Butterfly Pea

เนื้อเรื่อง

ลมหนาวพัดพาดอกอัญชันสีน้ำเงินเข้มหล่นเกลื่อนเต็มถนน พนักงานกวาดถนนก็ยังคงทำหน้าที่ของตนต่อไป

แม้สวยงาม แต่ เขาก็ยังคงมองว่า เป็นความลำบาก และเป็นของสกปรก ไม่ได้สวยงามอะไรนักหนาเลยเมื่อเทียบกับความเหน็ดเหนื่อยของตน

หญิงสาวค่อยๆเปิดสลักกรงขังผีเสื้อกลางคืนปีกสวย เปิดอิสรภาพให้กับเหล่าผีเสื้อได้เริงระบำไปไกลแสนไกล

พร้อมๆกับหยดน้ำตาของเธอที่ค่อยๆไหลริน......

ควันบุหรี่สีเทาลอยตลบอบอวลห้องเช่าที่กำแพงกะเทาะไปหมดแล้ว

แผ่นปูนที่หลุดร่อนโปรยปรายอยู่ที่พื้นเป็นทางยาว บนเตียงนอนสีตุ่น มีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งเหม่อมองออกไปทางหน้าต่าง

'วันนี้ เขาก็ยังไม่มา...'

"เข็ม นี่หล่อนยังไม่รอเค้าอยู่อีกเหรอ นายน้ำไม่มาหรอก ไปทำงานเถอะ" แอนนา เพื่อนสาวจีบปากจีบคอพูด

หล่อนอยู่ในชุดคาบาเร่แบบเต็มยศ เธอดึงฉันให้ลุกขึ้นจากเตียงยับย่น

ฉันไปแปปเดียวนะค่ะ...แล้วฉันจะกลับมารอคุณ.........

หญิงสาวนั่งแท็กซี่มาลงที่ห้องเช่าโทรมๆอีกห้องหนึ่ง

มันคือที่ทำงานของฉันนั่นเอง.....

"ชั้นไปก่อนนะย่ะ แล้ววันนี้ซื้อของเข้าห้องด้วยนะแก" แอนนาบอกพลางโบกมือหยอยๆให้ฉันจากแท็กซี่เหลืองเขียวที่นั่งมา

ฉันยิ้มรับนิดหนึ่ง ก่อนจะรีบเดินเข้าไป...

ห้องสีเข้มนี้ก็เหมือนเดิม เต็มไปด้วยกลิ่นเหล้า และ กลิ่นน้ำหอมจากทั้งกายของสุภาพบุรุษ และสุภาพสตรี ราวกับเป็นเอกลักษณ์ประจำห้องไปแล้ว

"อ้าว มาแล้วเหรอยัยเข็ม รีบๆไปแต่งตัวสิ เดี๋ยวแขกมาเห็นแกโทรมๆ เดี๋ยวก็ไม่ได้ลูกค้าหรอก" เจ๊จิ๋ว เจ้าของผับเล็กๆลากฉันเข้าไปในห้องแต่งตัว พลางบ่นไปตลอดทาง

คำบ่นก็เหมือนๆเดิม เช่น มาทำงานสายอีกแล้วนะ ถ้าเธอเรียกแขกไม่ได้มาก ชั้นไม่จ้างหล่อนไว้แล้วนะเนี่ย

หรือ ไม่ก็ ทำไมโทรมอย่างนี้เนี่ย เดี๋ยวก็เรียกแขกไม่ได้หรอก  ซ้ำไปซ้ำมา....ใช่ มันไม่มีอะไร พอๆกับชีวิตฉันนี่แหละ แต่ เพราะมันเป็นแบบนี้ เลยทำให้ฉันได้เจอเขา.....คนที่ฉันเริ่มเรียนรู้ที่จะรอ เริ่มมีความสุขกับชีวิต ที่ได้เกิดมา..

ฉันเสียพ่อและแม่ไปตั้งแต่เด็ก เลยต้องมาอยู่กับย่า แต่ แค่ลำพัง เลี้ยงตัวเองย่าก็เหนื่อยเสียเหลือเกิน จนฉันต้องออกมาอยู่คนเดียว แรกๆก็มาอาศัยอยู่กับแอนนา เพื่อนในมหาลัยเดียวกันกับฉัน แต่เงินเดือนของแอนนานั้น ก็ไม่เพียงพอที่จะดูแลใครๆได้ ฉันไม่อยากเป็นภาระให้ใคร เลยรับจ็อบมาทำงานที่นี่

ไม่มีใครเลือกได้หรอก ว่าอยากเป็นอะไร ถ้าเลือกได้ ก็คงไม่เป็นแบบนี้

ถ้าโลกนี้ไม่ต้องการเงิน ถ้าโลกนี้ไม่มีผู้เอื้อเฟื้อ อาชีพนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น และตราบใดที่ยังมี ที่มันยังคงเป็นอยู่ ที่เวลามันยังหมุนไป มันก็คงจะต้องเป็นไป....

ฉันแต่งหน้า แต่งตัวสวยอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ แต่ จิตใจของฉัน ไม่ได้สวยงามอย่างในกระจกบานนี้เลย

มันคือตัวฉันจริงๆหรือ ที่นั่งอยู่ตรงนี้........................................ฉันเป็นใคร และกำลังทำอะไรอยู่นะ

8โมง...................................

ฉันค่อยๆลุกจากเตียง ใส่เสื้อผ้า และหยิบเงินที่วางอยู่ที่โต๊ะข้างเตียงมานับ และใส่กระเป๋า ก็เหมือนๆเดิม เหมือนทุกๆวัน

ฉันออกมานอกตึก และ เดินหลบแดดร้อนๆที่เริ่มลามเลียมากขึ้นอย่างเร่งรีบ

นี่ฉันต้องซื้อของอีกสินะ..................................

"เข็ม..?"

ฉันหยุดเดิน แต่ยังไม่หันหลังกลับ.....เสียงของเขา....?

นี่ฉันหูฝาดไปรึเปล่านะ....?

"เข็ม...รึเปล่าคับ?" 

ฉันค่อยๆหันกลับไป เป็นเขาจริงๆด้วย

ฉันไม่มีทางลืมเขาได้เด็ดขาด และตอนนี้ เขาที่ฉันคิดถึงก็มายืนอยู่ที่หน้าฉันจริงๆแล้ว

"น้ำ..."

"เข็มจริงๆด้วย เอ่อ..เป็นยังไงบ้าง นี่กำลังจะไปไหนน่ะ แล้วไปไหนมา?"

ประโยคท้ายทำเอาฉันหลบตาเขาไปนิดหนึ่ง ทำไมเขาจะไม่รู้ ว่าฉันไปไหนมา

นี่แค่ถาม เพื่อหยั่งเชิงสินะ...

ฉันตอบไปแค่บางคำถามเท่านั้น และตอบน้อยมากจริงๆ

จริงๆแล้ว ฉันมีอะไรที่อยากพูดกับเขามากกว่านี้นะ...มากกว่ามากๆ แต่ พูดไม่ออก ไม่รู้จะพูดอะไรดี

พวกคุณเคยเป็นมั้ยคะ? เวลาอยู่ต่อหน้า คนที่เรารัก เรามักพูดไม่ออก ยิ่งเป็นรักข้างเดียว หรือรักไม่ได้แล้วด้วยนะ

ยิ่งเหมือนมีอะไรมาจุกที่อกจนแน่นไปหมด แค่จะหายใจก็ยังลำบากเลย...

"จะไปซื้อของ ก็สบายดีล่ะ น้ำล่ะ คุณเกดไม่ได้มาด้วยเหรอ?"

ฉันเห็นเขาหงอยลงไปนิดหนึ่ง ก่อนจะส่ายหัวยิ้มๆ

"พอดีเรามาซื้อข้าวนะ เกดคลอดแล้วล่ะ"

ฉันแยกกับเขา ในเวลาที่แดดยามสายเริ่มทอแสงแรง

'นี่น้ำกับเกด กำลังจะย้ายไปอยู่อังกฤษน่ะ จะไปวันมะรืนนี้แล้วนะ เข็มมาส่งได้นะ'

กระดาษจดรอบเที่ยวบินและเวลายับยู่ยี่อยู่ในกระเป๋าพาดบ่าใบเก่ง เพียงแต่ ตอนนี้มันเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาเท่านั้นเอง

ฉันจำได้ว่า บอกเขาไป ว่าจะพยายามไป แต่ไม่แน่ใจว่าจะไปได้รึเปล่า

แต่เขาก็คงรู้ ว่าฉัน ไม่ไป อยู่แล้ว.....

ในกล่องใส่จดหมายหน้าห้องของฉัน มีโปสการ์ดสีน้ำเงินอมม่วงที่แอบซ่อนรูปผีเสื้อไว้ที่มุมล่างสุดของภาพและดอกอัญชันสีม่วงที่โปรยปรายลงมา

เห็นแค่นี้ ฉันก็รู้แล้ว ว่า ใครเป็นคนส่งมา

'อัญอย่ารอน้ำอีกเลย ต้นอัญชันที่ปราศจากน้ำ ก็ยังคงเติบโตได้จริงมั้ย

น้ำไม่เคยลืม ว่าระหว่างเรานั้น มีความสุขขนาดไหน แม้มันจะเป็นความพลาดพลั้งเพียงครั้งเดียวในชีวิตของน้ำ

แต่ถ้าน้ำจะบอกว่า ดีใจ ที่มันทำให้เราได้เจอกัน อัญจะว่าน้ำมั้ย?

แต่อัญคงเข้าใจดีใช่มั้ย? ว่า น้ำต้องดูแลคนที่เขาอยู่ข้างน้ำ อยู่ข้างน้ำมาตลอด

น้ำไม่อยากให้เขาเสียใจ พอๆกับที่ไม่อยากให้อัญเสียใจ

ฉะนั้นอย่ารอน้ำเลยนะ ย้ายไปอยู่ที่อื่น และเลิกทำอาชีพนี้เถอะ

อัญดูแลตัวเองนะ น้ำก็จะดูแลตัวเอง และ ดูแลลูกให้ดีที่สุด น้ำจะไม่ทำให้เขาเสียใจเหมือนน้ำ

น้ำตั้งชื่อเค้าว่า อัญชัน เหมือนชื่ออัญเลยนะ ติดตรงที่เป็นผู้ชายนี่แหละ เกดยังแซวเลย ว่าโตขึ้น ลูกถูกล้อแน่

แต่ชื่อที่พ่อแม่ตั้งให้ ยังไงก็ประเสริฐใช่มั้ย? อัญกลับไปที่ของอัญเถอะนะ.....แล้วน้ำจะรอ วันที่จดหมายของอัญส่งกลับมาหาน้ำนะ

รักและ คิดถึงอัญชันเสมอ ต้นน้ำ....'

โปสการ์ดนั้น ยังคงอยู่บนหัวเตียง เตียงเดิม ห้องเดิม แม้เวลาจะผ่านไปได้2ปีแล้วก็ตาม

ฉันรู้ว่าเขาจะไม่กลับมา ฉันรู้ทุกสิ่งทุกอย่าง รู้แม้กระทั่ง เขาคงจะลืมฉันไปแล้วด้วยเช่นกัน

แต่ฉันจะไม่ลืมเขา เขาคือ นายต้นน้ำของฉัน ผู้ที่ทำให้ฉันนั้นเติบโต และเบ่งบาน ผู้ที่มองเห็นค่าของฉันมากกว่าจะเป็นดอกไม้ริมทางอย่างใครหลายๆคนมอง

"อัญเลี้ยงผีเสื้อด้วยเหรอ?" เขาถามฉันในวันหนึ่ง

"อืม มันสวยดีน่ะ หลงใหลล่ะมั้ง"

"แต่น้ำว่า มันควรออกไปโผบินมากกว่านะอัญ ไม่มีใครชอบการกักขังหรอก"

คุณเองก็คงเหมือนกัน เช่นเดียวกับผีเสื้อพวกนี้สินะคะ?............................

ฉันรักคุณมาก เลยอยากขังคุณไว้ อยากเก็บคุณไว้ แต่ คุณต้องการอิสระสินะคะ?....

ไม่มีใครต้องการการกักขังหรอก..............................แม้จะเพราะด้วยรักก็ตาม.....

ห้องเช่าปิดไฟลงแล้ว พร้อมๆกับที่ชายหนุ่มใส่แว่นดำที่ถนนค่อยๆหันหลังกลับ และเดินไปขึ้นรถประจำทางที่วิ่งผ่านมา

ชายหนุ่มน้ำตาไหล แต่ปล่อยให้ลมพัดผ่านไป

หญิงสาวกลั้นเสียงสะอื้น แต่ปล่อยให้แสงจันทร์ปลอบประโลม....

ผีเสื้อกลางคืนปีกหัก กางปีกโผลงซบหน้าร้องไห้กับกลีบดอกอัญชันที่เหี่ยวเฉา ค่อยๆซุกร่างที่บอบบาง และบาดเจ็บเข้าเป็นหนึ่งเดียว ก่อนที่จะค่อยๆจมหายไปกับดอกไม้แสนสวยนั้น


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


ฝากเรื่องนี้ไว้ด้วยนะค่ะ เป็นเรื่องสั้น ที่ใช้เวลาแต่งรวดเดียวมากๆ (15นาทีได้) และมันก็ค่อนข้างสั้น(เมื่อเทียบกะเรื่องอื่นๆ)

เรื่องนี้ไม่ได้พาดพิงถึงใครใดๆทั้งสิ้น แต่แต่งด้วยอารมณ์เศร้าๆ เหงาๆ และรู้สึกลำพังมากๆ...

หวังว่า ความรู้สึกนี้จะผ่านไปโดยไว (ไม่งั้นแต่งเรื่องอื่นไม่ได้นะ :P)

ขอบคุณมากๆเลยค่ะ*

ปล.. ขอบคุณไผ่หยีมากๆ ที่ทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้น.....