ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 7
บทที่ 7
“เฮ้ย! ซังมิน! แกมาสะเหล่ออะไรแถวนี้ว่ะ!” ทายสิใครเอ่ย “ออกไปให้พ้นตัวน้องสาวฉันเดี๋ยวนี้!!” ถูกต้องนะคร๊า! พี่ชายคนหนึ่งและหนึ่งเดียวของฉัน โอ อึนซังนั่นเอง เสียงพี่ฟังน่ากลัวจังเลย
“โอ อึนซัง” พี่ซังมินพูดน้ำเสียงเยือกเย็น นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับพี่ซังมินที่แสนน่ารักซึ่งฉันเคยรู้จักนะ??
“ใช่ ฉันเอง!!” ดวงตาของพี่ลุกโชนไปด้วยความโกรธ “แกมาทำบ้าอะไรกับน้องสาวฉันไม่ทราบ”
“ขอโทษนะพี่ชาย เราไม่รู้จริงๆ ว่าเธอคือน้องสาวของพี่” พี่ฮยุนบินเข้าไปยืนห้ามตรงกลางเพื่อให้พวกเขาเย็นลง นี่ฉันยังไม่บอกพวกเขาหรอกเหรอว่าพี่ฉันคืออึนซัง?
“เรื่องจริงเหรออึนมี?” พี่ซังมินถามอย่างเย็นชา
“คะ…” พี่ซังมินที่แสนสนุกและร่าเริงหายไปไหนแล้วนะ…T_T
“เธอนั่นเองคือโอ อึนมีที่พี่ของฉันกำลังตามหาอยู่” พี่ซังมินมองฉันด้วยสายตาที่ผิดแปลกไป…ในดวงตาคู่นั้นของเขาบ่งบอกได้ถึงความเกลียดชังแต่เจ็บปวด
“เอ๋? ไอ้เจ้าชอย ซังโฮมันต้องการอะไรจากน้องสาวฉันกันนะ? ฝากบอกมันด้วยว่าถ้ามันมาเฉียดเข้าใกล้น้องสาวฉันแม้เพียงนิดเดียวฉันจะฆ่ามันให้ตายด้วยมือฉันเอง” พี่ขู่ฟ่อกลับไป นี่มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ? แล้วใครคือชอย ซังโฮ?? แล้วนายซังโฮนั่นมาหาอะไรฉัน??
“ชั่งปะไร” พี่ซังมินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเหมือนเดิมแล้วจากไป มันเกิดอะไรขึ้น?? ฉันสาบานได้ว่าเราเพิ่งจะหัวเราะเริงร่ากันมาเมื่อสิบนาทีที่ผ่านมานี้เอง แต่ตอนนี้…เราเหมือนกลายเป็นศัตรูกันเลย
“ฮยุนมิน…ไปบอกไอ้จัญไรซังโฮด้วยว่าอย่าแม้แต่คิดที่จะเข้าใกล้น้องสาวฉัน” พี่พูดด้วยเสียงนุ่มนวลขึ้น เหมือนกับว่าพี่กับพี่ฮยุนบินจะเข้ากันได้นะ
“ได้เลยพี่ชาย แต่พี่ไม่คิดว่าพี่ทำเกินไปหน่อยเหรอครับ….ไม่ยอมให้พี่ซังโฮ…”
พี่แทรกเข้าไปตัดคำพี่ฮยุนบินกลางคัน “ถ้าฉันยังเป็นรุ่นพี่แกก็ทำตามที่ฉันบอกซะตกลงไหม”
“ตกลงครับพี่” พี่ฮยุนบินตอบกลับอย่างสุภาพ
เดี๋ยวก่อนนะ…เมื่อกี้พี่เรียกพี่ฮยุนบินว่าฮยุนมิน…มันอะไรกันแน่เนี๊ย?? “พี่ฮยุนบิน ทำไมพี่ชายฉันถึงเรียกพี่ว่าฮยุนมินแทนที่จะเป็นฮยุนบินละค่ะ?”
“เรื่องมันยาวนะ” พี่ฮยุนบินเริ่มอธิบาย “หม่าหม๊าฉันชอบชื่อฮยุนมิน หม๊าจึงเรียกฉันด้วยชื่อนี้ แต่ป่าป๊าชอบฮยุนบินมากกว่าเขาเลยเรียกฉันว่าฮยุนบิน แต่ชื่อจริงๆ ฉันคือ คิม ฮยุนมิน แต่เหตุผลที่ฉันแนะนำตัวเองกับเธอว่าฮยุนบินก็เพราะว่าเจ้าซังมินไม่ชอบที่จะให้ชื่อเราจบลงด้วยเสียงเดียวกัน”
“อ๋ออออ…แล้วแบบนี้ฉันต้องเรียกพี่ว่าพี่ฮยุนบินหรือพี่ฮยุนมินดีค่ะ?” ฉันยังคงสับสนว่าจะเรียกเขาว่ายังไง
“เรียกฉันว่าพี่ฮยุนมินก็ได้เพราะนั่นคือชื่อจริงของฉัน แต่เธอจะเรียกฉันว่าฮยุนบินก็ได้นะ…เอ่อ…มันซับซ้อนซ่อนเงื่อนหน่อยนะ เอาเป็นว่าเรียกฉันสักอย่างก็แล้วกัน ยังไงเสียฉันก็ตอบเธออยู่ดี” พี่ฮยุนมินตอบกลับมาด้วยความรำคาญใจ
“ฮ่าๆๆๆ ตกลง งั้นฉันเรียกพี่ว่าพี่ฮยุนมินก็แล้วกัน”
“ก็ได้ ฉันคงต้องไปแล้วละ…บายนะอึนมี บายครับพี่” แล้วพี่ฮยุนมินก็จากไป
กลับมาดูพี่ชายฉันบ้าง “นี่พี่ เมื่อกี้มันเรื่องอะไรเหรอ?”
“ไม่มีอะไร แกไม่จำเป็นต้องรู้หรอก แค่อยู่ห่างๆ ซังมินก็พอ แต่ถ้าอยู่ใกล้เจ้าฮยุนมินก็ไม่มีปัญหาอะไร” พี่ตอบกลับ
“ทำไมละ?”
“แล้วฉันจะค่อยบอกแกทีหลัง” พี่เดินตรงเข้าไปในบ้าน
ง่ะ เอาเหอะ ฉันรู้จักนิสัยของพี่ฉันดี เมื่อใดก็ตามที่เขาไม่อยากจะบอกอะไร เขาก็จะไม่มีทางบอก ไม่ว่าฉันจะกวนเขาขนาดไหนก็ตาม ส่วนเมื่อกี่นี้พี่ซังมินก็เพิ่งจะแสดงท่าทางไม่ชอบฉัน ดังนั้นฉันก็คงไม่เข้าไปพูดกับเขาเหมือนกัน…แต่อย่างน้อยก็ยังมีพี่ฮยุนมินที่ยังคงดีต่อฉัน
“กลับมาแล้วเหรอลูกรัก วันนี้เป็นยังไงบ้าง?” แม่กล่าวต้อนรับฉันที่ประตูทางเข้า
“โอ๊ยยย หนูมีความสุขสุดจะบรรยายเลยคะแม่!! แล้วหนูก็ได้เพื่อนใหม่ด้วยนะค่ะ หนูเจอเธอเรียนอยู่ห้องเดียวกับหนู เธอชื่อว่า จัง มินนา เธอทั้งน่ารักทั้งน่าคบเลยละค่ะ หนูยังได้เจอกับน้องปีหนึ่งอีก เขาชื่อว่า คัง จีซุก เขาน่ารักสุดๆ แถมยังทำตัวเหมือนเด็กอายุ 5 ขวบอีกแหนะแต่ก็น่ารักดีคะ แล้วหนูก็ยังได้เจอกับพี่ฮยุนมินอีกด้วย บลา บลา บลา…” ฉันพูดต่ออย่างไม่หยุดยั้งเกี่ยวกับความวิเศษที่ฉันได้พบในวันนี้ แต่ฉันก็เลือกที่จะไม่พูดถึงพี่ซังมินเพราะฉันไม่อยากให้แม่ต้องเป็นห่วงและฉันเองก็อยากจะเป็นน้องสาวที่ดีเชื่อฟังคำของพี่ชายด้วย…ดังนั้นลืมพี่ซังมินไปซ่ะ
“มันช่างเป็นวันที่ยอดเยี่มจริงๆ เลยนะลูกรัก” แม่หันไปช่วยคุณดองทำอาหาร “ว่าแต่ลูกไม่มีการบ้านต้องทำเหรอ?”
“อ้า จริงสิค่ะ หนูเกือบลืมไปแล้วเชียว ขอบคุณนะค่ะแม่ที่เตือน!” ฉันรีบจูบลาแม่และคุณดองแล้ววิ่งออกจากห้องครัวไป
ฉันเดินผ่านห้องของพี่แต่บางสิ่งบางอย่างก็ทำให้ฉันต้องหยุดชะงัก ฉันแอบมองเข้าไปในห้องของพี่ พบว่าพี่กำลังนั่งเขียนอะไรบางอย่างอยู่บนโต๊ะ พี่กำลังทำการบ้านเหรอ? นี่ฉันไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม? ปาฏิหารย์จริงๆ แอบเข้าไปดูใกล้ๆ ดีกว่า
ฉันแอบย่องเข้าไปข้างหลังพี่ คุณรู้ไหมละว่าฉันเห็นอะไร?? พี่กำลังเขียนชื่อจัง มินนาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“ฮ่าๆๆๆ” โอ้ ไอ้บ้าเอ้ย! ไม่ต้องบอกฉันก็รู้…ฉันเผลอหัวเราะเสียงดังไปใช่ไหม?
“ห๊า?...นี่มันเวรกรรมอะไร…”พี่หันมามองฉันพร้อมกับดวงตาที่ราวกับจะเด้งออกมาจากเบ้า อื่ม..ประมาณนี้อ่ะ 0_0 “อึนมี แกมาทำอะไรในห้องฉัน?!?!” พี่เพิ่งสังเกตว่าสมุดของเขายังคงเปิดอยู่จึงรีบปิดอย่างรวดเร็ว
“สายเป็นแล้วพี่ชาย!!! เห็นหมดเปลือกเลย!!” ฉันร้องออกมาเป็นเพลง “หมด…เปลื๊อก…เลย~”
“ยัยโอ อึนมี ลากก้นของแกมานี่เดี๋ยวนี้นะ!!!” พี่วิ่งไล่ตามหมายจะจับฉันแต่ฉันไหวตัววิ่งหนีไปตั้งแต่ก่อนที่พี่จะพูดจบแล้วละ
“แม่จ๋า ลูกชายของแม่กำลังพยายามฆ่าลูกสาวผู้เป็นแก้วตาดวงใจของแม่!!” ฉันเข้าไปหลบหลังแม่
“นี่ โอ อึนซัง ลูกทำอะไรของลูกนะ?!?” แม่ด่าพี่
“มันเอาสมุดของผมมา!! ผม…ผม…ผมต้องเอากลับไปทำการบ้าน!” พี่พูด โกหกชัดๆ -_-
“อึนมี คืนสมุดให้พี่เขาซ่ะ” พอแม่พูดจบ พี่ก็แสยะยิ้มออกมา
“ไม่ใช่นะคะแม่ พี่พยายามจะฆ่าหนูเพราะว่าหนูไปแอบเห็นพี่กำลังเขียนจดหมายรักถึง จัง มินนา เพื่อนของหนู!” ตายละ พี่ได้ฆ่าฉันจริงๆ แน่งานนี้
“จริงเหรอ?!?! ไหนเอามาให้พ่ออ่านซิ๊” พ่อลุกจากโซฟาแล้วมาเอาสมุดในมือฉันไป
พี่พยายามจะพุ่งใส่พ่อแต่ก็ถูกฉันกับแม่เข้าไปกันเอาไว้แล้วนั่งทับซะเลย
พ่อกระแอมเสียงตัวเองแล้วเริ่มอ่าน “จัง มินนา ชื่อของเธอช่างงดงามเฉกเช่นใบหน้า เธอคือดวงดาราที่ฉายแสงมาเพื่อส่องสว่างกลางทิวาราตรี เธอคือมวลบุพชาติที่เบ่งบานภายใต้แสงแห่งดวงอาทิตย์ ดวงตาของเธอช่างเหมือนกับเพชรที่จรัสแสงอยู่ในนัยตาของเหล่านางฟ้า…เธอคือทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับฉัน…บลา บลา บลา…” อิ้วววว พี่ไปได้อะไรเห่ยๆ นี้มายังไงนะ?? ฉันคิดมาตลอดว่าพี่นะออกจะหยาบกระด้างแต่ อิ้วววววววว…ฉันว่าตอนนี้ฉันขนลุกไปหมดทั้งตัวแล้วละ!!
“อ้าวววว….ลูกแม่โตขึ้นใหญ่แล้ว” แม่แกล้งทำเป็นปาดน้ำตา
“ลูกพ่อ ลูกน่าจะต้องการความช่วยเหลือเกี่ยวกับการแต่งกลอนสักหน่อยนะ…ถ้าลูกต้องการจะยึดพื้นที่ของหัวใจสาวๆ แล้วละก็ ลูกต้องมาเรียนกับพ่อนี่” พ่อทำเสียงภาคภูมิใจแล้วเอามือไปโอบแม่ไว้
“ออกไปเดี๋ยวนี้นะ” พี่ตะโกนออกมา เออใช่ เกือบลืมไปแล้วไหมละว่าเรากำลังนั่งทับพี่อยู่ ถ้าจับพี่ไปทำเป็นโซฟา พี่สามารถเป็นโซฟาอย่างดีได้เลยนะนี่
เราลุกออกจากตัวพี่แล้วพ่อก็คืนสมุดให้พี่ไป อ้าวววววว…ทำไมพ่อถึงทำแบบนั้น?? หนูอยากเอาไปให้มินนาดูนะ
พี่จ้องมาที่พวกเราก่อนที่จะวิ่งขึ้นห้องไปแล้วล็อคเสียเรียบร้อยเลย
“อึนมี ลูกมีอะไรอย่างนั้นบ้างไหม?” แม่หันมาถามฉัน บ้าเอ้ย นี่มันไม่เข้าท่าเอาเสียเลย
“เอ่อ…ไม่คะ…หนูเพิ่งจะเข้าเรียนเองนะค่ะ…ฮ่าๆๆๆๆ แล้วหนูจะไปมีอะไรอย่างนั้นได้ยังไงละ..ฮ่าๆๆๆ..” อ๊ากก ทำไมแม่กับพ่อถึงได้ดูเหมือนปีศาจอย่างนี้นะ “ดูเวลาสิ หนูต้องเริ่มทำการบ้านแล้วละคะ” ฉันรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องแล้วล็อคประตูเช่นกัน ใครจะไปรู้ละว่าพ่อกับแม่กำลังวางแผนจะทำอะไรอยู่
ผ่านไปสองชั่วโมง ในที่สุดฉันก็เสร็จการบ้านทั้งหมด …ห้าวววว … ฉันว่าฉันน่าจะอาบน้ำนอนได้แล้วละ
30 นาทีหลังจากนั้น ฉันอาบน้ำเสร็จแล้วและกำลังจะล้มตัวนอน เสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้นมา
ฉันมองดูหมายเลขที่หน้าจอ…ไม่รู้จักเสียด้วย…แปลกจัง นอกจากพี่ แม่ พ่อ คุณดอง มินนาและจีซุกแล้วก็ไม่มีใครมีเบอร์โทรศัพท์ของฉันเลย แล้วนี่ใครกันนะ?
[สวัสดีคะ]
-…..
[สวัสดีค่ะ? นั่นใครค่ะ?]
-…..
[นี่! ถ้าคุณโทรมาแล้วไม่คิดจะพูด…]
- ฮึก (เสียงสะอื้น)
เอ๊ะ นี่มันเสียงผู้ชายหนิ เขากำลังร้องไห้อยู่เหรอ?
[เอ่อ…คุณไม่เป็นไรใช่ไหมคะ? แล้วไม่ทราบว่าคุณคือใครเหรอ?]
- โอ อึนมี…ในที่สุดฉันก็เจอเธอ
[ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด]
แปลกชะมัด…นั่นใครกันนะ? เขาช่างไร้มารยาทเสียจริงที่ตัดสายใส่ฉัน…ฉันมั่นใจว่าเขาเป็นผู้ชายเพราะเสียงเขาเหมือนผู้ชาย แต่จะเป็นใครไปได้ละ?...ห้าววววว…ยังไงก็ชั่ง ฉันง่วงเหลือเกินแล้ว…ไว้ค่อยคิดต่อพรุ่งนี้ก็แล้วกัน
________________________________________________
ไม่อยากจะเชื่อว่าห่ามๆ แถมยังโหดอย่างอึนซังจะทำอะไรแบบนั้นได้ จดหมายก็เน่าซ่ะ กรั๊กๆๆๆ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น