ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 8
หลังจากที่คิดอยู่นานว่าผมควรที่จะอัพเรื่องนี้ต่อเลยดีไหมก็ตัดสินใจอัพต่อเลยดีกว่า เพราะไม่แน่ใจว่าพรุ่งนี้ผมจะได้มาอัพไหม และอาจหายไปสังสามสี่วัน เพราะว่ามีสอบอ่าครับ ยังไม่ได้อ่านหนังสือเลย ดังนั้นวันนี้ผมเอามาลงให้สองตอน อย่าโกรธกันนะครับ แถมตอนนี้ยังยาวนรกอีกด้วย -_- อ่านให้มีความสุขนะครับ
_______________________________________________________
บทที่ 8
อีกมุมมองหนึ่งของซังมิน
“ชั่งปะไร” ผมพูดกับโอ อึนซังด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นก่อนที่จะเดินจากมา
เธอเป็นโอ อึนมีคนที่พี่ชายฉันกำลังหมายตาอยู่ได้ยังไงกัน พระเจ้า นี่ท่านกำลังเล่นตลกอะไรกับผมอยู่? ฉันคิดว่าฉันกำลังตกหลุมรักกับรักแรกของเพี่ชายฉันเอง แล้วฉันควรจะทำอย่างไรดี? ควรจะบอกพี่ไหม? หรือว่าไม่ควร? บัดซบเอ้ย… ฉันไม่น่ากลับมาที่เกาหลีเลย ทุกสิ่งทุกอย่างดูจะเลวร้ายขึ้นเรื่อยๆ โอ อึนมี ทำไมถึงต้องเป็นเธอ? ทำไมพี่ฉันถึงต้องตกหลุมรักเธอด้วยเล่า?
ผมยืนแน่นิ่งอยู่หน้าประตูพยายามต่อสู้กับจิตใจตัวเองว่าผมควรหรือไม่ควรที่จะบอกพี่ชายผมว่าในที่สุดครอบครัวโอก็ยอมปล่อยให้ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของพวกเขาออกมาข้างนอก ฮู้…ฮ่าๆๆๆ ชอย ซังมิน แกทำอะไรที่เป็นประโยชน์สักครั้งเถอะว่ะ โอ อึนมีก็เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ…แกรักเธอมากอย่างที่พี่แกรักไม่ได้หรอก บอกเขาไปซ่ะ ผมสูดหายใจเข้าไปลึกๆ แล้วตรงเข้าไปยังห้องของพี่ชายผม ชอย ซังโฮ
ผมหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องเขา พี่ของผมขังตัวเองอยู่ในห้องนั้นมาตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบกับเธอ โอ อึนมี นั่นก็เพราะการที่เขาได้รู้ว่าเธอถูกกักขังไม่ให้พบกับผู้ใดหรือออกไปไหนทั้งสิ้นมันทำให้เขาแทบคลั่ง อยากรู้ไหมละว่าพี่ตัดสินใจทำอะไรลงไป? พี่ชอย ซังโฮตัดสินใจเดินเข้าไปขอร้องอึนซังเพื่อที่จะได้มีโอกาสพบน้องสาวของเขา…ฮ่าๆๆๆ…พี่ยอมเสียเกียรติทั้งหมดของเขาในวันนั้น ผมได้ยินเรื่องนั้นมาตอนที่ผมออกไปตามหาพี่แล้วมันก็ทำให้ผมผิดหวังเอามาก ไอ้สารเลวโอ อึนซังไม่ได้ให้ในสิ่งที่พี่ขอ มันไม่ยอมให้พี่ได้พบกับอึนมีไม่ว่าพี่จะทำยังไงก็ตาม เหตุผลหนะเหรอ? เพราะพวกเขาเป็นศัตรูกันไงละ จากวันนั้นเป็นต้นมา พี่ก็ไม่เคยก้าวเท้าออกมาจากห้องอีกเลย….เขาขังตัวเองอยู่ในนั้น…และขอร้องให้แม่อนุญาตให้เขาเรียนที่บ้านได้อย่างที่อึนมีทำ ครั้งเดียวเท่านั้นที่เขาเคยออกมาจากห้องก็คือตอนที่ต้องไปนั่งสังสรรค์ร่วมโต๊ะเพื่อธุรกิจด้วยเหตุผลที่ว่านั่นจะเป็นเพียงโอกาสเดียวที่เขาจะได้เจออึนมีผู้ที่เป็นหนึ่งเดียวในใจเขา
[ก๊อก ก๊อก]
“ใคร?”
“เฮ้พี่….ผมเอง ซังมิน” ผมตอบกลับไป
ประตูค่อยๆ เปิดบอกเผยให้เห็นร่างกายที่ดูแสนจะเหนื่อล้าของพี่ซังโฮ ทุกๆ ครั้งที่ผมเจอเขามันพานจะทำให้ผมอยากร้องไห้เพราะเขาดูอ่อนแอลงไปมากเหลือเกิน…เพราะความรัก
“มีอะไร?” เขาจับตัวผมอย่างแผ่วเบาแล้วพาผมเข้าห้อง
ห้องเขาเป็นห้องเรียบๆ และธรรมดา…มีเตียง โต๊ะ เก้าอี้ ตู้เสื้อผ้า กระจกและลิ้นชัก แต่ของพวกนั้นก็ไม่ได้สำคัญอะไรอยู่แล้ว…สิ่งเดียวที่สำคัญก็คือรูปภาพของโอ อึนมีที่วางอยู่ข้างๆ เตียงของเขา ภาพใบนั้นไม่แม้แต่จะชัดสักเท่าไหร่ มันถูกถ่ายจากระยะไกลแต่ก็ทำให้พี่มีความสุขได้
“เฮ้ ซังมิน?” จริงสิ ผมมาที่นี่เพื่อตั้งใจจะมาบอกข่าวกับพี่…เกือบลืมไปแล้วไหมละ
“พี่ครับ…ผมว่าผมจะย้ายกลับไปอเมริกาแล้วละ” ผมไม่รู้จริงๆ ว่าต้องเริ่มยังไง
“ห๊า? ทำไมละ? แกไม่ชอบที่นี่หรอกเหรอ?” พี่ซังโฮตั้งคำถาม
“ผมชอบที่นี่แต่ผมเองก็คิดถึงชีวิตที่โน่นเหมือนกัน ผมกะว่าจะไปเรียนต่อที่โน่นจนจบ” ไอ้เจ้าโง่บัดซบเอ้ย แค่บอกพี่ชายแกไปก็พอ
“มีอะไรกวนใจแกอยู่รึป่าว?” พี่ซังโฮถาม พี่ชายของผมคนนี้คอยอยู่เคียงข้างและห่วงใยผมเสมอ…ผมควรที่จะบอกเขาไปแล้วก็ทำตัวเป็นน้องชายที่ดีใช่ไหม? “ซังมิน แกโอเคไหม? แกป่วยรึป่าว?” พี่ซังโฮถามด้วยความกังวล
“ผมเจอโอ อึนมี” ผมพยายามทำใจเข้มแข็ง
ตาของพี่ซังโฮเป็นประกายด้วยความประหลาดใจ “แกว่าอะไรนะ…เจอได้ยังไง…ที่ไหน…บอกฉันมาสิ??” เขาเขย่าตัวผมไปมา
“อ่า หยุดเขย่าผมก่อนสิ”
“อ่ะ… ฉันขอโทษ” พี่ซังโฮนั่งฟังผมอย่างตั้งอกตั้งใจเหมือนเด็กน้องนั่งรอฟังเรื่องเล่าจากแม่ของตน
“วันนี้ตอนที่ฮยุนมินกับผมกำลัง…”
พี่ซังโฮแทรกขึ้นมา “ใครคือฮยุนมิน?”
“ฮยุนมินก็คือฮยุนบินนั่นแหละ ฮยุนมินเป็นชื่อจริงของเขา แต่ผมแค่อยากเรียกมันว่าฮยุนบินมากกว่า”
“แล้วทำไมแกถึงเรียกมันแบบนั้นละ?” พี่ซังโฮถามด้วยความสงสัย
“เพราะผมรู้สึกเหมือน….ไอ้บ้าเอ้ย…เราไม่ได้จะพูดถึงฮยุนมินกันในตอนนี้นะ พี่ไม่อยากได้ยินเรื่องของอึนมีรึไง?” ผมตะคอกออกไป ผมเกลียดนักเวลาที่มีคนมาขัดคำพูดของผมแล้วเปลี่ยนหัวข้อสนทนา
“เออใช่ ต่อเลย”
“อย่างที่ผมบอกไป วันนี้ในระหว่างที่ผมกับฮยุนมินกำลังเดินเล่นกันอยู่นั้น พวกเราก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังพยายามจะตบตีผู้หญิง เราเลยเดินเข้าไปบอกเขาว่าให้หยุดสิ่งที่คิดจะทำ น่าประหลาดใจสุดๆ ที่ไอ้เด็กคนนั้นเป็นลูกชายของคุณชิน…ชื่ออะไรแล้วนะ…” ผมคิดทบทวน
“ชิน จองมินใช่ไหม?” พี่ซังโฮถาม
“เขานั่นแหละ หลังจากที่พวกเราหยุดเขาแล้วเราก็พาอึนมีจากมา แล้วก็ไปนั่งกันต่อที่ร้านกาแฟพร้อมกับทำความรู้จักกันและกัน เธอบอกผมว่าในที่สุดพ่อแม่ของเธอก็ยอมให้เธอออกจากบ้านได้ บลา บลา บลา…”
“จริงเหรอนั่น?? แสดงว่าตอนนี้ฉันก็เจอเธอบ่อยขึ้นได้แล้วละสิ?” พี่ซังโฮกระโดดตัวลอยด้วยความตื่นเต้น
“แน่นอน แต่ปัญหาก็คือ…พี่จะต้องช่วยเธอจากการหมั้นนั่นก่อน”
“เอ๋…หมั้นอะไร? แล้วกับใคร? ฉันจะไปฆ่าไอ้เวรนั่น! เธอไม่ได้ชอบมันใช่ไหม?” แล้วความสุขของพี่ซังโฮก็ดูจะเลือนหายไปอีกครั้ง
“ก็แน่นอนละ เธอไม่ได้ชอบมันหรอกไม่งั้นแล้วเธอจะพยายามหนีทำไมละ…”
พี่แทรกขึ้นมาอีกครั้ง “แล้วมันเป็นใคร?”
“เวรเอ้ย หยุดแทรกผมได้แล้ว!!! ผมกำลังจะบอกพี่อยู่นี่ไง”
[โป๊ก]
“นี่! อย่ามาแสดงอาการไม่เคารพพี่ชายแกนะ!”
“T_T ขอโทษคร๊าบ”
[โป๊ก]
“อ้าว แล้วทีนี้ผมทำอะไรผิดอีกละพี่?” ผมถามขึ้นเสียงดังพลางเอามือลูบหัว
“แกบอกฉันมาได้แล้วว่าไอ้เลวนั่นเป็นใคร?” พี่ซังโฮบ่น
“เออใช่…มันคือชิน จองมิน”
[พ๊วกกก] (เสียงพี่ซังโฮพ่นน้ำในปากออกมา)
“เห้ยพี่! ทำไมพี่ทำอย่างนี้ละ?!?!?” ตัวผมเต็มไปด้วยจุลินทรีย์ในช่องปากพี่หมดแล้ว!!!”
“อะไรน่ะ!!?? แกพูดอะไรออกมาห๊ะ?!! อยากตายรึไง?!?!” พี่ซังโฮจ้องผมเขม็ง
“ฮิ๊ๆๆๆ ยังไม่อยากอ่า…” ผมบอกคุณแล้วยังว่าพี่ชายผมคนนี้เป็นนักสู้แถวหน้าของระแวกนี้เหมือนกับไอ้เจ้าอึนซัง
“ถ้าแบบนั้นแล้วทำไมพวกเขาถึงได้หมั้นกันละ?”
“อึนมีพูดประมาณว่าครอบครัวของเธอต้องชดใช้หนี้สินที่ยืมมาอะไรประมาณนี้แหละ โดยที่พ่อแม่ของอึนมีก็ไม่ได้รู้มาก่อนหรอกว่าพวกนั้นต้องการตัวอึนมีเพื่อนแต่งงานกับลูกชายพวกมัน คาดไม่ถึงเลยละ” ผมอธิบาย
“อื้มมม…ฉันเข้าใจแล้วละ”
“แล้วพี่คิดจะทำยังไงต่อเหรอ?”
พี่ซังโฮกำลังครุ่นคิดอย่างหนัก “ก่อนอื่นฉันต้องกลับไปที่บริษัทแล้วจัดการสะสางเรื่องการหมั้นนั่นก่อนแล้วค่อยไปพบอึนมี” พี่ซังโฮพูดอย่างมีความสุข
“เออนี่พี่ อึนมีเรียนอยู่ที่โรงเรียนมัธยมโซลนะ” ผมเพิ่มเติมให้
“ขอบใจนะซังมิน แกคือน้องชายที่น่ารักที่สุดเท่าที่ฉันจะขอความช่วยเหลือได้เลย” พี่ซังโฮกอดผมเอาไว้ด้วยอ้อมกอดแบบพี่ชายน้องชาย พี่ครับ พี่ต้องดูแลอึนมีให้ดีนะ ผมอยากให้เธอมาเป็นพี่สะไภ้ของผม อย่าทำให้ผมผิดหวังอีกละครับ
“พี่มีผมเป็นน้องชายคนเดียวนะ”
[โป๊กกกก]
“เออ! หยุดเถียงคำไม่ตกฟากได้แล้ว” พี่ซังโฮกัดผม
“ได้ครับพี่ชาย…ผมต้องไปบอกพ่อให้จองตั๋วไปอเมริกาให้ก่อนแล้วละ ^^” เดี๋ยวสิ!! ผมต้องให้เบอร์โทรของอึนมีกับพี่ก่อน “พี่ครับ นี่คือเบอร์โทรของอึนมี ###-#### ”
ผมว่าผมทำในสิ่งที่ถูกต้องแล้วใช่ไหม? ตอนนี้พี่ดูจะมีความสุขเอามาก ผมไม่ได้เห็นพี่มีความสุขแบบนี้มานานแล้ว
ลาก่อนนะโอ อึนมี มันเป็นอะไรที่ดีมากที่ฉันได้มีโอกาสพบกับเธอ…ฉันหวังว่าครั้งหน้าที่ฉันได้พบเธอ…เธอจะกลายมาเป็นพี่สะไภ้ของฉันแล้วนะ
จบมุมมองของซังมิน
อีกมุมมองหนึ่งของซังโฮ
ผมรู้สึกขอบคุณซังมินจริงๆ ที่นำเรื่องนี้มาบอก
ผมตกหลุมรักโอ อึนมีตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอเธอเมื่อสามปีก่อน
[ในอดีตตอนนั้น]
งานเลี้ยงดินเนอร์ของบริษัทคิม
มีคนมาสะกิดผม เอ๋? ผมหันไปมองปรากฏเป็นเด็กผู้หญิงนัยต์ตาสีน้ำตาล ผิวขาวสวย ผมสีน้ำตาลอ่อนกำลังยืนอยู่ข้างหน้าผม
“อ่า….ครับ?…” บ้าเอ้ย ผมจะพูดครับไปหาอะไรเนี๊ยะ?
“คุณทราบไหมคะว่าห้องน้ำไปทางไหน?...” สาวน้อยผู้น้ำถามผมอย่างอายๆ
“เอ่อ…อยู่…ด้านล่างห้องโถง..ทาง…ขวามือครับ…” บ้าชิบ เธอคงคิดว่าผมเป็นโรคเอ๋อแน่เลย
“ฮิ๊ๆๆ…” เธอหัวเราะ “ขอบคุณมากคะ”
เธอกำลังจะเดินออกไปแล้วเสียงๆ หนึ่งก็ดังขึ้นเรียกชื่อเธอ “โอ อึนมี! มาหาแม่เดี๋ยวสิลูก”
เธอเดินไปหาอย่างว่านอนสอนง่าย
[จบอดีต]
โอ อึนมี นางฟ้าของผม…ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาผมก็หาข้อมูลของเธอจากทุกๆ ที่ แต่ก็น่าเศร้าใจที่พบว่าเธอเป็นน้องสาวของโอ อึนซังและถูกสั่งห้ามไม่ให้ออกไปไหนต่อไหน แต่เพื่อจะได้พบเธอแล้ว ผมตัดสินใจเดินเข้าไปขอร้องโอ อึนซัง
[ในอดีตตอนนั้น]
“เอ๋…ชอย ซังโฮต้องการอะไรจากฉันกันนะ?” โอ อึนซังประชดประชันออกมา
“ฉันอยากพบน้องสาวของแก”ผมตอบ เป็นไงละ ผมเป็นคนตรงไปตรงมาใช่ไหม
“อะไรนะ?” อึนซังตะโกน
“ฉันบอกว่าฉันขอพบ…”
[เพี๊ยะ]
อึนซังปล่อยหมัดมาที่หน้าของผม
“อย่าแม้แต่จะเฉียดเข้าใกล้น้องสาวฉันไม่งั้นแกตาย!” อึนซังทำท่าจะเดินจากไป
[ตึก] ผมคุกเข่าลงกับพื้น
“ห๊า? ชอย ซังโฮคุกเข่าเหรอ?? เป็นบ้าอะไรของแกว่ะนั่น?? แกคิดว่าทำแบบนั้นแล้วฉันจะปล่อยให้น้องสาวฉันเข้าใกล้แกเหรอ? ไม่มีทาง…ดังนั้นก็เลิกเสียเวลาเห๊อะ!”
“ทำไมแกถึงไมยอมให้ฉันอยู่กับน้องของแก…?”
“เพราะแกไม่คู่ควรกับเธอ” อึนซังเดินจากไป
ผมสูญเสียเกียรติทั้งหมดของผมไปแล้วก็มั่นใจว่าผมต้องทำให้ซังมินผิดหวังเอามากๆ โอ อึนซังกับผมเคยเป็นเพื่อนรักกันแต่เพราะเรื่องเฮ็งซวยเพียงเรื่องเดียวทุกสิ่งทุกอย่างก็เปลี่ยนแปลงไป
[จบอดีต]
ผมรอที่จะพบนางฟ้าของผมอีกครั้งไม่ไหวแล้ว ผมจะย้ายไปอยู่โรงเรียนของเธอ
ผมหย่อนตัวลงบนเตียงแล้วเริ่มคิดถึงภาพของอึนมี…เดี๋ยวก่อน ผมมีเบอร์โทรของเธอนี่…ผมนอนไคร่ครวญว่าผมควรจะโทรไปหรือไม่…แต่ในที่สุดผมก็ยกหูโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์
[ตู๊ดดดดด ตู๊ดดดดด]
[สวัสดีคะ]
…เธอคือนางฟ้าของผมจริงๆ ด้วย…อึนมี…
[สวัสดีค่ะ? นั่นใครค่ะ?]
…ผมควรจะพูดอะไรดี…
[นี่! ถ้าคุณโทรมาแล้วไม่คิดจะพูด…]
ฮื่อ…แค่ได้ยินเสียงเธอก็ทำให้ผมดีใจเหลือเกินแล้ว
[เอ่อ…คุณไม่เป็นไรใช่ไหมคะ? แล้วไม่ทราบว่าคุณคือใครเหรอ?]
- โอ อึนมี…ในที่สุดฉันก็เจอเธอ
[ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด]
ผมวางสาย อึนมี ก่อนอื่นฉันต้องจัดการเรื่องหมั้นของเธอก่อนแล้วฉันจะไปอยู่เคียงข้างเธอ ตกลงไหม? แล้วฉันจะแนะนำตัวเองให้เธอรู้จักนะ ตกลงไหม?
ผมกอดรูปถ่ายอึนมีเอาไว้จนหลับไป…วันนี้เป็นวันที่ผมมีความสุขที่สุดในชีวิต...ฉันรักเธอ อึนมี…
_____________________________________________
ง่า อ่านกันให้สนุกนะครับ ผมอาจจะหายไปแป๊ปนึง แต่จะกลับมาอัพใหม่หลังจากสอบเสร็จครับ ^^
_______________________________________________________
บทที่ 8
อีกมุมมองหนึ่งของซังมิน
“ชั่งปะไร” ผมพูดกับโอ อึนซังด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นก่อนที่จะเดินจากมา
เธอเป็นโอ อึนมีคนที่พี่ชายฉันกำลังหมายตาอยู่ได้ยังไงกัน พระเจ้า นี่ท่านกำลังเล่นตลกอะไรกับผมอยู่? ฉันคิดว่าฉันกำลังตกหลุมรักกับรักแรกของเพี่ชายฉันเอง แล้วฉันควรจะทำอย่างไรดี? ควรจะบอกพี่ไหม? หรือว่าไม่ควร? บัดซบเอ้ย… ฉันไม่น่ากลับมาที่เกาหลีเลย ทุกสิ่งทุกอย่างดูจะเลวร้ายขึ้นเรื่อยๆ โอ อึนมี ทำไมถึงต้องเป็นเธอ? ทำไมพี่ฉันถึงต้องตกหลุมรักเธอด้วยเล่า?
ผมยืนแน่นิ่งอยู่หน้าประตูพยายามต่อสู้กับจิตใจตัวเองว่าผมควรหรือไม่ควรที่จะบอกพี่ชายผมว่าในที่สุดครอบครัวโอก็ยอมปล่อยให้ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของพวกเขาออกมาข้างนอก ฮู้…ฮ่าๆๆๆ ชอย ซังมิน แกทำอะไรที่เป็นประโยชน์สักครั้งเถอะว่ะ โอ อึนมีก็เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ…แกรักเธอมากอย่างที่พี่แกรักไม่ได้หรอก บอกเขาไปซ่ะ ผมสูดหายใจเข้าไปลึกๆ แล้วตรงเข้าไปยังห้องของพี่ชายผม ชอย ซังโฮ
ผมหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องเขา พี่ของผมขังตัวเองอยู่ในห้องนั้นมาตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบกับเธอ โอ อึนมี นั่นก็เพราะการที่เขาได้รู้ว่าเธอถูกกักขังไม่ให้พบกับผู้ใดหรือออกไปไหนทั้งสิ้นมันทำให้เขาแทบคลั่ง อยากรู้ไหมละว่าพี่ตัดสินใจทำอะไรลงไป? พี่ชอย ซังโฮตัดสินใจเดินเข้าไปขอร้องอึนซังเพื่อที่จะได้มีโอกาสพบน้องสาวของเขา…ฮ่าๆๆๆ…พี่ยอมเสียเกียรติทั้งหมดของเขาในวันนั้น ผมได้ยินเรื่องนั้นมาตอนที่ผมออกไปตามหาพี่แล้วมันก็ทำให้ผมผิดหวังเอามาก ไอ้สารเลวโอ อึนซังไม่ได้ให้ในสิ่งที่พี่ขอ มันไม่ยอมให้พี่ได้พบกับอึนมีไม่ว่าพี่จะทำยังไงก็ตาม เหตุผลหนะเหรอ? เพราะพวกเขาเป็นศัตรูกันไงละ จากวันนั้นเป็นต้นมา พี่ก็ไม่เคยก้าวเท้าออกมาจากห้องอีกเลย….เขาขังตัวเองอยู่ในนั้น…และขอร้องให้แม่อนุญาตให้เขาเรียนที่บ้านได้อย่างที่อึนมีทำ ครั้งเดียวเท่านั้นที่เขาเคยออกมาจากห้องก็คือตอนที่ต้องไปนั่งสังสรรค์ร่วมโต๊ะเพื่อธุรกิจด้วยเหตุผลที่ว่านั่นจะเป็นเพียงโอกาสเดียวที่เขาจะได้เจออึนมีผู้ที่เป็นหนึ่งเดียวในใจเขา
[ก๊อก ก๊อก]
“ใคร?”
“เฮ้พี่….ผมเอง ซังมิน” ผมตอบกลับไป
ประตูค่อยๆ เปิดบอกเผยให้เห็นร่างกายที่ดูแสนจะเหนื่อล้าของพี่ซังโฮ ทุกๆ ครั้งที่ผมเจอเขามันพานจะทำให้ผมอยากร้องไห้เพราะเขาดูอ่อนแอลงไปมากเหลือเกิน…เพราะความรัก
“มีอะไร?” เขาจับตัวผมอย่างแผ่วเบาแล้วพาผมเข้าห้อง
ห้องเขาเป็นห้องเรียบๆ และธรรมดา…มีเตียง โต๊ะ เก้าอี้ ตู้เสื้อผ้า กระจกและลิ้นชัก แต่ของพวกนั้นก็ไม่ได้สำคัญอะไรอยู่แล้ว…สิ่งเดียวที่สำคัญก็คือรูปภาพของโอ อึนมีที่วางอยู่ข้างๆ เตียงของเขา ภาพใบนั้นไม่แม้แต่จะชัดสักเท่าไหร่ มันถูกถ่ายจากระยะไกลแต่ก็ทำให้พี่มีความสุขได้
“เฮ้ ซังมิน?” จริงสิ ผมมาที่นี่เพื่อตั้งใจจะมาบอกข่าวกับพี่…เกือบลืมไปแล้วไหมละ
“พี่ครับ…ผมว่าผมจะย้ายกลับไปอเมริกาแล้วละ” ผมไม่รู้จริงๆ ว่าต้องเริ่มยังไง
“ห๊า? ทำไมละ? แกไม่ชอบที่นี่หรอกเหรอ?” พี่ซังโฮตั้งคำถาม
“ผมชอบที่นี่แต่ผมเองก็คิดถึงชีวิตที่โน่นเหมือนกัน ผมกะว่าจะไปเรียนต่อที่โน่นจนจบ” ไอ้เจ้าโง่บัดซบเอ้ย แค่บอกพี่ชายแกไปก็พอ
“มีอะไรกวนใจแกอยู่รึป่าว?” พี่ซังโฮถาม พี่ชายของผมคนนี้คอยอยู่เคียงข้างและห่วงใยผมเสมอ…ผมควรที่จะบอกเขาไปแล้วก็ทำตัวเป็นน้องชายที่ดีใช่ไหม? “ซังมิน แกโอเคไหม? แกป่วยรึป่าว?” พี่ซังโฮถามด้วยความกังวล
“ผมเจอโอ อึนมี” ผมพยายามทำใจเข้มแข็ง
ตาของพี่ซังโฮเป็นประกายด้วยความประหลาดใจ “แกว่าอะไรนะ…เจอได้ยังไง…ที่ไหน…บอกฉันมาสิ??” เขาเขย่าตัวผมไปมา
“อ่า หยุดเขย่าผมก่อนสิ”
“อ่ะ… ฉันขอโทษ” พี่ซังโฮนั่งฟังผมอย่างตั้งอกตั้งใจเหมือนเด็กน้องนั่งรอฟังเรื่องเล่าจากแม่ของตน
“วันนี้ตอนที่ฮยุนมินกับผมกำลัง…”
พี่ซังโฮแทรกขึ้นมา “ใครคือฮยุนมิน?”
“ฮยุนมินก็คือฮยุนบินนั่นแหละ ฮยุนมินเป็นชื่อจริงของเขา แต่ผมแค่อยากเรียกมันว่าฮยุนบินมากกว่า”
“แล้วทำไมแกถึงเรียกมันแบบนั้นละ?” พี่ซังโฮถามด้วยความสงสัย
“เพราะผมรู้สึกเหมือน….ไอ้บ้าเอ้ย…เราไม่ได้จะพูดถึงฮยุนมินกันในตอนนี้นะ พี่ไม่อยากได้ยินเรื่องของอึนมีรึไง?” ผมตะคอกออกไป ผมเกลียดนักเวลาที่มีคนมาขัดคำพูดของผมแล้วเปลี่ยนหัวข้อสนทนา
“เออใช่ ต่อเลย”
“อย่างที่ผมบอกไป วันนี้ในระหว่างที่ผมกับฮยุนมินกำลังเดินเล่นกันอยู่นั้น พวกเราก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังพยายามจะตบตีผู้หญิง เราเลยเดินเข้าไปบอกเขาว่าให้หยุดสิ่งที่คิดจะทำ น่าประหลาดใจสุดๆ ที่ไอ้เด็กคนนั้นเป็นลูกชายของคุณชิน…ชื่ออะไรแล้วนะ…” ผมคิดทบทวน
“ชิน จองมินใช่ไหม?” พี่ซังโฮถาม
“เขานั่นแหละ หลังจากที่พวกเราหยุดเขาแล้วเราก็พาอึนมีจากมา แล้วก็ไปนั่งกันต่อที่ร้านกาแฟพร้อมกับทำความรู้จักกันและกัน เธอบอกผมว่าในที่สุดพ่อแม่ของเธอก็ยอมให้เธอออกจากบ้านได้ บลา บลา บลา…”
“จริงเหรอนั่น?? แสดงว่าตอนนี้ฉันก็เจอเธอบ่อยขึ้นได้แล้วละสิ?” พี่ซังโฮกระโดดตัวลอยด้วยความตื่นเต้น
“แน่นอน แต่ปัญหาก็คือ…พี่จะต้องช่วยเธอจากการหมั้นนั่นก่อน”
“เอ๋…หมั้นอะไร? แล้วกับใคร? ฉันจะไปฆ่าไอ้เวรนั่น! เธอไม่ได้ชอบมันใช่ไหม?” แล้วความสุขของพี่ซังโฮก็ดูจะเลือนหายไปอีกครั้ง
“ก็แน่นอนละ เธอไม่ได้ชอบมันหรอกไม่งั้นแล้วเธอจะพยายามหนีทำไมละ…”
พี่แทรกขึ้นมาอีกครั้ง “แล้วมันเป็นใคร?”
“เวรเอ้ย หยุดแทรกผมได้แล้ว!!! ผมกำลังจะบอกพี่อยู่นี่ไง”
[โป๊ก]
“นี่! อย่ามาแสดงอาการไม่เคารพพี่ชายแกนะ!”
“T_T ขอโทษคร๊าบ”
[โป๊ก]
“อ้าว แล้วทีนี้ผมทำอะไรผิดอีกละพี่?” ผมถามขึ้นเสียงดังพลางเอามือลูบหัว
“แกบอกฉันมาได้แล้วว่าไอ้เลวนั่นเป็นใคร?” พี่ซังโฮบ่น
“เออใช่…มันคือชิน จองมิน”
[พ๊วกกก] (เสียงพี่ซังโฮพ่นน้ำในปากออกมา)
“เห้ยพี่! ทำไมพี่ทำอย่างนี้ละ?!?!?” ตัวผมเต็มไปด้วยจุลินทรีย์ในช่องปากพี่หมดแล้ว!!!”
“อะไรน่ะ!!?? แกพูดอะไรออกมาห๊ะ?!! อยากตายรึไง?!?!” พี่ซังโฮจ้องผมเขม็ง
“ฮิ๊ๆๆๆ ยังไม่อยากอ่า…” ผมบอกคุณแล้วยังว่าพี่ชายผมคนนี้เป็นนักสู้แถวหน้าของระแวกนี้เหมือนกับไอ้เจ้าอึนซัง
“ถ้าแบบนั้นแล้วทำไมพวกเขาถึงได้หมั้นกันละ?”
“อึนมีพูดประมาณว่าครอบครัวของเธอต้องชดใช้หนี้สินที่ยืมมาอะไรประมาณนี้แหละ โดยที่พ่อแม่ของอึนมีก็ไม่ได้รู้มาก่อนหรอกว่าพวกนั้นต้องการตัวอึนมีเพื่อนแต่งงานกับลูกชายพวกมัน คาดไม่ถึงเลยละ” ผมอธิบาย
“อื้มมม…ฉันเข้าใจแล้วละ”
“แล้วพี่คิดจะทำยังไงต่อเหรอ?”
พี่ซังโฮกำลังครุ่นคิดอย่างหนัก “ก่อนอื่นฉันต้องกลับไปที่บริษัทแล้วจัดการสะสางเรื่องการหมั้นนั่นก่อนแล้วค่อยไปพบอึนมี” พี่ซังโฮพูดอย่างมีความสุข
“เออนี่พี่ อึนมีเรียนอยู่ที่โรงเรียนมัธยมโซลนะ” ผมเพิ่มเติมให้
“ขอบใจนะซังมิน แกคือน้องชายที่น่ารักที่สุดเท่าที่ฉันจะขอความช่วยเหลือได้เลย” พี่ซังโฮกอดผมเอาไว้ด้วยอ้อมกอดแบบพี่ชายน้องชาย พี่ครับ พี่ต้องดูแลอึนมีให้ดีนะ ผมอยากให้เธอมาเป็นพี่สะไภ้ของผม อย่าทำให้ผมผิดหวังอีกละครับ
“พี่มีผมเป็นน้องชายคนเดียวนะ”
[โป๊กกกก]
“เออ! หยุดเถียงคำไม่ตกฟากได้แล้ว” พี่ซังโฮกัดผม
“ได้ครับพี่ชาย…ผมต้องไปบอกพ่อให้จองตั๋วไปอเมริกาให้ก่อนแล้วละ ^^” เดี๋ยวสิ!! ผมต้องให้เบอร์โทรของอึนมีกับพี่ก่อน “พี่ครับ นี่คือเบอร์โทรของอึนมี ###-#### ”
ผมว่าผมทำในสิ่งที่ถูกต้องแล้วใช่ไหม? ตอนนี้พี่ดูจะมีความสุขเอามาก ผมไม่ได้เห็นพี่มีความสุขแบบนี้มานานแล้ว
ลาก่อนนะโอ อึนมี มันเป็นอะไรที่ดีมากที่ฉันได้มีโอกาสพบกับเธอ…ฉันหวังว่าครั้งหน้าที่ฉันได้พบเธอ…เธอจะกลายมาเป็นพี่สะไภ้ของฉันแล้วนะ
จบมุมมองของซังมิน
อีกมุมมองหนึ่งของซังโฮ
ผมรู้สึกขอบคุณซังมินจริงๆ ที่นำเรื่องนี้มาบอก
ผมตกหลุมรักโอ อึนมีตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอเธอเมื่อสามปีก่อน
[ในอดีตตอนนั้น]
งานเลี้ยงดินเนอร์ของบริษัทคิม
มีคนมาสะกิดผม เอ๋? ผมหันไปมองปรากฏเป็นเด็กผู้หญิงนัยต์ตาสีน้ำตาล ผิวขาวสวย ผมสีน้ำตาลอ่อนกำลังยืนอยู่ข้างหน้าผม
“อ่า….ครับ?…” บ้าเอ้ย ผมจะพูดครับไปหาอะไรเนี๊ยะ?
“คุณทราบไหมคะว่าห้องน้ำไปทางไหน?...” สาวน้อยผู้น้ำถามผมอย่างอายๆ
“เอ่อ…อยู่…ด้านล่างห้องโถง..ทาง…ขวามือครับ…” บ้าชิบ เธอคงคิดว่าผมเป็นโรคเอ๋อแน่เลย
“ฮิ๊ๆๆ…” เธอหัวเราะ “ขอบคุณมากคะ”
เธอกำลังจะเดินออกไปแล้วเสียงๆ หนึ่งก็ดังขึ้นเรียกชื่อเธอ “โอ อึนมี! มาหาแม่เดี๋ยวสิลูก”
เธอเดินไปหาอย่างว่านอนสอนง่าย
[จบอดีต]
โอ อึนมี นางฟ้าของผม…ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาผมก็หาข้อมูลของเธอจากทุกๆ ที่ แต่ก็น่าเศร้าใจที่พบว่าเธอเป็นน้องสาวของโอ อึนซังและถูกสั่งห้ามไม่ให้ออกไปไหนต่อไหน แต่เพื่อจะได้พบเธอแล้ว ผมตัดสินใจเดินเข้าไปขอร้องโอ อึนซัง
[ในอดีตตอนนั้น]
“เอ๋…ชอย ซังโฮต้องการอะไรจากฉันกันนะ?” โอ อึนซังประชดประชันออกมา
“ฉันอยากพบน้องสาวของแก”ผมตอบ เป็นไงละ ผมเป็นคนตรงไปตรงมาใช่ไหม
“อะไรนะ?” อึนซังตะโกน
“ฉันบอกว่าฉันขอพบ…”
[เพี๊ยะ]
อึนซังปล่อยหมัดมาที่หน้าของผม
“อย่าแม้แต่จะเฉียดเข้าใกล้น้องสาวฉันไม่งั้นแกตาย!” อึนซังทำท่าจะเดินจากไป
[ตึก] ผมคุกเข่าลงกับพื้น
“ห๊า? ชอย ซังโฮคุกเข่าเหรอ?? เป็นบ้าอะไรของแกว่ะนั่น?? แกคิดว่าทำแบบนั้นแล้วฉันจะปล่อยให้น้องสาวฉันเข้าใกล้แกเหรอ? ไม่มีทาง…ดังนั้นก็เลิกเสียเวลาเห๊อะ!”
“ทำไมแกถึงไมยอมให้ฉันอยู่กับน้องของแก…?”
“เพราะแกไม่คู่ควรกับเธอ” อึนซังเดินจากไป
ผมสูญเสียเกียรติทั้งหมดของผมไปแล้วก็มั่นใจว่าผมต้องทำให้ซังมินผิดหวังเอามากๆ โอ อึนซังกับผมเคยเป็นเพื่อนรักกันแต่เพราะเรื่องเฮ็งซวยเพียงเรื่องเดียวทุกสิ่งทุกอย่างก็เปลี่ยนแปลงไป
[จบอดีต]
ผมรอที่จะพบนางฟ้าของผมอีกครั้งไม่ไหวแล้ว ผมจะย้ายไปอยู่โรงเรียนของเธอ
ผมหย่อนตัวลงบนเตียงแล้วเริ่มคิดถึงภาพของอึนมี…เดี๋ยวก่อน ผมมีเบอร์โทรของเธอนี่…ผมนอนไคร่ครวญว่าผมควรจะโทรไปหรือไม่…แต่ในที่สุดผมก็ยกหูโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์
[ตู๊ดดดดด ตู๊ดดดดด]
[สวัสดีคะ]
…เธอคือนางฟ้าของผมจริงๆ ด้วย…อึนมี…
[สวัสดีค่ะ? นั่นใครค่ะ?]
…ผมควรจะพูดอะไรดี…
[นี่! ถ้าคุณโทรมาแล้วไม่คิดจะพูด…]
ฮื่อ…แค่ได้ยินเสียงเธอก็ทำให้ผมดีใจเหลือเกินแล้ว
[เอ่อ…คุณไม่เป็นไรใช่ไหมคะ? แล้วไม่ทราบว่าคุณคือใครเหรอ?]
- โอ อึนมี…ในที่สุดฉันก็เจอเธอ
[ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด]
ผมวางสาย อึนมี ก่อนอื่นฉันต้องจัดการเรื่องหมั้นของเธอก่อนแล้วฉันจะไปอยู่เคียงข้างเธอ ตกลงไหม? แล้วฉันจะแนะนำตัวเองให้เธอรู้จักนะ ตกลงไหม?
ผมกอดรูปถ่ายอึนมีเอาไว้จนหลับไป…วันนี้เป็นวันที่ผมมีความสุขที่สุดในชีวิต...ฉันรักเธอ อึนมี…
_____________________________________________
ง่า อ่านกันให้สนุกนะครับ ผมอาจจะหายไปแป๊ปนึง แต่จะกลับมาอัพใหม่หลังจากสอบเสร็จครับ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น