ตอนที่ 3 : หึง
เช้าวันต่อมา
อื้ออ~~เสียงเฮอร์ไมโอนี่ครางด้วยความขี้เกียจในตอนเช้า พลางค่อยๆขยับเปลือกตาที่ปิดอยู่เปิดขึ้นทีละนิด แล้วกรอกตามองไปทั่วๆห้องเพื่อรับแสงแดดยามเช้าที่สาดส่องผ่านผ้าม่านเข้ามา
'เอ่อ..ทำไมเหมือนมีอะไรหนักๆวางอยู่บนตัวนะ แต่ก็อบอุ่นแฮะ' เฮอร์ไมโอนี่คิดระหว่างที่ค่อยๆขยับเปลือกตาขึ้น แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าตนเองนอนซบอยู่ในอกกว้าง แต่ก็แสนอบอุ่น ของชายชุดดำที่ขึ้นชื่อว่าเย็นชาที่สุดในฮอกวอตส์
"ศ..ศาสตราจารย์สเนป" เธอร้องเสียงดังขึ้นมาด้วยความตกใจ ที่เห็นสเนปนอนกอดเธออยู่
"เธอจะแหกปากให้คนทั้งโรงเรียนตื่นรึไง เกรนเจอร์" สเนปตอบกลับ พร้อมมือที่ยังกอดร่างกายเธออยู่
"มือค่ะ เอามือออก ศาสตราจารย์คุณจะมากอดหนูทำไมเนี่ยยย!!!" เด็กสาวถามกลับด้วยความสงสัย
"ทีเธอยังขโมยจูบแรกฉันไปแล้วทำไมฉันจะกอดเธอไม่ได้ เกรนเจอร์" เขาตอบด้วยเสียงเรียบ
"หนูไม่เถียงกับคุณแล้วขอตัวกลับก่อนนะคะ ขอบคุณสำหรับเตียงนอนนุ่มๆค่ะ " เธอตอบเขาพร้อมด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ
"อรุณสวัสดิ์นะคุณเกรนเจอร์" ชายหนุมพูดด้วยเสียงที่นุ่มนวล
"อรุณสวัสดิ์เช่นกันค่ะ ศาสตราจารย์" เธอเอ่ยกลับตามมารยาทพร้อมกับส่งรอยยิ้มที่แสนสดใสให้เขา แล้วเดินออกจากห้องไป
ณ ห้องโถง
"นี่เธอกักบริเวณกับสเนป เป็นไงบ้าง" เสียงแฮร์รี่ถามด้วยความเป็นห่วง
"เขาทำอะไรเธอรึเปล่า" เสียงรอยถามต่อจากแฮร์รี่
"เขาไม่ได้ทำอะไรฉันหรอกรอน แฮร์รี่ เขาแค่ให้ฉันทำความสะอาดน่ะ" เธอตอบกลับเสียงเรียบ พลางคิดในใจ'ใครจะไปบอกพวกนายละว่าเขานอนกอดฉันน่ะ'
"งั้นก็ดีแล้วแหละ เพราะเมื่อวานที่เธอเดินชนเขาแล้วก็ล้มลงไปจูบเขา พวกเราเลยเป็นห่วงนะ" แฮร์รี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง เมื่อเห็นว่าเขานั่งจ้องเธอมาจากโต๊ะคณาจารย์ราวกับเป็นเจ้าเข้าเจ้าของเธอ
"บ้าน่าแฮร์รี่นั้นสเนปนะ เขาไม่บ้าทำอะไรอย่างงั้นหรอกน่า55555" เธอนั่งหัวเราะอย่างสนุกสนานกับเพื่อนทั้งสอง แต่หารู้ไม่ว่ามีสายตามองเธออยู่ตลอดเวลา
จู่ๆก็มีเสียงเรียกเฮอร์ไมโอนี่ดังแทรกขึ้นมาจากด้านหลังของเฮอร์ไมโอนี่ เธอจึงหันกลับไปมองพร้อมกับเพื่อนทั้งสองคน เห็นชายคนหนึ่งซึ่งไม่ใช้ใครที่ไหนนนอกจากศาสตราจารย์ริดเดิ้ล อาจารย์รายใหม่ของพวกเขานั้นเองซึ่งสอนวิชาคาถา
"สวัสดีครับเฮอร์ไมโอนี่ เป็นไงบ้างเอ่ยเห็นพูดคุยกันสนุกเชียวนะ" ทอมเอ่ยทักทายเฮอร์ไมโฮนี่ก่อน
"สวัสดีค่ะทอม เอ้ยย..ศาสตราจารย์ริดเดิ้ล หนูสบายดีค่ะ แล้วคุณละคะเป็นไงบ้างจะได้สอนวันแรกตื่นเต้นมากมั้ยค่ะ" เธอส่งยิ้มหวานๆให้เขาพร้อมกับคำตอบ โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาสีนิลคู่หนึ่งจ้องมองทุกการกระทำของเธออยู่
"ก็ตื่นเต้นนะ แต่ก็ไม่เท่าที่จะได้สอนเด็กสาวทั้งเก่ง ทั้งน่ารักอย่างคุณหรอก" เขาพูดพร้อมก้มลงกระซิบบางอย่างด้วยเสียงเบาที่ได้ยินกันแค่สองคนข้างหูเฮอร์ไมโอนี่ "เรียกฉันว่าทอมก็ได้นะเวลาไม่ได้อยู่ในห้องเรียนหรืออยู่กันแค่พวกเรานะ"
"งั้นก็ได้ค่ะ ศาสตราจารย์" เด็กสาวตอบด้วยเสียงที่เขินอาย กับใบหน้าที่แดงฉานไปด้วยเลือด
"เจอกันในคาบเรียนนะครับ" เมื่อพูดจบเขาก็เดินออกจากห้องโถงพร้อมส่งรอยยิ้มให้เธอ
เมื่อศาสตราจารย์ริดเดิ้ลเดินออกไปก็มีชายหนุ่มชุดดำอีกคนเดินสะบัดผ้าคลุมตรงมาทางโต๊ะกริฟฟินดอร์ด้วยความหงุดหงิดพร้อมกับเสียงที่เย็นชา พร้อมที่จะเล่นงานสามสหายแห่งกริฟฟินดอร์อยู่ทุกเมื่อ
"มัวแต่ยืนยิ้มอยู่กับผู้ชาย ฉันหวังว่าเด็กกริฟฟินดอร์อย่างคุณพอตเตอร์ คุณวีสลีย์ และคุณเกรนเจอร์ คงจะไม่เข้าเรียนคาบแรกของฉันสายหรอกนะ " แต่ดูเหมือนว่าเขาจะเน้นคำว่า 'เกรนเจอร์' เป็นพิเศษ พูดด้วยน้ำเสียงราวกับหึงคนรักอย่างไงอย่างงั้น พร้อมกับสะบัดผ้าคลุมเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
'ทำไมฉันต้องหงุดหงิด โมโห เวลาเห็นเธอพูดคุย ยิ้มกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ฉันด้วยแล้วทำไมต้องเรียกมันว่าทอม สนิทกันมารึไง เธอทำอะไรกับหัวใจฉันเนี่ย' สเนปพูดกับตนเองระหว่างเดินไปยังคุกใต้ดิน
"ฉันว่าพวกเรารีบไปเรียนกันเถอะ สเนปน่ะเดินเร็วนะ ฉันไม่อยากเข้าเรียนสาย" เมื่อพูดจบทั้งสามรีบสาวเท้าวิ่งหน้าตั้งไปยังคุกใต้ดินโดยเร็วที่สุดทันที
ห้องวิชาปรุงยา
"ใครจะเป็นคนเปิดละ" รอนถามเพื่อนด้วยเสียงที่สั่นจากความเหนื่อยหอบ
"ฉันไม่เปิดนะ" แฮร์รี่รีบปฏิเสธ ทั้งสองพร้อมใจกันหันหน้ามองเฮอร์ไมโอนี่ ราวกับนัดกันมา
"ฉันเปิดเองก็ได้"
"ก๊อก ก๊อก ก๊อก ขออนุญาตค่ะ" เมื่อเธอเคาะประตูเสร็จ ก็รีบเปิดประตูเพื่อนเข้าห้องให้เร็วที่สุด แต่เพราะเธอไม่รู้ว่าสเนปยืนรออยู่หน้าประตู เมื่อเธอเดินเข้าไปและหยุดเพราะว่าสเนปยืนขวางทางอยู่บอกกับรอนที่วิ่งเพื่อเข้าห้องแต่ดันชนเฮอร์ไมโอนี่ ทำให้ใบหน้าเธอชนกันกับอกของศาสตราจารย์สเนปอย่างจัง นักเรียนทั้งห้องหันมามองที่เธอและเขาอย่างหวาดกลัวและเงียบเชียบ เพราะรู้ว่าต้องเกิดหายนะขึ้นแน่นอน
'ชิบหายแล้วโรนัลด์ ตายแน่ๆ' รอนคิดในใจ
"เอ่อ..หนูขอโทษค่ะศาสตราจารย์สเนป" เธอกล่าวขอโทษด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
"ไม่เป็นไรคุณเกรนเจอร์" พร้อมยิ้มมุมปากให้เฮอร์ไมโอนี่และรีบดึงหน้ากลับมาพูดกับรอน "หัก 20 คะแนน จากกริฟฟินดอร์โทษฐานที่คุณวีสลีย์วิ่งชนเกรนเจอร์ ทำให้เกรนเจอร์และฉันเจ็บตัว"
"เชิญพวกคุณไปนั่งได้ เปิดหน้าที่299 เรื่องน้ำยาหดตัว ทำรายงาน 2 ม้วน ส่งท้ายคาบ" พูดเสร็จเขาก็เดินไปนั่งที่โต๊ะหน้าห้อง พลางคิดในใจ 'คุณวีสลีย์ที่จริงต้องขอบคุณนายนะเนี่ย ที่ทำให้ฉันได้กอดเฮอร์ไมโอนี่นะ นี่เราคิดอะไรของเราเนี่ยเราต้องรักลิลลี่สิ บ้าเอ้ยนายเป็นอะไรวะเซเวอร์รัส'
ตลอดเวลาทั้งคาบเขาได้แอบมองเฮอร์ไมโอนี่โดยไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ แต่เขาก็มีความสุขที่ได้มองใบหน้าหวานๆของเด็กสาวที่เขาหลงรัก(ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้) ทันใดนั้นเสียงเปลี่ยนคาบของก็ดังขึ้นเปรียบเสมือนเสียงนรกของเขา ที่จะทำให้เด็กสาวที่เขาชอบต้องออกจากห้องเขาไปแล้วเจอกับเหล่าศัตรูหัวใจ
_________________________________________
ไรท์มีการเปลี่ยนแปลงข้อมูลนิดๆหน่อยๆนะคะเปลี่ยนจากที่เฮอร์ไมโอนี่กับเพื่อนๆอยู่ปี6 เป็น ปี7
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
รอน้าาาาาาาาาาา