ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 3
บทที่ 3
[อ๊อดดดดดดดด อ๊อดดดดดดดด] (เสียงกริ่งหมดเวลา)
โอ้ก๊อด นี่ฉันอยู่ในโรงเรียนมานานขนาดไหนแล้วน่ะ? 6 ชั่วโมง?? 7 ชั่วโมง?? อาจารย์ก็สุดแสนจะน่าเบื่อ อย่างเดียวที่เรียกความสนใจจากฉันได้ก็มีเพียงวิชาภาษาญี่ปุ่นเท่านั้นแหละ เพราะฉันชอบเรียนภาษาต่างประเทศ แต่ยังไงซ่ะโรงเรียนก็ยังดีกว่าบ้านละน่า
“เฮ้ อึนมี แล้วเธอจะไปไหนต่อเหรอ?” มินนาถามฉัน
“ฉันต้องไปพบพี่ที่ประตูทางเข้าจ๊ะ” ฉันตอบพลางเก็บของใส่กระเป๋านักเรียน
“งั้นก็ไปกันเถอะ!” มินนาลากฉันออกไปยังประตูหน้า ฉันสาบานได้เลยว่าผู้หญิงคนนี้หลงใหลการลากคนอื่นไปมาเป็นที่สุด!
เราอยู่ห่างจากประตูหน้าเพียงแค่สองก้าวเอง แต่ก่อนที่จะไปถึง เราก็เห็นฝูงชนกลุ่มเบอเลิ่มซึ่งส่วนใหญ่เป็นนักเรียนผู้หญิงอยู่ข้างหน้าโรงเรียน
“ฉันว่าพวกนั้นคงกำลังยืนสำรวจพี่ชายเธออยู่มั้ง” มินนากระซิบข้างหูฉัน เธอรู้ได้ยังไงนะ?
“ฮ่าๆๆๆ พี่ชายของฉันนี่นะ??” พี่ของฉันไม่ได้หล่อเหลาอะไรเลย…เอ่อ อันที่จริงก็อาจจะมีบ้างอะน่ะ แต่ก็แค่นั้น
“อ่า จากที่ฉันได้ฟังมา พี่ชายเธอฮ็อตมากๆ น่ะ เขาหนะ….บลา บลา บลา” เธอเริ่มสาธยายเรื่องพี่ให้ฉันฟัง
“และนั่นหมายความว่าเธอเองก็คลั่งไคล้พี่ฉันเหมือนกันละสิ?” ฉันกวนประสาทเธอกลับ
“บ้า!! เธอพูดอะไรของเธอหนะ? อยากตายมากรึไง!!” ใบหน้าของมินนาถูกแผดเผาด้วยความเขินอาย…บางครั้งฉันน่าจะจับคู่สองคนนี่เสียเลยนะ
“ฮ่าๆๆๆ ตอนนี้เธอไม่ต่างอะไรไปจากลูกมะเขือเทศเลย!! ฮ่าๆๆ…ไม่ต้องกลัวไป ฉันไม่บอกพี่ฉันหรอก!” ฉันวิ่งหนีไปก่อนที่มินนาจะทันตั้งตัวพูดอะไรออกมา
ฉันวิ่งตรงไปยังกลุ่มคนเพื่อสำราจดูว่าพี่ชายของฉันอยู่ในนั้นไหม ปรากฏว่าเขาอยู่จริงๆ ด้วย พร้อมกับเพื่อนๆ ของพี่อีกบางคน ฉันคิดว่าแบบนั้นอะน่ะ “พี่ชาย!!” ฉันตะโกนพร้อมทั้งกระโดดขึ้นๆ ลงๆ ฉันหวังว่าพี่คงจะเห็นฉัน ก็ฉันไม่ได้เตี้ยขนาดหนักหนิ…อันที่จริงฉันหนะปานกลางต่างหาก 5 ฟุต 5 นิ้วเห็นจะได้…นั่นมันไม่เตี๊ยสักหน่อยจริงไหม?
“ออกไปนะ!!” ผู้หญิงไร้มารยาทบางคนผลักฉันลงไปกองอยู่บนพื้นซีเมนท์แข็งๆ นั่น
ฉันเห็นของเหลวสีแดงๆ กำลังไหลออกมาด้วย…เลือดเหรอ? T_T “แง้……” ฉันเริ่มร้องไห้ครวญคราง แน่นอนฉันรู้ว่าสภาพฉันไม่ต่างอะไรไปจากเด็กเล็กๆ กำลังร้องไห้เลย
ไม่มีใครสนใจฉันเลย แต่ฉันว่าพี่คงจะเห็นฉันแล้วละ เขาฝ่าฝูงชนเข้ามาหาฉันแต่ก็ยังช้ากว่ามินนา
“เฮ้อ เธอนี่มันซุ่มซ่ามจริงๆ เป็นอะไรมากไหม?” มินนาถามในขณะที่พยุงตัวฉันขึ้น มินนาจ๋าตอนนี้เธอกำลังเข้าข่ายคล้ายคลึงกับแม่ของฉันแล้ว
มินนาพยุงฉันไปนั่งที่ม้านั่งใกล้ๆ “ดูสารรูปตัวเองตอนนี้สิ เงอะงะจริงๆ! โชคดีนะที่ฉันพกเครื่องอุปกรณ์ช่วยเหลือนี่ติดตัวตลอด” มินนาเอาอุปกรณ์ช่วยเหลือของเธอออกมาแล้วลงมือล้างแผลให้ฉัน คนประเภทไหนกันนะที่ยังคงใช้อุปกรณ์ช่วยเหลือแบบนี้…อันที่จริงมันก็ไม่ผิดหรอกนะ แต่มันฟังดูงี่เง่าสิ้นดี….อุปกรณ์ช่วยเหลือ??
“ยัยบ้า เป็นไรมากไหม??” ฉันเงยหน้าขึ้นมองตามเสียง พี่ชายในชุดเครื่องแบบนักเรียนที่แสนจะมอมแมมของฉันนี่เอง คาดว่าเขาหน้าจะหลุดออกมาจาดฝูงชนได้แล้ว นี่ถือเป็นโชคที่เสื้อผ้าเค้ายังอยู่ครบ ไม่โดนจับแก้ผ้าในฝูงชน
ดูนั่น…พี่เทวูก็อยู่ที่นี่ด้วย “สวัสดีคะพี่เทวู!!” ฉันยิ้มออกมา
“แล้วฉันล่ะ???” พี่ชายบ่นงึมงำ
“ฮิๆๆ หวัดดีจ๊ะพี่ชายที่แสนหล่อเลิศและประเสริฐที่สุดของฉัน!!!”
“นี่แกไม่ได้มีฉันเป็นพี่คนเดียวหรอกเหรอ? คำว่าประเสริฐที่สุดจะใช้ได้ยังไงในเมื่อแกมีพี่คนเดียว ไม่มีใครให้แกเปรียบเทียบ ยัยงั่ง” พี่ตอบกลับ ฉลาดเป็นกรดเลยนะพี่เรา
เอ้อใช่ มินนายังอยู่ที่นี่หนิ “พี่จ๋า นี่เพื่อนใหม่ของฉันชื่อ มินนา ส่วนมินนา นี่พี่ชายฉัน พี่อึนซังกับเพื่อนพี่เขา พี่เทวู” ฉันแนะนำพวกเขา “แต่ฉันไม่รู้หรอกนะว่าผู้ชายคนอื่นๆ ที่ยืนอยู่ด้านหลังพวกพี่ๆ คือใคร” เพื่อนพี่ฉันเผ็ดกันทั้งนั้นเลย!!!
“พวกมันไม่สำคัญหรอก ดังนั้นแกก็ไม่จำเป็นต้องรู้จักพวกมัน” พี่บอกฉัน พี่พูดอะไรแบบนั้นออกมาได้ยังไง พวกนั้นเป็นเพื่อนพี่นะ!!!
“หวัดดีค่ะ…ยินดีที่ได้รู้จักคะ หนูชื่อจัง มินนา” มินนาส่งยิ้มให้พี่พร้อมกลับยื่นมือออกไปให้เขา ว้าว! นี่ถ้ามีงานประกวดแข่งขันรอยยิ้มนะ ฉันว่าเธอชนะเลิศแน่นอน แต่โอ้พระเจ้า อย่ายื่นมือเธอออกไปนะมินนา พี่ชายฉันเกลียดการจับมือกับคนอื่นเป็นที่สุด
ในอดีตตอนนั้น
[[ที่โต๊ะอาหารค่ำเพื่อธุรกิจในโรงแรมสตาร์ไลท์]]
ผู้ชายสวมชุดสูทคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาหาพี่ชายฉัน “ยินดีที่ได้รู้จักครับ ได้ยินมาว่าคุณเป็นลูกชายของเจ้าของบริษัทโอคอเปอร์เรชั่น” เขายื่นมือออกไปเพื่อหมายจะจับมือกับพี่
พี่มองชายคนนั้นก่อนที่จะหันหลังเตรียมเดินหนี “ขอโทษนะ ผมไม่ทำอะไรอย่างนั้นหรอก” พี่พูดแบบเย็นชาแล้วเดินจากไป ทิ้งชายผู้นั้นให้ยืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่ตามลำพัง
จบอดีต
แต่แล้วพี่ก็ทำให้ฉันแปลกใจที่พี่ยอมจับมือกับมินนา 0_0?
“ยินที่ดีได้รู้จักเธอเช่นกัน ขอโทษนะที่น้องของฉันมันเกิดมาซุ่มซ่าม” พี่ส่งยิ้มให้มินนา นี่ฉันตาฝาดหรือว่าพี่ส่งยิ้มให้มินนาจริงๆ น่ะ? มากกว่านั้นอีก พี่กำลังหน้าแดงด้วยเหรอ? หรือเป็นเพราะว่าอากาศมันร้อนจนเกินไป? เห็นทีจะไม่ใช่ ฉันว่าคงเป็นปฏิกริยาที่เรียกว่าสะดุดรักเข้าเต็มๆ แล้วละ ^^
[ปี๊นนนน ปี๊นนนน]
“เฮ้ พ่อหนูมาแล้ว หนูคงต้องไปแล้วละ บายนะอึนมี พี่อึนซัง พี่เทวูและพี่ๆ คนอื่นๆ ลาก่อนคะ” มินนาโบกมือให้พวกเราก่อนที่จะกระโดดขึ้นรถพ่อของเธอไปอย่างเริงร่า
พี่ยังคงยืนจ้องมองไปยังจุดที่มินนายืนอยู่เมื่อสักครู่นี่เด๊ะเลยต่อไปอีกนานโข
ฉันเลยแอบกระทุ้งหัวพี่ “นี่พี่ หยุดน้ำลายไหลเป็นทางแบบนั้นได้แล้ว เธอไม่อยู่ตรงนั้นแล้วนะ!”
“ใช่เพื่อน เช็ดน้ำลายของแกซ่ะ!” พี่เทวูแควะพี่ไปซึ่งนั่นทำให้บรรดาเพื่อนคนอื่นๆ ต่างพากันหัวเราะ
“ห๊า??” ในที่สุดพี่ก็หลุดออกจากฝันกลางวันเสียทีแล้วก็เริ่มตระหนักได้ว่าเขาน้ำชายไหลจริงๆ พี่เลยต้องหันไปตะโกนใส่เพื่อนกลุ่มนั้น เพื่อแก้เขินว่า “เฮ้!! หัวเราะหาป๋าแกเหรอ? พวกแกไม่อยากอายุยืนกันเลยใช่ไหม?”
แล้วทุกคนก็เงียบลง แต่ก็ยกเว้นฉันนะ “ฮ่าๆๆๆ พี่กำลังตกหลุมรัก!!! พี่ตกหลุมหัวใจแล้ว!!!”
พี่ใช้สายตาข่มขู่ฉันอย่างเหลือร้ายก่อนที่จะหันกลับไปบอกเพื่อนๆ ที่ยืนอยู่ข้างหลังพี่กับพี่เทวู“เชิญพวกแกไปกันก่อนเลยนะ ฉันต้องพายัยเด็กเลวนี่กลับบ้านก่อน”
“งั้นก็ได้ เพื่อน” พี่ๆ พวกนั้นตอบพี่แล้วก็หายหน้ากันไปในที่ๆ คงมีแต่พระเจ้าที่รู้ว่าเป็นที่ไหน
“พี่จ๋า หนูไปกับพวกพี่ด้วยได้ไหม?” ฉันถาม
“ไม่ได้! แกไม่มีการบ้านให้ต้องรีบกลับไปทำหรอกเหรอ?” ก็ได้ ไม่ให้ฉันไปก็ได้ งั้นฉันจะกลับบ้านไปโทรศัพท์คุยกับมินนาว่าพี่ตกหลุมรักเธอ
“อย่าแม้แต่จะคิดเชียวนะแก!” พี่พูดแทรกขัดวิมาณกลางอากาศของฉัน
“คิดเรื่องอะไร?” ฉันยิ้มแบบใสซื่อ พี่ไม่รู้หรอกน่าว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่ จริงไหม?
“ถอดหน้ากากใสซื่อของแกออกได้แล้ว มันไม่เหมาะกับแกเอาเสียเลย” พี่ตอบ พูดจบก็เริ่มออกเดินไปกับพี่เทวู ไอ้คุณนักอ่านใจจอมงี่เง่าเอ้ย!!
“อ้า รอฉันก่อนสิพี่!!” ฉันไล่ตามพวกเขาไป แต่ก็ไม่สำเร็จเพราะขาฉันมันปวดเมื่อต้องเดินเสียดสีไปมาในฝูงชน
พี่เทวูวิ่งกลับมาหาฉันแล้วเข้ามาช่วยประครองฉันไว้ “เธอโอเคไหมเทพธิดาน้อย??” พี่เทวูเรียกฉันว่าเทพธิดาน้อยเหรอ?...นี่ฉันอยูบนสวรรค์แล้วจริงๆ ใช่ไหม?
“เฮ้ย! กล้าแตะต้องตัวน้องสาวฉันแกตายแน่!” พี่เข้ามาผลักพี่เทวูออกไปแล้วประครองฉันแทน
“ฉันแค่พยายามจะช่วยเท่านั้นน่าเพื่อน” พี่เทวูพูดแล้วออกเดินนำหน้าเราไป แต่ก็แอบบ่นตาม “ป้องกันเสียจนโอเวอร์จริงๆ นะคุณพี่ชาย แล้วแบบนี้น้องสาวแกจะหาแฟนได้ยังไงวะนี่”
ฉันว่าพี่คงได้ยินสิ่งที่พี่เทวูพูดเลยตอบโต้กลับไปบ้าง “เธอจะไม่มีสิทธิ์มีแฟนในตอนนี้! เธอยังเด็กเกินไป!”
“พี่อ่ะ ฉันไม่เด็กแล้วนะ ฉันอายุ 17 แล้ว!!” ฉันเถียง
“หยุดเถียงฉันได้แล้ว! นี่เธอรู้บ้างรึป่าวว่าเธอนะหนักอย่างแรง!” อ้อใช่ พี่ชายฉันแบกฉันขึ้นหลัง “แล้วก็ 17 นะเป็นเพียงตัวเลขเท่านั้น…แต่การกระทำของเธอยังไม่ต่างอะไรไปจากเด็กทารกเลย ดังนั้นก็หมายความว่าเธอยังเป็นเด็ก” พี่เทศน์ฉันเสร็จก็พาเดินตรงกลับบ้าน
เพียงแค่เห็นบ้านเท่านั้นแหละ ฉันก็กระโดดลงจากหลังพี่ทันที เพราะฉันทนไม่ไหวแล้วที่จะได้เล่าเรื่องราวตลอดวันนี้ให้คุณดองฟัง
“นี่! ยัยบ้า!” ฉันหันหน้ากลับไปตามเสียงพี่ “เทวูกับฉันจะออกไปแล้วนะ ดังนั้นก็อยู่ที่บ้านนี่แล้วทำตัวเป็นเด็กดีละ”
“ตกลงค่ะ บายนะพี่ บายคะพี่เทวู!” ฉันโบกมือบ๊ายบายพวกเขา
“อื้อ บาย!” พี่กับพี่เทวูโบกมือกลับมาให้
ฉันเปิดประตูบ้านแล้ววิ่งพุ่งเข้าไปยังห้องนั่งเล่นเพื่อมองหาคุณดอง แต่พอฉันเข้าไปถึง…ฉันกลับได้เจอกับ…
__________________________________
จบแบบให้ตามต่ออีกแล้ว -_- กรั๊กๆๆๆ อยากรู้ว่าพบกับอะไรก็ติดตามต่อนะครับ แล้วจะได้รู้
ผมพยายามอย่างหนักที่หาทางให้เพื่อนๆ ได้เห็น poster ตัวละครของเรื่องนี้ แล้วในที่สุดผมก็เพิ่งจะนึกได้ว่าทำไมผมถึงไม่ลง url รูปเอาไว้ให้ ขอโทษคร๊าบ ตอนนี้นึกได้แล้ว เลยรีบเอามาลงให้ก่อนครับ poster นี้ยกเครดิทให้กับแฟนคลับของผู้เขียนในต่างประเทศนะครับ ที่ทำให้เธอ ผมก็เลยเอามาให้ดูกัน เพื่อที่เพื่อนๆ จะได้จินตนาการกันง่ายขึ้น
http://img.photobucket.com/albums/v334/adorkablex87/restricted2.jpg
เข้าไปดูกันได้เลย ชอบคนไหนบอกกันด้วยนา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น