เรื่องแปลเกาหลี Restricted เขียนโดย adOrkabLex87 แปลโดยAekio

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ

บทนำ



คุณเคยรู้สึกราวกับกำลังอาศัยอยู่ในคุกบ้างไหม? เคยไหมที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่คุณคิดจะก้าวเดิน ใครบางคนก็จะตามคุณไปที่นั่นแล้วมองคุณทุกก้าว? ส่วนฉันนะ เคยผ่านมาแล้วละ ฉันอยากรู้จริงๆ ว่าผู้คนภายนอกคุกนี่เรียกบ้านฉันว่าอะไร ฉันเกลียดมันเหลือเกิน! ฉันอยากมีชีวิตเหมือนเด็กทั่วไป  อยากตื่นเช้ามาแล้ววิ่งไล่ตามหลังรถประจำทางอย่างคนอื่น แต่ฉันทำไม่ได้ บ้านของฉันก็คือที่ๆ ฉันไปเรียนซึ่งนั่นก็ความหมายความว่าฉันเรียนที่บ้าน และถ้าฉันอยากออกไปจับจ่ายซื้อของหรือทำอะไรอย่างอื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ ก็จะมีคนคอยเอาสิ่งจำเป็นเหล่านั้นมาประเคนให้ถึงที่ ทั้งเสื้อผ้าอาภรณ์และสิ่งต่างๆ จะมากองอยู่ตรงหน้าฉันเลย



ขอโทษนะที่ต้องบ่นออกมาแบบนั้น แต่มันช่วยไม่ได้จริงๆ เอาหละให้ฉันแนะนำตัวเองก่อนดีกว่า ชื่อของฉันคือ โอ อึนมี เด็กหญิงอายุ 17 คนหนึ่งที่โชคร้ายต้องถูกกักขังอยู่ในบ้านหลังนี้ตลอดทั้ง 17 ปี หากฉันจะออกจากบ้านได้ คงเป็นเพียงเพราะเหตุผลเหล่านี้ หนึ่ง ไฟไหม้บ้าน หรือสอง ฉันต้องไปร่วมโต๊ะอาหารกับครอบครัวหรือองค์กรธุรกิจ ฟังดูน่าเบื่อใช่ไหมละ? ใช่แล้ว นั่นแหละชีวิตฉัน ฉันมีพี่ชายที่แก่กว่าฉันปีหนึ่ง ชื่อของเขาก็คือ โอ อึนซัง ด้วยความสัตย์ซื่อเลยนะ ชีวิตของฉันมันไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย พี่ชายฉันสามารถออกจากบ้านได้ตลอดเวลาที่เขาต้องการ และทำอะไรก็ได้ตามที่เขาอยากทำ เหตุผลนะเหรอ พ่อแม่ฉันบอกว่า “พี่เขาเป็นผู้ชาย” นี่มันเป็นคำแก้ตัวให้ดูดีประเภทไหนกันห๊า? พ่อกับแม่ท่านน่ารักมากๆ ถึงแม้ว่าท่านจะไม่อนุญาตให้ฉันออกจากบ้านก็เหอะ พวกท่านรวยเสียจนน่ารังเกียจ แถมยังปกป้องฉันจนโอเวอร์อีก ฉันขอเดาว่านี่แหละคือเหตุผลที่ฉันต้องใช้ชีวิตอยู่เพียงภายในบ้านตลอดระยะเวลา 17 ปี



แต่แล้วสิ่งต่างๆ ก็เปลี่ยนแปลงไปหมดโดยที่ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรหรือเปลี่ยนไปได้อย่างไรแต่ท้ายที่สุดพวกท่านก็อนุญาตให้ฉันไปโรงเรียนตามแบบด็กปกติได้ ฉันละสุดจะตื่นเต้นเลย!! แต่ที่น่าแปลกก็คือพี่ไม่ยอมให้ฉันไปเรียนโรงเรียนเดียวกับเขาแถมยังขู่บังคับให้ฉันไปเข้าโรงเรียนอื่นอีกต่างหาก แต่ใครจะไปสนละ เพราะในที่สุดฉันก็ได้ไปโรงเรียนที่ฉันจะได้พบปะกับเพื่อนฝูงแล้วก็ได้นั่งรถประจำทางไปเรียนเหมือนอย่างเด็กคนอื่นๆ เสียที ฉันแทบจะอดรนทนไม่ไหวที่จะให้โรงเรียนเปิดและได้ไปพบกับประสบการณ์ชีวิตจริงๆ แล้วละ