ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 2
บทที่ 2
ในระหว่างที่ฉันเดินอยู่ในห้องโถงใหญ่ของโรงเรียนมัธยมโซลสายตาทุกคู่ต่างก็จับจ้องมาที่ฉัน ทำเอาฉันรู้สึกอึดอัดเอามากๆ เพราะเรื่องแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับชีวิตฉันเลย เว้นก็แต่เวลาต้องร่วมวงอาหารมื้อค่ำเพื่อธุรกิอะนะ ผู้คนมากหน้าหลายตารายล้อมฉันเต็มไปหมด
ในที่สุด หลังจากที่การเดินผ่านห้องโถงในครั้งนี้ทำให้ฉันรู้สึกราวกับเวลาได้ผ่านไปเป็นปีๆ ฉันก็ไปถึงห้องพักอาจารย์เสียที ตื่นเต้นจนไม่รู้จะพูดยังไงแล้วนะนี่ ฉันรู้สึกเหมือนกับมีผีเสื้อบินว่อนไปมาอยู่ในท้องเลย
[แกร๊กกกก] [เสียงเปิดประตู]
“ว่าไงจ๊ะนักเรียน มีอะไรให้ช่วยรึป่าว?” หญิงสูงอายุ สงสัยจะประมาณ 50 ปี ทักทายฉัน
เพื่อสร้างความประทับใจแรกพบให้กับเธอ ฉันจึงตอบเธอกลับไปว่า “สวัสดีคะ หนูเป็นนักเรียนใหม่ที่นี่ และหนูต้องการตารางเรียนของหนูนะคะ” ฉันยิ้มให้เธออย่างงดงาม
“ทุกวันนี้หาเด็กวัยรุ่นที่ยังมีสัมมาคารวะต่อผู้ใหญ่ได้ยากเต็มทีแล้วนะนี่” หญิงสูงอายุคนนั้นยิ้มให้ฉัน “ขอทราบชื่อหนูหน่อยได้ไหมจ๊ะ?”
ฉันนี่งี่เง่าจริงๆ นี่ฉันลืมบอกเธอได้ยังไงว่า “หนูชื่อ โอ อึนมีคะ”
“ช่างเป็นชื่อที่น่ารักเหมาะกับเด็กน่ารักอย่างหนูเสียจริง” เลิกชมหนูได้แล้วน่า “นี่จ๊ะตารางสอนของหนู หวังว่าหนูจะมีความสุขกับปีที่เหลือที่โรงเรียนมัธยมโซลแห่งนี้นะ”
“ขอบคุณคะ” ฉันกล่าวขอบคุณเธอก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป
พอก้มลงมองตารางสอนเสร็จฉันก็จัดการมุ่งหน้าไปยังจุดหมายปลายทาง อื่ม…ห้อง 2-2 อยู่ไหนน่ะ?? สงสัยคงต้องถามใครสักคนแล้วละ…..
ฉันเดินตรงเข้าไปหาเด็กนักเรียนที่สลักตัวอักษรที่ชื่อด้วยสีเหลือง “ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าห้อง 2-2 อยู่ตรงไหนค่ะ?”
เด็กคนนั้นหยุดกิจกรรมที่เขากำลังทำแล้วหันมามองฉัน เขายื่นมือออมาให้ฉัน “หวัดดีครับพี่สาว ผมคัง จีซุก นักเรียนปีหนึ่งครับ!”
ฉันแอบหัวเราะในความน่ารักของเขา “ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันจ๊ะจีซุก พี่ชื่อโอ อึนมี”
“พี่สาวครับ ชื่อของพี่น่ารักเหมือนตัวพี่เลย” จีซุกยิ้ม “พี่อึนมี ให้ผมพาพี่ไปส่งที่ห้องเรียนก่อนที่จะสายดีกว่าครับ”
“ขอบใจมากจ๊ะ จีซุก”
“ไม่มีปัญหาครับพี่สาว ทำได้ทุกอย่างเพื่อพี่สาวครับ!” เขาจับข้อมือฉันแล้วจูงไปจนถึงห้องเรียน เอ่อ..จริงแล้วเหมือนกับลากมากกว่าจูงนะ แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะจีซุกน่ารักจะตายไป “พี่สาวครับนี่แหละห้องเรียนของพี่ แล้วไว้พบกันใหม่นะครับ บาย!” จีซุกโบกมือไปมาแล้วตรงลิ่วไปยังอีกด้านหนึ่งของโรงเรียน
พอฉันเดินเข้าไปในห้องเรียน ทุกสายตาก็เคลื่อนตัวมาที่ฉัน อีกแล้ว…ความรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว …อึดอัดเอามากๆ เลยละ
“โอ้ สวัสดี หนูคงเป็นนักเรียนคนใหม่สินะ” ผู้ชายอายุประมาณ 30 เดินตรงเข้ามาลูบหัวฉัน “นี่พวกเธอหนะ นั่งที่ให้เรียบร้อย!!”
ห้องกลับไปสู่ความเงียบอีกครั้ง แล้วทั้งห้องก็พุ่งความสนใจมาที่ฉันเพียงคนเดียว “เธอคือนักเรียนใหม่ที่จะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของห้องเรียนนี้ ทุกคนโปรดให้การต้อนรับเธอหน่อย” อาจารย์มองมายังฉันแล้วพูดต่อ “ยินดีต้องรับสู่ห้องเรียนนี้ หลังจากนี้ไปครูจะเป็นอาจารย์ของหนู ครูชื่อครูโก” อาจารย์โกพาฉันออกมาหน้าห้อง “แนะนำตัวเองให้เพื่อนๆ ไดรู้จักหน่อยสิ”
ฉันรู้สึกประสาทเสียเอามากๆ แต่ก็สูดหายใจลึกๆ แล้วแสร้งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “สวัสดีคะ ดิฉันชื่อ โอ อึนมี หวังเป็นอย่างยิ่งว่าดิฉันจะได้รู้จักเพื่อนใหม่ๆ นะคะ” แล้วฉันก็แสดงรอยยิ้มสวยสดของฉันอีกครั้ง พร้อมกับคำพูดสุภาพๆ
หลังจากที่ฉันพูดจบก็มีมือหนึ่งยกขึ้นมา
“ว่าไงมีร่า?” อาจารย์โกถามเธอ
“หนูขอถามอะไรอึนมีสักคำถามได้ไหมค่ะ?” มีร่าถาม
อาจารย์โกเบือนหน้ามาทางฉันแล้วตอบว่า “ได้สิ แน่นอน”
“เธอเป็นญาติกับพี่โอ อึนซังใช่ไหม?” คำถามของมีร่าทำให้ฉันตกเป็นเป้าความสนใจของบรรดาสาวๆ ทั่วทั้งห้อง
“ใช่คะ เขาเป็นพี่ชายฉันเอง” ฉันตอบเธอไป
“โอ้ว ไม่แปลกใจเลยที่เธอสองคนหน้าตาเหมือนกัน น่ารักทั้งคู่เลยน้า!!!” มีร่ากับเพื่อนๆ บางคนตะโกนออกมา ฉันว่านะถ้าพี่ได้ยินพวกเธอพูดว่าเขาน่ารักละก็ เขาอาจจะฆ่าพวกเธอตายได้เลยละ
“เอาหละ เงียบหน่อยนักเรียน!” อาจารย์โกพูดขึ้นมา “อึนมี หนูเดินไปนั่งข้างๆ มินนาก็แล้วกันนะ มินนา ยกมือให้เพื่อนดูหน่อยสิ”
เงียบ….
“จัง มินนา! นี่เธอหลับในคาบเรียนครูอีกแล้วใช่ไหม!” อาจารย์โกตะโกนลั่น น่ากลัวชะมัดยาก
“ป่าวสักหน่อย หนูแค่งีบไปเท่านั้นเอง” แล้วเสียงผู้หญิงคนหนึ่งก็ตอบกลับมา ฉันเดาว่านั่นแหละคือมินนา ฉันอยากจะหัวเราะกับคำพูดของเธอเพราะมันตลกดีแต่ฉันก็กลัวที่จะหัวเราะ
“อึนมี เก้าอี้ของหนูจะอยู่ข้างๆ กับเธอคนนั้นแหละ” อาจารย์โกชี้นิ้วไปที่นั่น
“ตกลงคะ” ฉันเดินไปที่นั่งของฉันซึ่งอยู่หลังห้อง
ฉันได้ยินเสียงซุบซิบได้ความว่า ‘เด็กหญิงผู้น่าสงสาร เธอจำต้องไปนั่งข้างๆ ยัยมารร้ายสุดเลวมินนา’
ทำไมเพื่อนๆ ถึงได้ใจร้ายอย่างนี้นะ…ฉันมองไปที่มินนาและสามารถบอกได้เลยว่าเธอแทบจะไม่ใช่สมาชิกของห้องนี้เพราะที่นั่งที่เธอนั่งอยู่หลังสุดของห้องแล้วยังตรงมุมพอดีอีก
ดวงตาของเราจับจ้องกันซึ่งนั่นทำให้ฉันรู้ว่าเธอเก็บงำความเศร้าหมองเอาไว้ภายในดวงตาของเธอ เธอคงไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คนเขาพูดกันหรอก ฉันว่าเรายังเป็นเพื่อนกันได้นะ
ฉันยิ้มให้กับเธอ “หวัดดี ฉันชื่อโอ อึนมี”
มินนาจ้องฉันอย่างกับฉันเป็นนังบ้า “รู้ไหม ถ้าเธออยากจะเป็นเด็กน้อยสุดป๊อปที่นี่เธอก็ไม่สมควรที่จะพูดกับฉันเพราะนั่นหมายความว่ามันจะทำลายโอกาสที่เธอจะป๊อปไปโดยสิ้นเชิง”
มินนากำลังจะหันหน้าไปทางอื่นแต่ฉันก็หยุดเธอเอาไว้ “ไม่เลย ฉันไม่ต้องการเป็นเด็กน้อยสุดป๊อปอะไรนั่น ฉันเพียงแค่ต้องการเพื่อนแท้เท่านั้นเอง” ฉันยิ้ม
ครั้งแรกที่ฉันเห็นรอยยิ้มจากมินนา “งั้นก็ ยินดีที่ได้รู้จักเธอเช่นกันนะ ฉันชื่อจัง มินนา”
ฉันรู้ดีว่าถ้าฉันคบกับเด็กหลุดห้องแบบนี้จะทำให้ฉันไม่มีเพื่อนมากนัก แต่หัวใจกำลังบอกกับฉันว่าฉันได้พบเพื่อนตายแล้ว
อาจารย์โกมีอะไรให้จดมากมายตลอดชั่วโมงแต่ฉันกับมินนาก็เอาแต่ส่งข้อความผ่านกันไปมา
แล้วฉันก็ได้รู้ว่ามินนากลายมาเป็นเด็กหลุดห้องเพราะเธอเป็นนักสู้แล้วเธอก็เกลียดพวกที่อยากป็นเด็กน้อยสุดป๊อปจึงทำให้เพื่อนๆ พากันหวาดกลัวเธอ
[อ๊อดดดดดดดดด อ๊อดดดดดดด]
“ในที่สุดก็ถึงพักเที่ยงสักที” มินนามองมาที่ฉัน “ดีใจจังเลยที่ฉันมีเพื่อนแล้วเพราะปกติฉันต้องกินข้าวคนเดียวเป็นประจำ” มินนาพูดด้วยถ้อยความที่แฝงไปด้วยความเศร้าสลด
“ฮ่าๆๆๆ อย่ากังวลไปเลย ฉันจะอยู่กินข้าวเป็นเพื่อนเธอที่นี่ในทุกๆ วันที่โรงเรียนเปิด เว้นแต่ถ้าฉันไม่สบายหรืออะไรเทือกนั้นนะ” ฉันเผยยิ้ม
“เฮ้ มากับฉันสิ” มินนานำทางฉันไปในที่ๆ ฉันไม่รู้จัก ถึงแม้ว่าฉันเพิ่งจะพบเธอ แต่เพราะเหตุผลบางประการทำให้ฉันไว้ใจเธอ
มินนาพาฉันมาที่ดาดฟ้าโรงเรียนเพื่อ? “เรามาที่นี่ทำไมเหรอ?”
“ก็มากินข้างนะสิยัยบ้า” แล้วมินนาก็เอาอาหารกลางวันของเธอออกมา
“เธอนี่เริ่มเหมือนพี่ชายฉันเข้าไปใหญ่แล้วนะ” ฉันพูด
มินนาต่อยมาที่ด้านข้างลำตัวฉัน “พูดอีกทีสิ!”
“เธอนี่เริ่มจะเหมือนพี่ชายฉันเข้าไปใหญ่แล้ว!” ฉันแลบลิ้นใส่เธอ
“ฮ่าๆๆๆ ดีจังเลยที่ได้เจอคนที่ไม่กลัวฉันแบบนี้” มินนาหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลัง
[ปังงงงงง!!!] (เสียงประตูถูกถีบ)
มินนากับฉันหันกลับไปดู “พี่สาว!!!” จีซุกนั่นเอง
“หวัดดีจีซุก”
“พี่สาวครับ ผมลืมเอาข้าวกลางวันมาแล้วตอนนี้ผมก็หิวซะด้วย!!!”
“เอานี่สิ มาแบ่งของพวกเราไป” มินนาเสนอ
“อ้า พี่สาวอีกคนหนึ่ง ผมชื่อคัง จีซุกครับ” จีซุกยื่นมือออกมาให้มินนา
มินนากลับหัวเราะแล้วตบหลังของเขาแทน “ฉันชื่อจัง มินนา”
“อ๊อกก อ๊ากกก พี่สาว พี่แข็งแรงจังเลย” จีซุกเริ่มเอามือถูแผ่นหลังที่เพิ่งถูกมินนาตบ
“เอาหละ เรามากินกันเถอะ” ฉันพูดขึ้น
และนี่ก็คือจุดเริ่มต้นของมิตรภาพระหว่างพวกเรา จีซุก มินนา และตัวฉันเอง
____________________________________________
ง่า จบอีกตอนแล้วละครับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น