เมื่อข้าเกิดใหม่เป็นมือปราบ คดีลึกลับในราชวงศ์ถัง

“หลิน หลิน อย่าเพิ่งวู่วาม รอกำลังเสริมเข้าไปก่อน” เสียงชายวัยกลางคนกล่าวผ่านหูฟังที่เธอเหน็บไว้ในหู

“หลิน หลิน ทราบแล้วตอบกลับด้วย?” เสียงของชายคนเดิมยังคงรอการตอบกลับจากเธอ

เธอยังคงเงียบงันประเมินสถานการณ์ตรงหน้าอย่างลำพัง คดีที่คนร้ายบุกค้นสุสานขององค์จักรพรรดิถังไท่จงแล้วขโมยเอาตราหยกมังกรซึ่งถือเป็นสมบัติล้ำค่าประจำชาติไป เธอตามสืบมานานกว่าจะพบตัวมันผู้นี้ เธอจะไม่ยอมให้การบุกจับมันในครั้งนี้ต้องคว้าน้ำเหลวโดยเด็ดขาด

สายตาของเธอจับจ้องมองไปยังชายชุดสูทสีดำภูมิฐานทำกำลังเดินลากกระเป๋าเดินทางไปตามโกดังห่างจากผู้คนในท่าเรือ เธอรู้ดีว่าในกระเป๋าเดินทางใบนั้นมันได้ซุกซ่อนตราหยกมังกรที่เธอตามหา  และไอ้ผู้ร้ายหน้าหนาผู้นี้มันกำลังจะนำสมบัติอันมีประวัติศาสตร์ยาวนานของชาติไปขายให้กับกลุ่มนักสะสมสมบัติโบราณชาวต่างชาติ

“เจ้าหน้าที่จาง หลิน หลิน! ให้รอคำสั่ง อย่ากระทำการโดยพลการ” เสียงผู้บังคับบัญชากล่าวอย่างเข้มงวด

เธอรู้ดีว่าคำสั่งการนั้นหาได้ต้องการสั่งออกมาด้วยต้องการใช้อำนาจบาตรใหญ่ หากแต่คำสั่งการนั้นที่กล่าวออกมาล้วนเต็มไปด้วยความห่วงใยในฐานะของผู้เป็นอาที่ร่วมวงศ์ตระกูลเดียวกัน  แต่เธอก็ไม่อาจจะรอช้าได้อีกต่อไป เพราะหากปล่อยมันผู้นี้ขึ้นเรือไป ก็นับว่าทั้งหมดที่พวกเธอทำมาล้วนศูนย์เปล่าแล้ว

“หยุดนะ นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ!” เธอตัดสินใจเผยตัวออกจากที่ซ่อนพร้อมกับควักปืน 11มม. ที่อยู่ข้างเอวมากระชับแน่นไว้ในมือ โดยมีเป้าหมายอยู่ที่ชายสวมสูทสีดำ

ชายคนนั้นหันมามองเธอพร้อมแสดงอาการตกใจแบบเสแสร้งทำ “โอ้...ตามเจอจนได้ซินะ” พร้อมกับหัวเราะหึอยู่ในลำคอของตน

“แกไปไหนไม่รอดหลอก ยอมมอบตัวซะ!” เธอค่อยๆคืบเท้าไปด้านหน้าอย่างระแวดระวังตัว “ยกมือขึ้นเหนือศีรษะ”

ชายชุดดำยกมือทั้งสองข้างขึ้นประสานกันไว้ที่ท้ายทอยอย่างอิดออด

“หันหลังไป!” เธอกล่าวในขณะสืบเท้าไปหามันอย่างช้าๆ มือซ้ายล้วงเอากุญแจมือที่ร้อยไว้กับเข็มขัดข้างเอว อีกเพียงไม่กี่ก้าว อาชญากรตัวเป้งที่ชอบขโมยสมบัติของชาติเอาไปขายให้กับชาวต่างชาติก็จะถูกเธอจับได้และปิดคดีนี้เสียที

“นี่ คุณเจ้าหน้าที่ ปล่อยผมไปเถอะ คุณต้องการเงินเท่าไหร่ผมจ่ายให้คุณได้นะ” มันพยายามต่อรอง แต่ไม่เป็นผล เพราะว่าเจ้าหน้าที่ หนิง หนิง ถือเป็นเจ้าหน้าที่ที่เคร่งครัดและตงฉินคนหนึ่งของกองกำลังตำรวจจีน และเธอก็เกลียดที่สุดสำหรับโจรที่ชอบขโมยสมบัติของชาติไปขายกิน

“อย่างแกสมควรไปรับกรรมในคุก!” หนิง หนิง กระแทกเสียงใส่อย่างไม่ยอมประนีประนอม

มันยังคงหัวเราะหึในลำคอ “ผมเสนอข้อตกลงให้คุณแล้วนะ แต่คุณเลือกที่จะปฏิเสธมันเอง”

ปัง!

เสียงปืนดังขึ้นอย่างไม่รู้ที่มา จาง หนิง หนิง รู้สึกจุกที่กลางอกเหมือนโดนกระแทกจากด้านหลังอย่างแรง 

เธอพยายามหันหลังพร้อมกับกวาดปลายกระบอกปืนไปทางด้านหลัง แต่ร่างกายมันกลับไม่สามารถที่จะควบคุมได้ดังใจ เธอทรุดตัวลงไปกองกับพื้น รู้สึกเหมือนของเหลวบางอย่างกำลังไหลนองชุ่มชื้นอาบร่างของเธอ 

ลมหายใจของเธอเริ่มที่จะเป็นไปอย่างยากลำบากและติดขัด มือซ้ายของเธอคลำไปที่หน้าอก เลือดสีแดงสดเปื้อนเปรอะติดมือขึ้นมาทำให้เธอรู้ได้ว่าเลือดนั้นเป็นของเธอย่างไม่ต้องสงสัย และเธอถูกยิง 

ภายในหัวของเธอกำลังว่างเปล่าและสับสน ความเป็นและความตายกำลังยื้อยุดโดยมีชีวิตของเธอเป็นเดิมพัน สายตาของเธอมองไปบนฟากฟ้าที่ว่างเปล่าอย่างเลือนราง หรือความตายจะเป็นสิ่งที่เธอกำลังจะได้รับ ความซื่อสัตย์ และภักดีของเธอมันล้วนไร้ซึ่งความหมาย สวรรค์ท่านใจร้ายเกินไปแล้ว

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

เสียงกระสุนสาดใส่กันอย่างไม่ยั้ง

“ตามไป อย่าให้พวกมันหนีไปได้” เสียงของชายกลางคนที่คุ้นเคยดังเข้ามาในสติของเธอที่เลือนรางเต็มที

“หนิง หนิง!” ชายคนนั้นรีบทรุดตัวลงโอบอุ้มเธอเอาไว้ในอ้อมกอด “หนิง หนิง ทำใจดีๆ ไว้นะ มีเจ้าหน้าที่ถูกยิง ขอรถพยาบาลด่วน!”ชายคนนั้นรายงานผ่านวิทยุสื่อสาร “หนิง หนิง มองหน้าอา แข็งใจไว้”

เธอก็อยากที่จะทำอย่างนั้น แต่ในตอนนี้ร่างกายของเธอไม่อาจที่จะควบคุมได้ดั่งใจอีกต่อไป สายตาของเธอมองไกลขึ้นไปบนฟ้า เห็นแต่แสงสีขาวโพลน เธอนึกตำหนิสวรรค์อยู่ในใจ สวรรค์ไยท่านไร้ความเที่ยงธรรม ผู้ผดุงคุณธรรมต้องมาตายเยี่ยงนี้หรือ สวรรค์ยังคงไร้วาจา สวรรค์ไยท่านไร้คำกล่าวใด

เธอพยายามสูดลมหายใจเข้า และพ่นลมหายใจออก แล้วใช้ความพยายามที่มากขึ้นในการสูดลมเข้าอีกครั้ง แต่คราวนี้กลับไร้ซึ่งลมใดพ่นออกมาได้อีกเลย