[FIC] You're Mine คือคุณ END #JackJae ft.BNior Markbam #ฟิคคือคุณ

ตอนที่ 4 : EP.3 เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย 100%

3

Jackson x Youngjae

     "เอ้าชน เฮ้"

     เสียงแก้วกระทบกันดังก้องกังวาน ไปทั่วภายในบ้านของเจบีคนชิค ปาร์ตี้สังสรรค์สายรหัสเล็กๆ เนื่องจาก แบมแบมได้พี่รหัสคือมาร์ค ยูคคยอมได้พี่รหัสคือจินยอง จองกุกได้พี่รหัสคือเจบี ส่วนยองแจนั้นคือแจ็คสันนั้นเอง เป็นเรื่องบังเอิญอีกเรื่อง ที่เพื่อนทั้งกลุ่มของยองแจนั้น ได้พี่รหัสกลุ่มเดียวกับแจ็คสันหมด ช่างน่ามหัศจรรย์ใจเสียเหลือเกิน

     "อ้ะ!" ความเย็นจากแก้วปะทะกับแก้มใสใสของยองแจ แจ็คสันยื่นแก้วให้คนร่างบาง ให้คนหน้านิ่ง ที่นั่งนิ่งแก้มป่องอยู่ตั้งนานสองนาน ไม่พูดไม่จา แจ็คสันเห็นอย่างนั้นก็นึกอยากจะแกล้งขึ้นมาอีกแล้วล่ะสิ

     "ขอบคุณครับ" ยองแจรับแก้วถือไว้ในมือ
    
     "กินดิ แล้วไม่กินอะไรอ่ะ ไม่หิวหรอ? ไดเอทหรอจร่ะ?" แจ็คสันชี้ไปที่พุงน้อยๆของร่างบาง จนยองแจมองค้อนคนพี่ไปฉากใหญ่ พร้อมหันหน้าไปอีกทาง เบื่อคนตรงหน้าเหลือเกินไม่รู้จะกวนไปถึงไหน ตอนนี้อยากจะกลับหอไปพักผ่อนแล้วมากกว่า จึงนั่งเงียบๆไม่ตอบโต้ แล้วยกแก้วในมือกระดกขึ้นมา

     "หรือน้องแตงอยากจะกินพี่มากกว่านะ"

     พรื่ดดดดด!!

     ยองแจพ่นน้ำออกมา กระเด็นโดนหน้าแจ็คสันเต็มๆ กลิ่นแรงๆของแอลกอฮอล์ ทำให้ยองแจเบ้หน้า ลุกขึ้นก้มโค้งก่อนวิ่งเข้าห้องน้ำ เพื่อนำสิ่งที่เข้าไปในร่างกายออกมา แจ็คสันส่งสายตาโหดเหี้ยมไปหาเจ้าพวกเพื่อนตัวดี ที่มีน้องๆนั่งอยู่ข้างด้วย แจ็คสันสิ่งตามยองแจออกไป ทุกมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นตาเดียว แบมแบมจะลุกตามออกไป แต่เจบีห้ามไว้ก่อน
     ยองแจนั่งกองกับพื้นห้องน้ำ ไอสั้นนะไอสั้น ก็รู้ๆอยู่ว่าตนแพ้แอลกอฮอล์ ยังจะแกล้งกันอีก ฮึก...น้ำอุ่นๆเอ่อล้นที่ขอบตา ยองแจนั่งกอดเข่าร้องไห้อย่างเงียบๆ เพื่อระบายความอัดอั้นของตนเอง ตามเนื้อตัวเริ่มมีผื่นแดงขึ้น

     ก๊อก ก๊อก!

     "นี่ อยู่ป่าว..." แจ็คสันเอาหูแนบกับประตู หวังว่าจะได้ยินเสียงคนตัวเล็ก แจ็คสันเคาะประตูอีกครั้ง กลับพบแต่ความเงียบ
ทำไมแจ็คสันจะจำไม่ได้ว่ายองแจนั้นแพ้แอลกอฮอล์หนักแค่ไหน แต่เค้าพลาดเองที่ไม่ได้เช็คให้ดีๆให้ก่อนจะยื่นให้คนร่างบาง

     "ยองแจ...ยองแจ..." แจ็คสันยังคงเคาะต่อไป จนประตูแง้มออกมา สภาพของยองแจนั้น ตาบวม ตัวแดงเต็มไปด้วยผื่นเต็มตัว แจ็คสันเบิกตาโตรีบคว้าข้อมือยองแจ หวังจะพายองแจไปโรงพยาบาลทันที แต่ทว่า คนตัวเล็กนั้นสะบัดมือตนออกสุดแรง มือแจ็คสันหลุดออกจากแขนยองแจ แจ็คสันเลือดขึ้นหน้าตนกะว่าจะหันไปดุคนตัวเล็กที่ช่างดื้อด้านนัก กลับต้องชะงัก เมื่อเห็นสายตาของยองแจที่มองมาด้วยน้ำตาคลอเบ้า ใจของแจ็คสันแทบจะหลุดจากข้างในออกมาหล่นกองกับพื้นเมื่อเห็นหน้าของยองแจมี น้ำตา

     "พอใจยัง...เกลียดกันก็บอกตรงๆสิ!!..." ยองแจกำมือแน่น

     "เฮ้!ใจ เย็นก่อนสิ ฉันพาไปหาหมอเอง" แจ็คสันคว้าแขนยองแจ แต่ยองแจขื่นตัวไว้ แจ็คสันต้องข่มใจไว้ เพราะเป็นห่วงอาการของยองแจมากกว่าเลยไม่อยากให้คำรุนแรงกับเจ้าตัวไปอีก แต่คนร่างบางตรงหน้าช่างดื้อดึงเหลือเกิน

     "ไม่เอาน่ายองแจ ไปกับพี่ก่อน จะโกรธพี่ยังไงก็ได้ หลังจากนั้นพี่จะอธิบายให้เราฟัง"

     "...."

     "พี่เป็นห่วงเรานะ ยองแจ" แจ็คสันเขย่าแขนยองแจ เมื่อคนตัวบางไม่มีท่าทางอะไร แจ็คสันจับคางยองแจเสยขึ้นเบาๆ แล้วจ้องไปในตาของคนร่างบาง เพื่อให้อีกฝ่ายได้สงบลง ยองแจหลบสายตาของคนพี่ เพราะสายตาแจ็คสันนั้นดูมุ่งมั่น และดูอ่อนโยน จนตัวเองต้องพยักหน้ายอมไปง่ายๆ ในอดีตก็เช่นกัน

  
________________________ 50% __________________________

     .
     .
     .
     .
     .
     "อย่าลืมกินยาล่ะ เข้าใจมั้ย" 

     "ขอบคุณครับ"

     "คืนนี้จองกุกมันคงไม่กลับนะ มันโทรบอกฉันแล้ว อยู่คนเดียวได้มั้ย?"

     "ครับ...อยู่ได้...แล้ว..."

     หลังพายองแจไปหาหมอ แจ็คสันก็อาสามาส่งที่ห้อง ยองแจยืนมองหน้าแจ็คสันนิ่ง เพื่อรอคำอธิบายจาก คนพี่ ตัวยองแจเองก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกันว่าแจ็คสันตั้งใจทำแบบนี้กับตนอีกฝ่ายก็ ยืนนิ่งไม่พูดไม่จา กำลังดูว่าคนร่างบางจะพูดอะไร คนตัวบางก้มหัวเล็กน้อยก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องของตนไป แจ็คสันนึกอะไรขึ้นได้ ดันประตูที่กำลังปิดลงไว้

     "เฮ้!!ยองแจจจจ~"

     "ครับ..."

     "เอ่อ...ฉัน ว่าคืนนี้อาการนายน่าเป็นห่วงนะ ให้ฉันมานอนด้วยดีกว่า หรือว่า...สนใจไปค้างห้องพี่มั้ย น้องแตง" แจ็คสันยักคิ้วหลิ่วตา มือหยิกไปที่แก้มบวมของร่างบาง

     "ไป ตาย ชะ!" ยองแจผลักร่างแจ็คสันก่อนรีบปิดประตู ไอแจ็คเอ้ย!อยากจะตบปากตัวเองจริงทำไม ไม่พูดขอโทษไปว่ะ ปากคนหรือท่อนเหล็กว่ะเนี่ย!!
ยอง แจหายใจฟืดฟัด หน้าร้อนฉ่าไปหมด นี่ไอพี่สั้นไม่คิดจะขอโทษอะไรเลยยังไง ยังมีหน้ามาชวนไปนอนที่ห้องอีก รู้มั้ยตอนพูดหน้าตาตัวเองมันยั่วแค่ไหน

     "ไอพี่บ้า!" ยองแจส่ายหน้าไล่ความฟุ้งซ่านออกไป กินยาๆ ร่างบางอาบน้ำจัดการตัวเองเสร็จ ก็ล้มตัวนอนบนเตียงไซน์มินิ ไม่นานนักฤทธิ์ยาก็พาคนร่างบางหลับสนิทอย่างสบายตัว








กริ๊งงงงงงงง!!


     แจ็คสันสะดุ้ง ตื่น รีบคว้าโทรศัพท์ปิดเสียงลงทันที เพราะกลัวคนในห้องจะได้ยินเสียงซะก่อน  แจ็คสันบิดตัวไล่ความเมื่อยออกก่อนลุกขึ้นยืนปัดเสื้อผ้าหน้าผม

     "อ้าวพี่ พึ่งกลับหรอครับ" แจ็คสันหันไปพบกับจองกุก รูมเมทของยองแจ แจ็คสันทำฟอร์มยืนกอดอก ปั้นหน้าขรึม

     "ป๊าว! นี่ก็...ตื่นเช้าไง เลยแวะมาดู คนแพ้เหล้า" เก๊กไว้แจ็คสัน ความมั่นหน้านายเต็มร้อยอยู่แล้ว

     "อ้า แสดงว่าเมื่อคืนแจไม่มีคนเฝ้านี่หน่า ใครเค้าอยากจะมาเฝ้าคนป่วยล่ะน้า เข้ามาก่อนพี่" จองกุกเดินนำเข้าห้อง ภายในห้องไม่ใหญ่มาก มีห้องโถง ห้องนอนที่เปิดประตูไว้มีเตียงแยกสองเตียง 

     "จองกุกหรอ? นายเห็นแว่นฉันป่ะ...จำได้ว่า..." ยองแจชะงักเมื่อเห็นแจ็คสันยืนอยู่ภายในห้องด้วยชุดเดิม ชุดเมื่อคืนตั้งแต่จากที่บ้านของเจบี

     "พี่แจ็คมาหาแนะ มาแต่เช้าเลย ดีขึ้นมั้ย" จองกุกยกมือทาบหน้าผากยองแจ พิสูจน์ความร้อนจากเพื่อนของตน

     "ไม่มีไข้ล่ะ โทษทีเมื่อคืนมีงานด่วน งั้นคาบเช้าขอลานะ ง่วงว่ะ" จองกุกเดินเข้าห้อง ยองแจหันมามองคนพี่ที่ยืนหัวโด่อยู่ แจ็คสันมองจองกุกตาขวางกับการกระทำเมื่อกี้กับคนร่างบางของตน ยองแจกวาดสายตามองตั้งแต่หัวจรดเท้าของแจ็คสัน ใช่แน่ๆ ชุดเดิมแน่ๆ หรือว่าเมื่อคืนไม่ได้กลับห้องนะ เป็นไปไม่ได้หรอก คงขี้เกียจเปลี่ยนชุดมากกว่า เจ้านี้ซกมกจะตาย ฮืม... ยองแจเป่าลมแก้มพอง การกระทำของยองแจอยู่ในสายตาของแจ็คสัน ทำให้ใจสั่นได้ไม่เบา

     "ห้องพี่น้ำไม่ไหลหรอ?" ยองแจบู้หน้า ทำจมูกฟืดฟัด ช่างดูน่ารักในสายตาคนพี่เหลือเกิน จนแจ็คสันส่ายตัวเรียกสติกลับมา

     "อ่ะ แฮ่ม ง้อว สบายดีแล้วนี่หว่า ปากดีขนาดนี้ ที่เมื่อคืนล่ะ...หรือจริงๆเมื่อคืนแกล้งอ่อยว่ะ!" แจ็คสันยื่นหน้าเข้ามาใกล้ยองแจ ยกแขนสองข้างจับไหล่ยองแจเอาไว้ คนร่างบางผลักคนพี่ออกสุดแรงที่มี

     "ออกไป!" ยองแจกดเสียงต่ำไล่คนพี่ แจ็คสันปล่อยมือ พร้อมโบกมือเป็นสัญลักษณ์แทนการบอกลา และเดินออกจากห้องคนร่างบางไป ยองแจเบิกตากว้าง กับท่าทางของแจ็คสัน คนอะไรช่างใจจืดใจดำ ก็เห็นกันอยู่ว่าตนนั้นแพ้แอลกอฮอล์จริงๆ ยังมาหาว่าตนนั้นแกล้งทำ นึกแล้วก็เจ็บใจตัวเองนัก ที่ไม่ระวังตัวให้มากกว่านี้และที่เจ็บยิ่งกว่า คือตน เชื่อสายตาคู่นั้น แววตานั้นเป็นห่วงตนจริงๆ ยองแจน่าจะเชื่อตัวเองตั้งแต่แรก สุดท้ายแล้วความเข้มแข็งที่เคยพกมาก็สลายหายไปหมดแล้วในวันนี้...

.............................................................................................



...Talk Talk...

น้องแตงอย่าร้องไห้เลย ฮาจิมา

อัพครบ 100% แล้วนะคะ พี่สั้นนี่ปากแข็งเนอะ มั่นหน้ามากกกกกกก
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ขอให้ทุกคนอ่านให้สนุกเนอะ ^w^
 
ฟิคไม่โหด ไม่หื่น ไม่เรท ฟิคใสใส ไม่ดราม่า มาฟินกับ พี่สั้นของน้องแตงได้เลย
 
ติชม บ่น ทวง ฟิน เม้ามอย กันได้ที่ แฮทแท๊ก #ฟิคคือคุณ
 

CR.SHL