Frozen Doll

เนื้อเรื่อง

"ได้โปรดให้ชีวิตแก่ข้า...ได้โปรดให้ข้ามีชีวิต....

ได้โปรด....ข้าขอวิงวอน........................"

ตุ๊กตาไม้แกะสลักหยาบๆ ที่แกะไว้แค่เพียง รูปร่างคร่าวๆของส่วนมือ แขน ขา และหน้านั้น ยามต้องแสงจันทร์ จึงได้รู้ ว่า

มันกำลัง.....................................ร้องไห้...........................................

ตุ๊กตาไม้ที่แกะเป็นชายหนุ่มเรียบๆ ค่อยๆกะพริบตาแข็งทื่อขึ้นแข่งกับแสงแดดที่ส่องลอดเข้ามาในห้องเก็บของทึบๆนี้มากขึ้นเรื่อยๆตามเวลาที่ล่วงเลย

เขาไม่เคยรับรู้ถึงความร้อน ไม่เคยรับรู้สิ่งใดๆ เพียงแต่ได้เห็น และก็เพียงแค่นั้น

ความฝัน ที่อยากจะมีชีวิต มันช่างรางเลือนเหลือเกิน...

แต่ ในวันนี้ มันต่างออกไป อยู่ๆ เขาก็รู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆที่กำลังเข้าออก วนเวียนอยู่ในจมูกของเขา

นี่เขากำลังมีชีวิต ใช่รึเปล่า?.........................................มันคือ ชีวิตใช่รึเปล่า....?

หญิงสาวเหม่อมองไปยังชายหนุ่มที่กำลังยืนจ้องแสงแดดยามสายอยู่โดยไม่ละสายตาไปไหน

เธออยากจะละสายตาไป แต่ทำไม่ได้ หรือ ไม่ได้ทำกันแน่?.....

ตุ๊กตาผู้หญิงผมหยิกเป็นลอนสีน้ำตาลสวยงามน่ารัก นั่งนิ่งงันอยู่บนโต๊ะที่มุมห้องเก็บของ

แต่จากมุมนี้ เธอเห็นแสงสว่างได้ดีเหลือเกิน....มันเหมือนอยู่ใกล้ แต่จริงๆแสนไกล...

เธอพยายามยกแขนบอบบางขึ้น แต่ ปราศจากการเคลื่อนไหวใดๆ

นี่เธอไม่มีชีวิตอีกแล้วใช่รึเปล่า?.........................

เธอเป็นเพียงแค่ ตุ๊กตาฝุ่นเขรอะรอวันเวลาโยนทิ้ง แค่นั้นเองสินะ?....................

ชายหนุ่มเดินไล่ตามแสงแดดที่ทอแสงลงมา อย่างหลงใหล อย่างเมามายในความอบอุ่น ลุ่มหลงกับสิ่งใหม่ๆที่กำลังเข้ามา

วันทั้งวัน เขาเอาแต่ วิ่ง เอาแต่เดิน และ แหงนหน้ามองไปยังแสงอาทิตย์อบอุ่น

ในทุกๆวัน.....มันทำให้เขารู้ว่า แสงแดด....บางที ก็อบอุ่น....แต่นานๆเข้า จะร้อนผ่าว ไม่สามารถแตะต้องได้ และเมื่อนั้น อีกไม่นาน แสงแดดจะแผดกล้าจนไม่อยากที่จะรับรู้ถึงมันอีก

แต่ เขาเบื่อแล้ว เบื่อกับ ที่เย็นๆ มืดๆ อย่างในห้องเก็บของ....เขาเบื่อ การไร้ชีวิต......

หญิงสาวได้แต่นั่งมองชายหนุ่มอยู่อย่างนั้น อยู่ที่เดิม....ไม่สามารถไปไหนได้

เธออยากให้เขา หันมาเห็นเธอบ้างในบางครั้ง...อยากให้เขา เข้ามาพูดคุย

ให้เธอไม่รู้สึกเหงามากมายจนเกินไปนัก

อย่างน้อย เธอก็ยังอยากให้เขา มองเห็นเธอบ้าง....ก็เท่านั้น...แม้เธอจะตอบเขากลับไม่ได้

จะไม่สามารถทำอะไรให้เขาได้ก็ตาม.....

วันเวลาผ่านไป จากวัน...เป็นเดือน....ล่วงเข้าปี....ทุกๆอย่างยังคงดำเนินไป...

ชายหนุ่มยังคงไล่ตามแสงแดด ยังคงมีความสุข....อิสระ....นานเท่าไหร่ ก็ไม่เพียงพอ......สำหรับเขา

หญิงสาว ยังคงมองไปที่ชายหนุ่ม ยังคงมีความสุข...หยุดนิ่ง....นานเท่าไหร่ ก็ไม่เพียงพอ...สำหรับเธอ

"นี่ๆ นายชื่ออะไรเหรอ?" หญิงสาวเอ่ยถามชายหนุ่มในความมืด....

แต่ก็ได้รับเพียงความเงียบตอบกลับมา....

"ทำไม...ฉันไม่ได้ยินอะไรเลยล่ะ...? เธอได้ยินฉันมั้ย?"

.........................................................................................

ชายหนุ่ม ไม่สามารถตอบอะไรกลับมาได้....เพราะ เขานั้น...ไร้ชีวิต....

หญิงสาวจึงไม่สามารถจะพูดอะไรๆให้ชายหนุ่มได้ฟังอีกต่อไป....เพราะเธอมีชีวิต

เธออยากทำให้เขามีความสุข อยากให้เขายิ้มให้เธอบ้าง

แม้ ในวันที่เขามีชีวิต.... เธอจะไม่มีชีวิตแล้วก็ตาม................................

"นายอยากมีชีวิตมั้ย? แค่ชีวิตเอง แค่นี้ฉันให้นายได้นะ...แต่ นายอย่าลืมฉันนะ มองกลับมาหาฉันบ้าง"

ประโยคสุดท้ายถูกทิ้งให้ตกตะกอนอยู่ในเย็นเยียบ และความมืดมิดนั้น......เนิ่นนาน.....และอาจจะตลอดไป

"ได้โปรดให้ข้าได้เสียสละชีวิตนี้ แก่เขา ได้โปรดให้ข้าหมดสิ้นซึ่งลมหายใจ....

ได้โปรด......................................."