เทป

กาลครั้งหนึ่งไม่นานนัก มีผู้เฒ่าคนหนึ่งเขาทำอาชีพเป็นชาวนา ผู้เฒ่าคนนี้ถึงจะเป็นคน ป้อมป้อมเอ่อๆหูตาฝ้าฟาง แต่ก็เป็นคนที่จิตใจดี

ขี้สงสาร และโอบอ้อมอารีต่อสัตว์นานาชนิด ผู้เฒ่าได้พูดว่าสัตว์ทั้งหลายที่เป็นเพื่อนทุกข์ก็เหมือนคน ต่างก็มีชีวิตจิตใจเหมือนกัน วันหนึ่งซึ่งเป็นวันที่อากาศหนาวเหน็บ ชาวนาได้เดินไปเจอกับงูเห่าตัวหนึ่ง ตัวแข็งอยู่ข้างทาง ชาวนาหรือผู้เฒ่าได้พูดว่า

โถเจ้างูผู้น่าสงสาร เจ้าคงจะหนาวเหน็บ จนขยับตัวไม่ได้

ถ้าเราไม่ช่วยไว้ เจ้าคงต้องตายอย่างแน่นอน

ด้วยความสงสารเขาจึงเอางูเห่ามาอุ้ม เพื่อหวังให้มันได้รับความอบอุ่น สักพักหนึ่งก็เริ่มมีคนเดินผ่านมาแถวนั้น

เขาเห็นชาวนาเอางูเห่าเข้ามาอุ้ม จึงเอ่ยปากถามว่า

ท่านผู้เฒ่าท่านเอางูมาอุ้มไว้เช่นนั้นทำไม่ เพราะมันกำลังจะหนาวตาย ค่าจึงให้ความอบอุ่นแก่มัน แล้วไม่กลัวว่ามันจะชกหรอกหรือ มันคงจะไม่ชกผู้มีพระคุณต่อมันหรอกแล้วชาวบ้านเดินผ่านไป น้ำแข็งที่เกาะอยู่รอบงูจึงละลายผู้เฒ่าเลยได้ดูปรากฏว่า งูได้ตายจากไปแล้ว

ผู้เฒ่าเสียใจร้องว่าค่าน่าจะเจอเจ้าเร็วกว่านี้ แล้วก็ได้มีนักพจน์

เชิญกล้วยเซียง

สิ่งที่ได้จากไปแล้วก็ไม่สามารถหวนคืนกลับมาได้

ดุจดังสายลมแห่งปัญญา

ชาวนาจึงคิดได้

และยอมรับความเป็นจริง

จบบริบูรณ์