[Touken Ranbu] Silver Bullet >> ขอโทษนะ I'm not saniwa - นิยาย [Touken Ranbu] Silver Bullet >> ขอโทษนะ I'm not saniwa : Dek-D.com - Writer
×

    [Touken Ranbu] Silver Bullet >> ขอโทษนะ I'm not saniwa

    ทำไมข้าต้องมานั่งสงบเสงี่ยมเป็นแม่ศรีเรือนของพวกเจ้าด้วย อยากได้ก็ไปหาเอาเองสิ ไม่ใช่แถวนี้ และไม่ใช่ข้า @0@

    ผู้เข้าชมรวม

    6,036

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    31

    ผู้เข้าชมรวม


    6.03K

    ความคิดเห็น


    121

    คนติดตาม


    225
    จำนวนตอน :  14 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  12 เม.ย. 62 / 13:03 น.
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ


    Silver Bullet



    ivory gold pistol colt M1911A1 .45 caliber grips engraved Commemorative inlaid America Remembers





    เมื่อ'ซันโจว มุเนะจิกะ' ไม่ได้ตี 'มิคาซึกิ' ขึ้นมาเพียงเล่มเดียว

    แต่ยังมีอีกเล่มซึ่งเป็นความลับที่ไม่ได้บอกใคร

    มีเพียงตระกูลอาชิคาเงะเท่านั้นที่ล่วงรู้ 


    ถูกเก็บงำและปิดบังจากสายตาของผู้คน


    อยู่ในเงา ภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาตลอดไป







    "ข้าเป็นตะวันงั้นเหรอ? แล้วจะมีประโยชน์อะไร 

    หากตะวันไม่มีจันทราคอยเคียงกาย เพราะข้า..ต้องมีเจ้าคอยเคียงข้าง"


    ชายผมสีหิมะแค้นยิ้มใต้เงาของร่มไม้ ใบหน้าจดจ้องเด็กสาวที่ฟุบหลับอยู่ข้างกาย




    "ชื่อของข้าคือพระจันทร์ ข้าได้ชื่อว่างดงาม แข็งแกร่ง และอ่อนโยน

    แต่ข้าเองก็เป็นเพียงแค่บุรุษ ที่ปราถนาจะปกป้องสตรีที่ตนรักก็เท่านั้น"


    นัยน์ตาสีน้ำทะเลเรียบนิ่งยามกล่าวคำทว่าจันทร์เสี้ยวในดวงตาสะท้านไหวเมื่อสบกับจันทราเบื้องบน




    "เจ้าทำให้ข้ามีคุณค่า เป็นได้มากกว่าของปลอมที่ไร้ประโยชน์

    จะเป็นอะไรมั้ย ถ้าข้าอยากเป็นมากกว่าเพื่อน เป็นของข้านะยากิ.."


    ผ้าคลุมเก่าๆถูกดึงลงมาจนเรือนผมสีเหลืองทองสว่างปรากฎแก่สายตาเด็กหญิงตัวเล็ก




    "อะไรเล่า? ข้าก็แค่อยากให้เธอมีความสุขนิดๆหน่อย

    อาหารของข้าก็อร่อยนะ ลองกิน 'แตงกวา' นี่หน่อยมั้ย ยากิจัง"


    ชายหนุ่มผู้สวมใส่ผ้าปิดตาเอ่ยถามขณะหยิบแตงกวาแท่งใหญ่ให้คนที่ยืนมึนอยู่ริมห้องครัวดู




     " เมื่อก่อนข้าน่ะคอยดูแลซานิวะแต่ตอนนี้ไม่แล้ว เพราะงั้นให้ข้าดูแลเธอแทนมั้ย 

    รับรองไม่มีขาดตกบกพร่อง อ้อจะคุ้มกว่านี้มากนะถ้าเธอเป็นของฉัน ยากิจัง"


    พ่อบ้านเจ้าระเบียบพูดเองเออเองคนเดียวกับหญิงสาวที่นอนไม่รู้เรื่องบนหลังเขา




    "เด็กน้อยเช่นเจ้า สำหรับข้าไม่ว่าอย่างไรก็เป็นเด็กน้อยวันยังค่ำ

    ..อย่าว่าแต่เจ้าเลยที่เป็นเด็กน้อย ตัวข้าเองก็โหยหาความรักคล้ายเด็กน้อยเช่นกัน"


    ใบหูขนสัตว์ถูกดึงไปมาในยามที่เขาเอ่ยประโยคนี้กับคนที่อยู่บนตัก




    "พี่อาจจะมาช้าและไม่มีเวลาให้เจ้าเท่าคนอื่น เพราะพี่เองก็มีภาระในฐานะพี่...

    หืม? ให้แทนตัวเองว่าพี่งั้นเหรอ งั้นพี่ขอเป็นท่านพี่ในหัวใจของน้องได้มั้ยนะยากิ"


    ชายผมสีมรกตกล่าวด้วยท่าทางขำขัน มือหนาช้อนผมคนตัวเล็กเบาๆ




    宜しくね みんなさん、私がアイです!

    เราอัยย์เองจ้า เราเป็นหนึ่งในคนที่ป่วยดาบเพียงแต่เราไม่ชอบเล่นเกม จึงมโนให้เหล่าหนุ่มๆทั้งหลายขึ้นมาโลดแล่นบนหน้านิยายเด็กดีก็เท่านั้น


    *คำเตือน นิยายเรื่องนี้เป็นocที่อิงอนิเมะ touken ranbu ภาค hanamaru กับ katsugeki เป็นหลักไม่อิงเกมเพราะเราไม่เล่น*







    เพราะเราไม่ชอบซ้ำกับใคร จึงไม่มีซานิวะคนใหม่ที่เป็นตัวเอกมีเพียงแค่..

    .

    .

    .

    บอกตอนนี้ก็ไม่สนุกสิ ไว้เจอกันในเรื่องละกันนะ  รีดเดอร์ที่รัก




    ปล.เรื่องนี้ไม่เชิงฮาเร็มจัดอยู่ในแนว 'วันๆนึงในฮงมารุ'

    ปล2. แต่งเพื่อศึกษาประวัติศาสตร์และดาบญี่ปุ่น หากผิดพลาดตรงไหนแนะนำกันได้ค่าา

    ปล3. นิยายเรื่องนี้ ไม่วาย


    รูปภาพที่เกี่ยวข้อง





    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น