ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 5
บทที่ 5
“เห้ย! แกคิดว่าแกจะทำทุ เ ร ศ อะไรของแกว่ะ?!?”
จองมินและฉันหันกลับไปมองทางต้นเสียงพร้อมกัน ชายหนุ่มผู้หนึ่งยืนอยู่ข้างหน้าเราพร้อมกับชายอีกคนซึ่งทั้งคู่เผ็ดได้ใจเอามากๆ!! ชายที่ช่วยฉันเอาไว้มีดวงตาขนาดกลาง เขี้ยวสวยได้รูป แถมผิวเขายังขาวเสียจนงามพริ้งอีกต่างหาก ทำเอาฉันอภิมหาอิจฉาเขาเสียจริง ส่วนชายหนุ่มอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ กันนั้น…ฉันมองเห็นหน้าเขาได้ไม่ค่อยถนัดนักเพราะเขาสวมหมวกบังอยู่…แต่ดูจากท่าทางแล้วเขาก็เผ็ดเอาการเลยทีเดียว!!
[กลับมายังโลกแห่งความจริงอีกครั้ง]
“มันไม่ใช่เรื่องของแก!” จองมินพูดพลางพยายามลากฉันออกไป
“เฮ้! ปล่อยฉันนะ!” ฉันพยายามต่อต้านแรงดึงจากเขา
“แกได้ยินที่เธอพูดไหม? เธอบอกให้แกไสหัวแล้วไปให้พ้นๆ ซ่ะ!” ชายคนนั้นพูดขึ้น
“ผู้ชายประเภทไหนกันที่ตบผู้หญิง??” และแล้ว เพื่อนของชายคนนั้นก็เผยเสียงออกมา
“แล้วมันไปหนักกบาลอะไรของแกสองคนมิทราบ?” จองมินกัดกลับไป
“สำหรับผู้ชายเฮ็งซวยอย่างแก แกพูดมากเกินความจำเป็นซะแล้ว!” เพื่อนของชายคนนั้นโต้กลับ
“ฉันไม่ได้เฮ็งซวย แกน่าจะ…” ก่อนที่จองมินจะทันได้พูดอะไรต่อ คุณนายชินก็วิ่งตรงเข้ามาหาพวกเรา
“ลูกจองมิน ลูกลืมเอากระเป๋าสตางค์ติดตัวมา…..” คุณนายชินหยุดพูดกลางคันเมื่อเธอสังเกตเห็นชายหนุ่มสองคนที่ยืนอยู่ด้านหน้าพวกเรา “โอ้พระเจ้า คุณชอย!!!” คุณนายชินทักทายชายคนที่ช่วยเหลือฉันเอาไว้ เขาชื่อชอยใช่ไหม?
คุณชอยอะไรนั่นส่งยิ้มกวนๆ กลับไปพร้อมทั้งพูด “นี่ลูกชายคุณใช่ไหม? คุณรู้ไหมว่าเขาเพิ่งทำให้ผมเสื่อมศรัทธา??”
“คุณพระคุณเจ้า ดิฉันขอโทษจริงๆ คะ” คุณนายชินตอบคุณชอยกลับอย่ากับคนบ้า ชิบเอ้ย ฉันสาบานได้เลยว่าเขาดูแก่กว่าฉันแค่ปีสองปีเอง ทำไมเธอถึงได้ตอบเขาอย่างสุภาพแล้วยังทำท่าให้เกียรติเขาขนาดนั้นนะ?
คุณชอยชี้นิ้วไปยังหน้าของคุณนายชิน “ผมไม่ได้ต้องการให้คุณขอโทษ” จากนั้นเขาก็เลื่อนนิ้วไปที่จองมิน “ผมต้องการให้เขาทำต่างหาก” นี่คุณคิดว่าเด็กที่ถูกตามใจจนเสียนิสัยคนนั้นจะพูดคำว่าขอโทษเหรอ?? ฉันรู้จักมันมาเป็นชาติแล้วยังไม่เคยเห็นหมอนั่นพูดคำว่าขอโทษเลยแม้แต่กับพ่อแม่ของเขา!
“ไม่มีทาง ผมไม่มีทางขอโทษมันเด็ดขาด มันเป็นตุ๊กตาหมีโง่ๆ ตัวหนึ่งที่เข้ามากวนใจผม มันนั่นแหละที่ต้องเป็นฝ่ายขอโทษ” เจ้าหัวดื้อจองมินตอบกลับไป เห็นไหมละ เหมือนที่ฉันพูดไหม? เขาไม่มีทางทำเป็นอันขาด!
“จองมิน!! เก็บคำพูดของแกไว้แล้วขอโทษคุณชอยเดี๋ยวนี้!!” คุณนายชินตะหวาด
“ทำไมผมต้องทำละ?? มันเป็นคนเข้ามาแส่เรื่องของผมเองนี่!” จองมินปฏิเสธ
[เพี้ยะ] เห้ย! คุณนายชินตบลูกชายสุดที่รักของเธอเหรอนั่น?? ฉันมองคุณนายชินอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“แม่….” นัยตาของจองมินสั่นไหว ฉันว่าเขาเองก็คงตกใจที่ถูกแม่ตบ
“พูดขอโทษเดี๋ยวนี้…” คุณนายชินพูดเสียงต่ำ
“…” จองมินตอบกลับด้วยความเงียบ
“อะแฮ่ม” คุณชอยแสร้งไอออกมา เออใช่ ฉันเกือบลืมไปแล้วว่าเขายังอยู่ตรงนี้ด้วย
“ดิฉันขอโทษจริงๆ สำหรับพฤติกรรมของลูกชายดิฉัน”คุณนายชินเริ่มกล่าวขอโทษอีกครั้ง ด้วยความสัตย์เลยนะ ฉันยังไม่เคยเห็นเธอสุภาพเลยสักครั้งโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับมนุษย์ที่อ่อนกว่าเธอถึงสามเท่าเช่นนี้
“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไร ผมแค่อยากให้เขาขอโทษผู้หญิงคนนั้น” เขาชี้มาที่ฉัน
“ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วยคะ??” คุณนายชินดูสับสน
“เพราะลูกชายของคุณกำลังจะตบเธอ แต่โชคยังดีที่ผมมาหยุดเอาไว้ได้ทันการ”
“มันคงไม่เป็นไรมังค่ะ เธอคือฟิอองเซของลูกชายฉันเอง เพราะฉนั้นคงไม่มีปัญหาอะไรหรอกคะ” คุณนายชินเริ่ม นังแม่มด!! ฉันขอสาปแช่งให้แกโดนแผดเผาในนรก!! ไปตายซ่ะ!!
“ว้าว…นี่ฉันไม่ได้หูผาดไปใช่ไหม? ดอกฟ้ากับหมาวัดเช่นนั้นนะเหรอ??” คำพูดของเพื่อนคุณชอยทำให้คุณนายชินโกรธจัด ฮ่าๆๆ ตอนนี้เธอดูไม่ต่างอะไรไปจากลูกมะเขือเทศเลย!! ฮ่า ฮ่า ฮ่า
“อืม…ผู้หญิงคนนี้เป็น…” คุณชอยหยุดไปชั่วครู่ “เพื่อนของผม แล้วผมก็ไม่อยากเห็นเพื่อนของผมโดนตบด้วย อีกอย่างนะ คนแบบไหนกันที่เขาจะตบฟิอองเซของตัวเองแบบนั้น? แล้วผมก็คิดว่านี่คงเป็นการมั่นแบบถูกบังคับเช่นกัน” อ๊ากก เขาช่างสุดจะร้อนแรงแล้วยังแสนฉลาดเสียจริง!! คุณนี่ไม่มีทางเป็นจองมินไปได้เลยเว้นเสียแต่ถ้าคุณโดนผ่าตัดจนเยินสักสิบครั้ง
“…” คุณนายชินไม่พูดอะไร
“เอาหละ ถ้าคุณไม่ต้องการเธอแล้วผมก็จะพาเพื่อนของผมออกไปเดินเล่นสักหน่อย” คุณชอยพูด ไปเดินเล่นเหรอ? ประโยคนั้นมันฟังคุ้นๆ ใช่ไหม?? ใช่แล้วละต้องคุ้นแน่ เพราะคนชอบพูดประโยคนี้เวลาพาสุนัขออกไปเดินเล่น! ฉันหน้าเหมือนสุนัขของคุณมากรึไง? เอาก็เอาว่ะ…เพราะคุณช่วยฉันเอาไว้ดังนั้นฉันจะไม่ถือโทษโกรธคุณ…ครั้งนี้ฉันยอมปล่อยคุณไปก่อน!
“แต่…แต่เธอต้องออกไปกับลูกชายดิฉันนะคะ นี่จะเป็นการออกไปข้างนอกด้วยกันครั้งแรกของพวกเขา…”
“อะไรนะ?!!?? คุณล้อผมเล่นใช่ไหม คุณเรียกเธอว่าฟิอองเซของลูกชายคุณโดยที่เขาสองคนไม่เคยออกไปข้างนอกด้วยกันมาก่อนนี่นะ??” คุณชอยพูดอย่างประหลาดใจ ชิ๊ ถ้าคุณมาเป็นฉัน…คุณจะอยากออกไปกับมันไหมละ??? ฉันไม่ได้ด่าเขาตรงที่เขาหน้าตาแย่นะ แต่อย่างน้อยเขาก็ควรจะเรียนรู้ที่จะแสดงออกอย่างถูกต้องกว่านี้สิ
“…” คุณนายชินเงียบไปอีกครั้ง
“ไม่มีอะไรจะพูดแล้วใช่ไหมครับ งั้นผมพาเธอไปเดินเล่นนะ” คุณชอยจับมือฉันแล้วพาฉันเดิมไปจากพวกนั้น
หลังจากเดินไปได้สองสามซอย เราก็ถึงร้านกาแฟ “อยากดื่มกาแฟหน่อยไหม?” คุณชอยถามฉัน
“คะคุณ…”
เขาตัดบทฉัน “เรียนฉันว่าซังมินก็พอ คุณชอยมันทำให้ฉันดูแก่เกินไปเพราะจริงๆ แล้วฉันเพิ่งจะ 18 เอง” ซังมินชี้ไปที่เพื่อนของเขา “แล้วนี่ก็คือเพื่อนของฉัน คิม ฮยุนบิน”
ฉันแนะนำตัวอย่างสุภาพให้พวกเขาฟัง “หนูชื่อโอ อึนมี ขอบคุณนะคะพี่ซังมินและพี่ฮยุนบินที่ช่วยหนูเอาไว้”
“ว้าว เธอนี่สุภาพจังเลยแต่พูดกับฉันแบบปกติก็พอเพราะว่าฉันหนะ…” ซังมินหยุดคำพูดของเขาไว้ “เธออายุเท่าไหร่แล้วเหรอ?”
“17”
“นั่นแหละ พูดกับฉันแบบปกติก็พอเพราะว่าฉันแก่กว่าเธอแค่ปีเดียวเอง” ซังมินยิ้มให้ อ๊ายยยย…เขาเผ็ดสุดฤทธิ์เลย พวกเรารับเครื่องดื่มมาแล้วตรงไปยังโต๊ะ
“ไหนบอกฉันมาสิ ว่าชายอัปลักษณ์คนนั้นเป็นฟิอองเซของเธอจริงเหรอ?” พี่ฮยุนบินถามด้วยสีหน้าขยะแขยง
“น่าเศร้าที่เป็นเรื่องจริง…” ฉันก้มลงมองโต๊ะรู้สึกได้ว่าน้ำตากำลังจะไหล “มันเป็นการแต่งงานแบบบังคับ…ครอบครัวของฉันเป็นหนี้คนพวกนั้นอยู่มากแล้วพวกนั้นก็ขอตัวฉันให้แต่งงานกับลูกชายของพวกเขาเพื่อเป็นการไถ่หนี้” ฉันทนไม่ไหวอีกต่อไป น้ำตาเริ่มไหลรินออกมา ยัยงั่งเอ้ย หยุดร้องไห้เดี๋ยวนี้นะ…เธอต้องสร้างความประทับใจแรกพบให้กับพวกเขา…วันแรกที่พวกเขาพบเธอก็เจอน้ำตาเลย!!!
“ไม่เป็นไรนะ…อย่ากังวลไป ฉันจะจัดการปัญหาทุกอย่างเองตกลงไหม?” ซังมินปลอบฉัน นายจะช่วยแก้ปัญหานี้ได้ยังไงละ?
_____________________________________
ง่า เรื่องมันหายไปไหนก็ไม่รู้ท่อนนึง เลยเอามาลงให้ใหม่ - -
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น