ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 6
อ๊ากกกกกก บทนี้น่ารักอ่า หลังจากนี้ไปเนื้อเรื่องจะสนุกมากครับ ติดตามกันต่อไปนะ ^^
_____________________________________________________________
บทที่ 6
พี่ซังมิน พี่ฮยุนบินและฉันนั่งที่ร้านกาแฟต่อไปอีกสองชั่วโมงกว่าๆพูดถึงเรื่องของฉัน อย่าถามฉันนะว่าทำไมแต่ฉันรู้สึกสบายใจที่ได้คุยกับพวกเขาแล้วก็รู้สึกว่าฉันสามารถไว้ใจพวกเขาได้ด้วย
“ว้าว ชีวิตของเธอนี่เป็นวิทยาทานได้เลยนะอึนมี” พี่ซังมินพูด
“ฉันเห็นด้วยอย่างแรง ติดแหงกอยู่ในบ้านเป็นเวลา 17 ปีก็แย่พอแล้วยังต้องมาแย่เข้าไปอีกกับการที่ถูกเจ้าเด็กนั่นตามรังควาน” พี่ฮยุนบินพูดพร้อมกับแสดงความเห็น ฉันกล้ายืนยันเลยว่าพี่ฮยุนบินไม่ชอบจองมินเอาเสียเลย
พนักงานเสิร์ฟสาวสวยเดินมาหาพี่ฮยุนบินพร้อมกับเครื่องดื่มสตรอว์เบอร์รี่มิวค์เชคใส่วีฟครีมซึ่งสั่งมาเป็นรายการที่ 12 ของพี่ฮยุนบิน ฉันมหัศจรรย์ใจจริงๆ ที่พี่ฮยุนบินยังคงนั่งอยู่ที่เดิมได้โดยไม่ต้องวิ่งไปเข้าห้องน้ำ
“ฮยุนบิน แกนี่มันตะกะจริงๆ! แกเกือบจะสั่งเครื่องดื่มที่มีอยู่ในเมนูมาหมดแล้วนะ! แกจ่ายเองก็แล้วกัน!” พี่ซังมินเริ่ม
“อะไรของแก…ฉันมันเด็กกำลังเจริญเติบโต! ฉันต้องการอาหารและเครื่องดื่มสำหรับฉัน!” พี่ฮยุนบินทำปากยื่น แต่พี่ซังมินก็เอาแต่หัวเราะอย่างกับคนบ้า เห๊อะ? มันตลกมากรึไง?
ฉันว่าพี่ฮยุนบินคงอ่านใจฉันออกเลยหันหน้ามาถามฉันคำถามเดียวกับพี่ซังมิน ฉันกำลังจะตอบเขาไปแต่ทันทีที่ได้เห็นหน้าพี่ฮยุนบิน ฉันก็หัวเราะออกมาอย่างกับยัยบ้าเหมือนกัน ตอนนี้ฉันรู้แล้วละว่าทำไมพี่ซังมินถึงหัวเราะเหมือนคนบ้า
“นี่!พวกเธอสองคนหัวเราะอะไรกัน!!” พี่ฮยุนบินเริ่มรำคาญ
“ฮ่าๆๆๆๆๆ” พี่ซังมินกับฉันได้แต่หัวเราะต่อไป
ฉันหยิบกระเป๋าของฉันขึ้นมาควานหากระจก พอเจอปุ๊ปฉันก็ส่งให้พี่ฮยุนบินทันที
พี่ฮยุนบินส่องไปที่กระจกแล้วทำท่าทางสับสน “มันน่าขำนักรึไงกับการที่มีวีฟครีมติดอยู่ที่หนวดเนี๊ย?? ฉันว่ามันดูเซ็กซี่จะตายไป!!!”
หลังจากที่พี่ฮยุนมินพูดจบ พี่ซังมินกับฉันก็ยิ่งหัวเราะหนักเข้าไปใหญ่ราวกับว่าเราเตี๊ยมกันมา
“เฮ้! นี่พวกเธอไม่เชื่อฉันใช่ไหม? งั้นดูนี่!!” พี่ฮยุนบินหันไปหาผู้หญิงที่นั่งอยู่โต๊ะถัดไปแล้วถาม “นี่ คุณคิดว่าผมดูเซ็กซี่ไหมเวลาที่มีวีฟครีมติดอยู่ที่หนวดแบบนี้?”
“อ๊ายยยย นี่พี่คิม ฮยุนบินจริงๆ ด้วย!!” --- ผู้หญิงคนที่ 1
“อ๊ากกก พี่ชอย ซังมินก็อยู่ที่นี่ด้วย!!” --- ผู้หญิงคนที่ 2
“อ๊ายยย พี่ขา หนูรักพี่ค่ะ!!” --- ผู้หญิงคนที่ 3
“พี่ซังมินขา มาเป็นแฟนหนูเถอะคะ!!” --- ผู้หญิงคนที่ 2
“พี่ฮยุนมิน แต่งงานกับหนูนะค่ะ!!” --- ผู้หญิงคนที่ 1
“เวรแล้วไงฮยุนบิน! ดูสิว่าแกทำอะไรลงไป!!” พี่ซังมินสาปแช่งเสร็จก็รีบลากฉันกับพี่ฮยุนบินออกจากร้าน ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าพวกนั้นไล่ตามเรามานานขนาดไหน หรือเลิกไล่ไปตั้งแต่เมื่อไหร่แต่เราวิ่งหนีมาประมาณ 10 ซอยเห็นจะได้ “พวก เฮือก นั้น เฮือก ไป เฮือก กัน เฮือก แล้ว เฮือก ยัง?” พี่ซังมินถาม
ฉันหันกลับไปมอง แต่ก็ไม่เจอใครตามมาแล้ว “ไม่มี…เฮือก…ฉันคิดว่าเราหลุดมาได้แล้วละ!”
“ฟิ้ว เกือบไปแล้วไหมละ!” พี่ฮยุนบินพูดพลางปาดเหงื่อ
“ใช่! ทั้งหมดมันเป็นความผิดของแก!” พี่ซังมินพูดต่อแล้วจ้องพี่ฮยุนบินเขม็ง
“อะไรของแก….ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ” พี่ฮยุนบินทำเป็นไร้เดียงสา
“มันสายมากแล้ว เธออยากกลับบ้านแล้วยัง?” พี่ซังมินเมินพี่ฮยุนบินแล้วหันมาถามฉันแทน
“จริงด้วย นี่มันก็สายมากแล้ว ฉันว่าฉันควรจะกลับบ้านได้แล้วละ” ฉันยิ้มแล้วเดินไปกับพี่ซังมินโดยทิ้งพี่ฮยุนบินไว้ข้างหลัง
“นี่!! พวกเธอหนะ รอฉันด้วย!!! T_T” พี่ฮยุนบินออกวิ่งไล่ตามพวกเรามา ทำให้ฉันกับพี่ซังมินอดขำกับพฤติกรรมเหมือนเด็กของพี่เขาไม่ได้
“ฮยุนบิน บางครั้งฉันก็เคยข้องใจนะว่าแกหลอกฉันเรื่องวันเกิดของแกรึป่าว” พี่ซังมินมองพี่ฮยุนบินด้วยความสงสัย
“ชิ๊! หม่าหม้าบอกฉันเองว่าฉันอายุ 18 แล้ว! หม่าหม้าไม่มีทางโกหกหนูโปกี้ของหม้าหรอก!” พี่ฮยุนบินปิดปากตัวเองเมื่อนึกได้ว่าเพิ่งหลุดพูดอะไรออกไป
“โปกี้?? ฮ่าๆๆๆ” นั่นมันชื่ออะไรของเขานะ?
“ฮ่าๆๆๆ ในที่สุดแกก็ยอมรับ! ฉันรู้หละน่าว่าแม่แกเรียกแก เวลาที่แม่แกพูดว่า “หนูโปกี้จ๋า มารับโทรศัพท์หน่อยเร็ว!” พี่ซังมินเริ่มหัวเราะอีกครั้ง
“เออ! แล้วไงว่ะ!!” พี่ฮยุนบินกระทืบเท้าด้วยความเคือง
“พี่ฮยุนบิน พวกเราขอโท….” พี่ซังมินหยุดฉันเอาไว้
ฉันมองเขาด้วยความสงสัย “ไม่ต้องห่วงหรอก เดินต่อไปเหอะ ฉันว่าภายใน 10 วินาทีหมอนั่นก็จะมาปรากฏตัวอยู่ข้างๆ เราเองละ”
10…9…8…7…6…5…4…3…2…1…
“เฮ้! รอฉันด้วยสิ!!!” พี่ฮยุนบินวิ่งตรงเข้ามาแทรกตรงกลางระหว่างเรา
“อย่างที่ฉันพูดไหมละ” พี่ซังมินยิ้มเยาะ
“หุบปากของแกซ่ะ!” พี่ฮยุนบินผลักพี่ซังมินออกแล้วคล้องแขนฉันเอาไว้
“ฮ่าๆๆๆ พี่สองคนตลกจังเลย!” ฉันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะพวกเขา ตอนนี้ฉันรู้แล้วละว่าผู้ชายหลายๆ คนชอบทำตัวเป็นเด็ก แต่ก็น่าสนใจมากทีเดียว
“เอาหละ ขอบคุณมากคะพี่ๆ ฉันถึงบ้านแล้ว! ลาก่อนค่ะ!” ฉันโบกมือให้กับพี่ซังมินและพี่ฮยุนบิน
“เฮ้ย! ซังมิน! แกมาสะเหล่ออะไรแถวนี้ว่ะ!”
_______________________________________________________
คิ๊ๆๆๆ จบกวนบาทาอีกแล้ว -_- ลุ้นกันต่อเด้อว่าใครมาหาเรื่องซังมินขวัญใจของใครหลายๆ คน แต่บอกไว้ก่อนนะว่าใครชอบพ่อหนุ่มคนนี้ อีกไม่กี่ตอนข้างหน้าอาจต้องเจ็บจี๊ดๆ ที่หัวใจได้ ดังนั้นตัดใจจากซังมินเสียเถอะ กรั๊กๆๆๆ มาแอบสปอร์ยเรื่อง
_____________________________________________________________
บทที่ 6
พี่ซังมิน พี่ฮยุนบินและฉันนั่งที่ร้านกาแฟต่อไปอีกสองชั่วโมงกว่าๆพูดถึงเรื่องของฉัน อย่าถามฉันนะว่าทำไมแต่ฉันรู้สึกสบายใจที่ได้คุยกับพวกเขาแล้วก็รู้สึกว่าฉันสามารถไว้ใจพวกเขาได้ด้วย
“ว้าว ชีวิตของเธอนี่เป็นวิทยาทานได้เลยนะอึนมี” พี่ซังมินพูด
“ฉันเห็นด้วยอย่างแรง ติดแหงกอยู่ในบ้านเป็นเวลา 17 ปีก็แย่พอแล้วยังต้องมาแย่เข้าไปอีกกับการที่ถูกเจ้าเด็กนั่นตามรังควาน” พี่ฮยุนบินพูดพร้อมกับแสดงความเห็น ฉันกล้ายืนยันเลยว่าพี่ฮยุนบินไม่ชอบจองมินเอาเสียเลย
พนักงานเสิร์ฟสาวสวยเดินมาหาพี่ฮยุนบินพร้อมกับเครื่องดื่มสตรอว์เบอร์รี่มิวค์เชคใส่วีฟครีมซึ่งสั่งมาเป็นรายการที่ 12 ของพี่ฮยุนบิน ฉันมหัศจรรย์ใจจริงๆ ที่พี่ฮยุนบินยังคงนั่งอยู่ที่เดิมได้โดยไม่ต้องวิ่งไปเข้าห้องน้ำ
“ฮยุนบิน แกนี่มันตะกะจริงๆ! แกเกือบจะสั่งเครื่องดื่มที่มีอยู่ในเมนูมาหมดแล้วนะ! แกจ่ายเองก็แล้วกัน!” พี่ซังมินเริ่ม
“อะไรของแก…ฉันมันเด็กกำลังเจริญเติบโต! ฉันต้องการอาหารและเครื่องดื่มสำหรับฉัน!” พี่ฮยุนบินทำปากยื่น แต่พี่ซังมินก็เอาแต่หัวเราะอย่างกับคนบ้า เห๊อะ? มันตลกมากรึไง?
ฉันว่าพี่ฮยุนบินคงอ่านใจฉันออกเลยหันหน้ามาถามฉันคำถามเดียวกับพี่ซังมิน ฉันกำลังจะตอบเขาไปแต่ทันทีที่ได้เห็นหน้าพี่ฮยุนบิน ฉันก็หัวเราะออกมาอย่างกับยัยบ้าเหมือนกัน ตอนนี้ฉันรู้แล้วละว่าทำไมพี่ซังมินถึงหัวเราะเหมือนคนบ้า
“นี่!พวกเธอสองคนหัวเราะอะไรกัน!!” พี่ฮยุนบินเริ่มรำคาญ
“ฮ่าๆๆๆๆๆ” พี่ซังมินกับฉันได้แต่หัวเราะต่อไป
ฉันหยิบกระเป๋าของฉันขึ้นมาควานหากระจก พอเจอปุ๊ปฉันก็ส่งให้พี่ฮยุนบินทันที
พี่ฮยุนบินส่องไปที่กระจกแล้วทำท่าทางสับสน “มันน่าขำนักรึไงกับการที่มีวีฟครีมติดอยู่ที่หนวดเนี๊ย?? ฉันว่ามันดูเซ็กซี่จะตายไป!!!”
หลังจากที่พี่ฮยุนมินพูดจบ พี่ซังมินกับฉันก็ยิ่งหัวเราะหนักเข้าไปใหญ่ราวกับว่าเราเตี๊ยมกันมา
“เฮ้! นี่พวกเธอไม่เชื่อฉันใช่ไหม? งั้นดูนี่!!” พี่ฮยุนบินหันไปหาผู้หญิงที่นั่งอยู่โต๊ะถัดไปแล้วถาม “นี่ คุณคิดว่าผมดูเซ็กซี่ไหมเวลาที่มีวีฟครีมติดอยู่ที่หนวดแบบนี้?”
“อ๊ายยยย นี่พี่คิม ฮยุนบินจริงๆ ด้วย!!” --- ผู้หญิงคนที่ 1
“อ๊ากกก พี่ชอย ซังมินก็อยู่ที่นี่ด้วย!!” --- ผู้หญิงคนที่ 2
“อ๊ายยย พี่ขา หนูรักพี่ค่ะ!!” --- ผู้หญิงคนที่ 3
“พี่ซังมินขา มาเป็นแฟนหนูเถอะคะ!!” --- ผู้หญิงคนที่ 2
“พี่ฮยุนมิน แต่งงานกับหนูนะค่ะ!!” --- ผู้หญิงคนที่ 1
“เวรแล้วไงฮยุนบิน! ดูสิว่าแกทำอะไรลงไป!!” พี่ซังมินสาปแช่งเสร็จก็รีบลากฉันกับพี่ฮยุนบินออกจากร้าน ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าพวกนั้นไล่ตามเรามานานขนาดไหน หรือเลิกไล่ไปตั้งแต่เมื่อไหร่แต่เราวิ่งหนีมาประมาณ 10 ซอยเห็นจะได้ “พวก เฮือก นั้น เฮือก ไป เฮือก กัน เฮือก แล้ว เฮือก ยัง?” พี่ซังมินถาม
ฉันหันกลับไปมอง แต่ก็ไม่เจอใครตามมาแล้ว “ไม่มี…เฮือก…ฉันคิดว่าเราหลุดมาได้แล้วละ!”
“ฟิ้ว เกือบไปแล้วไหมละ!” พี่ฮยุนบินพูดพลางปาดเหงื่อ
“ใช่! ทั้งหมดมันเป็นความผิดของแก!” พี่ซังมินพูดต่อแล้วจ้องพี่ฮยุนบินเขม็ง
“อะไรของแก….ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ” พี่ฮยุนบินทำเป็นไร้เดียงสา
“มันสายมากแล้ว เธออยากกลับบ้านแล้วยัง?” พี่ซังมินเมินพี่ฮยุนบินแล้วหันมาถามฉันแทน
“จริงด้วย นี่มันก็สายมากแล้ว ฉันว่าฉันควรจะกลับบ้านได้แล้วละ” ฉันยิ้มแล้วเดินไปกับพี่ซังมินโดยทิ้งพี่ฮยุนบินไว้ข้างหลัง
“นี่!! พวกเธอหนะ รอฉันด้วย!!! T_T” พี่ฮยุนบินออกวิ่งไล่ตามพวกเรามา ทำให้ฉันกับพี่ซังมินอดขำกับพฤติกรรมเหมือนเด็กของพี่เขาไม่ได้
“ฮยุนบิน บางครั้งฉันก็เคยข้องใจนะว่าแกหลอกฉันเรื่องวันเกิดของแกรึป่าว” พี่ซังมินมองพี่ฮยุนบินด้วยความสงสัย
“ชิ๊! หม่าหม้าบอกฉันเองว่าฉันอายุ 18 แล้ว! หม่าหม้าไม่มีทางโกหกหนูโปกี้ของหม้าหรอก!” พี่ฮยุนบินปิดปากตัวเองเมื่อนึกได้ว่าเพิ่งหลุดพูดอะไรออกไป
“โปกี้?? ฮ่าๆๆๆ” นั่นมันชื่ออะไรของเขานะ?
“ฮ่าๆๆๆ ในที่สุดแกก็ยอมรับ! ฉันรู้หละน่าว่าแม่แกเรียกแก เวลาที่แม่แกพูดว่า “หนูโปกี้จ๋า มารับโทรศัพท์หน่อยเร็ว!” พี่ซังมินเริ่มหัวเราะอีกครั้ง
“เออ! แล้วไงว่ะ!!” พี่ฮยุนบินกระทืบเท้าด้วยความเคือง
“พี่ฮยุนบิน พวกเราขอโท….” พี่ซังมินหยุดฉันเอาไว้
ฉันมองเขาด้วยความสงสัย “ไม่ต้องห่วงหรอก เดินต่อไปเหอะ ฉันว่าภายใน 10 วินาทีหมอนั่นก็จะมาปรากฏตัวอยู่ข้างๆ เราเองละ”
10…9…8…7…6…5…4…3…2…1…
“เฮ้! รอฉันด้วยสิ!!!” พี่ฮยุนบินวิ่งตรงเข้ามาแทรกตรงกลางระหว่างเรา
“อย่างที่ฉันพูดไหมละ” พี่ซังมินยิ้มเยาะ
“หุบปากของแกซ่ะ!” พี่ฮยุนบินผลักพี่ซังมินออกแล้วคล้องแขนฉันเอาไว้
“ฮ่าๆๆๆ พี่สองคนตลกจังเลย!” ฉันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะพวกเขา ตอนนี้ฉันรู้แล้วละว่าผู้ชายหลายๆ คนชอบทำตัวเป็นเด็ก แต่ก็น่าสนใจมากทีเดียว
“เอาหละ ขอบคุณมากคะพี่ๆ ฉันถึงบ้านแล้ว! ลาก่อนค่ะ!” ฉันโบกมือให้กับพี่ซังมินและพี่ฮยุนบิน
“เฮ้ย! ซังมิน! แกมาสะเหล่ออะไรแถวนี้ว่ะ!”
_______________________________________________________
คิ๊ๆๆๆ จบกวนบาทาอีกแล้ว -_- ลุ้นกันต่อเด้อว่าใครมาหาเรื่องซังมินขวัญใจของใครหลายๆ คน แต่บอกไว้ก่อนนะว่าใครชอบพ่อหนุ่มคนนี้ อีกไม่กี่ตอนข้างหน้าอาจต้องเจ็บจี๊ดๆ ที่หัวใจได้ ดังนั้นตัดใจจากซังมินเสียเถอะ กรั๊กๆๆๆ มาแอบสปอร์ยเรื่อง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น