Lover Blood

เนื้อเรื่อง

เป็นเรื่องสั้น ที่แต่งเพื่อรับฮาโลวีนโดยเฉพาะ 5555 และเนื้อหาอาจจะแปลกๆ แต่ก็ถือว่า อ่านเอาอารมณ์แล้วกันนะค่ะ
ขอฝากไว้ด้วยนะค่ะ ขอบคุณมากๆค่ะ ///////

ชิกุโระค่อยๆเดินห่อไหล่ด้วยเป็นอุปนิสัยโดยส่วนตัวของตน รีบเร่งผ่านย่านศูนย์การค้ายามค่ำคื่นโดยไว

แสง สี ที่สาดส่องมาจากทั่วทุกมุมถนน ทำเอาเขายิ่งเหงา...และอยากจะรีบกลับที่พักของเขาซะเดียวนั้นเลย

แหวนสีเงินสลักตัวอักษรในมือบอบบางดุจผู้หญิงของเขาสะท้อนแสงสีวูบวาบ

เรื่องราวรอบตัวของเขากำลังหมุนไป ดุจภาพสีที่ไหวระริกอยู่บนโลหะวาววับนั้น....

เขาหยุดยืนรอสัญญาณไฟคนข้ามอยู่ร่วม10กว่านาทีได้...

'เกิดอะไรขึ้นนะ...'

ฉับพลัน เสียงหวอของรถพยาบาลก็เหมือนจะตอบคำถามของเขา เสียงแหลมสูงดังก้องไปทั่วถนนเส้นหลัก ทำเอาการจราจรเป็นไปได้อย่างช้าๆ...

บรรดาคนเดินถนนต่างพยายามเพ่งดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น สาเหตุของความวุ่นวาย....

'น่าจะเป็นอุบัติเหตุนี่ล่ะ...' เขาคิด ก่อนจะมองที่นาฬิกาข้อมือเรือนสวยที่ข้อมืออีกครั้ง

20นาทีแล้ว....................................

"แย่เลยเนอะ ยังหนุ่มยังแน่น แถมหล่ออีกด้วย ไม่น่ามาด่วนตายเลย.." คุณป้า2คนเดินคุยกันมาจากด้านขวามือของเขา

ต้นเหตุน่าจะเกิดขึ้นที่นั่นล่ะนะ...

เขาก็เป็นประเภทที่ไม่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน ไอ้การที่จะรีบวิ่งไปดูว่า ใครทำอะไร ที่ไหน ยังไง มันก็ไม่ใช่นิสัยของเขาซะด้วย

แต่ ในครั้งนี้ เขารู้สึกว่าต้องไปดู ต้องไปดูให้ได้...เพราะอะไรกันนะ....

เดินไปไม่ถึง10ก้าวดี เลือดสีแดงเข้มที่เริ่มไหลนองหยุดตัวลงที่ปลายเท้าของเขานี่เอง...

เจ็บปวด.....เพราะอะไร ถึงรู้สึกเจ็บปวด....

แกร๊ง! เขาหันขวับอย่างตกใจ แหวนสีเงินที่อยู่ในนิ้วเรียวของเขาหล่นลงไปปะปนกับเลือดสีเข้มนั้นซะแล้ว

เสียดาย เกินกว่าจะ ยอมปล่อยให้อะไรมาพรากมันไป....

เขาหยิบแหวนขึ้นมา ก่อนจะเหลือบไปเห็นแหวนอีกวง ในลักษณะคล้ายๆกับวงของเขา เมื่อเทียบดูเผินๆ

เขาค่อยๆหยิบมันขึ้นมาจากกองเลือดนั้น...

"ขอโทษคับ ผมขอแหวนวงที่คุณถืออยู่ได้มั้ยคับ? เราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนรึเปล่า?" เสียงนุ่มๆชายหนุ่มดังขึ้นข้างหลังเขา ชายหนุ่มผมค่อนข้างยาวติดจะเป็นทรงแฟชั่นที่เขาก็ไม่รู้จะสรรหาคำใดมาบรรยายคนตรงหน้าได้

โลหะเส้นเล็กที่ห้อยอยู่ที่คิ้ว จมูก และ ริมฝีปากสีชมพูสวย ยิ่งขับให้คนตรงหน้า ดูดีขึ้นมากทีเดียว

เขามองแหวน2วงที่อยู่ในมือของตนอย่างงงๆ 

"เอ่อ..ผมก็ทำแหวนผมหายเหมือนกันน่ะคับ..วงไหนเป็นของคุณล่ะ?" เขาแบมือออกไป ชายหนุ่มยิ้มให้เขา....

แปลกเหลือเกิน..เขารู้สึกโหยหารอยยิ้มนี้..รู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด....และอยากได้รับรอยยิ้มนี้ไปตลอด

"คุณอยากเก็บไว้ทั้ง2วงเลยรึเปล่าล่ะ" ชายหนุ่มตรงหน้าไม่ตอบคำถามซ้ำยังถามคำถามเขากลับอีกตั้งหาก...

"อืมม..ถ้าพูดตามตรงก็...ผมอยากได้เฉพาะแหวนของผมน่ะคับ อยากได้เฉพาะวงนั้นเท่านั้น"

ชายหนุ่มหัวเราะ ก่อนที่จะเอื้อมมือขาวๆออกมาหยิบแหวนจากมือของเขา

แหวนทั้ง2วง ถูกเปลี่ยนถ่ายจากมือหนึ่งสู่อีกมือหนึ่ง สร้างความงุนงงให้เขาเป็นที่สุด..

"ผมน่ะ อยากได้เก็บไว้ทั้ง2วงเลยนี่คับ...เอาไว้ผมซื้อให้ใหม่นะ..."

เขายักไหล่ พลางมองนาฬิกา...3ทุ่มแล้ว...มิน่าเขาถึงได้เริ่มหิวจนไม่อยากจะเสียเวลากับเรื่องใดๆอีกแล้ว

"ตามใจคุณแล้วกัน ผมหิว ถ้าอยากจะเก็บไว้ก็เชิญ ไม่ต้องซื้อให้ใหม่หรอก ผมไม่ต้องการ.."

เขาห่อไหล่เดินจากไปโดยไม่ได้เหลียวมามองเลย.....

แหวน2วง ค่อยๆร่วงลงสู่พื้น จมกองเลือดสีเข้มอยู่อย่างนั้น..........

"นายเชื่อเรื่องเนื้อคู่มั้ย?"

ฮิราอากิเงยหน้าจากกีต้าตัวโปร่งที่กำลังเล่นอยู่มามองหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม ก่อนจะปล่อยเสียงหัวเราะ ใครๆก็หลงรักรอยยิ้ม และเสียงหัวเราะของเขากันทั้งนั้น

"อืมมม เชื่อดีมั้ยน๊า เชื่อว่า หาไม่ได้ง่ายๆเลยนะ"

"เฮ้ นายตอบไม่ตรงคำถามนะ"

"ไม่รู้สิ ชั้นไม่รู้ว่าอะไรคือเนื้อคู่ ไม่รู้จะพบกันมั้ย? อืมมม ไม่รู้สิ ชั้นว่า ชั้นตอบว่า ไม่รู้ก็แล้วกันนะ" เขาพูดเองเออเองเสร็จสรรพก็เดินออกหิ้วกีต้าออกไปจากห้องเรียน

เนื้อคู่......นั่นสินะ...เขาเชื่อรึเปล่านะ.....

เขาอยู่คนเดียวมาก็นาน ไม่เคยต้องการใคร ไม่ได้อยากให้ใครมาเป็นคู่ชีวิต หรือ ใครที่เคียงข้าง

เขามีเพื่อนๆมากมาย ซึ่งเขาก็คิดว่า มันก็ออกจะทำให้ชีวิตเขาวุ่นวายได้พอสมควรแล้วล่ะนะ....

"เฮ้ย ไอ้กิ วันนี้มีคนย้ายมาใหม่ด้วยนะเว้ย”เขามองไอ้ "แห้ง" ที่เพื่อนในห้องชอบเรียก ที่ตอนนี้กำลังพยายามอย่างหนักกับข่าวที่ต้องการจะนำเสนอ

"แล้วยังไง..?"

"เห็นว่าน่ารักมาก หน้างี้ใส๊ใส เรียนก็ดีนะ เห็นว่าย้ายมาเพราะสุขภาพไม่ค่อยจะดีน่ะ" เขายักไหล่อย่างไม่แคร์ ก็แค่คนย้ายมาใหม่ มันก็มีทุกเทอมล่ะน่า...จะอะไรกันมากมาย

"เขาชื่อมาซาดะ ชิกุโระ"

มาซาดะ...ชิกุโระ.........................

'อืมม เป็นชื่อที่แปลกดี.....'

นักเรียนใหม่คนดังกล่าวเปิดประตูห้องเรียนเข้ามา อาจจะกล้าๆกลัวๆกับสายตาทุกคู่ที่จับจ้องเหมือนเป็นตัวประหลาด แต่ก็ยังส่งรอยยิ้มนิดๆมาให้ทุกคน

"ไรหว่าาา นึกว่าผู้หญิง" ไอ้แห้งพูดลอยๆพอให้ได้ยินแค่ มันกับเขาเท่านั้น  เขาก็ได้แต่หัวเราะอยู่ในใจ....

เขาว่า มาซาดะ ชิกุโระคนนี้ น่าสนใจ.....น่าคบหาด้วยมากกว่าที่เขาคิดซะอีกนะ....

"มาซาดะอยากจะนั่งข้างใครดีล่ะ..." อาจารย์สาวมองไล่ไปที่นักเรียนชายของเธอทีละคน

"นั่งตรงนี้ก็ได้คับอาจารย์" ฮิราอากิยกมือ พลางชี้ไปที่ว่างข้างๆตัวเอง

"งั้นเอาตามนี้ มาซาดะก็ไปนั่งข้างๆ คาซาโนะคุงนะจ๊ะ"

ชิกุโระเอาเป้ที่สะพายมาวางพิงไว้กับเสาที่ติดหน้าต่าง และเริ่มต้นหยิบอุปกรณ์เครื่องเขียนนานาขึ้นมา

'ท่าทางจะเด็กเรียนแฮะนายนี่'

ชิกุโระสวมแว่นกรอบสีดำที่เสริมให้หน้าที่ดูใสดุจเด็กหนุ่มวัยรุ่นดูแก่ขึ้นอีก2-3ปี

จะว่าไป...หมอนี่ก็หน้าตาดี ถึงขั้นดีมากๆเลยล่ะนะ...

"นายชื่อคาซาโนะเหรอ?" อยู่ๆชิกุโระก็หันมาถามเขาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยในคาบวิชาไวยากรณ์ภาษาญี่ปุ่น

"อืม..คาซาโนะ ฮิราอากิ ชั้นคงไม่ต้องโค้งทักทายหรอกใช่มั้ย ไม่งั้น อาจารย์คงว่าเอา ถึงนายจะเป็นเด็กใหม่ก็เหอะ"

อีกฝ่ายหัวเราะเบาๆ "ไม่ต้องหรอก ก็อย่างที่นายว่าน่ะแหละ"

"แล้วนี่ ไม่เรียนเหรอ ทำไมมาชวนคุยแบบนี้" ชิกุโระยักไหล่ ก่อนจะพิมตอบเขามาในหน้าจอที่ใช้เป็นสื่อการเรียน

'ไม่ได้อยากจะเรียนหรอกนะ น่าเบื่อเป็นบ้า! ก็อยากรู้จักกันไว้นี่นะ...นายไม่รู้สึกเหรอ...ว่าเราเหมือนเคยเจอกันที่ไหนมาก่อน ไม่รู้สึก ชั้นรู้สึกว่า ต้องรู้จักนายให้ได้ ท่าจะบ้า'

เขายิ้มน้อยๆ ก่อนจะพิมตอบกลับ

'ไม่หรอก..รู้จักกันไว้สิดี...ชั้นก็ไม่คิดว่านายจะรู้สึกแบบเดียวกับชั้นเลยหรอกนะ...แต่ ที่นายพูด มันใช่เลยล่ะ'

นี่ล่ะ คือบทเริ่มต้นความสัมพันธ์ของทั้ง เขา และชิกุโระ....

"นายเชื่อเรื่องเนื้อคู่มั้ยชิกุโระ"

"ไม่รู้สิ ไม่ค่อยเชื่อล่ะมั้ง"

เขามองหน้าอีกฝ่ายอย่างต้องการจะค้นหาคำตอบ

"ก็...นายจะรู้ได้ยังไงล่ะ ว่าคนๆนี้เป็นคู่แท้ของนายรึเปล่า ไม่ได้เอาอะไรไปสลักไว้นี่น๊า" ชิกุโระพูดไปพลางยิ้ม

"งั้นเรามาลองกันมั้ย? ลองสลักอะไรกัน ที่จะบอกได้ว่า นายก็คือนาย ชั้นก็คือชั้น เราจะได้เจอกันอีก เพราะเราเป็นเนื้อคู่กัน"

อีกฝ่ายหัวเราะ ก่อนจะสอดมือเข้าไปในมือยาวๆของเขา

"ชั้นสลัก สัญลักษณ์ที่นายชอบ นายก็สลักสัญลักษณ์ที่ชั้นชอบ นะ?"

"ชั้นไม่ใช่นายนะ ที่จะเที่ยวสักอะไรไปเต็มตัวแบบนั้น"

ชิกุโระน่ะ สำอางออกจะตายไป....ผิวขาวที่ได้รับการดูแลรักษาอย่างดี ไหนจะทรงผมที่บรรจงสรรสร้างให้เข้ากับหน้าของเจ้าตัวโดยเฉพาะ การจะให้สักอะไรนั้นก็ดูแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยสักนิด....

เหมือนชิกุโระจะรับรู้ได้ จึงพูดขึ้นว่า

"เอาเป็นแหวนแทนได้มั้ย สลักลงไปบนแหวนน่ะ เอาที่มานคับๆ จะได้ถอดยากๆ ไม่หลุดง่ายๆด้วย"

เขายิ้ม ก่อนจะกุมมือบอบบางนั้นให้แน่นขึ้น

แหวนที่เขาใส่ เป็นคำว่า ชิกุ...

ส่วนของ ชิกุโระนั้น เป็นคำว่า อากิ...

"ชื่อนายนี่..เศร้าดีนะ"

คงเพราะว่า อากิ แปลว่า ฤดูใบไม้ร่วงสินะ.......

เขายักไหล่ ก่อนจะเดินกลับบ้านพร้อมกับชิกุโระเหมือนทุกวันๆ

"วันนี้ชั้นไม่ไปส่งนายนะ...พอดีต้องทำงานพิเศษน่ะ เงินเดือนใกล้ออกแล้ว ไว้จะพาไปเลี้ยงนะ" เขาพูดขึ้นพลางมองชิกุโระ(คนรักของเขา ไม่ต้องพูดอะไร แต่รู้กันดี..สินะ...)

อีกฝ่ายก็ยืนกระชับเสื้อโค้ตสีเข้มตัวเก่งพลางยิ้มให้เขา บอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง

"ชั้นดูแลตัวเองได้น่า นายไปทำงานเถอะ เดือนนี้อยากกิงอุด้งนะ เอาร้านหน้าปากซอยบ้านนาย"

เขาหัวเราะ...เสียงหัวเราะที่จะเป็นของชิกุโระตลอดไป..

เขายิ้มอย่างอ่อนโยนให้อีกฝ่าย..และรอยยิ้มนี้ ก็จะเป็นของชิกุโระไม่มีวันเลือนหายอีกเช่นกัน ไม่ว่าจะนานเท่าไหร่ ชิกุโระจะได้รับเสมอ

จะมี ฮิราอากิคอยเคียงข้าง ให้ความสุข แก่ชิกุโระตลอดไป...

เขาทำหน้าที่เป็นพนักงานเก็บเงินในร้านคอฟฟี่ช้อปเล็กๆ แต่วันนี้โดนเปลี่ยนมาทำหน้าที่บริกรแทน

อาจจะเพราะเจ้าของร้านที่หวังดี ที่เห็นเขาหน้าซีดๆก็ได้ จึงให้ออกไปรับอากาศภายนอกคอกแคบๆบ้าง

เขารู้สึกปวดใจแปลกๆ...เจ็บไปทั้งใจ......เพราะอะไรกันนะ

"นี่ คาซาโนะคุง รู้มั้ยมีรถชนคนที่ถนน...ด้วยล่ะ แย่เลยล่ะ เส้นทางศูนย์การค้าเลย รถติดเป็นบ้าแหน่ะ"

"แล้วพี่ได้ไปดูรึเปล่าล่ะคับว่าเป็นใคร" เขาถามเพื่อนรุ่นพี่ที่ทำงานที่เพิ่งเดินเข้ามาทางหลังร้านอย่างหวังดี

"ดูสิดู...เห็นเค้าว่ารู้ชื่อแล้วด้วยนะ เจอบัตรนักเรียนอยู่ในกระเป๋าเป้น่ะ อยู่โรงเรียนนายด้วยนะ เห็นว่าชื่อ...อะไรนะ..อืมมมม.. อ่อ!ใช่ มาซาดะ ชิกุโระ ใช่ๆ ชื่อนี้ล่ะ เป็นชื่อที่แปลกเอาการนะว่ามั้ย สงสัย อาจจะฟังเพี้ยนล่ะมั้ง เฮ้ คาซาโนะคุง!!"

เขาปล่อยถาดแก้วร่วงหล่นจากมือ....เสียงแก้วหลายต่อหลายใบที่ร่วงหล่นลงพื้น อาจจะบาดเขาบ้างไม่มากก็น้อย แต่เขากลับไม่ได้ยิน และไม่รู้สึกใดๆเลย..

ความรู้สึกของเขาคือ...เจ็บปวด..............................

เขาขี่จักรยานออกมาจากร้านทันทีที่ได้ยินข่าว...เพื่อให้เห็นกับตา เพื่อยืนยันว่า ไม่ใช่ ชิกุโระของเขา

แต่ ภาพคนรักที่นอนจมกองเลือดทำเอา น้ำตาเขาไหลออกมาอย่างไม่อาย....

เลือดไหลเจิ่งนองไปทั่ว แต่สิ่งที่ตัดกับสีสดของเลือดที่เพิ่งไหลไป..ตามที่ต่างๆ ก็คือ แหวนสีเงิน วงเล็ก ที่สลักคำ อากิ  เหมือนว่า...อะไรก็ไม่อาจมาพรากมันไปได้...

แกร๊ง! เสียงแหวนของเขาร่วงหล่นจากนิ้ว

แหวนที่คับที่สุด ที่ไม่สามารถถอดออกได้...ตอนนี้ มันร่วงหล่นลงไป...ร่วงหล่น...

"ขอโทษนะคับ ผมขอแหวนวงที่คุณถืออยู่จะได้มั้ย เอ่อ...ผมรู้สึกเหมือนว่าเราจะเคยเจอกันนะคับ" ชายหนุ่มหน้าใส ที่ทรงผมเข้ากับใบหน้า และผิวพรรณที่ขาวสะอาดเอ่ยขึ้นมาจากข้างหลังเขา

เขาปล่อยให้แหวนทั้ง2วงนั้น ร่วงหล่นลงไป....ลงไปในกองเลือดสีสดนั้น..............................

Maybe....wait forever.............right?

You wait me in the aim............of endless heaven...................