เรือนท่าน้ำพระโขนง

…ตั้งแต่ต้นสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้น 1 และ 2 ถือว่าเป็นยุคสมัยที่รุ่งโรจรุ่งเรื่องแก่การแสดงนาฏกรรมโขนยิ่งนัก กษัตริย์ก็ทรงโปรดปรานการแสดงโขนเช่นกัน จึงได้มีโขนหลวง และการแสดงโขนในวังหรือในงานสำคัญๆ ของบ้านเมืองที่เป็นงานมงคลบ้าง ทว่าการแสดงโขนนั้นจะทำกันได้ง่ายๆ ทั่วไป ถ้าไม่ใช่คนมียศฐาบันดาศักดิ์ในยุคสมัยนั้น

จนกระทั่งถึงยุครัชกาลที่ 3 ทรงไม่ปลาบปลื้มหรือสนใจการแสดงโขนแต่อย่างใดเลยสักนิด แต่ใช่ว่าจะทรงห้ามปรามการแสดงพวกนั้นออกไป เพราะถือยังไงซะก็เป็นการแสดงทางวัฒนธรรมเป็นหน้าเป็นตาที่สืบทอดรักษากันอย่างมาช้านาน 

เวลานั้นความนิยมมันกลับลดลงไปเนื่องจากมีการแสดงฉากเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมาบ่อยครั้ง การแสดงอื่นๆ จึงมีบทบาทเข้ามาอยู่บ่อยครั้ง แต่ถึงกระนั้นมันก็เป็นอีกอย่างหนึ่งแก่ชาวบ้านที่สนใจสามารถที่จะฝึกฝนการแสดงได้ และเผยแพร่ส่งต่อศิลปะกันไปไม่ว่าจะนอกหรือในก็ตาม

คำเตือน: นิยายเรื่องนี้อาจมีการใส่เนื้อหาเพิ่มเติมจากผู้เขียนลงไป และคำหยาบคายที่ไม่เหมาะ การอ้างอิงที่อาจจะไม่เจาะจงและ100% มากนัก โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านทุกๆ ท่าน เพื่อความบันเทิงแต่เพียงเท่านั้น