คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : พบเจอ
"ว่าไงริน"
"เป็นไงมิกิ ทำอะไรอยู่"
"เธออยู่ไหนน่ะ"
"อยู่หน้าบ้านเธอไง อ่านหนังสืออยู่รึเปล่า เอ่อ..ชั้นกวนเธอมั้ย?"
"ไม่เลยๆ ทำไมเหรอ?" ฉันรีบกระวีกระวาดเดินไปทางหน้าต่างที่ปิดม่านสีขาวบางไว้แล้วเลิกมันขึ้น
รินยืนอยู่ที่สวนหน้าบ้านจริงๆ เธอหันมาเห็นฉันก็โบกมือให้
"ไปเดินเล่นกันมั้ยมิกิ"
"ไปสิ รอชั้นแปปนะ"
"นี่มิกิ วันนี้เรามาทำล่องหนกันมั้ย?"
ฉันยิ้มพลางวางสายและทิ้งโทรศัพท์ลงกับเตียงอย่างไม่ใส่ใจ
ใช่....ฉันไม่ต้องรอใคร....เพราะยังไงโคชิก็คงเลือกหนังสือมากกว่าฉัน
กี่คืนแล้วที่เขาไม่โทรหา........ยังไงคืนนี้ก็ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงหรอก
ฉันกระวีกระวาดออกจากบ้านพลางไม่ลืมหยิบเสื้อโค้ตสีอ่อนติดมือมาด้วย
"ขอโทษที่ให้รอนะ"
"ฮิๆๆ ดูเธอสิ หน้าแดงหมดแล้ว ไม่เห็นต้องรีบขนาดนี้เลยก็ได้นี่น๊า" รินล้อฉันอย่างสนุก
"ก็เดี๋ยวรินก็หายไปอีกหรอก ใช่จะเจอเธอได้ง่ายๆซะที่ไหนกัน" ฉันเบ้ปาก อีกฝ่ายจึงเอื้อมมือมาขยี้หัวฉันเบาๆ
"ก็ถ้าติดต่อกันง่ายๆ มันจะเรียกว่า โอกาสพิเศษเหรอจ๊ะเด็กน้อย?"
ฉันมองเสี้ยวหน้าของเธออย่างเคยชิน นานมาแล้วเสี้ยวหน้านี้ เป็นเสี้ยวหน้าที่ทำให้ฉันมีความสุขมากๆ....
เธอเปรียบเหมือนฤดูร้อนของฉัน เปรียบเหมือนดวงอาทิตย์ของฉัน
เธอเป็นคนเดียวที่เข้าใจฉัน จะว่าโลกของเรามีกัน2คนก็ไม่แปลกเลย
"ตอนนี้เป็นไงมั่งล่ะ?" เธอเริ่มถามฉันหลังจากที่เราเดินกันมาได้สักพัก
"น่าเบื่อ" ฉันเหลือบมองแสงสีเหลืองจากเสาไฟฟ้าข้างทางอย่างเซ็งๆ ทำไมเธอต้องพูดเรื่องที่มันไม่น่าจดจำในช่วงเวลาแบบนี้ด้วยนะ
"หืม? ชั้นก็เห็นมิกิมีความสุขดีนี่น๊า"
"มีความสุขยังไง เด็กเตรียมเอนท์ ไหนจะแฟนงี่เง่าหนอนหนังสืออีก นี่เหรอความสุข?" ฉันหันไปถามเธออย่างกับเธอหาคำตอบให้ฉันได้
เธอก็ได้แต่ยิ้ม "ก็แล้วตอนนี้เธออยากจับมือกับใครมากที่สุดล่ะ?"
ฉันอึ้งไปกับคำถามนั้น.......ใครน่ะเหรอ?............................ภาพของโคชิวาบขึ้นมาในสมอง
ฉันก็ได้แต่สั่นหัว แล้วนิ่งเฉยซะ
"ไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร ฮิๆ"
"รู้มั้ย ชั้นเบื่อเสียงหัวเราะของเธอมากเลย" ฉันเบ้ปาก ก่อนจะเปลี่ยนไปใส่ใจกับหิมะที่ร่วงอยู่เต็มถนนแทน
"ทุกครั้งที่เจอกัน ต้องมีหิมะเนอะ ว่ามั้ยริน"
"อืมมม"
"ทำไมล่ะ?"
ฉันเดินย้ำหิมะอย่างสนุกสนานแต่ก็ยังไม่วายถามคำถามต่อไปเรื่อยๆ
เรื่อยๆ..................................เหมือนว่า ถ้าหยุดถามไป อีกฝ่ายจะหายไปอย่างนั้น......
"อืมมม นั่นน่ะสิ ทำไมนะ..............."
ฉันอมยิ้ม..นั่นล่ะ คำตอบในแบบของริน...รินไม่เคยให้ความแน่ชัดกับอะไรเลย...
"นี่ๆรินลองทำแบบนี้ดูสิ ดูนะ ลองย่ำลงไปแรงๆ ให้เป็นรอยเท้าเรา เสร็จแล้วก็เดินไปเรื่อยๆ กางมือออกให้เหมือนว่า เราทรงตัวอยู่บนเนินเลย
อ่ะ!แบบนั้นล่ะ!!!"
ฉันหัวเราะกับท่าทางเก้ๆกังๆของริน
"มิกิก็มาทำด้วยกันสิ ไม่ใช่อยากเห็นชั้นเป็นตัวตลกหรอกนะ"
"จะบ้าเหรอออออ ชั้นก็ทำอยู่นี่ไงเล่าาาาา"
เสียงหัวเราะของเราประสานกับ ดังกึกก้องราตรีอันหนาวเหน็บ......
ความหนาวเย็นค่อยๆกัดกร่อนผิวเนื้อ...แต่ฉันแทบไม่รู้สึกใดๆเลย.....
ความคิดเห็น