[Fic harry potter]รักแสนวุ่นวายของยัยหัวฟู(SSHG)

ตอนที่ 2 : ทักทาย

เมื่อพิธีคัดสรรค์บ้านและมื้อค่ำของทุกคนจบลงในค่ำคืนนั้นนักเรียนแต่ละคน อาจารย์แต่ละท่านก็ต่างรีบแยกย้ายกันไปพักผ่อนที่ห้องของตนเอง แต่จะมีอยู่ก็แต่กลุ่มหนึ่งเป็นนักเรียนบ้านกริฟฟินดอร์ พวกเขาเดินทั้งสามกลับหอช้ากว่าปกติ เพราะมัวพูดคุยกันถึงเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นในตอนปิดเทอมและเรื่องที่เกิดก่อนขึ้นรถไฟ


        "เฮอร์ไมโอนี่ ฉันไม่คิดเลยนะว่าศาสตราจารย์ริดเดิ้ลคนที่เธอวิ่งชนเขาแล้วยืนก่อนกันกลมที่สถานีรถไฟจะมาเป็นอาจารย์ของพวกเราน่ะ" แฮร์รี่กล่าวพลางหันมองหน้าเพื่อนสาว

        "ฉันก็ไม่คิดเหมือนกันแฮร์รี่ว่าจะเจอทอม เอ้ยยย..ศาสตราจารย์ริดเดิ้ลที่นี่" เฮอร์ไมโอนี่ตอบด้วยสีหน้าที่เขินอาย

        "นี่แต่เมื่อกี้นะฉันเห็นศาสตราจารย์ริดเดิ้ล เขาจ้องมาที่เธอไม่กระพริบตาเลยนะ" รอนบอกเพื่อน "แถมยังนั่งยิ้มตลอดเวลาเลยด้วย"

        "บ้าน่ารอน" หญิงสาวตอบด้วยความเขินอายกับใบหน้าที่แดงก่ำและกำลังนึกถึงเหตการณ์นั้น เธอก้มหน้าลงแทบจะมุดลงดิน

   

         แต่ทันใดนั่นเองที่เธอไม่ทันจะมองทางก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น พลั่กกก!! เธอเดินชนเขาเข้าอย่างจัง ทำให้ทั้งคู่นั้นลงไปนอนทับกันอยู่บนพื้น และริมฝีปากของทั้งสองก็ประกบเข้าด้วยกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ และเผลอสบตากันเข้าครู่หนึ่ง รอนและแฮร์รี่ที่เดินมากับเธอยืนอึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

         'ซวยแล้วมั้ยละเฮอร์ไมโอนี่' ความคิดของแฮร์รี่และรอนดังขึ้นพร้อมกัน 'ชนใครไม่ชนดันเดินไปชนสเนปชิบหายแน่!!'รอนคิดต่อในใจ

         ทันทีที่เฮอร์ไมโอนี่ตั้งสติได้ก็รีบผละออกจากเขา แต่ไม่ทันที่เธอจะได้ลุกขึ้นเขาก็พูดขึ้นว่า......

          "เธอจะนอนทับฉันอีกนานมั้ยคุณเกรนเจอร์" สเนปกล่าวพลางส่งสายตาสีนิล อันมืดดำและเสียงเย็นชามาหาเฮอร์ไมโอนี่

          "นะ..หนูขอโทษค่ะศาสตราจารย์"

          "แล้วพวกคุณจะยืนดูอยู่อีกนานมั้ยคุณพอตเตอร์ คุณวีสลีย์" เมื่อได้ยินเสียงศาสตราจารย์ผู้เย็นชาทำให้ทั้งสองได้สติและรีบเข้าไปช่วยประคองเฮอร์ไมโอนี่ให้ลุกขึ้น

          "หนูขอโทษนะคะ เจ็บมากมั้ยคะลุกขึ้นไหวรึเปล่า" เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยความเป็นห่วง แต่ใจของเธอนั้นเต้นไม่เป็นจังหวะเอาเสียเลย

          "ไม่เป็นไรฉันลุกขึ้นเองได้" เขาตอบเสียงแข็งแต่พอทำท่าจะลุกจริงกลับลุกขึ้นไม่ไหว "โอ้ยย!!"

          "นั่นไงคะ คุณเจ็บให้หนูช่วยเถอะ หนูเป็นสาเหตุทำให้คุณเจ็บนะ" พูดจบเขายังไม่ทันได้ตอบอะไร เฮอร์ไมโอนี่และแฮร์รี่ก็เข้าไปประคองตัวเขาให้ลุกขึ้นมา

          "หึ คุณเกรนเจอร์ทักทายฉันวันแรกของเทอมก็ทำเอาฉันระบมไปทั้งตัวเลยนะ"

           "............."

           "หักกริฟฟินดอร์ 5 แต้ม โทษฐานที่คุณทำให้ฉันเจ็บไปทั้งตัว"เขากล่าวขึ้นพลางมองหน้าของทั้งสาม"และคุณเกรนเจอร์กักบริเวณเป็นเวลา1เดือน ในทุกๆวันโดยเริ่มตั้งแต่วันนี้"

            "แต่......."

            "ไม่มีแต่คุณเกรนเจอร์"เขายืนมองเธอด้วยสายตาที่คาดเดาอารมณ์ไม่ได้ "ตามฉันมา"

      

             แต่ยังไม่ทันที่ศาสตราจารย์สเนปจะก้วออกไปรอนก็ดันพูดหลุดปากออกมา

              "วันนี้ก็วันซวยของเธอจริงๆแหละเฮอร์ฉันว่า ไหนจะทั้งเดินชนศาสตราจารย์ริดเดิ้ลที่สถานีรถไฟแล้วกอดกันกลม ไหนจะเดินชนศาสตราจารย์สเนปอีก แถมยังโดนกักบริเวณ ฉันละเหนื่อยใจแทนเธอจริงๆ" แต่คำพูดของรอนนั้นดันไปสะกิดต่อมความโมโหของสเนปเข้าโดยไม่รู้ตัว

              'ทำไมฉันต้องโมโห ทำไมใจฉันต้องเต้นเเรงต้องที่เผลอจูกับเธอด้วยเนี่ย' เขาคิดในใจแล้วก็พูดต่อ "กลับหอไปได้แล้วพวกคุณสองคน หรือจะยืนให้ฉันหักคะแนนอีกหะ"

              พอเขาพูดจบเด็กหนุ่มทั้งสองจึงหันมาโค้งและรีบวิ่งหนีไปโดยไม่ลืมหันมาคุยกับเพื่อนสาว

              "จะไปได้ยังคุณเกรนเจอร์ เธอจะยืนอยู่จนดึกอีกหรือไง" พูดจบสเนปก็เดินออกไปจากตรงนั้นอย่างว่องไว โดยเขาลืมถามไปว่าเด็กสาวจะเจ็บเท้าหรือไม่

              เฮอร์ไมโอนี่เมื่อเห็นเขาเดินไป ก็รีบตามไปแต่ข้อเท้าที่เจ็บจึงทำให้เธอต้องเดินกะเผลออย่างเชื่องช้า ค่อนเดินตามไปยังคุกใต้ดิน "คนอะไรเดินเร็วจัง"

              'ทำไมเดินช้าจัง หรือว่าจะข้อเท้าแพลง เดินกลับไปดูสักนิดก็คงจะไม่เสียหาย' พูดจบสเนปก็รีบเดินกลับไปหาเด็กสาวทันที

               "นี่เธอทำไมไม่บอกว่าเจ็บข้อเท้าล่ะ" สเนปถาม

               "ก็หนูไม่อยากจะเป็นภาระให้คุณนี่ แถมหนูยังทำคุณเจ็--" ไม่ทันที่เด็กสาวจะพูดจบ สเนปก็อุ้มเธอขึ้นมา

               "ปล่อยหนูลงเถอะค่ะ หนูไม่อยากให้คุณเจ็บมากกว่าเดิมอีก"

               "ฉันไม่เป็นไร แต่คุณนะช่วยเงียบๆหยุดพูดมาก" เขาพูดพลางก้มลงมองหน้าเด็กหญิง "ถ้าฉันให้เธอเดินไปเองมีหวังถึงเช้าแน่"

          แต่ในขณะระหว่าที่เขากำลังเดินไปยังคุกใต้ดินซึ่งไม่มีใครพูดอะไร เฮอร์ไมโอนี่ซึ่งใบหน้ากำลังแนบอกเขาอยู่ เธอได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นเเรง แถมยังเสียงดังออกมาอีกด้วย ตึกตัก! ตึกตัก! ตึกตัก! แถมใบหน้าของเขายังแดงอีกด้วย



ณ คุกใต้ดิน

          เมื่อเดินมาถึงหน้าเขาวางเธอลงบนโซฟาอย่างเบามือและย่อตัวลงนั่งใกล้ๆเธอ เขาได้ถอดรองเท้าและถุงเท้าของเธอออก

          "นี่ขาเธอเป็นยังไงบ้าง เจ็บมากมั้ย" เขาถามเธอด้วยความเป็นห่วง พลางจับข้อเท้าเบาๆ เพื่อจะนวดผ่อนคลาย

          "โอ้ยยย!! เบาๆค่ะ ไม่เป็นไรเดี๋ยวหนูนวดเองค่ะ"

          "นั่งรออยู่นิ่งๆ เดี๋ยวฉันมานี่คือคำสั่ง" เขาพูดจบก็เดินหายเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง และเดินออกมาพร้อมกล่องปฐมพยาบาล

          "ยังเจ็บมั้ย" เขาพูดพร้อมทายาแล้วนวดข้อเท้าเธอเบาๆ แล้วชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่ข้อเท้าพร้อมบ่นพึมพำสักครู่หนึ่ง

          "หนูไม่เจ็บแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะศาสตราจารย์"เธอยิ้มให้เจ้าพร้อมความจริงใจและพูดขึ้นต่อ "หนูขอโทษคุณนะคะศาสตราจารย์ เมื่อกี้ที่หนูล้มทับคุณแล้วก็......"

          "ก็...อะไร" เขาถามกลับแต่ในหัวใจเขามันกลับเขินเสียเอง

          "ก็......." เฮอร์ไมโอนี่อ้ำอึ้ง ด้วยความเขินอาย

          "ก็..จูบฉันนะหรอ เอ่อฉันไม่โกรธคุณหรอก แต่นั่นมันอาจเป็นจูบแรกของฉันเลยนะ ฉันเลยทำตัวไม่ค่อนถูก" เขากล่าวด้วยใบหน้าที่แดงฉาน

          "มันก็...จูบแรกของหนูเหมือนกันค่ะ" เธอเองก็มีใบหน้าที่แดงเหมือนกัน

          "งั้นนั่งรอเดี๋ยวนะ เดี๋ยวฉันมา" เขาหายเข้าไปแล้วกลับออกมาพร้อมกับคุกกี้และนมอุ่นๆ หนึ่งแก้ว

          "ให้หนูหรอ..."

          "แล้วเธอคิดว่าฉันให้ใครล่ะ เห็นใครในห้องนี้นอกจากฉันกับเธองั้นเหรอ" เขาพูดด้วยเสียงเย็นชาที่ซ่อนความเขินอายเอาไว้ข้างใน

          "เห้อออ เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย เย็นชาใส่อีกแล้ว" เธอบ่นพึมพำเพราะตามอารมณ์เขาไม่ทัน แต่มีเหรอที่คนหูดีอย่างเซเวอร์รัสจะไม่ได้ยิน

          "นินทาฉันหรอ อย่างงี้ต้องลงโทษหน่อยแล้ว" เขาพูดจบก็ขยับใบหน้าเข้ามาใกล้เธอโดยที่เด็กสาวยังไม่ทันได้ตั้งตัว ใบหน้าของทั้งสองอยู่ใกล้กันมากขนาดต่างคนต่างได้ยินลมหายใจและเสียงหัวใจของอีกคน เขาทั้งสองขยับใบหน้าเข้าใกล้กันเรื่อยๆ จนกระทั้งได้ยินเสียงเคาะประตูดีงขึ้น ปัง ปัง ปังงง! ทั้งสองตั้งสติได้แล้วรีบผละออกจากกัน

         "เอ่อฉันขอโทษ เธอนะ" เขากล่าวอย่างหงุดหงิดที่มีคนมาขัดจังหวะ

         "มะ...ไม่เป็นไรค่ะ" เธอยิ้มอย่างอ่อนโยนและนั่นยิ่งทำให้ใจเขาหวั่นไหว

          เสียงประตูดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้เขารีบเดินไปเปิดประตู
"แกมาทำอะไร รีมัส"

          "ฉันแค่จะมาทักทายแกเอง ไม่เห็นต้องหงุดหงิดเลย"เขาพูดแล้วสายตาดันชะเง้อไปเห็นเฮอร์ไมโอนี่ที่นั่งอยู่บนโซฟา

          "หนูเฮอร์สวัสดีจ่ะ มาทำอะไรที่นี่หรอ" เขาทักทายเธอก่อนแล้วยิ้มให้เธอ ซึ่งรอยยิ้มนั้นทำให้ชายชุดดำไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง

          "สวัสดีค่ะศาสตราจารย์ลูปิน คือว่าหนู--" ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบเขาก็แทรกขึ้นมา

          "เธอมีกักบริเวณกับฉัน แกไปได้แล้วฉันต้องทำงาน ไม่มีเวลามาสนใจคนอย่างแก" เขาพูดต่อ"เชิญแกกลับไปได้แล้ว"

          "แกนี่ดุจังเลย เปิดเทอมวันแรกก็ลงโทษนักเรียนคนเก่ง 'ของฉัน' ซะแล้ว ครูไปก่อนนะจ๊ะแล้วเจอกันในคายพรุ่งนี้ครับ" เขาพูดแล้วยิ้ม

          "ค่ะ ราตรีสวัสดินะคะศาสตราจารย์ลูปิน" เธอโค้งตัว แล้วยิ้มให้เขา


          แต่มีใครคนหนึ่งซึ่งไม่พอใจกับการกระทำนี้ เขานึกถึงคำพูอของรีมัสในใจ 'ของฉันงั้นรึ' แล้วไหนจะมีทอม ริดเดิ้ล รุ่นพี่ของเขาอีกที่ต้องเธอราวจะกินลงไปยิ่งทำให้เขาโมโห

          "เกรนเจอร์" เขาเรียกเธอแล้วลากเก้าอี้อีกตัวมาตั้งตรงหน้าเก้าอี้ของเขาที่โต๊ะทำงาน "นั่งลงตรงนี้ แล้วก็อ่านหนังสือนี่" เธอรับหนังสือจากเขาก่อนจะอ่านเงียบๆ แต่เขาก็แอบมองเธอที่อยู่ตรงหน้าเขาตลอดเวลา

          "มีอะไรติดหน้าหนูหรือคะศาสตราจารย์" เธอปิดหนังสือที่อ่านจบเล่มแล้วลง พร้อมกับถามเขา

          "เปล่า ไม่มีอะไรหรอก "เขาหันไปมองนาฬิกาทำให้รู้ว่านี่ดึกแล้ว "นี่ก็ดึกแล้ว เธอนอนที่นี่แหละ ออกไปเดี๋ยวเจอฟิลล์จับได้ก็ต้องเอาตัวมาให้ฉันอยู่ดี"

          "แล้วจะให้หนูนอนตรงไหนคะ" เธอถามอย่างใสซื่อ

          "นั่นไงในห้องนอนนั้น" เขาชี้ไปทางห้องนอนของเขา

          "แล้วคุณละคะ"

          "ก็นอนในห้องไง เธอจะถามอะไรมากมายไปนอนได้แล้ว"พูดจบเขาก็จับมือเธอแล้วลากไปเข้าในห้องนอน โดยไม่เปิดโอกาสให้เธอพูดบ้าง

          "นอนได้แล้ว"

          "แล้วคุณเอ่ออ...จะนอนตรงไหนคะ"

          "นอนข้างๆเธอไง เตียงออกจะกว้าง" เข้ากล่าวด้วยเสียงเย็นชา แต่อบอุ่น

          "แล้ว..."เธอกำลังจะถามเขา

          "ถ้ายังไม่หยุดถามฉันอาจจะเปลี่ยนใจจากนอกข้างๆ เป็นนอนข้างบนตัวเธอแทนก็ได้นะ หรืออาจจะไม่ได้นอนเลย" เด็กสาวเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็รีบเบือนหน้าหนีด้วยความเขินอาย

          "เอ่อ ราตรีสวัสดิ์ค่ะศาสตราจารย์สเนป" เธอหันมาพูดกับเขา

          "ราตรีสวัสดิ์เช่นกันเฮอร์ไมโอนี่" เขาลุกขึ้นมากระซิบข้างหูเธอ แล้วเอื้อมมือของเขามากอดร่างบางไว้

          "มือค่ะ ศาตราจารย์มือ" เธอตกใจที่เขาเอื้อมมือมากอดเธอ

          "ก็ฉันอยากกอด หรือเธอมีปัญหานอนซะก่อนที่เธอจะไม่ได้นอน"

      หลังจากนั้นทั้งคู่ก็หลับและกอดกันกลมโดยอัตโนมัติ โดยที่ใบหน้าของเธอซุกอยู่ที่อกแกร่งของเขาโดยไม่รู้ตัว และได้รับความอบอุ่นจากเขา ทั้งคู่ได้เข้าสู่ห้วงนิทรา อย่างมีความสุข

_____________________________________

ตอนที่2 จบแล้ว เป็นไงกันบ้างเอ่ยยย เปิดเทอมมาวันแรกป๋าก็ได้จูบน้องซะแล้ว
//อย่าลืมcomment และกดติดตามเป็นกำลังใจให้ไรท์กันด้วยน้าาา//