หน้ากาก ดอกไม้ และ ลูกกวาด

ร่างของเด็กสาวคนหนึ่งได้ร่วงหล่นลงมาจากฟ้า ตัดผ่านอากาศมาอย่างรวดเร็วลงไปยังพื้นเบื้องร่าง และก่อนจะถึงพื้น สายตาของทั้งสองก็ได้ผสานกันระหว่างเด็กสาวที่ล่วงลงมาจากฟ้าคนนั้น กับ เด็กสาวที่หน้าตาเหมือนกันกับเธอและเมื่อร่างของเธอสัมผัสกับพื้นเบื้องล่างนั้น น้ำสีแดงน้ำตาล สาดกระเซ็นไปทั่วกลิ่นคาวของมันลอยมาเตะจมูก ร่างกายของเธออยู่ในสภาพที่ดูไม่ได้ แล้วเมื่อนั้นทุกอย่างก็ได้มืดดับลง

“เฮือก!!! แฮ่ก… แฮ่ก….”

เธอสะดุ้งขึ้นจากเตียงด้วยความตกใจเพราะฝันร้าย เสียงหายใจหนักไม่เป็นจังหวะ ร่างกายที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ มือกุมไปที่หัวใจด้วยท่าทางที่ทรมาณ จากฝันร้ายที่เธอพึ่งได้พบเจอ. แต่เมื่อเธอสามารถสงบสติอารมณ์ของเธอได้แล้ว ก็ได้ลงจากเตียง เท้าเปล่าสัมผัสกับพื้นไม่เธอประคองตัวเองจากความงัวเงียตรงไปที่ห้องน้ำ. เธอถอดชุดนอนออกทีละชิ้นจนเหลือเพียงร่างอันเปลือยเปล่า และเมื่อประตูในส่วนของห้องอาบน้ำได้ปิดลงเสียงจากฝักบัวก็ได้ดังขึ้นมา.

"กลับมาฝันแบบเดิมอีกแล้ว จะมีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่านะ"

เธอพูดพรางชำระร่างกายไปพราง น้ำไหลลงจากฝักบัวอาบไปทั่วตัว ผิวขาวนวลของเธอดูชุ่มชื้นจากหยดน้ำที่ติดอยู่กับตัว. มือลูบไปตามส่วนต่างๆ เพื่อทำความสะอาด จนเมื่ออาบเสร็จก็ออกมาใช้ผ้าขนหนูเช็ดตัวจนแห้ง เธอแต่งหน้าเพียงเล็กน้อยก่อนจะแต่งตัว. เมื่อเสร็จแล้วก็หยิบกระเป๋าแล้วจึงลงไปที่ชั้นล่างแต่ก็ไม่พบใครแล้ว พอเธอเดินเข้าไปที่ครัวก็มีกระดาษติดเอาไว้ที่ตู้เย็น

‘แม่มีงานเช้าต้องออกไปก่อน ก่อนไปล็อกบ้านด้วยนะแล้วก็กล่องข้าวเที่ยงอยู่ในตู้เย็นนะ’

เมื่อเปิดตู้เย็นตามที่กระดาษบอกก็มีกล่องข้าวอยู่จริง เธอจึงหยิบแล้วเดินออกจากบ้านไปและยังไม่ลืมที่จะล็อกบ้านด้วย. ในระหว่างที่เดินไปที่โรงเรียนก็ไม่วายเป็นที่จับตามองของคนโดยรอบ. เหล่าผู้คนที่ผ่านไปผ่านมาต่างหันมามองที่เธอกันหมด หลายคนนั้นได้แต่อึ้งไม่ได้พูดอะไร และอีกหลายคนก็ต่างเอ่ยชมเธอกันไป

ผมสีขาวราวกับหิมะ ผิวที่ขาวนวล รูปร่างที่ดีไม่อวบหรือผอมเกินไป ใบหน้าที่งดงามไม่มีตำหนิใดๆ ท่าทางที่ดูสง่างาม รวมถึงบรรยากาศรอบตัวที่เหมือนกับสาวหิมะที่แม้จะหนาวเย็นแต่ก็ดึงดูดอย่างน่าประหลาด.

“นี่ดู เธอคนนั้นสิสวยจังเนอะ”

“นั่นสินะ แม้แต่ผู้หญิงด้วยกันยังรู้สึกเขินเลย”

ซึ่งคำพูดทั้งหมดนั้น ตัวของเด็กสาวนั้นได้ยินมันทั้งหมด. เธอถอนหายใจออกมาและเดินต่อไป สำหรับเธอคำพูดเหล่านั้นเป็นสิ่งที่ไร้สาระ เพราะคนเหล่านั้นไม่ได้รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับเธอเลย สิ่งที่ชมนั้นก็เป็นเพียงเปลือกนอกที่เห็นกันแต่ก็ไม่รู้เมื่อไหร่ที่เธอสวมเปลือกนอกนั้นเอาไว้ให้คนอื่นนั้นเชยชมกันโดยที่เธอก็ไม่ได้รู้สึกใดๆ กับมันเลย ไม่ใช่ทั้งความสุข ความทุกข์ หรือใดๆ มันเป็นเพียงความเคยชินที่กลวงโบ๋ก็เท่านั้นเอง.