การที่จะบอกรักใครซักคน...

เนื้อเรื่อง

อันนี้ อันที่เบียแปลเอง...

Short Fiction - แปลโดย - ~Resha Valentine~

ฉันมีเพื่อนชายที่โตมากับฉันคนหนึ่ง ชื่อว่าจิน

ฉันคิดว่าเขาเป็นเพื่อนมาตลอด จนเมื่อปีที่แล้ว... ตอนที่เราไปเที่ยวด้วยกัน

ฉันได้รู้ว่า.. ฉันหลงรักเขาเสียแล้ว

ก่อนที่การท่องเที่ยวครั้งนั้นจะสิ้นสุดลง ฉันก็ได้สารภาพรักกับเขาไป

แล้วในที่สุด เราก็กลายเป็นคู่รักกัน แต่ดูเหมือนว่าความรักของเราจะแตกต่างกันไป

สำหรับฉันแล้ว ฉันมีเพียงจินคนเดียวเท่านั้น แต่สำหรับจิน... ฉันอาจจะเป็นแค่เพียงผู้หญิงคนนึงของเขา...

“จิน ไปดูหนังกันมั้ย?” ฉันถามเขา

“ไปไม่ได้หรอก”

“ทำไมอะ? ติดเรียนหรอ?” ฉันรู้สึกผิดหวังขึ้นมาทันที

“ป่าวหรอก พอดีนัดเพื่อนไว้น่ะ”

แล้วจินก็เป็นอย่างนี้ทุกครั้ง

เขาทักทาย พูดคุยกับผู้หญิงคนอื่นๆต่อหน้าฉัน ทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

สำหรับจินแล้ว ฉันคงเป็นแค่เพื่อนผู้หญิงคนนึงล่ะมั้ง

คำว่า “รัก” มันออกมาจากปากของฉันเพียงฝ่ายเดียว

ตั้งแต่รู้จักกับจินมา ฉันยังไม่เคยได้ยินจินบอกว่า “ฉันรักเธอ” แม้แต่ครั้งเดียว

และก็ไม่มีงานฉลองครบรอบอะไรเลยแม้แต่น้อย

เขาไม่พูดอะไรตั้งแต่วันแรก... และผ่านมาเรื่อยๆ

ร้อยวันก็แล้ว... สองร้อยวันก็แล้ว...

ทุกๆวันเวลาที่เราบอกลากัน จินจะแค่ยื่นตุ๊กตามาให้ฉันตัวหนึ่ง ทุกๆครั้งไป แต่ไม่เคยบอกรักฉันเลยแม้แต่ครั้งเดียว ไม่รู้ว่าทำไม..

“เอ่อ... จิน... ฉัน”

“อะไรเหรอ? พูดมาเลยเถอะ”

“ฉันรักเธอ...”

“อือ... รับตุ๊กตานี่ไว้ แล้วกลับบ้านเถอะ”

ดูเหมือนเขาจะไม่เคยสนใจคำสามคำที่ออกมาจากปากของฉันเลยแม้แต่น้อย และก็ยื่นตุ๊กตาให้ฉัน แล้วเขาก็หายไป เหมือนกำลังหนีอะไรบางอย่าง...

ตุ๊กตาที่ได้รับมาจากเขาทุกๆวัน ฉันเก็บไว้ในห้องของฉัน

มันมีมากขึ้นเรื่อยๆ ทุกๆวัน ทุกๆวัน

จนถึงวันหนึ่ง...

วันเกิดอายุครบ15ปีของฉัน

เมื่อฉันตื่นขึ้นมาตอนเช้า

ฉันรอที่เขาจะมาจัดงานเลี้ยงในวันนี้... และรออยู่ในห้องตลอด รอที่จินจะโทรมา

แต่ทว่า... เที่ยงก็แล้ว.. เย็นก็แล้ว... และในที่สุด ดวงตะวันก็ลับขอบฟ้าไป.. ห้องทั้งห้องเติมเต็มไปด้วยความมืดมิด แต่แล้ว เขาก็ยังไม่โทรมา...

ฉันล้มเลิกความตั้งใจที่ว่า เขาจะโทรมาหาฉัน และก็เข้านอนในที่สุด ด้วยความเหนื่อยล้า และความผิดหวัง

และเมื่อราวๆตีสองในวันถัดมา เขาก็โทรมา ปลุกฉัน และบอกให้ฉันออกไปหาเขาข้างนอกบ้าน

ถึงอย่างนั้น... ฉันก็ยังรู้สึกดีใจ และวิ่งออกไปหาเขาด้วยความสุข

“จิน..”

“อะนี่... รับนี่ไว้สิ”

อีกแล้ว... เขาเอาตุ๊กตาให้ฉันอีกแล้ว...

“อะไรกัน?”

“ก็ฉันไม่ได้ให้เธอเมื่อวานนี้ไง ก็เลยเอามาให้ตอนนี้ ฉันไปละ บาย”

“เดี๋ยว! อย่าพึ่งสิ... เธอรู้มั้ยวันนี้วันอะไร...?”

“วันนี้? อะไรหรอ?”

ฉันผิดหวังมาก... ฉันคิดว่าเค้าจะจำวันสำคัญของฉันได้...

แล้วเขาก็เดินจากไป... ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย..

และฉันก็ตะโกนเรียกเขา

“เดี๋ยวก่อน…!”

“มีอะไรเหรอ?” เขาหันกลับมา

“บอกฉันสิ... บอกฉันสิว่ารักฉัน...”

“อะไรอีกล่ะเนี่ย?!”

“บอกฉันสิที…”

ฉันเข้าไปสวมกอดเขา..

แต่เขากลับพูดอย่างเย็นชา

“ฉันไม่อยากจะพูด... ว่าฉันรักใครออกมาง่ายๆ ถ้าเธอเสียใจนักก็ไปหาคนอื่นเถอะ”

แล้วเขาก็จากไป...

ขาของฉันไร้เรี่ยวแรงใดๆ... แล้วฉันก็ล้มลง... เขาไม่อยากจะพูดมันออกมาง่ายๆงั้นเหรอ...

ทำไมกัน...

ในตอนนั้น ฉันรู้สึกว่า เขาคงไม่ใช่คนที่ “ใช่” สำหรับฉัน

หลังจากวันนั้น ฉันก็เก็บตัวอยู่ในห้องของฉัน... และได้แต่ร้องไห้... ร้องไห้... แล้วก็ร้องไห้

จินไม่โทรมาเลย แต่ฉันก็ยังรอต่อไป...

เขายังคงให้ตุ๊กตากับฉัน โดยวางไว้หน้าบ้านฉันทุกเช้าๆ

เดือนนึงผ่านไป ฉันก็ไปโรงเรียนอีกครั้ง

แต่ว่า... จินก็ทำให้ฉันเจ็บอีกครั้ง... เมื่อฉันเห็นเขาเดินอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง.... ด้วยรอยยิ้ม... ที่ฉันไม่เคยเห็นเลยแม้แต่น้อย ตั้งแต่ที่เขาอยู่กับฉันมา...

ฉันวิ่งตรงกลับบ้านทันที และจ้องมองไปยังตุ๊กตาทั้งหลายในห้องฉัน

และน้ำใสๆก็เอ่อล้นออกมาจากดวงตาอันเศร้าหมองของตัวฉันเอง

“ทำไม... เขาให้ตุ๊กตาพวกนี้กับฉันทำไม... หรือว่าตุ๊กตาพวกนี้เป็นของที่ผู้หญิงคนอื่นให้เขามากันแน่นะ...” ด้วยความโมโห ฉันขว้างตุ๊กตาทั้งหมดลงกับพื้นด้วยความโกรธ และทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

จินนั่นเองที่โทรมา เขาบอกให้ฉันไปหาเขาที่ป้ายรถเมล์หน้าบ้าน

ฉันพยายามสงบสติ และเดินออกไปที่ป้ายรถเมล์

พร้อมทั้งพยายามเตือนตัวเองว่า ฉันกำลังจะลืมเขาไป และมันกำลังจะจบลง

และฉันก็เห็นร่างของเขายืนอยู่ตรงนั้น... พร้อมกับตุ๊กตาตัวใหญ่

“โจ ฉันนึกว่าเธอโกรธฉันเสียอีก แต่เธอก็มานะ”

มันช่วยไม่ได้ที่ฉันจะเกลียดเขา... ทำอย่างกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นงั้นล่ะ

และในที่สุด เขาก็ยื่นตุ๊กตานั้นให้ฉันเหมือนทุกที

“ฉันไม่ต้องการ...”

“อ้าว? ทำไมล่ะ?”

ฉันเอาตุ๊กในมือเขา แล้วขว้างมันลงบนถนน

“ฉันไม่ต้องการตุ๊กตานี้อีก... ไม่ต้องการอีกแล้ว!! ฉันไม่อยากเจอหน้าคนอย่างเธออีกแล้ว!”

ฉันพูดทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในใจฉันออกไป แต่มันไม่เหมือนวันก่อนๆ ดวงตาของเขาเริ่มสั่นไหว

“ฉันขอโทษ” เขาพูดเบาๆ และเดินไปบนถนนเพื่อหยิบตุ๊กตานั่น

“ไอ้บ้า! ยังจะไปเก็บมันมาอีกทำไม!! ทิ้งๆมันไปสิ!”

แต่เขาก็ไม่สนใจเสียงของฉัน และยังคงเดินต่อไป... เพื่อตุ๊กตาตัวนั้น...

บรื้นนนนน! บรื้นนนนน!

เสียงแตรรถดังกึกก้อง รถสิบล้อกำลังวิ่งมาทางเขา..

“จิน! หลบไป! หลบไปสิ!” ฉันตะโกน...

แต่เขาก็ไม่ได้ยินเสียงฉัน เขาก้มลงหยิบตุ๊กตาตัวนั้น

“จิน!!! หลบไปสิ!!!!!”

บรื้นนนนนนนนนนนนน!!!

ตู้ม!!!

เสียงนั้น... ช่างน่ากลัวเหลือเกิน...

นั่นคือวิธีที่เขาจากฉันไป..

เขาจากฉันไปโดยที่เขาไม่ได้แม้แต่จะบอกลาฉัน..

หลังจากวันนั้น... ฉันผ่านวันทุกวันไปด้วยความรู้สึกผิด... และความโศกเศร้ากับการที่ต้องสูญเสียเขาไปอย่างทุกข์ระทม...

ฉันเสียเวลาไปสองเดือนราวกับคนบ้า

และฉันก็หยิบตุ๊กตาทั้งหมดออกมา

ตุ๊กตาเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ฉันได้รับจากเขาทุกๆวัน... ตั้งแต่วันที่เราคบกันมา...

ฉันยังจำทุกๆวันได้อย่างดี และเริ่มนับวันที่เรารักกัน..

1...2...3...

484...485...

485ตัวเท่านั้น...

และฉันก็เริ่มร้องไห้อีกครั้ง พร้อมกับตุ๊กตาที่อยู่ภายในอ้อมกอดของฉัน

ฉันกอดมันแน่นเท่าที่จะแน่นได้ และทันใดนั้น

“ฉันรักเธอ~ ฉันรักเธอ”

ชั้นตกใจมาก และทำตุ๊กตาหล่นลง

ฉันรักเธอ??!!

ฉันหยิบตุ๊กตาขึ้นมา และกดที่ท้องของมัน

“ฉันรักเธอ~ ฉันรักเธอ~”

ไม่น่ะ!!

ฉันกดที่ท้องของตุ๊กตาทุกๆตัว ที่เขาให้ฉันมา

“ฉันรักเธอ~”

“ฉันรักเธอ~”

“ฉันรักเธอ~”

คำเหล่านี้เปล่งเสียงออกมาไม่หยุด

ฉัน... รัก... เธอ...

ทำไมฉันไม่เคยรู้สึกเลยนะ...

ว่าหัวใจของจิน นั้นอยู่ข้างกายฉันตลอดมา และคอยปกป้องฉัน...

ทำไมฉันไม่เคยรู้ตัวเลยว่าเขารักฉันมากแค่ไหน...

ฉันหยิบตุ๊กตาใต้เตียงออกมา และกดที่หน้าท้องของมัน

ตุ๊กตาตัวนี้เป็นตุ๊กตาตัวสุดท้าย... ตัวที่ฉันทิ้งมันลงบนถนน..
และมันยังคงมีคราบเลือดของเขา... เปื้อนอยู่บนตัวของมัน...

เสียงของจินเปล่งออกมาจากตุ๊กตาตัวนั้น... มันเป็นเสียงที่ฉันคิดถึงมาโดยตลอด...

“โจ... รู้มั้ยว่าวันนี้วันอะไร? เรารักกันมา486วันแล้วนะ เธอรู้มั้ยว่า486วันนี้คืออะไร? ฉันเพียงไม่กล้าที่จะบอกว่า ฉันรักเธอ มากแค่ไหน... เป็นเพราะฉันอายที่จะบอกเธอ... แต่ถ้าเธอยกโทษให้ฉัน และรับตุ๊กตาตัวนี้ไว้ ฉันจะบอกว่า ฉันรักเธอ ทุกๆวัน จนวันที่ฉันจะต้องลาโลกนี้ไปเลยล่ะ.. โจ.. ฉันรักเธอนะ”

น้ำตาจำนวนมหาศาลไหลออกมาไม่หยุดยั้ง... ทำไม... ทำไมกัน.. ฉันถามพระเจ้าว่าทำไม... ทำไมฉันถึงพึ่งจะมารู้เอาตอนนี้...

เขาจากไปแล้ว.. เขาไม่ได้อยู่เคียงข้างฉันอีกต่อไปแล้ว.... แต่ถึงอย่างนั้น... เขาก็ยังคงรักฉัน จนถึงนาทีสุดท้ายของเขา..

และความรู้สึกนั้น... ความรักนั้น...ก็เป็นพลัง ความกล้าหาญให้ฉันมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุขจนตลอดมา...

จบบริบูรณ์

---

ส่วนอันนี้อันที่เพื่อนเบียเอามาให้..

Short Fiction - แต่งโดย - R~Jay~ (ยังมะแน่ใจ - -")

I have a boyfriend who grew up with me. His name is Jin.
I always thought of him as a friend until last year, when we went to a trip from a club. I found that I fell in love with him.
Before that trip was over, I took a step and confessed my love for him.
And soon, we became a pair of lovers, but we loved each other in different ways.
I always concentrated on him only, but by his side, there were so many other girls.
To me, he was the only one, but to him, maybe I was just
another girl...
"Jin, do you want to go watch a movie?" I asked.
"I can’t"
"Why? You need to study at home?" I felt disappointment grabbing me.
"No, I am going to meet a friend..."
He was always like that.
He met girls in front of me, like it was nothing.
To him, I was just a girlfriend.
The word ‘love’ only came out from my mouth.
Since I knew him, I had never heard him say ‘I love you’ before.
To us, there weren’t any anniversaries at all.
He didn’t say anything from the first day and it continued
till 100 days... 200days...
Everyday, before we say goodbye, he would just hand me a doll, everyday, without fail. I don’t know why...
Then one day...
Me: Um, Jin, I...
Jin: What... don’t drag, just say..
Me: I love you.
Jin: ....um, just take this doll and go home.
That was how he ignored my ‘three words’ and handed me the doll.
Then he disappeared, like he was running away.
The dolls I received from him everyday, filled my room,
one by one. There were many...
Then one day came, my 15th year old birthday.
When I got up in the morning, I pictured a party with him, and stranded myself in my room, waiting for his call.
But... lunch passed, dinner passed... and soon the sky was dark... he still didn’t call.
It was already tiring to look at the phone anymore.
Then around 2am in the morning, he suddenly called me and woke me from my sleep. He told me to come out of the house.
Still, I felt joy and I ran out happily.
Me: Jin...
Jin: Here... take this...
Again, he handed me a little doll.
Me: What’s this?
Jin: I didn’t give it to you yesterday, so I am giving it to you now. I’m going home now, bye.
Me: Wait, wait! Do you know what today is?
Jin: Today? Huh?
I felt so sad, I thought he would remember my birthday.
He turned around and walked away like nothing had happen.
Then I shouted...
"Wait...!"
Jin: You have something to say?
Me: Tell me, tell me you love me...
Jin: What?!
Me: Tell me
I put my pathetic self behind and clung on to him.
But he just said simple cold words and left.
"I don’t want to say... that I love someone so easily, if you are desperate to hear it, then find someone else."
That was what he said. Then he ran off.
My legs felt numb... and I collapsed to the ground. He didn’t want to say it easily...
How could he....?
I felt that...
Maybe he is not the right guy for me...
After that day, I stranded myself at home crying, just crying.
He didn’t call me, although I was waiting.
He just continued handing me a little doll every morning outside my house.
After a month, I got myself together and went to school.
But what made the pain resurface was that I saw him on a street with another girl
He had a smile on his face, one that he never showed me as he touched the doll
I ran straight back home and looked at the dolls in my
room, and tears fell...
Why did he gave these to me..? Those dolls are probably picked out by some other girls.. In a fit of anger, I threw the dolls around.
Then suddenly, the phone rang. It was him.
He told me to come out to the bus stop outside my house.
I tried to calm myself down and walked to the bus stop.
I kept reminding myself that I am going to forget him, that it’s going to end.
Then he came into my sight, holding a big doll.
Jin: Jo, I thought you were pissed, you really came?
I couldn’t help hating him, acting like nothing had happen and joking around.
Soon, he held out the doll as usual...
Me: I don’t need it.
Jin: What? ...why?
I grabbed the doll from his hands and threw it on the road.
Me: I don’t need this doll, I don’t need it anymore!! I don’t want to see a person like you again!
I spitted out all the words that were inside me. But unlike other days, his eyes very shaking.
"I’m sorry" He apologized in a tiny voice.
He then walked over to the road to pick up the doll.
Me: You stupid! Why are you picking up the doll?! Just throw it away!!!
But he ignored me and just went to pick the doll.
Honk~ Honk~
With a loud honk, a big truck was heading towards him.
"Jin! Move! Move away!" I shouted...
But he didn’t hear me, he squatted down and picked up the doll.
"Jin, move!"
HONK~!!
Boom!
That sound, so terrifying.
That’s how he went away from me.
That’s how he went away without even opening his eyes to say one word to me.
After that day, I had to go through everyday with guiltiness and the sadness of losing him...
And after spending two months like a crazy person, I took out the dolls.
Those were the only gifts he left me since the day we started going out.
I remembered the days I spent with him and started to count the days when we were in love...
One... Two... Three...
1...2...3
...Four hundred and eighty four. Four hundred and eighty five...
...484...485....

It all ended with 485 dolls.
I then started to cry again, with a doll in my arms.
I hugged it tightly, then suddenly...
I love you~, I love you~"
I dropped the dolls,shocked.
I...lo..ve...you??
I picked up the dolls and pressed its stomach.
"I love you~ I love you~"
It can’t be!
I pressed all the dolls’ stomach as it piled on the side.
"I love you~"
"I love you~"
"I love you~"
Those words came out non-stop.
I... love... you...
Why didn’t I realize that?.
That his heart was always by my side, protecting me.
Why didn’t I realize that he love me this much?
I took out the doll under the bed and pressed it’s stomach,
that was the last doll, the one that fell on the road.
It had his blood stain on it.
The voice came out, the on that I was missing so much...
"Jo... Do you know what today is? We’ve been loving each other for 486 days. Do you know what 486 is? I couldn’t say I love you... Um... since I was too shy... If you forgive me and take this doll, I will say that I love you... everyday... till I die...
Jo... I love you..."
The tears came flowing out of me. Why? Why? I asked God, why do I only know about all this now?
He can’t be by my side, but he loved me until his last minute...
For that, and for that reason... to me... it became courage... to live a beautiful life....
..............................The EnD...............................