M.U.T.E. ไล่ล่าในความเงียบ

ตอนที่ 1 : บทนำ

บทนำ

ในโลกที่ถูกแบ่งแยกอย่างชัดเจน เมื่อชะตาชีวิตของมนุษย์ถูกกำหนดด้วยความพิเศษ

...ความพิเศษที่เรียกว่า…

…’พลังจิต’...

ท่ามกลางความแปลกแยกระหว่างคนที่มีความสามารถในการใช้พลังจิตและคนที่ไม่มี ระดับชั้นของสังคมก็ถูกแบ่งแยกออกไปโดยที่ผู้คนในสังคมแทบไม่ทันได้รู้ตัว ผู้ที่สามารถใช้พลังจิตได้ถูกจัดอยู่เป็นพลเมืองชนชั้นสูง (First-class Citizen) ส่วนผู้ที่ไม่สามารถใช้พลังจิตนั้นถูกจัดเป็นพลเมืองชนชั้นสอง (Second-class Citizen)ไปโดยปริยาย

แม้ไม่ใช่เรื่องที่ถูกบัญญัติไว้อย่างเด่นชัดตามหน้ากฎหมาย หากรายได้ของเหล่าคนที่มีพลังจิตนั้นสูงลิบ ทำให้พวกเขาได้ครองอสังหาริมทรัพย์และพื้นที่ส่วนใหญ่ของตัวเมืองแปรผันไปกับมูลค่าเงินตราที่พวกเขามี ในขณะที่พลเมืองชั้นสองที่ไม่สามารถใช้พลังจิตใดๆได้จะถูกมอบหมายให้ทำหน้าที่ในตำแหน่งซึ่งมีเงินเดือนต่ำเตี้ยเมื่อเทียบรายได้ของเหล่าผู้มีพลังจิต

ครอบครัวของดลธีเองก็เป็นหนึ่งในพลเมืองชั้นสองที่ไร้ซึ่งความสามารถในการใช้พลังจิตใดๆเช่นกัน แม่ของเด็กชายวัยแปดขวบคนนี้เป็นนางพยาบาลทำงานอยู่ในโรงพยาบาลรัฐที่แต่ละวันแสนจะวุ่นวาย พ่อของเขาทำงานเป็นพนักงานก่อสร้างและช่างซ่อมจิปาถะตามแต่ที่บริษัทจะเรียกเขาไปทำ

ฐานะการเงินของพวกเขาอยู่ในระดับปานกลางถ้าเทียบกับกลุ่มพลเมืองชั้นสองโดยรวม แต่ถึงจะเรียกว่าอยู่ในระดับปานกลาง บ้านของพวกเขาก็ยังตั้งอยู่ใจกลางแหล่งเสื่อมโทรมอยู่ดี

ซ้ำร้ายไปกว่านั้นครอบครัวของเขายังต้องเจียดเงินบางส่วนไปเป็นค่ารักษาให้กับลูกชายคนเดียวของพวกเขาที่มีอาการป่วยบางอย่างที่ทางการแพทย์เองก็ไม่สามารถระบุได้อย่างชัดเจนนัก เขามีความบกพร่องทางด้านการสื่อสารกับผู้คนรอบๆข้าง ดลธีไม่เคยพูดกับใครเลยตั้งแต่เกิดมา แม้เขาจะได้ยินและเข้าใจในสิ่งที่คนรอบตัวพูด เขาเป็นเด็กที่ไม่มองตาใครแม้ในยามสนทนา แพทย์ประจำตัวของเด็กชายสรุปว่าเขามีปัญหาเรื่องการเข้าสังคมและการควบคุมอารมณ์ในบางสถานการณ์ แม้ส่วนมากปัญหาของเขาจะถูกแสดงออกมาในรูปแบบของความเงียบ ไม่สุงสิงใครและจมอยู่กับโลกส่วนตัวของเขาเอง

… หากแต่…

… จะมีคนซักกี่คนที่รู้ว่าแท้จริงแล้วดลธีเป็นเด็กชายที่มีมันสมองเป็นเลิศ…

เขาสามารถแก้โจทย์เลขของเด็กมัธยมปลายได้ด้วยตัวของเขาเองโดยอาศัยเพียงเนื้อหาในหนังสือเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

 เขาสามารถจำเนื้อหาที่อยู่ในหนังสือเรียนของเขาในระยะเวลาสั้นๆและเขาก็จดจำทุกอย่างที่อยู่ในนั้นได้อย่างแม่นยำ

เขาสามารถจำเส้นทางทางรถไฟ เส้นทางบนถนนหรือแม้กระทั่งเส้นทางสายการบินจากแผนที่ต่างๆที่เขาได้เห็น และนั่นดูเหมือนจะเป็นงานอดิเรกของเขาในช่วงหลังๆนี้

เขาสามารถแก้โจทย์พัสเซิลที่อยู่ในรูปแบบต่างๆและคำถามเชาน์ครอบจักวาลตามที่หนังสือไขโจทย์ปริศนาพวกนั้นจะสรรหามาลง

… ไม่มีโจทย์ข้อไหนที่เขาตอบไม่ได้…

หากแต่… แล้วทุกอย่างที่ว่ามานั้นมันจะสำคัญตรงไหนกันเล่า?

ในเมื่อผู้คนที่อยู่รอบตัวเขา นอกจากครอบครัวของเขาและครูใจดีสองสามคนแล้วทุกคนอึดอึดและหลีกเลี่ยงที่จะอยู่ใกล้ตัวเขา

จะสำคัญตรงกันเล่า… ในเมื่อโลกที่เขาอยู่เป็นโลกของพลเมืองชั้นสองในโลกที่ผู้คนให้ความสำคัญกับ‘พลังจิต’มากกว่าจะมาสนใจถึงความเฉียบแหลมของสติปัญญาของเด็กใบ้ซักคน

แต่ทั้งหมดที่ว่ามานั่นก็ไม่สำคัญกับตัวเด็กชายเองเช่นกัน

ในเมื่อเขามีครอบครัวที่คอยห่วงใยเขาอยู่