miracle in december ปาฎิหารย์ CHANBAEK

ข้อมูลเบื้องต้น

Miracle in December

ChanBaek

BY

TEETIEING



 

เนื้อเรื่อง

[SF]        Miracle in December

Couple  Chanyeol x Baekhyun

Rate       PG-13

Story      Romantic ,drama

Writer    TEETIEING

                                                                        .

                                                                        .

                                                                        .

กริ้ง ~  กริ้ง ~

เสียงนาฬิกาปลุกแบบโบราณดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง เพราะมันถูกตั้งค่าให้ปลุกในเวลา 7 นาฬิกา ถึงนาฬิกาเรือนนี้จะดูสภาพภายนอกค่อนข้างเก่า แต่มันก็ยังทำหน้าที่ของมันได้ดีเสมอในทุกๆเช้า ดังเช่นวันนี้ 

“ อือ ตื่นแล้วๆ ”    มือหนาเอื้อมมือไปกดปิดเจ้านาฬิกาโบราณแต่ยังทำงานได้ดี นี่ก็เป็นกิจวัตรประจำวันที่ร่างสูงต้องตื่นเช้าเพื่อไปทำงาน 

แก้วกาแฟใบโปรดถูกหยิบมาใช้ ตักกาแฟใส่ เติมน้ำร้อน จนได้กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นในยามเช้า

ร่างสูงโปร่งจิบกาแฟเพื่อขับไล่ความง่วงพร้อมที่จะออกไปทำงาน

....วันนี้วันที่ 15 ธันวาคม เราจะได้เจอกันแล้วสินะแบคฮยอน...

ในวันนี้ของทุกๆปีชานยอลมีสิ่งหนึ่งที่เค้าต้องทำ....

....เหตุการณ์มันเกิดขึ้นเมื่อ 3 ปีที่แล้ว...

“ชาลยอล~”

 เสียงใสๆของแบคฮยอนเรียกผมในขณะที่เรากำลังนั่งอยู่ในสวนสาธารณะด้วยกัน

อาจเป็นเพราะผมกำลังมองเด็กตัวเล็กๆ 2 คนที่กำลังวิ่งไล่กัน เลยทำให้แบคฮยอนอยากให้ผมหันกลับไปสนใจเค้า

“หืม ทำไมแบค มีอะไรรึเปล่า”

“ก็นายไม่สนใจชั้นเลยนี่  มองอะไรอยู่หนะ  แอบมองสาวหรอห๊า !!!”

“เปล่านะแบค นายก็รู้นี่ว่าฉันมองแต่นายคนเดียว ”

“บ้า พูดอะไรก็ไม่รู้ ฉันพูดเล่นเฉยๆหรอก”

“ฉันว่าจะชวนนายไปเที่ยวนะ อาทิตย์หน้าก่อนคริสมาสต์นายว่างมั้ย ?”

“อืมมม  คิดดูก่อนนะจะว่างหรือไม่ว่างดีน้า”

 ผมแกล้งทำเป็นคิด จริงๆแค่แบคฮยอนชวนไปเที่ยวนะผมดีใจจะตาย อาจเป็นเพราะปีนี้เราอยู่ปี 4 กันแล้ว เพิ่งฝึกงานจบไป ช่วงก่อนๆเลยยุ่งจนแทบไม่ได้ไปไหนด้วยกันเลย ตอนนี้เราก็เลยว่างๆ รอรับปริญญากันอย่างเดียว

“นี่ชานยอล คิดนานเดี๋ยวชั้นก็ไม่ชวนหรอก ตกลงว่างไหม?”

“ก็ได้ๆ ว่างสิครับ ตอนนี้เราว่างกันจะตาย ทำไมผมถึงจะไม่ว่างละครับ”

“ดีเลยๆ งั้นอาทิตย์หน้าเราไปเที่ยวเกาะเชจูกันเถอะ”

“ได้ครับ เดี๋ยวเราไปเที่ยวเชจูกัน”

“เย้ๆๆ เราจะไปเชจูกัน!” 

เสียงใสๆพูดออกมาอย่างอารมณ์ดี

วันนั้นผมกับแบคฮยอนก็กลับบ้านกันตามปกติ

ผมเดินไปส่งเค้าที่สถานีรถไฟ..

“อ่ะ รถไฟฉันมาแล้ว ฉันกลับก่อนนะชานยอลแล้วพรุ่งนี้เจอกันนะบ๊ายบาย”

“บ๊ายบายครับตัวเล็ก กลับบ้านดีๆล่ะ”

เย็นวันนั้นหลังจากที่ผมกลับมาที่บ้านได้ไม่ถึงชั่วโมง

‘ข่าวด่วน เกิดอุบัติเหตุรถไฟชนกัน  เหตุเกิดเมื่อเวลา 17.30น. เนื่องจากสถานีควบคุมหลักมีปัญหาการสับเปลี่ยนรางทำให้ รถไฟสองขบวนชนกัน เบื้องต้นมีผู้บาดเจ็บ 25 ราย บาดเจ็บสาหัส 1 ราย ทางการได้ส่งผู้บาดเจ็บทั้งหมดเข้าโรงพยาบาล X ’

ให้ตายเถอะผมดูภาพข่าวแล้วก็ตกใจ นี่มันขบวนที่แบคนั่งกลับบ้านนี่ พระเจ้า !!!!

แบคฮยอนนายห้ามเป็นอะไรไปนะ !!!

ผมวิ่งไปใส่รองเท้าพร้อมกับกดโทรศัพท์หาแบคฮยอนด้วยความกังวลใจ

‘เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่ภายหลัง...’

ผมวิ่งออกมา ให้ตายโทรหาก็ไม่ติดขอร้องละ นายห้ามเป็นอะไรนะ

“แท็กซี่ !!!”

 ผมรีบขึ้นแท็กซี่มาแล้วบอกจุดหมายปลายทาง...โรงพยาบาล X….

ระหว่างนั้นผมก็กดโทรศัพท์หาแบคตลอดแต่สิ่งที่ได้ยินกลับเป็นเสียงตอบรับอัตโนมัติ

‘เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่ภายหลัง...’

ณ โรงพยาบาล x

ผมวิ่งเข้ามาที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์

“ขอโทษนะครับ  ไม่ทราบว่ามีคนไข้ ชื่อ บยอน แบคฮยอน จากอุบัติเหตุรถไฟชนกันไหมครับ”

“เอ่อ สักครู่นะคะ ดิชั้นจะหาข้อมูลให้” นางพยาบาลท่านหนึ่งตอบผม

“ได้ข้อมูลแล้วค่ะ ตอนนี้ มีคนไข้ท่านนึงชื่อว่าบยอน แบคฮยอน อยู่ห้องผ่าตัด ที่ตึกA ค่ะ”

พอสิ้นคำที่พยาบาลพูด ผมก็วิ่งไปตึกA สุดฝีเท้า นี่มันอะไรกัน แบคฮยอนอยู่ห้องผ่าตัด

งั้นหรอ...

สองเท้าของผมวิ่งไปอย่างเร่งรีบ...

ตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าห้อง ผ่าตัด แล้ว

ผมเห็นคุณพ่อคุณแม่ของแบคฮยอนกำลังคุยกับคุณหมอท่าทางดูเคร่งเครียด...

“คุณหมอครับ แบคฮยอนเป็นไงบ้างครับ”

ผมถามหมอ ได้แต่ภาวนาว่าแบคฮยอนจะไม่เป็นอะไรมาก

“คือ เนื่องจากคนไข้ได้รับการกระทบกระเทือนบริเวณสมองและลำตัวอย่างรุนแรง ทำให้อวัยวะภายในมีเลือดคลั่ง และเกิดภาวะสมองบวม ตอนนี้ทีมแพทย์กำลังช่วยเหลืออย่างสุดชีวิตนะครับ แต่หมอขอให้ทำใจ เปอร์เซ็นการรอดมี ไม่ถึง 5% หมอขอตัวนะครับ”

วินาทีนั้นสมองผมมันตื้อไปหมด น้ำตาลูกผู้ชายไหลอกมาอย่างไม่อาย

ทำไมนะ ทั้งๆที่คนขึ้นรถไฟทั้งขบวนกลับมีแต่แบคฮยอนคนเดียวที่บาดเจ็บสาหัส

‘พระเจ้าครับ ถ้าท่านมีจริง ผมขอให้ท่านช่วยคุ้มครองแบคฮยอนให้กลับมาหาผมได้อย่างปลอดภัยด้วยนะครับ’

ผมได้แต่นั่งรออยู่ที่หน้าห้องผ่าตัด

เวลาผ่านไปจากครึ่งชั่วโมง

กลายเป็นหนึ่ง.....สอง...สาม....

ผมได้แต่นั่งคิดถึงเรื่องราวของเราที่ผ่านมา

 เรารู้จักกันตอนไหนนะแบค?

 ใช่ครั้งแรกที่เราเจอกันตอนรับน้องแล้วชั้นได้จับคู่กับนายเต้นท่าประหลาดๆนั่นหรือเปล่า?

เราเริ่มเป็นเพื่อนกันตอนนั้นสินะ....

‘แบคฮยอน นายรู้มั้ยว่านายน่ารักมากเลย’

ตอนนั้นผมจำได้ว่าตอนปีสองผมจีบเค้าแบบนั้นครั้งแรก เค้าเขินผมจนหน้าแดง…

แล้วตอนปิดเทอมของปีสอง ผมกับเค้าก็ได้คบกัน…

‘แบคฮยอน เรามาคบกันไหม?’

’อือ คบสิ’ ประโยคตอบรับสั้นๆ ที่ทำให้ผมจดจำมาถึงทุกวันนี้

เราคบกันเรียบง่าย ไม่หวือหวาเหมือนคู่คนอื่น

แบคฮยอนขี้อาย ผมรู้ เค้าขี้อายมาก

 ผมเคยจูบเค้าตอนปีสาม เค้าเขินผมจนปิดประตูชนหน้าผมเลย

ตอนนั้นเราย้ายมาอยู่ห้องเดียวกันที่ขอใกล้ๆมหาลัย

ช่วงเวลาที่เราได้อยู่ด้วยกันมันมีความสุขมากจริงๆ…..

.

.

.

.

“เอ่อ คุณครับคุณเป็นเพื่อนของคนไข้ที่ชื่อ พยอน แบคฮยอนใช่ไหมครับ”

หมอกลับออกมาอีกครั้งหลังเวลาผ่านไป 5  ชั่วโมง

ในตอนนี้ผมได้แต่หวังว่าจะมีปาฎิหารย์ได้แบคอยู่ใน 5 % นั้น

“ครับหมอ แบคฮยอนเป็นยังไงบ้าง” ผมเอ่ยน้ำเสียงแหบแห้ง ใจผมจะสลายแล้วนะ

“หมอ.... ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ คนไข้..... เสียชีวิตแล้ว ทางทีมแพทย์ไม่สามารถช่วยคนไข้ได้จริงๆครับ มีเลือดออกภายในหลายจุด อีกทั้งยังมีภาวะสมองบวมเข้าแทรก ร่างกายของคนไข้....”

“พอแล้วครับหมอ พอแล้ว  ผมไม่อยากฟัง” 

วินาทีนี้ผมได้แต่ปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคร วิ่งเข้าไปในห้องผ่าตัด

ในห้องผ่าตัด

แบคฮยอนนอนสงบอยู่บนเตียง ร่างของเค้าถูกคลุมด้วยผ้าผืนสีขาวสะอาด

“แบค!!!! แบค!!!!ตื่นสิแบค!!!! นายห้ามทิ้งชั้นไปนะ ไหนเราจะไปเชจูด้วยกันไง”

“ขอร้อง ตื่นขึ้นมา ตื่นขึ้นมามองหน้าฉันเถอะนะ ขอร้อง ได้โปรด”

ผมตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง….

........ แต่สุดท้ายแบคฮยอนก็ไม่ตื่นมามองหน้าผมอีกเลย...........

กลับสู่ปัจจุบัน

ผมยืนอยู่หน้าหลุมศพของแบคฮยอน คนรักของผมที่จากไปเมื่อ 3 ปีที่แล้ว...

“เป็นไงบ้าง นายสบายดีไหม? นายมาอยู่ที่นี่ 3 ปีแล้วนะ”

“วันนี้ชั้นมีดอกไม้มาฝากด้วย ดอกลิลลี่ ดอกไม้ที่นายชอบไง”

“ ฉันหวังว่านายจะยังชอบมันนะ”

“ฉันสบายดี นายไม่ต้องห่วงนะ”

“ฉัน.....ฉัน..คิดถึงนาย หลับให้สบายนะแบค”  

นายยังเป็นคนที่ชั้นรักมากที่สุด.......

ถึงวันนี้นายจะไม่อยู่แล้วแต่ขอให้นายได้รับรู้ไว้...

ว่าชั้นรักนายมากที่สุดและจะรักนายตลอดไป...

ผมร้องไห้อีกแล้ว ปกติผมไม่ใช่คนร้องไห้ง่ายนะ

แต่ทุกครั้งที่ผมมาหาเค้าที่นี่ ผมจะร้องไห้ทุกครั้ง...

ผมวางดอกไม้ลงที่หน้าหลุมศพ..

 ยืนอยู่อย่างนั้นเกือบๆครึ่งชั่วโมง

แล้วผมก็กลับ ทุกๆครั้งที่ผมมาเยี่ยมเค้า

ผมจะนึกอยู่เสมอถ้าวันนั้นมีปาฎิหารย์แล้วแบคฮยอนรอด

ผมคงจะมีความสุขมาก มากอย่างที่ผมในตอนนี้ไม่อาจคิดจินตนาการได้

แต่ก็ได้แต่หัวเราะตัวเองอย่างขบขัน ชานยอลเอ้ยไม่เคยได้ยินหรอว่ะว่า

 ‘ปาฎิหารย์นั้นมันไม่มีจริง’

                                                            END

Talk   เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สองของไรท์ อยากแต่ง เพราะได้ฟังเพลง Miracle in December แล้วเกิดนึกถึงคำว่า ปาฎิหารย์ไม่มีจริง เลยอยากมีฟิคที่จบด้วยคำนี้

ฝากด้วยนะคะ

ปล.ถ้ามีความเห็นอะไรก็แนะนำผ่านคอมเมนท์ได้นะคะ หรือติดแท็ก #ficmid

ขอบคุณค่ะ เจอกันเรื่องหน้านะคะ ^^

TEETIEING