจาย
‘นายน้อยครับ มีคนมาหา’
เสียงจากยามเฝ้าประตูดังขึ้น เรียกความสนใจจากฮิโรโตะไม่น้อย
“ถ้าเป็นพ่อบอกไปว่าฉันจะนอน—”
‘ท่านทัตสึยะมาหาครับ’
คิดว่าพ่อจะมาอีกเลยรีบ ๆ ตัดปัญหาทิ้งซะ แต่พูดไม่ทันจบ คนที่มาหาดันเป็นคนที่เหนือความคาดหมายกว่าที่เขาคิดเอาไว้ซะอีก
“เข้ามา!” ฮิโรโตะตะโกน ประตูเลื่อนออกทันทีพร้อมกับปรากฏร่างกายชายหนุ่มผมสีแดงสด ดวงตาสีเขียวมรกต ใบหน้าที่ยิ้มแย้มราวกับคนอารมณ์ดีตลอดเวลาส่งมาให้ฮิโรโตะ
บานประตูเลื่อนปิดลง ฮิโรโตะจึงพูดก่อน
“มีไรวะ ไอ้ขี้ก็อป”
“แค่มาเฝ้านายตามคำสั่งของท่านพ่อ และผมไม่ใช่ขี้ก็อปนะครับ” คนผมแดงยิ้ม
“เหอะ! งั้นจะให้ฉันเรียกนายว่าอะไรดีล่ะ? ไอ้ขี้ก็อป ทัตสึยะ หรือ โค้ด 87 ดี?”
เจ้าของผมหยักสีเทามองเหยียดใส่คนตรงหน้า แต่ดูเหมือนว่าคำพวกนั้นจะไม่สะทกสะท้านชายผมแดง
“เรียกผมว่าทัตสึยะเหมือนสมัยเด็ก ๆ ก็ดีนะครับ?” อีกคนกล่าว
ฮิโรโตะมองท่าทางสบายอกสบายใจของอีกคนแล้วรู้สึกหมั่นไส้
“สรุปมีไรวะ”
“ท่านพ่อเรียกไปพบพนักงานใหม่”
ฮิโรโตะทำหน้าแปลกใจ อะไรวะ ไหงอยากให้ไปพบพนักงานใหม่? ปกติไม่เคยพาไปแนะนำอะไรทำนองนั้นเลยสักครั้ง
“เออ อยากออกจากรังหนูนี่จะแย่อยู่แล้ว”
ฮิโรโตะพูดแบบนั้นแล้วก้าวขาเดินไปทางประตู
ทัตสึยะยิ้ม เขาหลีกทางให้อีกคนก่อนจะเดินตามหลังออกไป
แล็ปเอย์เซย์สำหรับคิระ ฮิโรโตะ ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคนสำคัญของผู้นำตระกูลคิระคนปัจจุบัน มองแล็ปนี้เปรียบเสมือนรังหนูที่เน่าเฟาะ นั่นก็เพราะ—
ที่นี่คือนรกของพวกหนูทดลองที่น่าสงสาร ผู้ที่มีความเกี่ยวข้องกับที่นี่ไม่สามารถออกไปได้
แม้แต่ตัวเขาที่เป็นลูกชายก็ยังไม่สามารถออกไปได้เช่นกัน...
“เข้าไปสิ ท่านพ่อกับพนักงานใหม่อยู่ในห้องนี้”
ฮิโรโตะเงยหน้ามองป้ายชื่อเหนือหัวประตู
ห้องทดลอง
เปิดมาวันแรกก็กะเอาตายเลยหรอวะ?
ลูกชายตระกูลคิระเดินเข้าไปในห้องดังกล่าว ถึงจะขยะแขยงที่นี่สุด ๆ แต่มันก็ช่วยไม่ได้
เพราะเขาเห็นมันจนชินตาแล้ว—
ภาพของพวกซากหนูที่นอนเกลื่อนกระจัดกระจายบนพื้นตามแต่ละห้อง และยังมีเลือดที่กระเด็นปาดเต็มกระจกบางห้อง
ถึงจะเห็นจนชินตา แต่อยากอ้วกว่ะ
“ฮิโรโตะ! ลูกมาถึงแล้วหรอ? แต่ขอบคุณลูกมากเลยนะ ทัตสึยะที่พาน้องมาหาพ่อน่ะ” เสียงของชายชราที่ฟังครู่เดียวก็รู้ได้ทันทีว่ามีความสุขขนาดไหน
ฮิโรโตะทำหน้าแหยง ส่วนทัตสึยะยิ้มรับ
“เรื่องแค่นี้ผมทำได้อยู่แล้วครับ ท่านพ่อ มีอะไรจะให้ผมช่วยอีกมั้ยครับ?” หนุ่มผมแดงถาม
“ไว้พาฮิโรโตะรู้จักคน ๆ นี้ก่อนค่อยบอกอีกที เอาล่ะ นายมานี่สิ”
เจ้าของดวงตาสีหวานชายตามองร่าวของบุคคลที่ยืนอยู่ข้างกายพ่อของเขา
พนักงานใหม่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาพอดี เตี้ยก็เตี้ย ดูจากชุดคงเป็นพวกก้างผอมแห้ง ไม่มีแรงแน่ ๆ สีผิวแม่งก็สว่างอย่างกับหลอดไฟ สีผมก็ประหลาด พอเข้าใจแหละว่าสีผมหลักคือสีขาว แล้วทำไมอีปอยผมม้าข้าง ๆ ถึงมีสองสีวะ? ไหนจะสีตาที่มีสองสีอีก การแต่งกายก็เหมือนพวกนักวิทยาศาสตร์ทั่วไปอ่ะ เสื้อเชิ้ต กางเกงสแล็ค รองเท้าผ้าใบ เสื้อกาวน์ มันก็มีอยู่แค่เนี๊ยะ โดยรวมก็
พวกเฉิ่ม
“สวย..”
ฮิโรโตะที่หลุดพูดออกไปอย่างลืมตัวก็รีบยกมือขึ้นมาปิดปากทันที
เชี่ย นี่ฉันพูดอะไรออกไปวะ!?
คิระ เซย์จิโร่ และทัตสึยะได้ยินคำพูดนั้นจากปากฮิโรโตะก็แปลกใจ
“มะ มองไรวะ!?” ฮิโรโตะตะโกนแก้เขิน
“ก็ไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคนี้จากปากลูกน่ะ” พ่อของเขาตอบ
“ใช่ครับ ยิ่งพนักงานใหม่เป็นผู้ชายก็เลยแปลกยิ่งกว่าเดิม” ทัตสึยะเสริม
เดี๋ยวนะ?
อะไรนะ?
“ผู้ชาย?” เขาถาม
“แนะนำตัวสิ” ผู้นำตระกูลคิระคนปัจจุบันหันไปบอกคนข้างกาย อีกฝ่ายพยักหน้ารับก็ก้าวเดินออกมาตรงหน้าฮิโรโตะเพียงก้าวเดียว
ดวงตาสีพาสเทล และดวงตาสีโทนเย็นสองสีสบตาเข้าด้วยกัน
“ฉันชื่อ มิสึกิ อากิระ หรือจะเรียกฉันว่า โค้ด 99 ก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“และฉันเป็นผู้ชาย”
สงสัยการติดอยู่ในแล็ปบ้า ๆ นี่มา 13 ปีจนหลงคิดว่าไอ้คนตรงหน้าแม่งเป็นผู้หญิงหรอวะ?
เชี่ย เรดาร์พัง...
Talk with Roselle
ประกาศตรงนี้เลยละกัน ไม่รู้จะมีคนอ่านมั้ย เราอยากแจ้งว่าเรื่องนี้มีฉากที่ผิดต่อกฎของ Dek-D เยอะพอสมควร ฉะนั้น บางตอนเราคงต้องแนะนำให้คนอ่านไปอ่านผ่าน RAR นะคะ ถ้าเราฝืนลงในนี้ โดนแบนแน่นอนจ้า
ความคิดเห็น